DB: Piece Montée

Geen tijd, geen tijd. En dus geen DB challenge deze maand. Ookal was het een verrukking van een toren met zelfgemaakte soesjes.

DB: Traditional British Pudding

Deze maand doe ik niet mee met de DB uitdaging. Enerzijds omdat de gebruikte ingrediënten mij niet zo aanspreken (van rundervet, rundernieren en worcestershiresaus moet een pudding gestoomd worden) en anderzijds vanwege schier tijdgebrek. Op zich heb ik al wel eens een paar keer eerder deeg tot pudding/cake gestoomd en dat is me tot nu toe altijd goed bevallen; wat op zich dan weer een extra reden is om deze hartige variant (recept) even aan mijn neus voorbij te laten gaan.

I'm pressed for time. So that's one reason not to participate in this month's Daring Bakers' Challenge. Another being that, at first sight, the challenge itself isn't very appealing to me. Making a steamed pudding with suet, ox kidney and worcestershire sauce... Really?! And although I'm sure it would have turned out fine and we were of course even allowed to make a sweet version, I guess for now this savoury 'treat' will pass me by! But you can check out other bakers' successes HERE.

DB: Orange tian

Voor de maand maart presenteerde gelegenheidshost Jennifer ons met een uitdaging die volgens haar, na wijs beraad (met zichzelf), was aangewezen als dé perfecte Daring Bakers' challenge: orange tian. Nou ben ik niet eens in staat 'tian' te vertalen, maar zoals zij het zei moest het helemaal geweldig zijn.

She presented herself with such dashing enthusiasm that it was almost impossible for me not to make her DB host's suggestion orange tian. I did, although maybe somewhat later than desired. The 2010 March Daring Bakers' challenge was hosted by Jennifer of Chocolate Shavings. She chose Orange Tian as the challenge for this month, a dessert based on a recipe from Alain Ducasse's Cooking School in Paris.

Hier links het verrassende resultaat van zelfgemaakte sinaasappelmarme- lade. Ontstaan door de schil van maar liefst één sinaasappel (zoals in het re- cept voorgesteld; maar hoe kan ik hier nou twéé platen gebakken 'pâte sablée' mee besmeren?) drie keer tien minuten in vers water te koken en daarna met suiker en pectine tot jam te verwarmen. Het is wat wei- nig, maar het smaakt lekker naar sinaasappelzuurtjes. De verdere receptueuze opstapeling van de diverse lagen neemt dik twee uur in beslag. Hoofdleermoment deze maand: si- naasappelpartjes uitsnijden door de schil mét wit heel dik te schillen en daarna de partjes tussen de vliesjes uit snijden (nog nooit eerder gedaan maar al wel vaak over gelezen), is veel makkelijker dan vantevoren gedacht. Met een schérp mes. Dank u, aanzetstaal. Ik laat alleen de sinaasappelkaramel aanfikken en giet die in een foute impuls door de wc (koud spoelwater+hete suiker- siroop=één harde plaklaag+een heleboel schoonmaakwerk).

I don't know. Isn't this merely a large cookie with whipped cream? The whole thing just doesn't sweep me off my feet like I kind of ex- pected. And I can hardly eat more than a few bites before the tian makes my stom-ache. After a night in the freezer the dessert came more together; the cookies softened and totally absorbed that nice citrusy orange flavour. And even though I'm fiercely proud of my orange segments, the pretty little thing still consisted of too much cream for my liking.

Koek, slagroom, koek, marmelade, slagroom, sinaasappel. Ik weet niet; je kunt nog zó omslachtig doen in je bereidingswijze, maar is dit taartje niet veel meer dan een biscuitje waar je met de kidde of slagroomspuit op tekeer bent gegaan? Dag één proef ik vooral vet (en word ik na enkele happen misselijk, wat verder níets te maken heeft met het diner wat aan dit dessert voorafging). Dag twee komt de frisse citrussmaak van sinaasappel veel meer tot zijn recht en zijn de koekjes doortrokken van marmelade. Maar meteen daarná proef ik weer al dat vet.

DB: Savoiardi (langevingers) worden Tiramisu

The February '10 Daring Bakers' challenge was hosted by Aparna of My diverse kitchen and Deeba of Passionate about baking. They chose tiramisu as the challenge for the month. Their challenge is based on recipes from newspaper The Washington Post, "Cordon Bleu at Home" and "Baking Obsession".

Het is wat mij betreft een enigszins discutabele uitdaging voor ons Daring Bakers, deze maand. Is niet immers enige maanden geleden het bestaan van de Daring Cooks in het leven geroepen, om te kó- ken (sateh, beef Wellington, sushi), daar waar wíj bákken?! En toch ligt hier die uitdaging 'tiramisu'... Hoewel, de feitelijke uitdaging is het zelf maken van mascarpone (kàn dat dan?) en Italiaanse savoi- ardi (luchtige, knapperige eierbiscuitjes met krokant suikerlaagje, aka 'lady fingers', aka 'langevingers')! Ik denk dat ik maar eens met die koekjes begin en dan zie ik wel wat ik met rest ga doen...

This is an interesting challenge. And I'm a bit confused. Aren't we bakers. And aren't there cooks. And isn't making tiramisu in fact cóoking?! But then again, the challenge is more to make your own savoiardi (lady fingers) and so I guess I'll just start by doing that and see what this path leads me to...

Recept savoiardi=langevingers
Verwarm de oven voor op 175°C, bekleed twee bakplaten met bakpapier en vet deze dun in met een kwastje zonnebloemolie (of een beetje boter).
Splits 3 eieren. Klop de eiwitten stijf. Voeg stap voor stap 75g fijne kristalsuiker toe en blijf kloppen tot stijve, glanzende pieken ontstaan. Klop de dooiers in een bakje los met een vork en vouw dit voorzichtig door de eiwitmeringue. Zeef 100g cakemeel boven het mengsel. Vouw het meel voorzichtig er doorheen. Meng niet te lang. Spuit het koekjesdeeg streeps- gewijs, op geruime afstand van elkaar, op de bakplaten. Bestrooi de strepen met 25g poedersuiker en laat 5 minuten rusten; de sui- ker zal een parelende, glanzende laag achterlaten. Bestrooi weer met 25g poedersuiker; dit zal de langevingers hun kenmerkende krokante beet geven. Verwijder het teveel aan poedersuiker (bak- papier vasthouden en bakplaat schuin) en bak de koekjes in het midden van de oven ca. 10 minuten. Draai indien nodig en bak nog 5 minuten tot de langevingers opgezwollen, goudbruin maar toch nog enigszins zacht zijn. Laat 5 minuten op de plaat afkoelen en laat dan verder afkoelen op een rooster.

Mjam. Luchtige koekjes, die nèt (!) zo smaken als de langevingers uit de winkel (maar minder suikerig zijn). Erg lekker dus en die eerste dag verdwijnen er heel wat in onze buikjes. Teveel zelfs, blijkt achteraf, want ik maak tóch die tiramisu en ik kom daarbij ernstig koekjes tekort. In dit recept voor tiramisu mag je er dus geenéén opsnoepen, maar gelukkig zit de supermarkt bij ons om de hoek, dus extra koekjes zijn in geen tijd in huis.

Those cookies are just delicious. And taste pretty much like the ones you get in the store, but luckily less sugary. Some of them disappear immediately (in our stomachs) and it turns out after wards, for I ám making this tiramisu, there is a bit of a shortage in cookies. We probably ate a few too much, but no sweat since there is a supermarket right around the corner. Extra cookies: check.

Echter. Mascarpone maak ik niet zelf. Hoewel iedereen op het DB forum zegt dat het qua moeilijkheidsgraad enorm meevalt, met verrassend goede resultaten. Dat zal best, maar ik wel eens gepro- beerd ricotta te maken (hier) en ik heb er gewoon even geen zin in. Dat mag best, af en toe, vind ik en dus kóóp ik mascarpone. Die wordt vermengd met zelfgemaakte (héérlijke dikke) zabaglione, zelfgemaakte (ook góedgelukte) vanille-banketbakkersroom en stijfgeklopte slagroom. De hele crème wordt om-en-om met in espresso/tiamaria geweekte langevingers in een grote schaal tot tiramisu getransformeerd. Een nacht in de koelkast en de volgende dag afpoederen met coca.. cacaopoeder. Finito. E mangare.

I'm not doing the mascarpone. I once made my own ricotta and I just don't feel like doing it again. I think, every once in a while, not feeling like doing things is allowed and so I mix up my storebought mascarpone with my homemade zabaglione (júst lovely and tasty and creamy; mjum), homemade pastry cream (very lucious too) and whipped cream. This is the complete recipe, including photos from other DB'ers.

In de uiteindelijke tiramisu proef ík het verschil niet tussen mijn eigen savoiardi en de gekochte langevingers. Al die moeite voor hét perfecte luchtige koekje zou je dus kunnen bewaren voor de koekjes bij de thee/koffie; voor het Italiaanse kaascrèmedessert mogen het best fabriekskoekjes zijn die doorweekt raken. Onze bak tiramisu ging een hele week mee en vulde dus menig maal onze mondjes met overdadig lekkers. En achteraf bezien, met gekochte koekjes en gekochte mascarpone, nog niet eens zo héél veel werk..

In the final end product there appears to be very little difference between my own delicate savoiardi and the lady fingers that I bought. The perfect cookies I made should therefor be saved for afternoon tea (or coffee) and in the Italian cheesy dessert it's okay if cookies from the factory get soaked. Our whole dish of tiramisu lasted a week, filling our (and guests') tummies with scrumptious goodness many a time. Maybe with storebought cookies and dito storebought mascarpone, making your own tiramisu is not the hassle you would think it is....

DB: Canadese Nanaimo bars

Koude gure wintermaanden doen verlangen naar verbroedering en warme gezelligheid. En vrees niet; dat zit er aan te komen. Over vijftien dagen (vanaf nú) zullen de 2010Winterspelen beginnen, in Vancouver, Canada. (De wekker zetten om 2.00u en dan slaapmoe en dus chagerijnig het fluitketelschuiven kijken, leidt tot verbroe- dering?) Eén van de twee redenen waarom de DB uitdaging van deze maand (uitgedokterd door host Lauren) het maken van een Canadese lekkernij is. Of meer specifiek: de beroemde chocolade- kokosrepen naar eeuwen, nee, vijfendertig jaar oud recept. Toen bedacht door een huisvrouw die meedeed aan een kookwedstrijd. Zij kwam uit Nanaimo en vernoemde haar repen naar de stad.

The January 2010 Daring Bakers' challenge was hosted by Lauren of Celiacteen. And as we're all enjoying the new year, our host has challenged us Daring Bakers to make something gluten free. I think this will absolutely broaden my horizon and I am game!! Talking about game; the Winter Olympics will hit Vancouver in a fortnight and to welcome everyone to Canada: Lauren chose gluten free Graham Wafers and Nanaimo Bars as the challenge for the month. The sources she based her recipe on are www.nanaimo.ca and "101 Cookbooks".

De Nanaimorepen bestaan uit een laag van boter, suiker, cacao, koekkruimels, kokos en noten (een soort arretjescake dus); een laag van boterroomcustard; en een toplaag van pure chocolade. De koeken voor de kruimels gaan we óók zelf maken: glutenvrije Grahamplaten. Knapperig, zoet en wafeldun; gemaakt van plakke- rig kandijdeeg. Zonder tarwebloem dus. In plaats daarvan wordt ketanmeel (glutinous rice flour, kleefrijstmeel), tapiocameel en kafferkorenmeel voorgesteld. Die eerste twee haal ik probleemloos uit het rek bij Oriental, maar van kafferkoren hebben ze zelfs daar nog nooit gehoord. Misschien is het een graan wat je bij Erica of DeTuinen zou kunnen vinden, maar dan zie ik al een zakje 'millet' oftewel gierst liggen. Daarmee kan ik het kafferkoren vervangen; ik hoef alleen maar 30g gierst tot meel te vijzelen, en dàt is nog wel te doen!

Tijdens het bakproces is het wél even opletten (met het aanzien- lijke suikerpercentage is aanbranden gebeurd in een onfortuin- lijke handomdraai), maar het resultaat mag er wezen: héérlijke dunne en uiterst knapperige koekjes, met een smaak die van vol volkoren transformeert naar zoete rijst. Bijna zonde om te ver- kruimelen. Maar dat moet.

Because using regular flour is out, I am obliged to visit the local Asian shop to obtain rice flour, tapioca starch and sorghum flour. The first two can be picked out of the shelves easily, but the latter is nowhere to be found. Luckily I spot a bag of millet and I decide to grind it myself. I will just be needing 1/4 cup, so that is doable.
I really (!) like these cookies. They are waferthin, very crunchy and tasty; transforming in your mouth from almost wholewheat to sugary rice (if you know what I mean). They are crumbled to make the bars.

De Nanaimo Bars worden volgens recept gemaakt. (Ookal had de hoeveelheid poedersuiker in de middelste roomcustardlaag best met honderd gram verminderd mogen worden. En já, blijf na de toevoeging van het ei aan de warme botercacaomassa, ondanks schijnbare schifting, gewoon stug doorroeren!) Het eindproduct is een soort Canadese bounty. De vette maar smakelijke mezenbollen voor mensen neem ik maar meteen naar mijn werk mee; daar zijn ze tegen de tijd dat het middagpauze is, compleet verorberd. Of ik het recept wil geven, vragen collega's. Bij deze!

The result is a somewhat fatty Canadian 'Bounty'. It's good, but the ressemblance to bird seed balls is hard to shake and so I take it to work. Around noon the whole thing is devoured, which is really saying something! Colleagues kept asking me for the recipe that day.... well, consider it done!

The recipe used is to be found HERE.

Hèt KerstDessèrt (met hoofdletters!!)

Kerstmis. Tijd van geforceerd leukdoen en quasi gezelligheid. Of: tijd van nostalgisch stilstaan bij familie en tradities!? Na al die tijd ben ik er nog steeds niet uit. Wat vínd ik er nou van? Hoewel er fei- telijk niet bijster veel van te vinden is, omdat 25 en 26 december toch wel komen en dan valt er gewoonweg niet onderuit te komen. Dat het kerstmis is.
Dit jaar is me in dat opzicht overigens bijzonder goed bevallen; veel sjoelen en hints spelen; en zowel bij Familie1 als Familie2 een kerstdiner samengesteld uit de afzonderlijk bereide gangen (ieder één gang). Van mijn hand dag2 een heerlijke rollade met veel fijne bijgerechten en dag1 het 'toetje': een authentiek peperkoekhuisje, met dank aan de DaringBakers voor deze showstopper...

Christmas is such a time of forced happiness and acted cosiness. Or is it a time of nostalgia, traditions and family warmth? After all these years I still don't know what to make of it. Not that I'll have any say in it. For not the one, but twó Days of Christmas will come anyway. Although thís year I had a showstopping dessert (we each did a course for the dinner): a authentic homemade ginger bread house, courtesy of the DaringBakers!

The December 2009 Daring Bakers’ challenge was brought to you by Anna of Very Small Anna and Y of Lemonpi. They've chosen to challenge Daring Bakers’ everywhere to bake and assemble a real ginger bread house from scratch. They chose recipes from "Good Housekeeping" and from "The Great Scandinavian Baking Book" as the challenge recipes.

Een peperkoekhuisje. Wat een werk zal dat zijn. Eigenlijk zie ik het niet zo zitten om er zó veel tijd in te stoppen, maar goed; voor Het Kerstdessert.. Het deeg is in ieder geval snel genoeg geprepareerd, maar melasse (of treacle) gebruik ik mooi níet (want de smaak van dat stroperige spul blief ik niet). Nee, ik gebruik een Oudhollandse gele pot keukenstroop; waardoor míjn deeg in ieder geval súper- lekker is. Met een bijna dubbele hoeveelheid gemberpoeder, want het moet ook niet té zoet worden (bovendien laat ik me er bijna toe verleiden ook wat gemalen kruidnagel en kaneel door het deeg te kneden, maar ik besluit dat de weglating van melasse al genoeg aan authenticiteit doet inboeten).

I don't like molasses. Actually, I dislike the taste of it very much. I think I'm not going to use that, I'll take ordinary (dutch) kitchen sugarsirop instead. It's as thick as molasses but sweet tasting. And I wanted to add maybe some cinnamon or grinded cloves to the dough, but figured leaving out the molasses was losing enough authenticity...

Ik heb alleen bloem over. Want ik weet zeker dat als ik álle bloem uit het recept door het deeg probeer te kneden, ik 'n veel te droog, korrelig, scheurend geheel krijg. Dus dat doe ik mooi niet.
Though I have some flower left over. My dough would definitely have been too dry if I'd added all 1,6kg so I just didn't. Which was probably for the best.

RECEPT (pdf.bestand) voor gingerbread en/of pepparkakstuga.

Deeg uitrollen dan. Alle delen uitsnijden. Bakken. In de oven bol- len de diverse onderdelen overigens vervaarlijk op, maar tegen het einde van de baktijd (in totaal 25 tot 30 minuten) blijkt dit gelukkig weer grotendeels weggetrokken. Ik vreesde al voor een soort Michelinhuisje...

Making the templates was maybe the most time consuming task. Which was surprising enough, for I thought it would take me dáys to assemble such a lovely Victorian house on my own. It didn't. And it was fun. It actually was a LOT of fun and we instantly made it a New Family Tradition, swearing solemnly to start in time next year (instead of cutting patterns late at night Christmas Eve and traveling to family with a roofless ginger bread house, glueing the whole thing together in mother-in-law's kitchen).

Goede gastvrouwen hoor, voor deze uitdaging. Ze hebben behalve het recept, nog diverse links toegevoegd voor ons peperkoekhuis- maagden. Zoals deze met een complete beschrijving van het feno- meen. En deze, waarop ook nog eens verschillende huissjablonen (voor de begaafde zoeker zijn veel meer patronen en stencils op 't internet te vinden).
Such good hosts this challenge, providing explicate drawings and lots of useful links. I myself made good use of these blueprints for a 'little' Victorian house (although I even considered doing the chapel....)

De (hierboven afgebeelde) gebakken koekdelen zullen het Victoriaanse huis vormen, waarvan ik de blauwdruk op laatstgenoemde link vond. Het was lang en hard twijfelen tussen dit huis en het pretentieuze project van een kapelletje (compleet met glas-in-lood ramen (i.e. stained glass cookies) van gesmolten snoepjes?), maar dat het zéker geen oneroomhouse zou worden, stond sowieso al vast! Het geheel werd met ROYAL ICING (eiwitglazuur, recept volgt) in elkaar geplakt. Wat wonderlijk wel werkte; even vasthouden en - letterlijk - múúrvast.

De andere DB bakcollega's gingen zich te buiten aan nóg veel crea- tievere ideeën. Of deden nog beter hun best. Zo maakte iemand 'n peperkoekkerststal en ik zag ook een Noah's peperkoekark!
Geweldig!! Verder een gingerbread barn en veel kleurrijke huisjes, met tumtumnok, met amandelschaafseldak (dat idee had ik ook), met niet-na-te-maken suikergoedbalkon (!), in stemmig groen en rood (met reliëfdak), of alleen met groen, een Sims2 huis, met tic tac kerstkrans of zelfs een peperkoekiglo met grappige pinguïns; in ieder geval een écht samendoen project (leden van de DBfamilie kunnen in het forum van dec09 bij de 'completed challenges' kij- ken naar alle bijzondere eindresultaten). Oh, ik heb nog een prách- tige boerderij gevonden (compleet met kruidentuin).

Hooray for all DB colleagues doing an EXCELLENT job!!

'Mijn' Victoriaanse huis mét uitbouw en serre. Ruiten van witte ge- latineblaadjes, luiken van discomatten. Een lekker grote plas keu- kenstroop om de (hier) smeltende sneeuw cq. pekelsmurrie uit te beelden en verder een pad van CurlyWurly. Ik wilde niet 'n super- markt aan snoepjes kopen en heb het verder bij koekdakpannen en witte hagelslag'sneeuw' gehouden. Wat ik een volgende keer zéker niet zal herhalen, want wat leuk was dit! Enthousiast werd het zelf bakken en versieren van een eigen peperkoekhuisje door mijn lief en mij als Nieuwe Traditie omgedoopt. Met de plechtige afspraak volgend jaar zéker op tijd te beginnen (dus rond 15 december). Zodat we met méér tijd en overgave in alle rust het huis kunnen decoreren en ik niet op Eerste Kerstdag met een onaf huis naar de familie hoef af te zakken (het dak zat er nog niet op en dat heb ik in schoonmoeder's keuken in elkaar moeten plakken).

Look; there's Mary. Out of nowhere. It's a miracle...

Ach kijk, een wonder: er verschijnt een Maria van suikergoed. Vanuit het niks...

DB: Cannoli

De Daring Bakers opdracht van deze maand wekt weinig enthousi- asme bij mij op. De uitdaging is gesteld door Lisa Michele van PSD&LD en het is de bedoeling dat we kruidig deeg waarin marsala is verwerkt, in rolvorm gaan frituren tot cannoli. Nou heeft ze er zèlf best wel iets mooi van weten te maken (hier), maar werkelijk?

The November 2009 Daring Bakers Challenge was chosen and hosted by Lisa Michele of Parsley, Sage, Desserts and Line Drives. She chose the Italian pastry Cannolo (Cannoli is plural), using the cookbooks "Lidia's Italian-American kitchen" by Lidia Matticchio Bastianich and "The Sopranos Family Cookbook" by Allen Rucker; recipes by Michelle Scicolone, as ingredient/direction guides. She added her own modifications/changes, so the recipe is not 100% verbatim from either book.

Het deeg (125g bloem,15g suiker, ½tl cacaopoeder, ¼tl kaneel en ¼tl fijn zout met 1½el zonnebloemolie, ½tl appelazijn en 50ml marsala tot een homogene massa kneden) moet na een uurtje rusten héél dun worden uitgerold (moeilijk, want te elastisch), in rondjes uitge- stoken, om metalen cannolipijpjes worden gerold (wíe heeft die nou in de keukenla liggen?) en in hete olie worden gefrituurd.
Bij gebrek aan marsalawijn offer ik mijn goede Italiaanse notenli- keur (Nocino di Modena) op, wat in het eindresultaat überhaupt niet terug geproefd wordt. Ik gebruik mijn zester om de deeglapjes tot buisjes te rollen en gooi die tot twee keer toe gepassioneerd in het hete vet. Zonder zester (lees: cannolipijpje) worden de cannoli inderdaad niet mooi rond en hol (zie foto), maar wíe gaat er dan ook zijn keukengereedschap frituren? De frituurolie verbrandt snel door de vele kruimels die van het deeg loslaten en de hele keuken stinkt.
De cannoli zijn aan de droge kant, vrij vet en van zichzelf te smaak- loos. Je proeft wat kaneel en het koekje is een krokant knappertje, maar dat was het dan ook wel!

Ik heb ze gemaakt en laten we het daar maar bij houden.
I made them, didn't love them and let's just leave it at that.

Misschien dat de deegjes beter uit de oven dan het frituurvet ko- men? Nou, dát wel, maar nog steeds aan de droge kant en daarbij als koekje véél te hard. Mogelijk nog bruikbaar als dessertcracker, belegd met uienchutney, in combinatie met een portje en een kaasje?

I thought these cookies would possibly be better coming out of an oven instead of the deep fryer. Which I tried. They were indééd better, but still too fatty and a tat tasteless. Maybe useable with onion chutney as a dessert cracker, combined with some red port and some good cheese?

DB: Macarons

Oh woehoe! Súperuitdaging van Ami S. (Baking without fear) deze maand voor de Daring Bakers: macarons. Ik ben dól op macarons en ik vraag me hard af of we die inderdaad zélf gaan kunnen maken Ik ga het alleszins met overgave proberen en ik weet ook alweer precies wat voor sóórt macaron het voor mij moet zijn: réglisse, oftewel dropmacarons, geïnspireerd op mijn favoriete macarons van mijn favoriete Parijse pâtisserie LaDûrée! Een uitdaging pur sang!

The 2009 October Daring Bakers’ challenge was brought to us by Ami S. She chose these macarons from Claudia Fleming’s The Last Course: The Desserts of Gramercy Tavern as the challenge recipe.

RECEPT (in pdf.)

Nou heb ik al eens eerder geprobeerd macarons te creëeren (koffie en limoen) en hoewel beide redelijk goed smaakten, was de vorm niet je-dát (en was al helemáál niet zoals zou moeten!) Maar dat is nauwelijks een schande te noemen, want Franse macarons zijn berucht vanwege de moeilijkheid ze te vervaardigen. En ook met dit recept lukt het me blijkbaar niet, hoewel het eindresul- taat precies goed taai-knaaierig-droog is; als een luchtig bitterkoekje dat van binnen nog nèt niet gaar is (zonder vloeibaar te zijn).
Onze host van deze maand zegt al heel váák macarons gemaakt te hebben en heeft de meest stabiele resultaten met dit recept. Ik zal op de één of andere manier toch iets niet helemaal gedaan hebben volgens het boekje, want mijn macarons hebben geen 'voetje' (en dit maakt een macaron tot een Macaron!)

I've made some macarons before but they never quite worked out. Shapewise that is. Very true, that French macarons are notorious for being difficult to master. Off course this attempt number three is no exception to the rule, though slightly better than attempts one and two. Luckily all of which were very eatable. I guess I have to keep on practising... Pretty soon I will need my own chickens!

De donkergrijze kleur van de dropmacarons krijg ik door enkele (uhm... negen!) Norit tabletten in de vijzel tot fijn poeder te verpulveren en dit met het amandelmeel door het eiwitschuim te scheppen. Mijn vulling bestaat uit droptoffees die au-bain-marie gesmolten zijn, waarna vermengd met wat slag- room. Dit is een lekkere plakkerige dropvulling die precíes naar droptoffee smaakt (uiteraard), maar alleen héél lang nodig heeft om weer op te stijven (héél lang!). Stapelen van de macarons kan dan ook feitelijk pas een paar uur na opspuiten van de vulling.

Inspired by these licorice macarons of La Dûrée, which I LOVE!! I boldly grinded some (nine!) Norit tablets (activated carbon). They turned my soft eggwhite peaks into a lucious dark grey foam. For the filling I melted some licorice toffees ("droptoffees") in a bit of cream. It took forever to harden again, but sure tasted nice (like licorice toffees...) A challenge indeed!

DB: vol-au-vents

Deze maand doe ik níet mee met de Daring Bakers Challenge. De uitdaging bevalt me eigenlijk niet zo: met veel tijd en een hoop gedoe zou ik iets moeten bakken wat ik voor weinig geld al in de kast heb staan en daarbij heb ik het al eens gedaan in een vorige uitdaging! Bovendien (en nog veel belangrijker) ben ik twee weken op vakantie vanaf vanmiddag. Helaas.

I'm going to let this month's challenge pass me by. This just isn't my cup of tea and besides, starting today we will be gone on vaca- tion for a week or two. But good luck to everyone! Sorry, Steph.

DB: Dobostorta

Augustus. Zinderende zomerhitte met Daring Bakers taart. Want deze maand staat een (Hongaarse) Dobostaart op het programma; en dat houdt in een opeenstapeling van lagen eierbiscuit en choco- ladecrème, met een toplaag van citroenkaramel en een rand van geroosterd amandelschaafsel. De Dobostaart werd anno 1885 door József C. Dobos, een Hongaarse bakker, bedacht en was al snel be- roemd in heel Europa door zowel de bijzondere smaak als de lange houdbaarheid. Het recept bleef een geheim tot Dobos in 1906 met pensioen ging en het aan de Budapest Confectioner's and Gingerbread Maker's Chamber of Industry gaf, op voorwaar- de dat iedereen het vrij mocht gebruiken.
De hosts Lorraine en Angela kozen een recept uit hetzelfde boek als waaruit we afgelopen mei apfelstrudel bakten. En ik heb er tien grote eieren voor nodig, dus eerst maar boodschappen gedaan.

The August 2009 Daring Bakers' Challenge was hosted by Angela of A Spoonful of Sugar and Lorraine of Not Quite Nigella. They chose the spectacular Dobos Torte based on a recipe from Rick Rodgers' cookbook Kaffeehaus: Exquisite Desserts from the Classic Caffés of Vienna, Budapest and Prague.

RECEPT (in pdf.bestand)

Het maken van de Dobostaart omhelst nogal wat klopwerk. Eerst heb je zes biscuitlagen nodig van eierdeeg; waarvoor schuimigge- klopte dooiers met suiker en stijfgeslagen eiwitten met suiker met wat meel vermengd worden tot beslag. En met een beetje 'vouwen' kom je er dan niet; dit is het serieuze 'hoe-meng-ik-hier-níet-alle- lucht-uit' werk. Volgens mij beter eerst het meel door het dooier- schuim en dan dáár de eiwitten doorheen scheppen. In ieder geval is het eindresultaat een grote bak vol ei-witgeel gesmolten marsh- mallowplak. Bakken (na uitspreiden op beboterd bakpapier) en af- koelen gaat snél, maar zes lagen zijn er best veel. En dan te beden- ken dat ik méér lagen er aanvankelijk sjieker uit vond zien...
Het gebakken biscuit ruikt naar omelet (en smaakt, afgekoeld, naar lange vingers). Lúchtig zijn de cakelagen eigenlijk niet en net te kort gebakken biscuit blijft na afkoelen braaf aan zijn onder- grond plakken..

Making this cake means some serious beating: beating eggs with sugar (biscuit) and then beating some more eggs with sugar (buttercream). And apparently just a little folding isn't nearly enough to maintain all the air. Luckily baking the biscuit layers is done fast enough and afterwards everything smells like omelet.

De verschrikking van botercrème bestaat dit keer uit eieren met suiker romig kloppen en dit au-bain-marie al kloppend verwarmen (hé; is dit feitelijk geen sabayon?!). Je mag stoppen met kloppen als het schuim 'dik' is, maar hoe dik is dik? Ik stop zodra het eier- mengsel handwarm is en laat er dan fijngehakte pure chocolade in smelten: waarna alle luchtigheid als sneeuw voor de zon is wegge- smolten... Wél ruikt het hele huis naar warme Nesquick, maar of dát een voordeel is?!
Van het vuur af wordt door het chocoladebeslag in gedeeltes een héél pakje boter geklopt. Da's handig, voor de houdbaarheid; maar iets minder boter mag ook wel! Overigens is dit recept voor boter- crème feitelijk meteen een manier om zèlf Choba te maken!!

I guess buttercream just isn't my thing. Boiling sugary egg foam was fun and adding chocolate chips makes it smell delicious! But then... Folding in an entire package of butter (250g)! Do I really have to? The caramel toppping is sticky indeed and it glues my molars tightly on top of each other. I like the lemon touch tough; makes it kind of fresh. By the way, it's high Summer here in the Netherlands and really warm, so nó problem spreading caramel on biscuit!

De zesde biscuitlaag wordt met ingekookte suikersiroop overgoten en ik kan zeggen, bij buitentemperaturen van 30°C is het geen pro- bleem om deze karamel over de cake uit te spreiden. Maar mijn God; wat PLAKT dat spul. Aan álles! (het hele aanrecht zit onder) De karamel smaakt naar zoete citroensnoepjes, maar na de eerste hap krijg je eigenlijk je kiezen niet meer van elkaar...

Het resultaat: een pannenkoekentaart met vrij eentonige vette chocoladesmaak en een werkelijk óneetbare (citroenige) PLAK karameltopping, die misschien beter vervangen had kunnen worden door iets anders. Na een afkoelen en opstijven gaat de taart zelf míj steeds beter smaken, maar die plakkerige bovenkant gooi ik er steevast af. En voor alle gasten die deze taart aten; "Nee, het is géén spekkoek!"

And thus resulting in a scrumptious looking cake, beautifully layered with brown cream and white biscuit. A real mouthful, especially since the lemony caramel topping makes your teeth stick together like crazy. After trying it, I don't eat the top any- more. The rest of the torta is fine. Worth all the hard work? Probably yes, for this one fun time.

DB: Mallows & Milanos

Deze maand slaan koekjes de klok voor ons Daring Bakers. Gastvrouw Nicole (van Sweet Tooth) had bedacht dat we de recepten van ene Gale Gand konden volgen en zij koos er maar liefst twéé uit om te bakken. Nou woonde ik een hele tijd in Gent (B) en in het Frans is Gent Gand, dus Gale Gand kon qua naam mijn goedkeuring al wegdragen. Mevrouw bakte voor het Voedselnetwerk een heel aantal koekjes en zo zouden ook wíj moeten gaan doen.

The July Daring Bakers' Challenge was hosted by Nicole at Sweet Tooth. She chose Chocolate Covered Marshmallow Cookies and Milan Cookies from pastry chef Gale Gand of the Food Network.

I have lived in Gand (Belgium) for well over four years, so by name only I was enthusiastic about this chef. Although I have never heard of her otherwise... Apparantly she makes an awful lot of cookies and so were we supposed to.

Koekje nummer één bleek een simpel zanddeegkoekje (met een vleugje kaneel), waarop zelfgemaakte marshmallow moest worden opgespoten om het geheel vervolgens in gesmolten chocolade te dopen. Mallows dus. Nou hoeft het voor mij allemaal niet zo zoet en dat van die zelf marshmallows maken zag ik ook niet zo zitten, maar omdat het toch barbecue-seizoen is en je eens in de zoveel tijd misschien 's avonds wel zo'n Amerikaans spekje aan een stokje wil roosteren boven nasmeulend vuur, vooruit, kocht ik een zak. Ik had er welgeteld vier nodig (spekjes; niet zakken!) om al mijn koekjes van marshmallow te voorzien (ik sneed elke marshmallow in drieën); dus het is hoog tijd om neefje en nichtje weer eens uit te nodigen..
Deze baksessie was dus niet zo uitdagend in de ware zin van het woord. Een beetje een droog koekje met vrij weinig smaak van zichzelf. Daarop een veel te zoet spekdingetje (even verwarmen en de fabrieksversie smelt wonderwel aan het koekje vast), gedoopt in een mix van pure en melkchocola. Lekker, omdat bijna alles gedoopt in chocola lekker is:

Koekje nummer twee vond ik iets interessanter. Een fijn vanille- koekje dat in de winkel verkocht wordt onder de naam doublies (of soms doublettes) en dan meestal gevuld is met een witte crème. Mw. Gand noemt ze Milan Cookies.

Recept:
Mix 85g zachte roomboter met 100g gezeefde poedersuiker tot een luchtige crème. Voeg 1tl vanille-extract en een ½tl keuken- zout toe. Meng in gedeelten 3 eiwitten door het mengsel (dun dún geschift beslag) en roer hier 100g gezeefde bloem door- heen (alles blijkt goed te komen). Spuit op geruime afstand van elkaar, rondjes deeg op een met bakpapier beklede bakplaat en bak de doublies ca. 10 minuten in het midden van een voorver- warmde oven (170°C). Uit de oven op een rooster laten afkoelen.

Als je ziet hoe de koekjes in de warme oven uitlopen, vraag je je wel af of al dat gedoe van het opspuiten (deeg in spuitzak schep- pen, moeilijk doen met mooie rondjes spuiten, een hoop afwas nadien) wel de moeite waard is, maar anders krijg je de doublies waarschijnlijk niet plat genoeg.

Lekkere luchtige koekjes, die helaas voor deze uitdaging gevuld werden met een simpele (veel te vloeibare) vulling van gesmolten chocolade, wat cacaopoeder en geraspte sinaasappelschil. Door de toevoeging van die laatste twee kreeg het geheel gelukkig een klein bittertje, maar de voorgestelde zest van één hele sinaasappel bleek veel te overheersend. En waarschijnlijk was een ingenieuze witte crèmevulling beter geweest; en in ieder geval authentieker.

The Mallows I didn't really like. Sure, the dough was easy enough and the cookies were fast to make, but all this sweet marshmallow stuff was a bit too much for my (European) taste and only the dip- ping in melted chocolate made them interesting. But then again, almost everything covered in melted chocolate is edible. Maybe if I'd made the marshmallows myself I would have felt more challenged.
The Milan Cookies were better. A very fine, tasty vanilla cookie that looked a lot and tasted exactly the same as the storebought version I know from my childhood (called doublies). A bit of a pity though, that the filling consisted only of melted chocolate with cream and orange zest. I will never again use a whole orange in such a recipe; far too orangy. I was pleased, nevertheless, with the ultimate easygoing aspect of these recipes. If I would have had children, these would be perfect to make together. But hey, now at least I can invite my little nephew and niece to eat away on the leftover marshmallows. Barbecue anyone?