Börek (à la H.); een aubade!

Mijn lieve collega H. (haar naam dient uitgesproken te worden met een vrij forse Turkse tongval, dus om haar niet tekort te doen noem ik haar liefdevol bij haar initiaal; maar goed, mijn collega H. dus) maakt een killing goede börek. Niet de sigarenbörek (hoewel ze dat ongetwijfeld ook fantastisch kan), maar de lasagnebörek. Bij vele werkgerelateerde evenementen is zij niet te beroerd om haar gehaktbörek én vaak ook haar vegetarische fetabörek voor ons te maken. (En als we écht mazzel hebben, komt er ook linzensoep op tafel.) En ik heb haar recept! Ik heb het recept voor "börek à la H." SCORE! Let's do it:

Eerder dit jaar maakte ik al börek met feta en véél groenten. Die was al zeer geslaagd. En voor het recente Nieuwjaar(hangdag)buffet besloot ik dit keer börek met gehaktvulling te maken. Dit recept is voor een flinke ovenschaal vol (24 x 33 cm) en dat is meer dan genoeg om een heleboel mensen mee te voeden. De perfecte versnapering op een buffettafel. Of als feesthapje. Als picknicksnack. Ik ben enthousiast!

Feitelijk wordt de börek gestapeld van lagen yufka (pak à 3 stuks circa €1,99 bij Turkse toko) met eiersaus en vulling. De saus wordt gemaakt door 5 eieren met 500ml roeryoghurt, 220ml (zonnebloem)olie en twee zakjes bakpoeder los te roeren. Een gekke saus die schuimt en zich het allerbest met een kwastje laat verdelen (een kleine juslepel per keer). De saus zit aanvankelijk vol met bakpoederklonten, maar dat blijkt later helemaal goed te komen. De yufka's hebben een doorsnede van 40cm. Maar het maakt niet uit of ze gescheurd en gekreukeld worden aangebracht. Het is een kwestie van een beetje 'yufka puzzelen'; zolang je er op let dat het bakpapier niet tussen de yufka's wordt gevouwen ;)

Voor de vegetarische variant kan 400g feta (40%) worden losgeroerd met een bos fijngehake verse peterselie en 2tl gemalen peper. Dit is natuurlijk wel érg zout, dus wel rekening mee houden met de andere ingrediënten. De gehaktvulling (zoals in het recept hierboven) wordt van tevoren bereid van 1kg rundergehakt, 3 groene paprika's, 3 grote uien en verse peterselie. De hoeveelheden uit het recept blijken prima te kloppen, zelfs wanneer ik 'ruim gesausd' heb.

In de oven rijst de börek onheilspellend omhoog, maar bij afkoelen zakt 'ie weer keurig in. Het duurt bijna een uur, maar dan is mijn börek goudbruin. En gaar van onder tot boven. Het duurt ook een hele tijd voordat de börek is afgekoeld en ik 'm kan vervoeren naar daar-waar-het-is.

De iets te hoog gestapelde börek is niet zo gemakkelijk te happen. Het zijn dan ook niet minder dan zeventien lagen yufka, saus, yufka, saus, yufka, saus, yufka, saus, vulling, yufka, saus, yufka, saus, yufka, vulling, etc. Minder lagen had best gekund, maar dan hadden het twee böreks (börka ;) moeten worden. En net zoals H, maak ik flink de blits! Mijn börek is dé grote trekpleister op de buffettafel. En gaat er tevens als middernachtelijke antikater hap en ochtendlijk ontbijt met genoegen in. De "bürk" blijkt prima met een dot "zaziki". En met (rode) wijn. En met, tja, met van alles eigenlijk. Héérlijk. Met een hoofdletter H. ;)

Jamie's 'marinated mozzarella'

Tijdens een Arnhemse barbeque in mei at ik dit voor het eerst. En het was meteen mijn favoriete hap van de hele avond. Kazig, romig, beetje pittig, smakelijk: lekker! De maker wist mij verrassend te vertellen dat het 'gewoon' mozzarella in crème fraîche was. À la Jamie (Oliver). Oké. Dat klonk niet al te makkelijk. Voor het 'pyjamahangdag filmmarathon buffet' van Nieuwjaarsdag gisteren, bedacht ik me net op tijd dat dit gerecht niet mocht ontbreken. Een klein rondje Google bracht mij bij het recept.

Recept

Snijd 4 bollen (buffel)mozzarella in stukken. Besmeer deze met 6 volle eetlepels crème fraîche en bestrooi met zout, peper, de zest van één (biologische) citroen en het sap van een citroenhelft. Maak de salade af met verse majoraan (of tijm) en fijngehakte rode peper. Besprenkel met een zeer goede olijfolie en serveer.

Sneeuwpoppen (van gekookte eieren)

Vorige week had ik met vrienden een Sinterkerstdobbelspelavond gepland, gelardeerd met alcohol. Dûh. Door dat laatste, én omdat iedereen uit een andere windstreek tevoorschijn komt; draaide dit logischerwijs uit op een gezamenlijke logeerpartij. Uiteraard werd het geheel opgeleukt met erg lekker eten. De gastvrouw zou zorg dragen voor het avondlijke driegangen diner, iemand verzorgde de alcoholische versnaperingen, een ander was verantwoordelijk voor de zoete en zoute snacks. En ik had aangeboden het ontbijt te doen. Can you say: 'over the top'?

De inspiratie vond ik op, uiteraard, internet:

Gekookte eieren. Prima ontbijt. Iedereen lust het (naar ik weet) en het vult goed. Maar wel een beetje saai. Dus natuurlijk sta je dan 's ochtends in andervrouws keuken sneeuwpoppen te knutselen. Van eieren die je thuis al had gekookt. Ik gebruikte 'kanjers' (XL) met henne-eitjes (S, Jumbo).

Twee gestapelde plakjes wortel vormden het perfecte hoedje (op een onzichtbaar verstopt satéprikkertje wat meteen ook de twee eieren op elkaar hield). Gitzwarte peperkorrels waren de ogen en knopen. Takjes verse tijm en een ruitje wortel (puntig aan de ene kant om makkelijk in het ei te kunnen steken; en puntig aan de andere kant om overduidelijke esthetische redenen) maakten de sneeuwpop af. Ik had nog een sjaal kunnen verzinnen, maar kwam niet verder dan een in de lengte doorgesneden 'zuur matje' en dat vieze snoepje vond ik nou niet echt bij een eierpop passen.

Elke pop stond op zijn eigen podium van zalmmedaillon, omringd door een het-is-negen-graden-buiten! groen veld van rucola. Een dressinkje erbij (van uit andervrouws keukenkasten gegapte witte wijnazijn, olijfolie, gembersiroop en mosterd) en verder helemaal goed. Het leek wel Pasen. Maar dan anders.

Druivenrupsen

De inspiratie:

En deze 'druivenrupsen' blijken een eitje om te maken. Alleen voor de oogjes is het wel even prutsen met gesmolten chocolade en een cocktailprikkertje. Ik ben begonnen met aan de achterkant van een satéprikker een (grote) druif te prikken, zó dat het stokje er niet doorheen komt. Daarna de (steeds kleinere) druiven via het puntje aanrijgen en eindigen met een druif die de hele prikker doet verdwijnen.

Kleine moeite en, eerlijk is eerlijk, relatief klein plezier. Uiteinde- lijk komt het neer op druiven afhappen van een stokje. Maar wel heel leuk als speelse verrassing op de ontbijttafel dit weekend.

Smakkelijke smikkelsmullers

Indrinkavond bij mij thuis dus, want we gaan uit dansen! 

Natuurlijk, een mens kan gewoon kaasjes en toastjes gaan kopen en deze al dan niet netjes uitstallen, klaar. Maar dat is niet zo mijn stijl; ik duik liever zelf de keuken in. En alles aan dat proces vind ik leuk: door mijn kookboeken bladeren en een (of meer) recept(en) uitzoeken; boodschappen doen; snijden/hakken/bakken/koken; en opeten. Bij voorkeur maak ik bij gelegenheid iets wat ik nog niet eerder gemaakt heb, om te blijven leren zeg maar.

Ik ga de "smakkelijke smikkelsmullers" uit Roald's Griezelkookboek (deel 2) maken. Want frituren is niet mijn sterkste punt; dus daar is training in nodig. Het zijn gefrituurde kippengehaktballetjes met wilde rijst (heb ik; uit de Kaufland in Kleve), maïs, lente-ui, verse gember, kerriepoeder, knoflook en verse koriander. Klinkt goed. Alleen die maïs.. Maïs met koriander en gember? Maar het zal wel. Ik neem de helft aan hoeveelheden (want ik maak natuurlijk nog andere hapjes) en vorm het deeg. Maar dat blijkt niet echt (als in: écht niet!) tot balletjes te rollen. Het wordt een gevalletje van de met lepels gepakte grijphoopjes in hete olie laten vallen. Tijdens het frituurproces blijkt de maïs uit de balletjes te verdwijnen en het ruikt hier wel heel erg naar Vietnamese loempiakraam.

Zóveel gember, koriander en kerrie en nóg smaken de balletjes een beetje flauw. Waardoor de zoute sojasaus de perfecte dipper is. Op zich zijn de smikkelsmullers wel smaakvol (en ook belangrijk voor deze avond: glutenvrij!) maar het frituren van kipgehakt is volgens mij niet zo'n goed idee: dróóg! Misschien toch beter bakken dan frituren? Of anders eerst paneren?! En waarom zijn die van meneer Dahl zo mooi glanzend bruin (en de mijne niet)?

Tuinbonendip

Voor een recente avond met vrienden en (teveel) mojito's, moest een ordentelijke bodem aanwezig gaan zijn. Anders ben ik na twee glazen (rode) wijn al aangeschoten; en daar heeft niemand wat aan. Bovendien vind ik bijna niets zo fijn als op een anderszins verloren zaterdagmiddag de keuken induiken. Het therapeutisch hakken en roeren werkt ontspannend en prettige bijkomstigheid van zoiets is de overvloed aan hapjes die daarna klaar staan, zodat je met z'n allen kan blijven zitten praten. 

Uit HomeMade maak ik "tuinbonen-muntdip" (van dubbelgedopte diepvriestuinbonen, knoflook, verse munt, parmezaan en olijfolie - en naar eigen idee ook grofgehakte walnoten), die ik in handzame witlofschuitjes serveer.

De dip is lekker smeuïg, erg groen en heeft een subtielzoete smaak conform doperwtjes. Die bittere witlof is even doorbijten, maar met elkaar combineert het oké. Die knapperige walnoot blijkt als toevoeging een must en dat je góede olijfolie gebruikt proef je. Het restant aan tuinbonen-muntdip kan als 'pesto' gebruikt worden, bijvoorbeeld met gekookte pasta.

Heks'nkaas

Heks'nkaas® "bruist waar u borrelt en piekt waar u dipt*". Ik had hier en daar al wel wat enthousiaste verhalen gehoord over deze zogenaamde "smeerdip" (allemaal van één en dezelfde persoon, trouwens, maar dat terzijde), maar met een pakkende tekst als dit* ben ik om. Ik koop een potje originele Heks'nkaas (€2,99 AH). En eet het spul met bugles: romig, smeuïg, fris, met een licht zuurtje, groen kruidig en lekker zoals friet met mayo lekker is. "Onmeunig lekker" noemen 'ze' van Heks'nkaas dat zelf, wat het ook moge be- tekenen...

"HEKS'NKAAS® wordt bereid met roomkaas en verse kruiden, wat zorgt voor de bijzondere textuur en romige smaak. Door de zeer speciale manier waarop wij de ingrediënten bij elkaar voegen, ont- staat een bijzonder luchtige en verrassend frisse smeerdip. En de rest …  is het geheim van de kok!" Nou, dat 'geheim van de kok' is niet zo moeilijk te ontcijferen als je de ingrediëntenlijst wat beter bekijkt: verschillende zoetstoffen met gepasteuriseerde koemelk, gemodificeerd zetmeel, guargom, xanthaangom, natriumalginaat (dat zijn nogal wat verdikkingsmiddelen, oh ja, en er zit ook nog johannesbroodpitmeel in!), conserveermiddelen, voedingszuren, gistextract, een viertal stabilisatoren, varkensgelatine, stremsel en zuursel. "Magie" noemen 'ze' dat. Indeed. Het is nog een wonder dat ik zelf niet groen uitsla. Zou "onmeunig" dan betekenen "tegen wil en dank in"?!

Tzatziki

Vele postwerk-sessies genoot ik met mijn bord op schoot van MasterChef Australië. Het is heel anders van opzet dan de Britse voorloper met dezelfde naam (minus het 'Australië'), maar evenzo vermakelijk. Een kwalitatief goed programma waarin amateurkoks in een veeleisende afvalrace strijden om de felbegeerde titel van 'masterchef' en de uitdagingen die zij daarin moeten aangaan, zijn geen peuleschil.

En soms, als de kandidaten even een uitpufpauze krijgen, geven de gerenommeerde docentchefs een 'masterclass'. George Calombaris bijvoorbeeld, maakte tzatziki, in mijn ogen op omslachtige wijze. Maar omdat het een authentiek recept betreft, ik nog een gezonde en lekkere dip nodig had voor het Oudjaarsbuffet én ik dan ook wel eens èchte tzatziki wilde maken, scheurde ik twee keer kaasdoek af en begon aan het raspen van twee geschilde komkommers:

Recept

Schil en rasp (grof) twee komkommers. Vermeng deze rasp met 1tl fijn keukenzout en laat 1 nacht in een stuk kaasdoek in een zeef uitlekken. Knijp zo veel mogelijk vocht uit de komkommerrasp. Laat 400ml hangop (AH) in een stuk kaasdoek in een zeef 1 nacht verder uitlekken.

Vermeng de volgende dag 3 eetlepels van de uitgelekte hangop met een half fijngeraspt teentje knoflook, een kwart fijngeraspte ui, de fijne zest van 1 (biologische) citroen, 1½-2tl honing, een mespunt chili-of wasabipoeder en de uitgelekte komkommerrasp. Voeg een handvol fijngehakte verse muntblaadjes toe en meng alles goed door elkaar met 4 tot 5el olijfolie extra vierge (bv. Carapelli firenze - Il Nobile).

Dus de AH hangop kan nog verder worden 'opgehangen' blijkbaar, tot een échte (dikke) hangop. En natuurlijk blijkt tzatziki méér dan alleen yoghurt met komkommer. Hoewel het aanvankelijk een beetje belachelijk is zóveel werk te verrichten voor een beetje dip, is het uiteindelijk juist al dat werk dat één plus één tot drie maakt! Want dit is meer dan yoghurt met komkommer; dit is fris, dik, romig en blijkbaar de beste groentendip. Absoluut niet waterig (wat wil je ook) en perfect van smaak in zichzelf. En hèt geheim? Hele héle goede olijfolie! Dit valt voor mij trouwens een beetje in de categorie gado gado: een overdaad aan groenten met fijne saus. Zoals kaasfondue m.i. tot datzelfde genre zou behoren.

'Eindeloos variëren' noemden ze dat:

Heerlijke hapjes met MonChou, uit de jaren tachtig. Of: heerlijk die jaren tachtig, hapjes met MonChou. Ik geloof niet dat Melkunie nu nog met een dergelijke advertentie aan hoeft te komen zetten.

Albondigas

Met mijn nieuwe keukengereedschap kan ik ballen maken. Deze (universele) ballenmaker (van Casalinghi) belooft veel goeds op ballengebied en het enige dat ik dan nog hoef te doen is even te verzinnen wát voor ballen er gemaakt gaan worden. Waar beter mee te beginnen dan gehaktballen?

En daarbij houd ik me aanvankelijk keurig aan bovenstaand recept voor albondigas.. Alleen voeg ik nog verse tijm, salie en oregano toe en gebruik ik voor de saus wel meer passata (250ml ipv 100). Hoewel ik dacht nog gedroogde chipotles in huis te hebben (ooit gekocht in een Londense Tesco), blijken deze pepertjes ook na een uitgebreidere zoektocht onvindbaar. Sh*t. Als alternatief voeg ik ½el sambal en 1tl gerookt paprikapoeder toe. En ach, dan kan er ook nog best wat tabasco en, vooruit, een extra teen knoflook bij.

Met een bak vol gekruid gehakt op het aanrecht en dus mijn pinza polpette in de hand begin ik vol goede moed aan het scheppen van gehaktballen. Maar het gehakt laat zich niet echt scheppen en ik blijk de ballenmaker met de hand te moeten overvullen om mooie ronde ballen te krijgen. En daarna moet ik met de hand (dit wordt meer kliederwerk dan gedacht) het overtollig gehakt wegvegen om vervolgens de bal niet zonder meermaals aftikken uit het apparaat te krijgen. De meeste gehaktballen moet ik met de hand afrollen. Maar als ik positief ben zijn alle ballen wel van gelijke grootte. En ik heb veel voorpret gehad (lees: weinig tijdens-pret).

We eten sappige, lekker pittige ballen. Daar is niks mis mee. Verse basilicum had de rode saus qua smaak (en kleur) nog wat extra's gegeven. En mag ik opmerken dat ik de gevormde gehaktballen iets aan de grote kant vind?! Daarmee kondig ik geloof ik het einde van mijn Italiaanse ballen(af)knijper aan in mijn keuken.

Zweedse gehaktballetjes door de Britse Jamie

Alleen maar zoet en vet op de Oudjaarsbuffettafel (natuurlijk is er een buffettafel, al was het maar dat ik een schaal oliebollen en een fles fris op de lege tafel plaats), dàt geeft geen pas. Er moet ook iets hartigs komen en dan denk ik al snel aan gekruide gehaktballetjes, want die zijn ook koud zo fijn te eten en happen lekker makkelijk tussendoor weg.

En ik gebruik dit keer het eerste het beste recept dat ik tegenkom en kijk aan, het is er één van Meneer Oliver (die is ook overal). Uit de Allerhande (van oktober 2011). Zweedse gehaktballetjes maakt Jamie, die vooral 'zweeds' zijn door het béchamelsausje met (Ikea) vossenbessenjam. Het gehakt zelf is aangemaakt met melk, ei, pa- neermeel, pimentpoeder (ik gebruik 5spice bij gebrek aan) en verse groene kruiden. Universeel lekker gehaktballetje dus, met frisse zoetige saus.

Van mijn recensenten hoor ik dat ze bij eerste blik niet precies kunnen inschatten wat voor smaak die roze saus heeft en dat dat goed is. Want mysterieus. De balletjes zijn lekker kruidig, maar niet té. Het zijn goede smeuïge gehaktballetjes, helemaal met een flinke dip saus.

"Te veel saus? Nee, te weinig balletjes"

Bloemkoolmousse

Eerste kerstdag, zondag 25 december '11. Op bezoek bij de familie van. En we mogen elk iets klaarmaken. Carte blanche, want er is niet echt goed iets afgesproken. Jeuj; dat betekent dat ik over de top kan gaan! En dat doe ik dan ook. Ik produceer maar liefst vier gerechtjes: peer in kaneelgelei, Japanse slarolletjes, zalmspiralen en deze bloemkoolmousse:

En dit is een makkie, ook voor nietkoks: sjalotjes fruiten in weinig roomboter en daar roosjes van een halve bloemkool aan toevoegen. Tien minuutjes laten stoven in verse room met zout en een stukje van 3cm verse mierikswortel, geraspt (uit het bioboeren assortiment van de Jumbo). En dan staafmixeren. Eitje. Kleine plastic glaasjes vinden was eigenlijk nog het moeilijkste. Uiteindelijk kocht ik wat grotere (wijn)glazen bij de Blokker (€1,99), hoewel Marskramer dezelfde ook verkocht (€2,59); maar het was bij de glühweinstand van de Ikea dat ik de gewenste kleintjes meebietste (gratis).

De mousse kenmerkt zich door de pure smaak van bloemkool met een heerlijk romig accent en nèt dat beetje extra van mierikswor- tel. Erg feestelijk, in zo'n glaasje met geroosterde sesam.

Zalmspiralen

Eerste kerstdag, zondag 25 december '11. Op bezoek bij de familie van. En we mogen elk iets klaarmaken. Carte blanche, want er is niet echt goed iets afgesproken. Jeuj; dat betekent dat ik over de top kan gaan! En dat doe ik dan ook. Ik produceer maar liefst vier gerechtjes: peer in kaneelgelei, bloemkoolmousse, Japanse sla- rolletjes en deze zalmspiralen:

En dat begint met het fijnhakken van 2el mayo met 1el ketchup, een blikje rode zalm (nadat ik de graatjes eruit heb gevist ;), 15 knoflookolijven, 2 bosuitjes en wat peper in de keukenmachine. Dat smaakt naar vitello tonato zonder het kalfsvlees. Nogal aan de zoute kant, maar op zich wel oké. Ik ruk vervolgens een blikje supercroissantdeeg open (altijd weer raar hoe zo'n blik zijn inhoud onthult) en rol dat uit. Vismengsel erop, bestrooien met geraspte oude kaas en oprollen. Helaas laat de rol zich niet zo netjes in plakken snijden (zooitje!) en op de bakplaat zien mijn spiralen er ook helemaal niet als spiralen uit. De oven schakel ik al snel terug van 200˚C naar 160˚C, want het ruikt zwart.

Zoals verwacht zijn mijn zalmspiralen qua esthetiek niet helemaal goed uit de verf gekomen.. De aanvankelijke smeuïgheid van het vismengsel is tijdens het bakken miraculeus verdwenen. Nou is croissantdeeg altijd lekker, maar deze hapjes smaken een beetje droog. Met een sterke vissmaak, die ook van tonijn uit blik had kunnen zijn. Helaas een beetje droog en muffig. En ook niet kerst- feestelijk genoeg; meer iets voor bij een voetbalwedstrijd.

De ochtend nadien blijken de vishapjes echter wel precies vet en zout genoeg om mijn kater mee weg te happen. En de rest gaat in de prullenbak.

Japanse slarolletjes met ossenhaas

Eerste kerstdag, zondag 25 december '11. Op bezoek bij de familie van. En we mogen elk iets klaarmaken. Carte blanche, want er is niet echt goed iets afgesproken. Jeuj; dat betekent dat ik over de top kan gaan! En dat doe ik dan ook. Ik produceer maar liefst vier gerechtjes: peer in kaneelgelei, bloemkoolmousse, zalmspiralen en deze Japanse slarolletjes:

En zoals wel vaker, blijkt het even oefenen met oprollen (was dat met gym vroeger niet ook al zo?) Repen komkommer, met dank aan de kaasschaaf, op het aanrecht leggen lukt me nog wel. En daar blaadjes sla (little gem), dunne plakjes ossenhaas (carpaccio), een plukje alfalfa en wat ingelegde gember (zoetzuur) op schikken; dat lukt ook nog. Hier en daar een strijkje wasabi en/of een druppeltje sesamolie: klaar voor de oprol. Maar schijnbaar laat komkommer zich niet zo makkelijk buigen als ik dacht en mijn repen zijn ook niet breed genoeg. Mijn 'slaatjes bla' zijn zelfs zonder nerf te dik en zo'n pakketje samenbinden met verse bieslook (zoals ik feestelijk had bedacht) dàt lukt al helemaal niet.

Maar dan nog mag het resultaat er wel wezen. Kleine flesjes Japan- se sojasaus van de sushileverancier erbij en je hebt in één hap een lekker licht van-alles-in-één-hapje. Prima geschikt om tussen vette hap en nog vettere hap (zoals ook op Oudjaar) weg te happen. Na een nachtje in de koelkast alleen nogal verlept ogend. Maken en serveren dus.

Gevulde eieren à la Holtkamp

Enthousiast had ik mijn nieuwe boek "De banketbakker" van Cees Holtkamp (de frequente bezoekers van mijn blog weten inmiddels wie dat is... ;) meegenomen naar de locatie van de jaarlijkse familie Sinterklaasviering. Omdat ik wist dat er nog enkele uren tijd over waren van te voren en, ach, ik mag graag over de top gaan. Qua organisatie ook; maar zeker niet in de laatste plaats als het op eten aankomt. Dus was een tafel vol eten niet compleet zonder gevulde eieren. Die ik nu eens een keer wilde klaarmaken naar het recept van een échte professional!

Menig feestje hierzo werd al eens met gevulde eieren opgesierd (meestal bereid op deze wijze, maar ook wel eens chique volgens recept als dit), maar nooit eerder maakte ik gevulde eieren zonder mayonaise. Tòch zie ik in het recept van Meneer Holtkamp geen mayonaise vermeld. En ik vergewis me ervan, nee, hij gebruikt géén mayonaise. Maar boter. En slagroom. Hûh? Nou, oké. Ik doe het gewoon.

De boter dus zo luchtig mogelijk kloppen en hier de eierdooiers boven zeven. Met een scheutje slagroom tot zachte crème kloppen en op smaak brengen met zout, peper, maggi (en ik gebruik ook ruim kerriepoeder). De dooiercrème is mooi in de halve eiwitten op te spuiten. Met een takje basilicum hier en een garnaaltje daar is het geheel behalve zeer presentabel vooral ook érg lekker! Het restje crème gaat in plakjes rookvlees (naar een tip van CH); ook inderdaad lekker.

Is boter nu beter dan mayonaise? Eigenlijk, ei-gen-lijk vind ik van waarschijnlijk wel. Maar ik wil eerst meer van die lekkere gevulde eieren testen om het echt heel zeker te weten...!!

FoodBlogEvent maart 2010: verjaardagsbuffet (round-up)

Welkom, iedereen. Kom binnen. Het is feest. Ik vier mijn verjaar- dag en kwam in de gelukkige gelegenheid om 'toute Nederland' mee te laten koken voor het buffet. En er werd dan ook massaal gehoor gegeven door culibloggers aller landen aan mijn oproep om mij voor het FoodBlogEvent van deze maand te helpen. Dus pak een drankje en een bordje, en help jezelf:

Bij deze een kleine aubade aan een ieder die meekookte en bakte:

Culinette van Cornette's Culinaire Weblog pakte om te beginnen héle- maal uit met een heleboel handige tips voor de beginnende òf de zeer gestresste buffetter. Dus iedereen die wél gecharmeerd is van 't idee maar niet weet waar te beginnen...

Irene, net als ik óók in maart jarig, viert dit al jaren niet meer. Zij heeft geen eigen weblog, maar wil ons wel wijzen op de voor haar inspirerende site van Sparkling Ink, waar zij zelf regelmatig ideëen opdoet. Zoals deze polenta pizza, die op mijn buffettafel zeker niet zou misstaan!

Johanna, welbekend van De Keuken van Johanna, waar zij steevast traditionele heerlijk- heden uit tevoorschijn tovert, maakte slim muffins met kaas en pijnboompitten. Goed op een buffet, zowel warm als koud; maar de brakke dag daarna ook nog lekker bij een soepje.

Als er gasten over de vloer komen, is het voor mij persoonlijk heel moeilijk om me in te houden. Bij gróte voorkeur vallen mijn feest- vierders van de ene culinaire verbazing in de andere, onder het motto "Overdaad schaadt niet". Voor Yvon van Taste of Matisse geldt dat laatste niet zo, maar gelukkig lukt het zelfs haar meestal niet om de rem op het eigen enthousiasme te zetten. Maar liefst zes gerechten worden overwogen, vooraleer zij haar veelbelovende Surinaamse kipdrumsticks én Pekingkippannenkoekjes op tafel zet. Maar die volle kan Bloody Mary mag je óók best meenemen, hoor Yvon, geen probleem!

Mijn uitgebreide verjaardagsbuffet van deze maand, was voor Sil- ke van Silke's kookhoekje een goede gelegenheid om eindelijk alle recepten met ons te delen van haar overdadig goede Nieuw- jaarsmenu, waar frisse ananasmangosalade, zoetzure koolwortelsalade en Griekse pastasalade met geroosterde groenten goede sier maakten!

Jeroen van Rietje en Jeroen maakte óók een fijne salade, maar dan een hele grote Noord- amerikaanse klassieker: dé coleslaw! Volgens Jeroen tevens goed "als extra rauwkostdingetje bij een mooi stuk vlees".

Max (Ruijsbroek) tilde voor de gelegen- heid het concept 'gevulde eieren' naar een heel nieuw niveau en zette oeufs farcis aux anchois op tafel. Geen goed feest is compleet zonder, dus bedankt, Max!

De inzending van Klary Koopmans kon bij mij op gróót enthousiasme rekenen: pasteitjes met kip, port en oesterzwammen. En vooral omdat Klary haar eigen pasteideeg (mét roomkaas) kneedde en daarmee een prachtig alternatief leverde voor het al te makkelijke bladerdeeg. Op haar site geeft Klary nóg zes goede ideëen voor een buffettafel, maar de vrouw is dan ook dól op haar verjaardag en sleept er naar eigen zeggen elk jaar "minstens vier feestmomenten" uit. Carpe diem pur sang, mijns insziens.

De meiden van Excellent-eten.nl (Ivonne en Femke, de geïnspireerde gastvrouwen van vorige maand) sloegen eveneens aan het betere kneedwerk en knutselden deze schattige focaccia's in elkaar. Maar liefst drie varianten kwamen geurend en wel uit hun oven op mijn tafel!

Wie weet er wat een stromboli is? Tonia, van Watatenwijvandaag! Het betreft een heerlijk gevuld Italiaans brood, waar de vulling als bij een vulkaan, uitstroomt. Dat klinkt alsof er lekker veel kaas in zit, Tonia, en dat lusten we wel!

Een broodje, een drankje, wat salade. Een eitje. Ik lust eigen- lijk nog wel een worstje. Maar Christel (Daily Stuff and More) is wáy ahead of me! Zij heeft nl. pinchos moruno (gekruide kipspiesjes) meegenomen en zet daarnaast an(t)i(a) (pas)ti als bresaola en salami voor on- ze neuzen.

De bel gaat. Daar komt Karen van Bake my day binnen en gelukkig, gelukkig, met iets zoets in haar handen. Van die grote amandelspijscake van jou snijd ik stiekem alvast een plakje af, Karen, want die mini-krabquiches waar je het over had zijn vast allang op...

Jammer. Sietske van Zilte Zee stuurt geen fotootje mee van haar eigen kunstwerk: gestold verlangen van ei (maar wél dat van iemand anders). En ik ben het sowieso helemaal met je eens, Sietske, dat 'n ei een prách- tig, bijzonder product is (en met mij sowieso ook Max Ruijsbroek, zie boven).

Die heerlijke quinoasalade met avocado en feta is meegenomen door Maaike van Kessel en vormt wat mij betreft het perfecte hapje tussen brood en wijn door. Je ziet, Maaike, er zijn helemaal niet veel woorden nodig! Alleen veel lekkerbekken.

Ik vind Aranka's term 'hap-graai-en-snaai-buffet (Koken in de Buurt) een héle goede en die gaat ook zéker slaan op de buffettafel die deze maand overweldigend gevuld werd! En wat bij deze (op de valreep dan, maar dat maakt niet uit) dus ook niet meer ontbreekt, is jouw grote kom bagna cauda (knoflook/ansjovisdip uit de Piemonte). Als je er inderdaad "van blijft eten", zoals Aranka zegt, dan moeten we misschien nóg maar een kom bijmaken...

En dan krijg ik het schrijnende gevoel dat ik, met zoveel lek- kers, met mijn eigen 'pattine' van paddestoelen een beetje zal blijven zitten. Want die ziet er gewikkeld in plakken spek natuurlijk bij lange na niet zo appetijtelijk uit, als ik weet dat hij wél smaakt: volkruidig en luchtig smeuïg. Misschien met wat crackertjes erbij?

Jémienémie, wat een feest! En wát een ideëen. Waarvoor iedereen hartelijk dank. En voor wie echt niet van koken houdt, maar wél van verjaardagen vieren en eten; ten slotte nog onderstaande tip voor een zogenaamd saladebuffet, waarvoor je alleen maar bakjes, lepels en een eigen selectie ingrediënten hoeft neer te zetten, zodat elk zijn eigen salade kan samenstellen.

En daarmee is het april geworden. Het was een prachtige maand maart, met veel zon (eerste terras van het jaar is check) en veel regen (de boeren ook weer blij); maar vooral was het een (niet-meteorologische) wárme maand, omdat ik aangenaam verrast werd door de grote navolging die mijn buffetidee kreeg. Het FBE- stokje geef ik met plezier door aan Klary, die ons ongetwijfeld net zo warm zal willen ontvangen. Ik persoonlijk ben héél benieuwd wat de nieuwe uitdaging gaat zijn....