Tiroler maanzaadtaart (met appel)

In een wilde opruimbui vond ik in mijn kast ook een heel klein boekje met specialiteiten uit de Tiroler keuken. Het zag er danig verouderd uit, zowel letterlijk als figuurlijk. En nadat ik het even doorgebladerd had, besloot ik dat het mijn huis moest verlaten. Maar niet nadat ik deze maanzaadtaart zou hebben gemaakt. Want maanzaad, dát vind ik heel erg lekker. En wie weet wat voor een klassieker het zou kunnen zijn, naar authentiek Oostenrijks recept:

Ik had (van de bruidstaart) nog zo'n 65g gemalen maanzaad liggen. En omdat bij de AH (XL) geen maanzaad te vinden was ("nou moe!"), heb ik dit dan maar met chiazaad aangevuld tot 75 gram. Dus bakte ik deze taart met gehalveerde hoeveelheden. Als extraatje vond ik geroosterde pijnboompitten wel geschikt, dus gingen er ook mooi in. Met cointreau in plaats van rum. En met grofgeraspte goudreinettes. Verder was het niet zo heel moeilijk: eieren splitsen en los van elkaar opkloppen. En dan voorzichtig mengen met elkaar en met een mengsel van appelrasp, citroensap, amandelmeel en maanzaad.

Het resultaat is een wat losmazige cake, bijna een biscuit. Ik ben denk ik wat te enthousiast geweest met het citroensap, want de cake is iets te nat naar mijn goesting. Maar je zou ook kunnen zeggen: lekker smeuïg ;) De combinatie van maanzaad met citroen blijkt wederom een héle goede te zijn (lemon poppyseed). Het glazuur van poedersuiker is een juiste tegenhanger van het zuur in de taart. En kijk nou, deze taart is van zichzelf gluten-en lactosevrij!! Dan denk ik dat ik 'm maar eens als verrassing naar Doesburg ga brengen...

Appeltjes met geitenkaas en honing

Ik heb deze práchtige (en bijzonder fraaie!) heidehoning (van de Hoge Veluwe) en nog twee verse appeltjes (ras: Collina) die ik bij Land&Boschzigt had opgepikt. Met de Taupinière Charentaise (van Lindenhoff) kan ik daar volgens De Smaak van Honing 'n heerlijke tractatie (met een c?!) van maken: appeltjes uit de oven. Nou is het gerecht precies dat: geschilde appelhelften (zonder klokhuis) die met een stuk geitenkaas en een lepel honing erop een kwartiertje de oven in zijn gegaan. Een recept in de pure zin van het woord mag het nauwelijks genoemd worden...

... maar smaakvol is het uiteraard wel! Een gepofte warme appel met smeltende geitenkaas en bruisende honing; dát is gewoon erg lekker. Vooral als de honing zulke kwalitatief fantastische honing is als deze. Een walnootje erop is al wat er nog aan mist.

GR's appelcrumble

Appelcrumble (applecrumble) is een nagerecht in de categorie: 'kleine moeite, veel plezier'. Kwestie van ovenbestendig schaaltje vullen met stukken geschilde appel (van die appels die liggen te verpieteren op de fruitschaal) plus suiker naar smaak en eventueel specerijen of rozijnen en dit afdekken met een laag niet-goed-doorgeknede zoete deegkruimels (lees: brokken). Afbakken en fijn opproppen.

Maar zoals dat dan geldt voor pâtisserie in het algemeen en deeg in het bijzonder; de hoeveelheden dienen wel afgewogen te worden en zo'n kruimellaag moet natuurlijk precies goed zijn. Daar biedt Gordon Ramsay's "Desserts van een meesterchef" op pagina 136 gelukkig uitkomst:
75g bloem vermengen met 1/2tl kaneel/specerijen en daar 40g boter, 40g basterdsuiker en 2el fijngehakte (wal)noten doorheen kruimen; 20-30 minuten afbakken

Goeddddd!

Gevulde appeltaart

Een bezoek aan broer en schoonzus noopte tot het overbodig ma- ken van een toetje. Niet omdat genoemd duo zelf niet voorzienig zou zijn, maar omdat het gewoon zo leuk is (voor mij) om met de oogst uit eigen keuken aan te komen zetten. Dat dit welhaast een belediging voor de gastheer en -vrouw zou kunnen zijn, laat ik gemakshalve buiten beschouwing.

Bij de (destijds) minnaar duikel ik het recept voor Julia's gevulde appeltaart uit "Het Beste Vegetarische Kookboek voor het gezin", geschreven onder redactie van Ria van Eijndhoven. Hoogdravend staat op de achterzijde vermeldt dat "de 240 recepten nakomen wat de prachtige kleurenfoto's beloven: een onvervalste, natuur- lijke smaak; de levensmiddelen worden behoedzaam verwerkt, zodat iedereen enthousiast raakt over volwaardige voeding". Oké. Oftewel: recept voor taart:

 

Een ingevette bakvorm bekleed met fijn deeg (pâte sucrée), wordt bestrooid met wat paneermeel (om het vocht op te vangen) en ge- vuld met appelschijfjes. Terwijl dit kort voorbakt, worden eiwitten en honing stijfgeklopt en vermengd met een gelijke hoeveelheid dooiers, citroenzest en wat bloem. Dit honingschuim wordt gelijk verdeeld over de appelschijfjes en de taart mag terug de oven in om goudbruin en gaar te bakken.

Vele met honing geroosterde zonnebloempitjes (pijnboompitten hadden ook gekund) erover verdelen en dan de afkoelende taart ontvormen (om hopelijk zonder kleerscheuren vervolgens mee te zeulen naar etentje). Het recept zegt nog de appeltaart te serveren met kaneelslagroom, maar ik vind het zo wel vet genoeg. Anders wordt het wel een bijzónder "volwaardige voeding".

De appeltaart laat zich prima, zonder kruimels, in punten snijden en de slagroomsoesjes die schoonzus als dessert had geleverd, vervangen ruimschoots de afwezige kaneelroom uit het recept. Jammer genoeg is de honingsmaak volledig uit het eierschuim verdwenen en die plakkerige pitten bovenop zijn eigenlijk nogal overbodig. Maar de taartkorst is (ook zonder blind voorbakken) lekker knapperig en de gebruikte Braeburn blijkt een geschikte en sappige appel voor dit project.

Vogelnestjes

"Almanzo goot de dikke room over de gebakken appels, die in de luchtige korst genesteld zaten. Het stroperige, bruine sap krulde om de roomranden heen. Almanzo nam zijn lepel en at alles op."

Vanaf pagina 125 in Het Kleine Huis Kookboek staat een recept voor vogelnestjes beschreven, en zoals het beschreven staat lust ik ze ook wel:

Geschilde appels zonder klokhuis worden in de oven gebakken. Ín de appels een mengsel van bruine basterdsuiker en nootmuskaat en eromheen een dik luchtig beslag. Dit beslag wordt gemaakt met de eidooiers van gesplitste eieren, waarna de eiwitten stijf worden opgeklopt en luchtig door het beslag worden gespateld. De bruine suiker smelt in de oven tot stroperig bruine karamel en alles wat dit appeltoetje dan nog nodig heeft is lobbig opgeklopte, kruidige slagroom met 5spice en nootmuskaat.

Tip van de beginner: kleine appeltjes in een hoge ovenschaal volle- dig bedekken met beslag (om uitdroging te voorkomen). Een restje beslag laat zich prima verwerken tot luchtige pannenkoeken voor het ontbijt (met hazelnootpasta en banaan of peer).

Belgisch broodtaartje

Zo'n klein (Belgisch) broodtaartje is snel genoeg in elkaar geknut- seld. Eerst wordt een lekker smeuïge vulling gemaakt van (100g) appelmoes/appelcompôte, (3) bolletjes fijngesneden stemgember, (1tl) kaneel en fijngesneden geweekte (2,5el) blanke rozijnen en (1,5el) krentjes. Uitgestoken rondjes witbrood worden door (3) losgeklopte eieren met een flinke scheut melk en wat zout gehaald om er vervolgens de bodems van (2 grote en 4 kleine) beboterde ovenschaaltjes mee te bedekken. Vulling erover verdelen, nóg zo'n nat broodrondje met wat eiermengsel en afstrooien met suiker.

Na tien minuten in de voorverwarmde oven plakken broodrondjes en vulling vreemdsoortig aan elkaar tot een taartje. De bolgerezen toetjes platten uit de oven in rap tempo weer af, maar het ruikt wél lekker. Op de één of andere manier is de geribbelde witte cocotte met het geelbruine korstje dat er à la soufflé bovenuit rijst, stijlvol genoeg om gasten voor te zetten. Weten zij veel dat dit feitelijk brood met appelmoes is..

Leuke van zo'n oventoetje is dat je niet weet wat er gaat komen. Oké, je ziet een krokante bovenlaag met gebruind suikerkorstje, maar je hebt een vork nodig om te weten wat de rest gaat bieden. De onderste laag is wat zompiger en tussen deze beide in zit een kruidige bruine kern met vooral rozijnensmaak. De vulling heeft wel wat weg van minced meat en is natuurlijk elke volgende keer aan te passen aan de wensen van dat moment (meer fruit, meer gember, minder rozijnen, andere specerijen). Een beetje te eiig, deze eerste poging. En op z'n best na een dagje staan!

Rijke ridders

Wat doe je terwijl een goede vriendin de uitbundige avondmaaltijd voor je bereidt in haar keuken en jij de gevraagde uien al lang en breed gesnipperd hebt? Dan blader je door één van haar kleurrijke kookboeken, natuurlijk, en probeer je met alle nog functionerende grijze cellen (er was een aperitiefje van goede wijn en die miste zijn uitwerking niet op mijn bodemloze maag) de inhoud van de meest interessante recepten te onthouden. En voordat deze informatie verloren gaat, moet ik aan de bak. Zaterdagmiddag lunchgerecht: "rijke ridders".

Ja, ik heb ook google en nee, daarop wordt met geen woord gerept over de gebakken broodridders. Voor zover ik het uit 't kookboek heb onthouden zijn de zogenaamde rijke ridders dubbeldikke wen- telteefjes met kruidige perenpuree ertussen. Dan zou er ook nog zoiets zijn als arme ridders (jam in plaats van perenmoes) en zelfs berooide ridders (met niets ertussen). Haha. De naam is alvast leuk.

Recept
Schil 1 rijpe peer (Conference) en 1 appel (bv. Jonagold), snijd de klokhuizen eruit en snijd de vruchten in kleine stukjes. Kook deze met 100ml water, ½tl kaneel, een mespunt kruidnagelpoeder en 1el witte basterdsuiker gaar. Pureer het fruit tot moes (laat des- noods nog wat inkoken) en laat afkoelen.
Klop in een diep groot bord 2 eieren los met 100ml melk. Verdeel amandelschaafsel over een tweede diep groot bord. Besmeer drie sneetjes (eventueel ontkorst) oud witbrood met de perenpuree en plaats een tweede sneetje oud witbrood op elke besmeerde snee. Wentel één perenboterham volledig door het eimengsel, bedek met amandelschaafsel en bak de ridder in bruisende roomboter op middelhoog vuur rondom goudbruin en knapperig. Bak op dezelfde manier de andere twee boterhammen bruin. Besprenkel met kristalsuiker en serveer warm.

Wát een goede bestemming voor oud brood. Een zeer geslaagde variatie op het bekende wentelteefjesconcept. Dankzij het fruit vóelt het in ieder geval een stuk gezonder en het is zeker smakelijk. Het amandelschaafsel is een sjieke toevoeging en geeft ook nog meer bite. Met zijn krokante buitenkant en papperige kern (met een lekker 'degig' wentelteefjessmaak) is de rijke ridder een goed vullende lunch. En met marsepein, walnoten of spijs misschien ook wel een héél goed toetje?! Ik wil zéker vaker (smaak)rijke rid- ders!

Appelepap

Bij Super de Boer zijn biologische (Wellant) appels van een lokale teler (uit Vleuten) te koop en hoewel ze al naar mijn winkelmandje zijn overgebracht, pieker ik nog over een mogelijke culinaire toe- passing. Maar gezien de lange lijst appeltoetjes uit eigen keuken, ligt het genre voor de hand. En wàt vind ik in De Keuken van NL en België? Appelepap (wat schijnbaar ook 'dwaasheid' betekent, zie woordenboek).

Ach ja. Wie maakt er tegenwoordig nog (zelf) pap, behalve brinta en bambix? Terwijl hier in den lage landen hele volksstammen zijn grootgeworden op pap. Eigenlijk is deze appelepap niet veel meer dan zelfgemaakte appelmoes (van 300g appels met 50ml water), op smaak gebracht met 2tl gemalen anijszaad en een beetje pittig kardemompoeder, wat gepureerd wordt met 450ml karnemelk (3 koppen). Deze moes wordt al roerend vermengd met een klontvrij 'papje' van 60g bloem en nog eens 300ml karnemelk, waarna de pap op middelhoog vuur na enige tijd begint te verdikken en te binden, op een instabiele papconsistentie achtige manier. Flinke lepel keukenstroop (of honing) erdoor en de appelepap is klaar. Genoeg voor acht personen, zelfs.

Schijnbaar wordt ook de pap zelden zo heet gegeten als ze wordt opgediend: au, au. Maar na enig afkoelen begin ik de karnemelkse appelepap voorzichtig weg te lepelen. Want wat de boer(in) niet kent, dat eet ze niet, natuurlijk. Maar, ja, lekker. Het is pap met appelmoessmaak. Ja, eigenlijk wel lekker (hoewel misschien niet twéé eetlepels stroop per bakje...): vanaf de eerste hap smaakt de mondverwarmende smeuïgheid naar zoete stroop - daarna smaakt het zuur - dan naar appelmoes - en dan weer zuur. Zoetzuur. Als in appelzoetzuur. Met een lichte karnemelk ondertoon. Mijn disge- noot prefereert de pap met honing. En oppelepop is de appelepap.

Crêpestaart met appel

Er bestaat hier inmiddels een bijzondere traditie van appeltoetjes. Appelbollen, appelpudding, appelsorbetijs, appelsoufflé, gepofte appel uit de oven, appelbavarois met kruidkoek; alleen nog net geen appelflappen (te voor de hand liggend, waarschijnlijk). En tja, wat valt er dan nog te appelen? Mijns inziens moet er meer zijn en verrek, ik vind dit in de receptenmap:

Eerst moet ik een hele stapel dunne pannenkoekjes bakken (wat al een behoorlijk hap van mijn vrije tijd opslokt, maar ik blijf gestaag doorbakken). Ondertussen zou er verse appelmoes op het fornuis moeten staan te pruttelen, maar ik draai lekker gewoon een pot appelcompôte (van 720g) open. Há! Door de appelpu gaan slag- room, vanille(suiker) en Calvados en dan kan het grote stapelen beginnen.

Men neme een grote springvorm (in plaats van de voorgestelde ovenschaal), licht ingevet met gesmolten roomboter. Daarin gaat een pannenkoekje met daarop een lepel appelcompôte. Gebruind amandelschaafsel erop, dan weer een pannenkoekje en zo verder tot alles keurig gestapeld is. De laatste pannenkoek wordt nog weer met gesmolten boter besmeerd en dan met suiker en amandelen bestrooid. Het geheel kan de oven in tot het in huis ruikt alsof we openhuizendag hebben (lekker, dus).

Indrukwekkende crêpestaart. Met helaas te veel pannenkoek (die moeten inderdaad écht DUN) en te weinig amandel. Ik zie lagen amandelspijs ook nog wel zitten in dit toetje. De Calvados is goed terug te proeven, de slagroom niet. Eigenlijk is de taart net wat te droog en ik zou de volgende keer toch eerder fijne appelmoes dan appelcompôte nemen, maar dan wel twéé potten. Of misschien één pot appelmoes en een custard of banketbakkersroom maken en dit tussen de pannenkoeken afwisselen met spijs (zei zij schaamteloos likkebaardend). Maar het is een góed toetje, ondanks de verbeter- punten, en die gekarameliseerde krokante suikerlaag bovenop is onmisbaar lekker!

Oudhollandsche 'Schoenmaeckertaert'

Ons culinair erfgoed is mij een kostbaar goed en ik heb het behoud ervan hoog in mijn vaandel staan. En dan bedoel ik natuurlijk niet persé klassiekers als boerenkoolstamppot, pap en vlaflip, maar de vergeten pareltjes als viskoekjes met koeksaus, middeleeuwse 'gespleten nonnen' en deze Oudhollandsche (met 'sche' uiteraard) 'schoenmaeckertaert':

Oh, wat jeuken mijn handen om deze schoenlapperstaart te maken en wat intrigeert het recept mij. De eerste vermelding van deze taart is al in een Nederlands kookboek uit 1667 (kan iemand mij daar een kopie van doen toekomen?!) en het betreft een afgeleide van de schoenlapperspudding, een warme pudding van appelen en 'oud' brood. Feitelijk bestaat de taart voornamelijk uit gebakken appelmoes (1 liter = 3 potjes à 360g), stevig op smaak gebracht met koekkruiden, vanillesuiker, citroenrasp (ach ja, citroenen, hóe 17e eeuw...), rozijnen en gember. Tegenwoordig kan er best wat amandelpoeder doorheen; me dunkt dat amandelen destijds onbetaalbaar waren.

Het deeg bestaat uit de gekruide appelmoes met 9 verkruimelde beschuiten, 40g amandelpoeder, boter en eierdooiers. De eiwitten worden stijfgeslagen en voorzichtig door deze moes (die er werke- lijk uitziet als kattenkots, maar héérlijk ruikt) gespateld en deze hele massa wordt 1 uur in de oven gebakken. Ik voel me net een 14e eeuwse bakker...

... en kan niet wachten mijn tanden in de taart te zetten. Een lekker friszoetzuur kruidig appelsmaakje verspreidt zich over mijn tong en ik denk ook beschuit te proeven. Mmm, prettig; maar wat deze taart écht nodig heeft is een stevigere bodem, mogelijk in de vorm van een (voorgebakken?) pâte sucrée korst. Want de schoenmae- ckertaert is eigenlijk meer taartvulling, dan taart op zich. Gelukkig heb ik compôte gebruikt in plaats van het nóg nattere appelmoes. Ik vind 'm goed, maar een zoete (zand)taartkorst+appelpartjes+ amandelpoeder+spijs+dit recept = dán heb je wat!!

Appelpudding

Dat van die mislukte speculaaspudding kan ik natuurlijk niet goed verkroppen en dus volgt al snel een tweede poging. Niet met het- zelfde recept natuurlijk, en ook niet met een aangepaste (betere) versie daarvan, maar met een supersimpele nieuwe manier: cus- tardpoeder. Ik heb nog een bodempje van dit spul in de kast staan en dat mag op.
Dus breng ik melk aan de kook en dik dit met custardpoeder (en suiker) in tot een gele vla. Officieel dient dit met behulp van eier- dooiers te gebeuren, maar na het speculaasdebâcle neem ìk geen risico's meer. In een ovenschaal gaan appelpartjes en, vooruit, stukjes grofgesneden gemberconfit met daarop de custard. Hup de oven in en daarna hup richting maag. En het is zowaar te eten. Hoewel ik blijkbaar hoognodig eens moet opzoeken hoe je nou op meer authentieke wijze pudding maakt.

Fruithapje

Als ik me bij tijden zwak, ziek en misselijk (lees: sneu) voel, en het liefst in een slaapzak op de bank tekenfilms zou gaan liggen kijken; maak ik voor mezelf nogal eens dit fruithapje. Een geprakte banaan vermengd met een (grof)geraspte appel, een uitgeperste sinaasap- pel en een verkruimeld beschuitje. Fris, fruitig, vitaminen, fijn. En zó sneu, dat mijn eigen gemoedstoestand direct weer meevalt.

Appelkoriandersorbet

Zo'n makkelijk recept voor appelsorbet; dat ík het zelfs kan maken. Want lang staan, dat lukt mij nog niet zo goed, maar dat is voor dit toetje ook niet nodig. Zittend (voor de tv) ontdoe ik enkele Granny Smith appels van schil en klokhuizen, 'kleineer' het fruit met een mesje en vries de stukjes in de diepvries in. Dan, enkele uren later kunnen de appelstukjes met poedersuiker naar smaak, een beetje water en een handvol verse koriander tot sorbet gestaafmixerd worden, waarmee wat dát betreft het spreekwoordelijke varkentje is gewassen. Een lekker fris dessertje!
NB: dit trucje werkt in theorie natuurlijk met allerlei soorten fruit.

De decoratieve appelringen die daarbij zouden kunnen horen, líj- ken net zo makkelijk te vervaardigen (nog een Granny in ringen snijden - mét schil - bestrijken met (verwarmde) appelstroop en in enkele minuten onder de warme grill roosteren), maar een korte tocht naar de wc blijkt genoeg om de ringen zwart te blakeren. Maar het idee was leuk...

Appelsoufflé

Het idee is leuk. En de smaak is verrukkelijk (ik ben wat al te erg uitgeschoten met de kaneel, maar dat blijkt helemaal geen pro- bleem). Maar écht omhoog gekomen is mijn soufflé niet. En laat dàt nou net het kaf van het koren scheiden, culitechnisch. Die halve walnoot is dan ook louter geplaatst om het oog van het in- gezakte baksel af te leiden. Ach, en zodra de lepel erin is gegaan is het allemaal niet zo erg meer...

Gepofte appels uit de oven

Als ware zoetekauw ben ik een geboren toetjesliefhebber (hoewel ik van die kunstmatige fabrieksvla niks moet hebben). Natuurlijk is een bakje (goede) yoghurt op z'n tijd niet te versmaden, maar mijn nagerecht heeft bij voorkeur een bijzonder tintje. Zoals een warm gepoft appeltje uit de oven, overgoten met zoetplakkerige honing.

En sinds ik heb ontdekt hoe makkelijk het is zelf spijs te maken, draai ik ook dáár mijn hand niet meer voor om. Alleen gebruik ik vandaag gemalen pompoenpitten in plaats van amandelpoeder, dus: gepofte appels met pompoenspijs en honingbutterscotch. De appels gaan de oven in vlak voor we aan de hoofdmaaltijd begin- nen en zijn dan precies op tijd klaar!

Recept
Boen per persoon 1 appel (Elstar of juist een Goudrenet) schoon en verwijder de klokhuizen met een appelboor. Schil verwijderen naar eigen inzicht. Roer gelijke delen gemalen amandelpoeder en fijne kristalsuiker los met zoveel losgeklopt ei tot een homogene smeuïge spijs ontstaat (voor 2 appels is 50g amandelpoeder met 50g suiker en ½ ei genoeg). Vul hier de doorboorde appels mee. Verdeel klontjes boter over de appels. Schik de appels in een ruim met boter ingevette ovenschaal, overgiet met 2el honing en ver- hit ca. 20-30 minuten in een voorverwarmde oven van 175°C.

Idealiter de vruchten pas dan uit de oven halen, wanneer alle sap- pen tot gloeiendheet zijn verwarmd, het vruchtvlees is verworden tot 'vaste appelmoes' en de appels letterlijk uit hun schil barsten.

Appelbavarois met kruidkoek

Afgelopen week was ik jarig. Jeuj! Wat altijd een góede reden is om taarten te bakken! Dit keer mocht ik drie keer aan de bak: één taart voor visite thuis en twéé taarten om te trakteren op de twee werk- plekken die ik momenteel rijk ben. En aangezien ik taarten bakken érrug leuk vind, was ik per definitie al in mijn nopjes.

Voor thuis had ik mijn zinnen gezet op een beetje oubollig ogende appelbavarois met kruidkoek, een recept uit een Tip van 1996 (te laat bedacht ik me dat ik eigenlijk spekkoek had willen gebruiken voor de taartrand, maar goed). Wist ik veel dat ik zúlke hoge ogen zou gooien met deze taart. Ik was denk ik de enige die niet totaal van de smaak verrukt was:

Waar ik wél verrukt van was, was de verrukkelijk geurende kruid- koekvla, die eenvoudig door mij in elkaar werd geklopt door 0,5l melk op te koken en hier - van het vuur af - 100g verkruimelde Friese kruidkoekreep (3 repen €0,49) in op te lossen. Al roerend enkele lepels warme kruidkoekmelk bij 5 losgeklopte eierdooiers schenken, dan àlle melk door het dooiermengsel kloppen en de hele zut terug in de pan om te verwarmen tot de melk indikt tot custard. Vanaf het moment dat de kruidkoek in de melk is opge- lost, ruikt het geheel naar speculaaskruiden en decembermaand. Héérlijk! Gelatine in de vla oplossen (5 blaadjes) en er opgeklopte slagroom doorheen spatelen: voilà, bavarois.
Dit is dan de basis van een taart die verder bestaat uit een rand van kruidkoekrepen (in totaal heb je twee repen uit een verpak- king van drie nodig). Door de kruidige custard gaan verder nog citroenzest en in siroop gekookte appelblokjes en het geheel wordt (omkeertaart) gedecoreerd met eveneens in siroop ge- kookte appelschijven en cacaopoeder. De resterende suikersiroop kook ik in tot appelsausje, dat ik vervolgens vergeet...

De taart was, zoals mijn moeder treffend zei: "Weer eens wat anders dan anders." (maar ik kan het ook verkeerd hebben ver- staan, want ze was ondertussen haar bord aan het aflikken).

Zachte romige appelbavarois met kruidige koekrand en malse fruitstukjes. Door de gelatine nog heel aardig te snijden, maar feitelijk eveneens geschikt als dessert (in een glaasje). Het gemis aan knapperigheid zou gecompenseerd kunnen worden door een garnering van bv brésilienne en ik zou een volgende keer, inder- daad, nog extra kruiden (5spice, kaneel, nootmuskaat, kaneel, piment of anijs) aan de kruidkoekvla toevoegen.

Gepofte appels

Voor een héél makkelijk, snel in elkaar te flansen toetje (wat ook nog eens een keer bijzonder lekker is), voor elke persoon één appel (maakt niet uit wat voor appel) met een appelboor van het klokhuis ontdoen. De onderkant van het elk gat met een theelepeltje boter dichtmetselen. Van bovenaf elke 'tunnel' half vullen met suiker, daarop een snufje kaneel (of gemberpoeder of 5spice) en vervolgens afvullen met honing. De appels in een vuurvast schaaltje in een voorverwarmde oven van 175°C ongeveer 20-25 minuten laten garen.
Resultaat: zoetzachte gepofte appels met een knisperig krokante ingedroogde schil in een plakkerige toffeehoning saus. En vereist nauwelijks enige tijd of deskundigheid in vervaardiging.

5-stappen-plan voor "appelbollen"

Lekkere smeuïge appelbollen zijn niet moeilijk te maken en alles wat je er voor nodig hebt is: bladerdeeg, appels (hoeven niet al te rijp te zijn, maar liever niet zulke grote nemen), suiker, kaneel en een beetje losgeklopt ei.

Stap 1: Je hebt voor elke appelbol die je wilt maken natuurlijk één appel en één plakje (diepvries) bladerdeeg nodig. Terwijl het gewenst aantal plakjes bladerdeeg op hun plasticje op het aanrecht liggen te ontdooien, de appels schillen en van het klokhuis ontdoen (met een appelboor).
Stap 2: Een plakje bladerdeeg met de vingers een beetje uittrekken en in de linkerhand nemen (als je rechts bent); plaats in het midden een appel, met de tunnel (waar het klokhuis zat) op het deeg.
Stap 3: Schep de appel vol met een suikerkaneelmengsel. De precieze hoeveelheden voor dit mengsel komen niet zó nauw, maar ik gebruik ongeveer 2el suiker met 1½tl kaneel per appel (een deel van het kaneelpoeder kan natuurlijk vervangen worden door iets 'pittigers', zoals 5spice powder of koekkruiden of kardemom of...)
Stap 4: Vouw met beleid het bladerdeeg om de appel heen, zonder suikermengsel te knoeien of scheuren in het bladerdeeg te veroorzaken. Let op dat de appel volledig in bladerdeeg is ingepakt. Zet de bol in een aluminiumbakje (NIET van papier) en bestrijk rondom met wat losgeklopt ei (en bestrooi licht met suiker).
Stap 5: De appelbollen goudbruin en gaar bakken in 15-20 minuten in een voorverwarmde oven van 175 graden Celsius.

Fijn aan appelbollen is het krokant-luchtige korstje bladerdeeg in combinatie met de sappig-sompige gegaarde appel erin. Maar het állerlekkerst aan appelbollen, vind ik zelf het karamelstroopje (ontstaat zonder enige verdere moeite vanzelf uit appelsap, gesmolten suiker en kaneel) op de bladerdeegbodem (die net wel net niet gare deegbodem).

Appelbeignets met geitenkaas

Met de fijne appelboor en de geitenkaas-honing van de Albert Heijn die ik nog had liggen, maak je in een handomdraai deze fijne appelbeignets. (Ik spreek het zelf uit als [bie-jees], mijn lief zegt steevast [beig-nets].)

De geitenkaas losroeren met een flinke eetlepel honing, gemalen peper en kruiden en hiermee vervolgens (dunne) plakjes appel besmeren. Nog een plakje appel erop, door het luchtige beslag halen en in heet genoeg vet laten frituren. Zelf heb ik geen frituurpan. In mijn ervaring is een wok of anderszins pan met dikke bodem, of zelfs steelpan, ook prima te gebruiken. En je hebt minder olie nodig. Ik weet nog dat mijn moeder vroeger blokken frituurvet (Remia?) liet smelten, maar de nieuwe kennis leert dat in dit vaste vet veel meer verzadigde vetzuren aanwezig zijn; en die willen we niet meer. Bovendien geldt frituurvet als chemisch afval en het is zo al broeikaseffect genoeg (ik heb de verwarming weer aanstaan; het is midden juli). De goudbruin gebakken appelschijfjes uit de olie scheppen en laten uitlekken op keukenpapier.

Deze beignets zijn erg luchtig en lekker ('tuurlijk, wat wil je: vet), maar níet knapperig. De gare appels zijn zacht en zoetig; het kruidenkaas-mengsel is een tikkeltje hartig en geeft een romige nasmaak. Gecombineerd met het luchtige deegjasje een prima toetje. Maar ook koud nog redelijk goed te eten (hoewel ze lauwwarm het lekkerst zijn)

En van het beslag dat je overhoudt, kun je dan weer fijne pannenkoekjes bakken (bedenk ik me terwijl ik het restje door de wc spoel...)!