Joepie 'whoopie' gebitjes

Op mijn vrije maandag mag ik naar mijn werk. Dat doe ik uiteraard niet zomaar (want een vrije dag noemt men niet voor niets 'vrij'). We zullen worden gevisiteerd door de ons overkoepelende organisatie die zal beoordelen of we voldoen aan de kwaliteitseisen. Om mijn (1,5 uur durende) flitsende presentatie extra soepel te laten verlopen, heb ik de hulp nodig van een derde. En deze collega bleek vorige week zonder morren bereid om die hulp te verlenen. En dus leid ik mezelf even af van powerpoint door een klein bedankje te bakken! En ik kan fijn mijn prachtige blauwe Kitchenaid gebruiken!!

Recept (whoopie pies)

Klop 90g zachte (ongezouten) roomboter zeer licht en luchtig met 75g suiker. Voeg al kloppend 1 ei (L) toe tot alles goed vermengd is. Zeef 135g bloem, ½tl bakpoeder, ½tl zout en 50g aardappelzetmeel boven het mengsel en vermeng (op lage snelheid) tot het nèt 'bij elkaar komt'. Roer ½tl vanille-extract en ½tl roze kleurstof door 30g karnemelk en meng dit door het deeg. Doe het geheel over in een spuitzak (met een ronde spuitmond of knip de tip eraf) en spuit gelijke(!) ronde hoopjes van ca. 3cm doorsnede op een met bakpapier beklede bakplaat. Hoe gelijker de 'whoopies' worden opgespoten, hoe gelijker ze zullen zijn en hoe beter ze op elkaar zullen passen. Bak de whoopies 12 minuten in een voorverwarmde oven van 170°C.

Klop 125g boter luchtig. Smelt al roerend 150g (mini)marshmallows met 3tl melk in een steelpan, laat tot kamertemperatuur afkoelen en mix dit door de luchtige boter. Spuit (of besmeer) de helft van alle whoopies met deze botercrème, sandwich dit met een andere whoopie en maak tanden aan de voorkant...

In het origineel worden de tanden gemaakt van mini marshmallows. Maar die kon ik niet vinden. Wel grote marshmallows (die ik op maat heb geknipt) en manna plofrijst (waar ik de witte uit heb geselecteerd). Maar ik besluit (tijdtechnisch) te gaan voor kant-en-klare snoeptanden ('zachte gebitjes' Hema €1,00).

Nou moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat het 's avonds al wat later werd toen mijn botercrème geklopt was. En toen was de crème te zacht op om te spuiten (ik geef het warme juniweer de schuld). Ik moest ook nog iets anders doen, dus ik heb de botercrème in de koelkast gezet en ben dat andere ding gaan doen. Maar toen ik terugkwam was de crème weer te koud. En deze marshmallowbotercrème bleek niet alleen hard maar ook elastisch. Er zat niets anders op dan de boel weer "even te verwarmen", maar zoals dat dan gaat, verwarmde ik het "net even te veel". En dus begon het spel weer van voren af aan. Mijn tip zou dan ook zijn om de gesmolten marshmallows écht goed af te laten koelen alvorens door de boter te mengen. En de botercrème daarna metéén te gebruiken.

De marshmallow botercrème is van het smeltende type (hoewel bij dit warme weer alle botercrème smelt, natuurlijk). Dus de gebitten worden zo veel mogelijk koel bewaard. Een half uurtje voor serveren uit de koelkast halen blijkt prima. Wat zien ze er toch geweldig leuk uit!! De roze 'whoopies' houden het midden tussen een cake en een koekje: van binnen zacht kruimig en luchtig met een stevigere textuur dan cake en een verharde buitenkant die net niet krokant is. Samen met de zoete zachte botercrème die romig tussen de whoopies gevangen zit, een heerlijk hapje. Dat de tanden van zurig snoep zijn, bevalt mij wel. Nog meer marshmallows zou mij te zoet zijn geweest. Het is alleen dat deze tanden een heel andere textuur hebben, met gelatine, dus dat hapt wat minder makkelijk weg. Voor de helpende handen die minder van zoet houden, schik ik de gebitjes op een schaal met chocolade dulce de leche koekjes. En bedankt!

Het valt me nu trouwens pas op dat de tanden helemaal niet kloppen...

Rudolph's Boterkoek

De gelegenheid doet zich voor om weer een boterkoek te bakken. Dat deed ik al vaker. Maar omdat ik eigenlijk nooit zo'n smeuïge koek uit de oven tevoorschijn wist te toveren als dat in de winkels ligt, gebruik ik een ander recept. In een zoektocht naar hét precies goede recept dus. En nee, natuurlijk ga ik geen kant-en-klaar mix gebruiken. "Zélf doen!" Dit recept komt uit Rudolph's Bakery:

Het is - op het eerste oog - niet moeilijk om een boterkoek te bakken. Het lijkt 'gewoon' een kwestie van goede (room!)boter mengen met bloem en suiker en eieren in de juiste verhouding. Maar toch, maar toch, de kleine details en finesses maken of breken het eindresultaat. En ook nu weer kom ik niet op overweldigend succes uit.

Ik heb ten eerste al de fout gemaakt om (enthousiast over mijn nieuwe Kitchenaid) de boter lekker op te kloppen. Er zit dus te veel lucht in het deeg en daardoor rijst de koek in de oven meer dan wenselijk (of de be- doeling) is. Verder oogt de koek na de aangegeven baktijd niet gaar en dus laat ik hem in de oven. Waardoor de boterkoek natuurlijk wéér te hard is. Retrospectief is dat dus het probleem van al mijn boterkoeken. Misschien dat hét recept helemaal niet bestaat. Alleen dé werkwijze. Zoals eerder uit de oven halen.

Maar natuurlijk is de koek wél lekker. En met een stijlvolle decoratie van walnoten, karamel en crêpes dentelles durf ik de koek met goed fatsoen best cadeau te doen aan zij die zo goed als afgestudeerd is en van snacken houdt. Ook omdat ik weet dat het placebo effect altijd al +37% is.

Beloningskoekjes

M. wordt "helemaal tureluurs" van de naderende deadline op zijn werk. Iets met software, programmeurs die bezweren dat het helemaal goed gaat komen en tussentijdse testen die verre van de gewenste uitslag geven. Als meelevende partner besluit ik hem te steunen op de beste manier dat ik kan. En omdat mijn eigen werk vroeger gedaan is dan gebruikelijk op een dinsdag, kan ik nog even langs Kookpunt om 'X' en 'V' koekstekers te zoeken. Voor €1,40 per stuk vind ik een iks en een zeven.

En daarmee bak ik koekjes die gebruikt kunnen worden ter operante conditionering (à la Skinner). De koekjes met een groen vinkje kan M. uitdelen aan iemand die een goede actie heeft uitgevoerd of anderszins beloond mag worden. De rode kruiskoekjes (die niets te maken hebben met gezondheidszorg) kunnen door M. worden gegeven aan degene die niet helemaal doet wat de bedoeling is. Een kleine afstraffing, ja, maar omdat het 'niet goed' koekje tóch nog steeds ook een koekje is, is het geen echte afstraffing. Eerlijkheidshalve zijn de 'goed'koekjes wel nèt een slagje groter in diameter.

Ik gebruikte voor de koekjes 'the best sugar cookies recipe ever' maar dat levert in dit geval niet zulke goede resultaten op als bijvoorbeeld dit koekjesdeeg van de kiesmedailles. De uitgestoken koekjes 'krompen' en bakten niet mooi in elkaar. En het extra kneden dat nodig was om alle kleurstof goed door het deeg te verdelen, maakte uiteindelijk de koekjes een beetje droog en te hard (kauwspierpijn!) Op zich was de smaak best lekker maar het koekje kon niet tippen aan het (al zeg ik het zelf: briljante) idee.

Kerstcake (met sterrenstapel)

Bij (Jac.) Bostelaar (Steenweg 21-23 te Utrecht) vond ik een schattig formaat Christmas Pudding en als KooKaDo voor mijn schoonfamilie besloot ik deze mooi op te tuigen. Met gouden sterren bijvoorbeeld.

De cake, uitgepakt, werd (weer) ingepakt in een dikke laag marsepein en daarna zwarte fondant. Dat zou ik zelf niet verzonnen hebben, zo'n dubbele suikerbekleding, maar het schijnt iets heel Engels te zijn. En de Christmas Pudding is natuurlijk érg Brits dus ik schik me. Witte fondant had ik niet (en het zou toch geen witte kerst worden), maar zwarte wel. Ook het taartkarton waar ik de cake op gezet had, kreeg een rand van fondant. En glittersuiker, maar die had ik misschien beter weg kunnen laten..

Een tweede plak fondant werd met eetbaar goudpoeder bepoederd (nog een heel gepruts om het echt mooi glad te krijgen; uiteindelijk lukte dat het best met een fondantstrijker - en dus niet met een kwastje, een mes, een stokje of mijn vingers). Daaruit stak ik sterren van divers formaat (al dan niet op een stokje geprikt - hoewel ik beter droge spaghetti had moeten nemen dan zou de fondant misschien wat minder gescheurd zijn). En die sterren plakte ik vanochtend (eerst met water maar daarna toch met tylose) op mijn zwarte 'hoed'.

Het kerstige taartje liet zich in een lege ovenschaal prima met de auto vervoeren. En zonder beschadigingen werd het aan schoon'memke' afgeleverd. Die verbaasd vroeg of ik dat dan zelf had gemaakt.... Ze kent me nog niet zo goed, natuurlijk :)

Eitje

Verse eitjes van de enige overlevende kip van mijn goede vriendin E. Anders dan haar advies begin ik met nr.'30' (eitje van gisteren), want ik denk niet dat ik er ooit eentje zó vers heb gegeten!

Yummy Crayons

Lief cadeautje van schoonzus. 'Crayums' om te vullen met ketchup of andere saus, zodat je er fijn mee op je eten kunt tekenen. Leuk!

Vanille-extract maken

Wie vaak bakt, heeft (veel) vanille-extract nodig. Die kun je kopen als (enigszins inferieur) vanille-essence van bijvoorbeeld Oetker (in het supermarktschap) of als (superieur maar duurder) 'organic madagascar bourbon pure vanilla extract' bij de natuurvoedings- winkel. Nou moet je op sommige dingen gewoon niet bezuinigen. En vanille-extract is zo iets. Je hebt er steeds maar een beetje van nodig en het verschil in kwaliteit zal een groot verschil in smaak maken. Maar wist je dat het heel erg makkelijk is om zelf vanille-extract te maken? Zó belachelijk makkelijk zelfs, dat ik me bijna afvraag hoe het kan dat ik nooit eerder heb gedaan.

Al wat je hoeft te doen is (zachte, verse) goede vanille-stokjes in de lengte doormidden snijden en ze met een paar tegelijk in een goed afsluitbaar, glazen flesje doen. Dit vervolgens aanvullen met goede wodka (minstens 35% alcohol) en zeker twaalf weken laten trekken op een liefst donkere plek. Occasioneel schudden. Ik vond zelf de vanille-stokjes van Jumbo (€0,99 per stuk) meer dan goed genoeg en ik heb er acht in een fles Smirnoff van 500ml gepropt. Nou weet ik niet of dit nou echt goedkoper is, dan de dure versie uit de winkel aanschaffen; maar het joepie-effect is wel véél groter!

Nu, ruim vier maanden later, is de 'triple distilled vodka' prachtig donkerbruin gekleurd en heeft zich een fijn (alcoholisch) vanille- aroma ontwikkeld. Het zal wel een aantal baksels duren voordat dit zelfgemaakt vanille-aftreksel op is. Tenzij ik natuurlijk kleine flesjes weg blijf geven; want zelfgemaakt vanille-extract blijkt ook nog eens een heel leuk kookkado!

Dé Bruidstaart!!

Vorige week vrijdag was het Uur U. Of 'Uur B' eigenlijk, met de B van bruiloft, broertje en bruidstaart. Het kostte wat vrije dagen, maar het leverde een uniek en zeer persoonlijk huwelijkscadeau op. Mijn aubade aan W, mijn lieve broertje (die helemaal geen 'tje' meer is) en A, mijn fantastische nu (schoon)zus. X

Gelukkig heb ik alleen maar steeds ideeën aangedragen en hebben W&A elke beslissing genomen. Maar dat hun silhouetten in groen marsepein midden op de taart moesten prijken, dát stond als een paal boven water. Sil en Sis maakte van de profielfoto's prachtige silhouetten. Die zó geslaagd waren dat ze door het bruidspaar ook ingezet werden op de petit fourtjes en de bedankkaartjes. Wat als extraatje opleverde dat iedereen dacht dat ik die petit fourtjes dan ook wel zou hebben gemaakt. Dat dus niet, maar wél mijn idee.

De bruidstaart werd uiteindelijk een opeenstapeling van: smeuïge (bijna natte) citroencake met (gemalen!) maanzaad botercrème 'lemonpoppyseed' (28cm) / red velvet cake (24cm) met een hart van witte chocolade botercrème / dubbele chocoladecake (20cm) met gróte stukken witte chocolade (en toch maar zonder chili ;) en limoenbotercrèmevulling / en een extraatje bovenop (18cm) van het resterende redvelvetdeeg.

De rozen rondom in pastelroze en pastelpaars moesten eigenlijk wat meer twotoned zijn (met meer wit dus). En dat zou ook gelukt zijn, ware het niet dat ik ze kleiner heb gespoten dan de grote tip (Wilton 2d) feitelijk toeliet. Alle cakes heb ik, om uitdrogen te voorkomen, met een simpele suikersiroop (één deel suiker op laten lossen in één deel water) bestreken. En héél belangrijk: de steunpilaarstokjes in de taartstapeling niet vergeten, anders zakt de hele taart door zijn eigen gewicht in elkaar. Sowieso heb ik alle 'hoe-maak-je-eigenlijk-een-bruidstaart' tips van YouTube geplukt:

(Lori ain't got nothing on me)

Maar hoe mooi de taart ook was. Hij was vooral érg lekker. Ruim genoeg voor de vijftig gasten (wat feitelijk een mazzeltje was, want dáár had ik verder geen rekening mee gehouden) en de meeste van hen aten dubbele porties. Een dankbare maar ware monsterklus die ik trouwens maar één keer doe. Voor het geval er bestellinge binnenkomen...

Het voor je kiezen krijgen!

Voor een tandheelkundig evenement werd ik 'gesommeerd' te trakteren, soort van. En aangezien je een gegeven tandarts niet in de bek moet kijken (uhhhhh), had ik zoiets van "oké; dan kunnen jullie het uiteraard krijgen ook". Dus ik bedacht en schudde zó uit mijn mouw: de ultíeme traktatie met een sterk dentaal tintje...

Het werkelijk perfecte koekjesdeeg ('sugar cookie recipe') vond ik op Sweetsugarbelle (met daarbij een stap-voor-stap beschrijving, voor zover dat nog nodig is met zo'n makkelijk recept ;). Doordat er geen bakpoeder of andere rijsmiddelen aan het deeg worden toegevoegd, behouden de (uitgestoken) koekjes hun vorm. Het soepele deeg is makkelijk uit te rollen, ja, óók herhaaldelijk. En de smaak is verrukkelijk, niet in de laatste plaats door de toevoeging van amandelextract (in plaats van 'alleen maar' vanille), zodat de keuken zich vult met de geur van amaretti/-o bij het openen van de oven. Mmmmm.

En dan komt 'the fun part'. Want ik heb koekjesstekers in de vorm van een kies én in de vorm van een tang. Ik moet een beetje dikke koekjes hebben (5-6mm) zodat ze tegen een stootje kunnen. Op mijn (gekregen! goed cadeau!!) Silpat® bakmat bak ik ze bruin. De afgekoelde kiezen worden voorzien van (naturel marsepeinen) wortels en een witte (marsepeinen) kroon. Dat gaat doeltreffend en simpel door dezelfde koeksteker te gebruiken voor het uitgerolde marsepein. En omdat de koekjes niet zijn uitgelopen tijdens het bakproces, is de pasvorm zo goed als perfect. Overigens heb ik ontdekt, dat het uitrollen van marsepein (en fondant) beter gaat met behulp van maïzena dan met poedersuiker; maar dat als tip terzijde.

De (nieuwe) pizzaroller snijdt de decoratie veel makkelijker in één soepele beweging doormidden dan een mesje zou doen. Met een beetje royal icing plak ik de marsepein-delen op de koekjes. Hier en daar nog een beetje bijvormen met de vingers (op een vlakke ondergrond zodat ze niet breken) en dan kan ik aan de gang met de zak 'bloedtransfusie'. Hihi.

Enthousiast stuur ik de 'net klaar' foto door via Whatsapp. Waarna ik vooral het woord "eng" terugkrijg. De roodgekleurde royal icing (die de hele nacht heeft gedroogd) is ook wel bijzonder geslaagd als bloed. En mijn kiezenkoekjes krijgen helemaal een realistisch tintje als ik een dagelijks tafereel ensceneer met spiegel en sonde en anesthesie. "Bij een boom van een kerel net tien kiezen moeten verwijderen".

Maar los daarvan zijn ze héérlijk!! Lekkere koekjes met een rijke botersmaak en een krokant kruimige textuur. De subtiele geur van amandel die uit de koekjes opstijgt, complementeert de marsepein bovenop. Wat goed dat ik er geen (zoetzoeterzoetst) suikerfondant op heb gedaan. Het beetje bloed is zoet genoeg. 'Ze' van de foodies YouTubefilmpjes zouden ook eens marsepein moeten gebruiken in plaats van altijd maar weer die fondant en dikke laag icing.

De bruiner gebakken koekjes die langer in de oven hebben doorge- bracht, zijn trouwens iets beter (knapperiger) dan de lichtgouden varianten. Is het overbodig te vermelden dat ik totaal en volledig de blits maakte met deze versnaperingen?! Vooral omdat ik ze met steriele gaasjes en extractieformulieren serveerde. #inmijnnopjes

Dát is hoe ik rol... "taking care of business"!

Welnietwelnietwelnietwelnietwelnietwelnietwelnietwelnietwelniet Ik besluit uiteindelijk van wel. Ik hoor al mijn hele leven dat ik anders ben (heel vroeger zei men: 'raar'), wat ik inmiddels vol trots als 'authentiek' interpreteer. En laat ik dat woord maar (weer) eens bij de daad voegen (zei ik dood??), zoals ik tot anderhalf jaar gele- den zo fervent en zo briljant deed. Met hem. Toen het concept van over-de-top-gaan bijna een automatisme was, wat waarachtig tot de meest bijzondere momenten van mijn leven heeft geleid. Waar ik hem dankbaar voor ben. Bovendien had ik hem elk jaar voor zijn verjaardag een taart beloofd. En omdat ik mijn fijnedecomotoriek aan het oefenen ben, heb ik een bakproject nodig. Dus.

Helemaal hé(e)t op het internet nu, naar mijn bescheiden mening, is een gepersonaliseerde rolcake met ingebakken kleurenontwerp. Ik heb er zoveel YouTube filmpjes over gezien (zoek op "patterned roll cake"), dat ik de naar overtuiging neigende illusie heb, dat ik dat ook wel ga kunnen...

Het juiste recept decodeer ik uit 2 filmpjes van Nerdy Nummies: 'heartstone roll cake' en 'pikachu chocolate roll cake'. Met dank aan het internet om de verschrikkelijk onnauwkeurige 'cups' om te kunnen zetten naar ons metrische 'gram'systeem. Het blijft mij een raadsel waarom Amerikanen niet een weegschaal leren inzetten. Ik dacht dat les nummer één in patisserie 'precieze hoeveelheden' was!

Mijn ontwerp is een beetje aan de morbide kant voor een vrolijke verjaardagsviering, maar het is dan ook een aubade aan de Diva en de Caretaker die we ooit waren. Dus dat mag een wanstaltig kantje hebben!

Ik maak het decoratiebeslag. Ik verdeel dat over (6) kleine bakjes en breng elk op kleur (met RD ProGel Concentrated Colour Cream of Americolor). Wegwerkspuitzakken met losse spuitmond (nr.2) blijken te fungeren als hét middel om de kleuren netjes op het bak- papier aan te brengen. Tip nr.1 is te smal en raakt steeds verstopt; bij de 'stevige diepvrieszakken' scheurt de spuitmond er onderuit; de afgeknipte Ziploc zakjes blijken niet nauwkeurig genoeg en de Ziploc zakjes met spuitmond vertonen tijdens het opspuiten meer en meer haarscheurtjes die gaandeweg verder openbarsten. Eén (misschien twee) keer ruïneert een deeguitbarsting bijna al mijn noeste arbeid, wanneer een plastic zakje open knapt. Zucht. Uit de verpakking van tien verbruik ik uiteindelijk zes spuitzakken. Maar tóch is het erg leuk werk; dit 'schilderen met deeg'. Als tekenles voor thuisbakkers.

Volgens de instructies moet het decoratiedeeg (op de bakplaat!) dan de diepvries in. Zodat het niet met het biscuitdeeg zal mengen. Ehm. Oké. Maar dat past niet. Althans niet in míjn diepvries. Of toch, het past half: als ik de diepvrieslade eruit neem en de vriezer open laat staan. Zou het niet veel handiger zijn het patroon kort (enkele minuten) voor te bakken?!

Over het (laten we zeggen 'bevroren') decoratiedeeg komt het brui- ne chocoladebeslag. Wat ik bijna niet durf glad te strijken, want ik weet natuurlijk helemaal niet of dat met pijn en moeite opgespoten patroon eronder wel intact blijft. De bakplaat mag circa 7 minuten de hete oven in. Of 8. Of 9? Wannéér is dat ding gaar?? Het mag niet té gaar, want dan zal de cake scheuren bij oprollen. Maar ongaar kan natuurlijk ook niet. Dus ik gok maar wat. Had ik ook maar niet voor een pistool moeten kiezen, hè: 'russisch roulette'... Overigens is het allerleukste moment het afpellen van bakpapier: WAUW!

Goed. Dus de cake is klaar. Nou moet er nog wat in. Aangezien de rolcake met de post verstuurd zal worden, kan ik niet echt voor slagroom gaan. De vulling moet tegen een stootje en liefst ook nog tegen temperatuursverschillen kunnen. En bij chocolade passen.

Botercrème met nutella en frambozen (hè, ik had eigenlijk banaan moeten gebruiken). Minder suiker (200 ipv 250g) en meer nutella (200-250 ipv 150g) was achteraf beter geweest, maar zo is het ook lekker. Smeren en rollen. En chips: scheuren. Te dun? Toch te lang gebakken? Of omdat ik geen suikersiroopje heb aangebracht (of in- kepingen heb gesneden) aan de binnenzijde?

Nou heb ik het precies zo gedaan als mijn voorgangers en het leek zo veelbelovend, maar dan blijkt het eindresultaat getekend door kreukels in het bakpapier (dat ik met wat boter op de bakplaat had vastgeplakt - níet doen!); te snel afpellen van het bakpapier; en een te dunne laag biscuitdeeg. Maar nadat ik mijn eigen overmatige en onnodige perfectionisme heb losgelaten, kan ik alleen maar breed glimlachend naar die maffe 'taart' kijken. Hihihi. Hoe geinig is dát! Ik ben er in totaal bijna vier uur mee bezig geweest en het is een waar kunstwerk geworden.

Cool! Ookal heb ik geen idee hoe 'ie smaakt.. :) Nou nog voorzichtig inpakken (in een overdaad aan noppenfolie) en zorgen dat de cake daar aankomt waar het is; op de juiste 'scene of the crime'. Pief Paf: rolcake cadeau. Gefeliciteerd. "Een zoete verrassing op de verjaar- dagsstoep".

Don't blink!

Nog niet zo lang geleden (het is een schande, ik weet het), zag ik mijn eerste Dr.Who. Eindelijk snapte ik dat liedje van eind jaren '80 wat ik wél kende: "Doctor Whohoooo, Doctor Who, Doctorin' the Tardis". Ik heb me altijd al afgevraagd wat nou een tardis was. En hoewel ik dus hopeloos achterloop op mijn generatie, ben ik wel vrouws genoeg om een inhaalslagje te maken. Door de doctor naar een nieuw niveau te tillen. Met een beetje hulp van een 3d printer en de post.

Mijn wéldoctorkenner liet mij naar "The weeping angels" kijken. Eng! En meteen een perfecte aanleiding voor mijn eigen weeping angels. Die ik dan weer aan hem kan geven die het nodig heeft:

Natuurlijk ging iemand op internet mij al voor. En daar neem ik helemaal geen aanstoot aan, ookal was het dan míjn idee, nee, ik neem ze schaamteloos over. En gebruik het recept van JustJenn voor steengrijze 'perfecte' koekjes.

Recept 'weeping angels cookies'

Klop 225g (1 cup) roomboter, op kamertemperatuur, met 200g (1 cup) kristalsuiker luchtig en crèmig. Voeg 1 ei en 1tl vanille toe en vermeng. Voeg al kloppend 400g (3 cups) bloem, ½tl bakpoeder en een mespunt zout toe, tot een kruimelig deeg ontstaat. Meng hier enkele druppels zwarte levensmiddelkleurstof doorheen, zo- dat het deeg er gemarmerd uitziet. Verpak het bijna homogene deeg in plasticfolie, vorm tot een platte schijf en laat 1 uur in de koelkast rusten.
Rol het deeg uit op een bebloemd werkvlak en steek koekjes uit de deeglap. Zorg ervoor dat het deeg wat dikker is uitgerold, zodat alle reliëflijnen van de koekjessteker zichtbaar zijn. Doop de vorm desnoods tussendoor in bloem, zodat het deeg er niet te veel aan blijft plakken. Bak de koekjes 10 minuten op een met bakpapier beklede bakplaat in het midden van een voorverwarmde oven op 175°C. Zorg dat ze niet te gaar en te bruin worden. Laat afkoelen op een rooster.

Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat niet al mijn koekjes even goed lukken. Het blijkt oefenen met oventemperatuur en baktijd voordat ik de juiste slag goed te pakken heb. Maar er zijn genoeg geslaagde engelen om mijn doctorliefhebber mee te verrassen. De koekjes hebben een verleidelijke roombotergeur (en dito smaak). En blijken heerlijk krokant. Maar wel opeten met je ogen open natuurlijk! Anders pakken ze je...

Alleen. Hoe die Amerikaanse dame zulke perfecte koekjes (zoals hier boven) voor elkaar heeft gebakken, is mij een raadsel. En ik heb bijna twintig keer zoveel zwart toegevoegd, ook nog.

Koeke en Nageregte

Hahaha. Van deez Afrikaanse kookboekie kan ik nu al nie genoeg krijg nie: "Pretplan. Laat die kleintjies die deeg in bolletjies rol en met 'n vurk platdruk voordat hulle dit met kersies versier". Dit supergrappige presentje van schoonzus (to-be) ga ik inderdaad op de wc hangen als alternatief moppenboek.

32 cakejes voor 4 mensen... haha

Ik ga lieve collega's in den vreemde een hele dag op de lip zitten!! En daar mag wel wat tegenover staan. Zoals deze kleine, 'indische' carrot cupcakes (van dit recept) met limoen-monchou rozet. De helft van de cakejes krijgt een dot lemon curd mee. Het cakebeslag werd gemaakt met (kant-en-klaar gemalen) palmsuiker, geweekte rozijnen, walnoten en additionele specerijen (5spice en kaneel). En mijn creaties blijken (per 16) precies te passen in de taartdozen die ik bij de Jumbo op hun bakafdeling heb weten te scoren.

May the Force be with you

Een weekendlange filmmarathon waarin we álle (6) StarWars films gaan kijken; van episode I naar episode VI. En is dit het perfecte presentje voor de gastheer (die zich overigens te buiten is gegaan aan versnaperingen en 'tidbits'), of wat?! Gekocht bij de Kaufland in Kleve.

Roze himalaya zout

Dit is dus volgens mij een perfect cadeautje voor kookminnende vriend(inn)en: een stijlvolle molen met 180 gram roze Himalaya zout. Voor €3,99 bij de Xenos, in ongetwijfeld gelimiteerde opla- ge..

Vouwdoosje(s)

Kleine (of grotere ;) doosjes zijn best makkelijk zelf te vouwen met deze stap-voor-stap beschrijving. Om bijvoorbeeld zelfgebakken koekjes in cadeau te geven...

Van De Leeuw krijg je het zuur!

Een dagje culinair avontuur in Amsterdam. Op mijn fietsje, ookal regent het pijpestelen (dus in oversized regenpak.. het ziet er niet uit, maar ik ben er klaar voor). Ik ben gewapend met (doorweekt) papier waarop de adressen en routes voor mijn rondje. De eerste stop is bij "De Gekroonde Leeuw" (Vrijheidslaan 78), waar ik al veel over gehoord heb en al héél lang heen wil. Maar omdat ze alleen open zijn op donderdag, vrijdag en zondag; van 9.00 tot 18.00u, vergde dàt enige planning.

Rond 1850 begon Isaac de Leeuw met het inmiddels wereldwijd vermaarde 'winkeltje'. Daarnaast trok hij met weer en wind (waar ken ik dat van?) met zijn kar langs grachtenpanden en over de vele binnenstadse wateren om zijn in pekel geconserveerde groenten (augurken en uien) en 'flauwe kul' (zure leverworst) aan de man te brengen. De eikenhouten tonnen moesten in barre winters bij open haardvuur voorgewarmd worden, voordat Isaac et. al. er de straat mee op kon.

Nadat achtereenvolgens Nathan de Leeuw rond de eeuwwisseling, vervolgens Isie en na die tijd Greta gezichtsbepalend waren voor De Leeuw; was het vanaf 1986 de enige erfgenaam Fred de Leeuw die met zijn vrouw Monique een familietraditie in stand hield: de verkoop van in eigen beheer bereide fijne tafelzuren. De winkel op de Vrijheidslaan is een gekoesterd adres voor de Amsterdammers, horeca-exploitanten en liefhebbers van ver buiten de stad. En nu ikzelf er (dan eindelijk) naar binnen stap, sta ik in de rij achter twee mannen die zo meteen terug naar Marbella reizen maar zoveel mo- gelijk in de koffer mee willen nemen.

Het meest in het oog springen de vijf plastic teilen links vooraan, tot de rand gevuld met augurkjes (cornichons), gele uitjes, zure bommen en stukken (gele) komkommer 'in het nat'. En allemaal in hetzelfde nat, zegt Monique de Leeuw, maar "als je dit eet, eet je nooit meer uit een potje". Daarnaast zijn er bakken met gepekelde augurken en dito komkommers (niet mijn ding, blijkt nadat ik van de proeverijen heb genuttigd: zóut!), planken vol met potten, een olijvenbar (met olijven op eigen pekelnat) en zelfs onder de toon- bank staan potten ("met ingelegde druiven, maar die moeten nog rijpen"). Alles is hier zelf ingelegd in 'opgiet' naar familierecept. Enthousiast vertelt mw. de Leeuw het verschil tussen 'vers uit het vat' en 'op pot'. En ik krijg tips hoe mijn aankopen te behandelen. Natuurlijk is de winkel wat kneuterig ingericht ("blijf gezond, zeker weten; dan moet je onze zuurwaren eten"), maar een kniesoor die daar op let. En trouwens, wie komt hier voor de decoratie?

De oogst bestaat o.a. uit een emmertje augurken en uitjes (ca. €7), een pot rozerode herfstuitjes, 'karootje' (rode kool in wijnazijn) en zuurkoolsalade. Ik heb dan inmiddels al zoveel geproefd dat ik kan zeggen dat de zuurwaren absoluut niet smaken naar wat ik gewend ben uit de fabriek. Dit is onmiskenbaar zuur maar dan subtiel zacht zoetzuur op een niet-bijtende manier. Van de augurkjes valt eerst de knapperigheid op, dan het kruidigzoet in een mooie wijnazijn. Nergens in de winkel zijn de prijzen vermeld en toch is elke klant hebberig (en gaat met een tas vol aankopen weg). Schijnbaar kijk je voor dergelijke kwaliteitsproducten niet op een eurootje meer of minder. En terwijl ik de zware potten zuurwaren in mijn fietstassen opberg, vraag ik me af hoe het in godesnaam een goed idee was om éérst naar een fantastische zuurinleggerij te gaan? want ik zal de rest van de dag met mijn overdaad aan potten moeten sjouwen.