Dropijs

Het lekkerste ijs dat ik sinds lange tijd at is het dropijs dat ik zelf (!) maakte. Tot op de letter nauwkeurig vervaardigd aan de hand van een recept door Roberto (de maker van het opéénna lekkerste ijs dat ik sinds lange tijd at). Waarom? Omdat ik een onverklaarbaar verlangen had naar dropijs en het beu werd te wachten tot Mr.R dit in zijn ijssalon verkocht. Er stond me dus niets anders te doen dan het dan maar zelf maken.
Bron: "LEKKER! IJs"

Ik besloot mijn ijs te maken van droptoffees (van Melle), omdat deze lekker naar zoete drop smaken en van zichzelf al zeer zacht zijn (en dus makkelijker smelten dan bv. boerderijdrop). De hele bereiding was een ei(s)tje: droptoffees uitpakken en in een pannet- je met melk en wat water laten smelten (oh... dus zó maak je drop- saus!); slagroom stijfkloppen met suiker en dit door de afgekoelde droppap spatelen; en dit mengsel tenslotte in de diepvries laten bevriezen. De toffees smelten niet homogeen in de melk en dus is het ijs ook een beetje korrelig, maar dit zijn zéker geen kristallen. Bovendien is dit heerlijke ijs direct bij scheppen al smeuïg; wát een succesrecept.

Droptoffee-ijs: mjam, mjam, MJAM! Écht súperlekker.
Had ik er al bij verteld dat ik aanvankelijk probeerde de droppap te laten bevriezen onder continue roeren in een metalen bak in een bak met ijsblokjes en veel zout? Zoals het vroeger gedaan werd, zeg maar. Laat ik zeggen: vroeger is vroeger. Die ijs-zout- truc duurt mij gewoon véél te lang!

(update 23-11-2009)
Karen van Bake my day heeft, tot mijn grote vreugde, dit recept schaamteloos gekopieerd en er schijnbaar bij haar in huis de boel mee op stelten gezet (drie uitzinnige zonen). Tip: koop ijshoorntjes erbij, voor 'het ecchie'.

Suikerbietenblad-spul

Dus ik kon suikerbieten en hun blad oogsten, maar wat móest ik eigenlijk met dat spul? Aan één van de vele (Turkse) vrouwen op het veld vroeg ik wat zíj met het blad ging doen. En zij zei dat ze een uitje ging fruiten met wat knoflook, om daar vervolgens het gesneden en geblancheer- de suikerbietenblad doorheen te garen met paprikapoeder, sumak en tomatenpuree. Met die informatie kon ik rustig blad plukken en vandaag maakte mijn lief thuis het gerecht in kwestie. Best oké.

Vulling voor de diepvries

Tot vanmiddag vier uur (16u) is het fijn speksnijbonen plukken op Hoeve Hazerswoude (Hoofdweg 152) te Lijnden. Voor €1,60 p.kg pluk je zoveel lange groene rijpe bonen als je wilt; 't wegen gebeurt na afloop (wél contant geld meenemen, natuurlijk). Grote zakken en evt. een kruiwagen worden door de familie Gijzenberg aangele- verd. Op het erf staan vier jongens het parkeren in goede banen te leiden, want als wij om 8.35u aankomen is het al drúk!
Behalve bonen zijn er ook suikermaïs en suikerbieten (en bieten- blad) voor de pluk. Misschien als je doordeweeks komt (ma tm vrij 12-17u), dat er ook nog snijbonen aanwezig zijn. Ik zou zeggen dat het veld bonen groot genoeg is (denk voetbalveld), maar zoals de jongen in de plattelandswinkel zegt: "Ja, dát zeggen wij ook elk jaar, maar toch gaat het altijd hard."
Overigens kun je al vanaf 1980 zelf appels komen plukken op de hoeve; en dat zal voorlopig ook wel zo blijven. Op 12, 19 en 26 september, plus 3, 10 en 17 oktober kun je voor €0,70 per kilo de boomgaard in voor Sweet Caroline, Cox's, Elstar, Goudreinette, Red Prince, Golden Delicious en Jonagold. Alleen de laatste pluk- dag vorig jaar ging niet door, omdat alle appels al op waren. Dus een gewaarschuwd mens...

PS Plastic zakken om je schoenen/laarzen binden is géén overbo- dige luxe; hoe suf het er ook uitziet. Modderwalhalla!!!

DB: Dobostorta

Augustus. Zinderende zomerhitte met Daring Bakers taart. Want deze maand staat een (Hongaarse) Dobostaart op het programma; en dat houdt in een opeenstapeling van lagen eierbiscuit en choco- ladecrème, met een toplaag van citroenkaramel en een rand van geroosterd amandelschaafsel. De Dobostaart werd anno 1885 door József C. Dobos, een Hongaarse bakker, bedacht en was al snel be- roemd in heel Europa door zowel de bijzondere smaak als de lange houdbaarheid. Het recept bleef een geheim tot Dobos in 1906 met pensioen ging en het aan de Budapest Confectioner's and Gingerbread Maker's Chamber of Industry gaf, op voorwaar- de dat iedereen het vrij mocht gebruiken.
De hosts Lorraine en Angela kozen een recept uit hetzelfde boek als waaruit we afgelopen mei apfelstrudel bakten. En ik heb er tien grote eieren voor nodig, dus eerst maar boodschappen gedaan.

The August 2009 Daring Bakers' Challenge was hosted by Angela of A Spoonful of Sugar and Lorraine of Not Quite Nigella. They chose the spectacular Dobos Torte based on a recipe from Rick Rodgers' cookbook Kaffeehaus: Exquisite Desserts from the Classic Caffés of Vienna, Budapest and Prague.

RECEPT (in pdf.bestand)

Het maken van de Dobostaart omhelst nogal wat klopwerk. Eerst heb je zes biscuitlagen nodig van eierdeeg; waarvoor schuimigge- klopte dooiers met suiker en stijfgeslagen eiwitten met suiker met wat meel vermengd worden tot beslag. En met een beetje 'vouwen' kom je er dan niet; dit is het serieuze 'hoe-meng-ik-hier-níet-alle- lucht-uit' werk. Volgens mij beter eerst het meel door het dooier- schuim en dan dáár de eiwitten doorheen scheppen. In ieder geval is het eindresultaat een grote bak vol ei-witgeel gesmolten marsh- mallowplak. Bakken (na uitspreiden op beboterd bakpapier) en af- koelen gaat snél, maar zes lagen zijn er best veel. En dan te beden- ken dat ik méér lagen er aanvankelijk sjieker uit vond zien...
Het gebakken biscuit ruikt naar omelet (en smaakt, afgekoeld, naar lange vingers). Lúchtig zijn de cakelagen eigenlijk niet en net te kort gebakken biscuit blijft na afkoelen braaf aan zijn onder- grond plakken..

Making this cake means some serious beating: beating eggs with sugar (biscuit) and then beating some more eggs with sugar (buttercream). And apparently just a little folding isn't nearly enough to maintain all the air. Luckily baking the biscuit layers is done fast enough and afterwards everything smells like omelet.

De verschrikking van botercrème bestaat dit keer uit eieren met suiker romig kloppen en dit au-bain-marie al kloppend verwarmen (hé; is dit feitelijk geen sabayon?!). Je mag stoppen met kloppen als het schuim 'dik' is, maar hoe dik is dik? Ik stop zodra het eier- mengsel handwarm is en laat er dan fijngehakte pure chocolade in smelten: waarna alle luchtigheid als sneeuw voor de zon is wegge- smolten... Wél ruikt het hele huis naar warme Nesquick, maar of dát een voordeel is?!
Van het vuur af wordt door het chocoladebeslag in gedeeltes een héél pakje boter geklopt. Da's handig, voor de houdbaarheid; maar iets minder boter mag ook wel! Overigens is dit recept voor boter- crème feitelijk meteen een manier om zèlf Choba te maken!!

I guess buttercream just isn't my thing. Boiling sugary egg foam was fun and adding chocolate chips makes it smell delicious! But then... Folding in an entire package of butter (250g)! Do I really have to? The caramel toppping is sticky indeed and it glues my molars tightly on top of each other. I like the lemon touch tough; makes it kind of fresh. By the way, it's high Summer here in the Netherlands and really warm, so nó problem spreading caramel on biscuit!

De zesde biscuitlaag wordt met ingekookte suikersiroop overgoten en ik kan zeggen, bij buitentemperaturen van 30°C is het geen pro- bleem om deze karamel over de cake uit te spreiden. Maar mijn God; wat PLAKT dat spul. Aan álles! (het hele aanrecht zit onder) De karamel smaakt naar zoete citroensnoepjes, maar na de eerste hap krijg je eigenlijk je kiezen niet meer van elkaar...

Het resultaat: een pannenkoekentaart met vrij eentonige vette chocoladesmaak en een werkelijk óneetbare (citroenige) PLAK karameltopping, die misschien beter vervangen had kunnen worden door iets anders. Na een afkoelen en opstijven gaat de taart zelf míj steeds beter smaken, maar die plakkerige bovenkant gooi ik er steevast af. En voor alle gasten die deze taart aten; "Nee, het is géén spekkoek!"

And thus resulting in a scrumptious looking cake, beautifully layered with brown cream and white biscuit. A real mouthful, especially since the lemony caramel topping makes your teeth stick together like crazy. After trying it, I don't eat the top any- more. The rest of the torta is fine. Worth all the hard work? Probably yes, for this one fun time.

Limonadesiroop cq. diksap

Best wel wat bramen geplukt dus en eenmaal thuis moesten deze uiteraard direct gewassen worden, want niets zo vers als vers. Bo- vendien hebben wilde bramen nogal de neiging snel te gaan schim- melen. Wat te doen met al dat fruit? Jam? Ik heb het eigenlijk niet zo op jam; best wel lekker op een beschuitje af en toe, maar mijn meeste boterhammen eet ik op het werk en daar is brood met erin getrokken jam praktisch noch lekker. IJs? Ik heb eigenlijk net ijs gemaakt (blog hierover volgt nog) en ik wil ook niet overdrijven...
Nee, ik denk het helemaal te hebben gevonden met zelfgemaakte bramenlimonadesiroop.

Daarvoor doe ik de grondig gewassen bra- men (zonder steeltjes, takjes etcetera) in een pan met dikke bodem en voeg daaraan eenzesde deel suiker toe (100g suiker op 600g bramen) plus een scheut water. Niet te veel water want anders duurt het zolang voordat het geheel is ingekookt, maar ook niet te weinig want de vruchten mogen niet droogkoken en aanbranden. Dit gaat op het vuur, tot de boel lekker pruttelt. Vreemd om te zien dat de bramen rap hun donkerpaarse kleur af- geven aan het vocht en zelf lichtrood achterblijven. Als de suiker is opgelost en de bramen even hebben gekookt, blender ik alles helemaal fijn en laat vervolgens de saus een complete nacht in een fijnmazige zeef uitlekken. Dit verrukkelijke vocht wordt verder ingekookt tot een dikke siroop, wat mijn limonadesiroop moet voorstellen.
Alleen blijken bramen misschien net iets minder geschikt voor limonadesiroop dan de kersen uit het recept, want deze siroop is wel héél dik en ook eigenlijk niet zo wateroplosbaar. Dus heb ik schijnbaar diksap gemaakt; ook lekker. Vooral om de vele pap uit de koelkast op te leuken.

Het is gek, hoe anders dit diksap smaakt dan de losse braam. Vol- ler. Geconcentreerder. Puur. En aangezien de hoeveelheid er hier in snel tempo doorheen gaat, moet ik waarschijnlijk binnenkort weer aan de pluk...

Soep mét

Als gevolg van een stroomstoring werden Nettorama en Aldi pre- matuur gesloten, júist toen ik met mijn boodschappenlijstje aan kwam lopen. In de toko achteraan op het plein (Groeneweg) had de eigenaar dapper een kaarsje aangestoken, terwijl hij al hoofd- rekenend tot een acceptabel eindbedrag probeerde te komen voor zijn winkelende klanten. Ergens bij de kruiden vond ik een zakje lettervermicelli (€0,99); Árabische lettervermicelli!!
Hoe schrijf je تّخدير ?

Samen bramen

Dankzij M. de meest fántastische bramenpluksite gevonden en dan blijkt het té mooi weer te zijn geweest: bijna alle bramen afgelopen week in de schroeiende hitte verdroogd. Bovendien werden we op de open vlakte levend geroosterd. Gelukkig vonden we op 'n meer schaduwrijk plekje nog wel een paar zwartpaarse rakkers.
Opbrengst: 600 gram bramen + een héleboel schrammen.

Pap uit de Campina-fabriek

Pap. Een ècht Nederlands zuivelgerecht, dat in het buitenland (behalve misschien Engeland en België) nauwelijks gegeten wordt. Pap wordt gemaakt door (karne)melk met een graanprodukt te verwarmen en te binden tot dikvloeibaar. Wordt de pap dikker dan dikvloeibaar, dan spreekt men van pudding. Er is zoetemelkse pap (griesmeelpap, havermoutpap, rijstepap, broodpap), gemaakt van melk, en karnemelkse pap (bloempap, gortepap). Lammetjespap is pap van melk met tarwemeel of kindermeel (=fijne bloem); het was (is) de eerste papsoort die na de borstvoeding aan baby's (de lam- metjes) werd (wordt) gegeven. Lammetjespap en broodpap zijn níet kant-en-klaar te koop.

In de test: de pappen van Campina. Allemaal "vers, voedzaam en lekker", maar slechts twee (bloem-en gortepap) hebben het ikkies- bewust-stempel. De omschrijvingen op de verpakking zijn dan wel weer nagenoeg hetzelfde: "Campina --pap is voedzaam en lekker. --pap is lekker als ontbijt en is een goede start van een energieke dag." Slechts voor griesmeel-en rijstepap werd een kleine aanpas- sing aangebracht; deze pappen zijn namelijk "lekker als dessert". Werkelijk? Zo weinig onderscheid maar? Laat ik dát zelf maar eens uitzoeken:

Bloempap (€0,85; 3,4g suikers; 50kcal)
Korrelloze homogeen poederwitte puddingdril met een zurige geur en dito smaak. Vult de hele mond met zijn karakteristieke papperigheid en is zéker niet zo droog als het klinkt. Kan alleen wel wat vers fruit gebruiken; plus een 'knappertje'.
Rijstepap (€0,67; 4,1g suikers; 85kcal)
Dúnne, van de lepel lopende pap met een vlakke smaak. De rijste- rige korrelpletterij is prettig, maar de roep om bruine basterd is oorverdovend. Groot gemis van saffraangele kleur. Zonder e blijkt de Vlaamse rijstpap superieur!
Gortepap (€0,67; 3,3g suikers; 50kcal)
Wat zíjn gorten eigenlijk? Enige associatie is: gortdroog, maar dat blijkt voor deze pap niet te gelden. Het betreft bloempap met gort. De geur is net iets minder zurig en de nasmaak is iets zwakker. Fei- telijk geschikt voor de bloempapfanaat die de toevoeging van 'doorgekookte rijstkorrels' prefereert.
Griesmeelpap (€0,73; 9,0g suikers; 95kcal)
De gedoodverfde winnaar, maar dit is dan ook de enige pap waar al suiker doorheen zit. Prettige fijnkorrelige structuur. Een vaste pap die ruikt naar bitterkoekjes en die je koopt wanneer je een tóetje wil. Heeft geen toevoegingen meer nodig, behalve misschien rode bessen(saus) voor de nostalgieken.
Havermoutpap (€067; 4,3g suikers; 75kcal)
Dit ziet eruit als slijmerige Brinta en smaakt naar dikke melk met de structuur van 'overdehoudbaarheidsdatumklonters'. Pak de suiker er maar vast bij. Grootmoeder's versie is waarschijnlijk veel voller en minder afgezwakt van smaak.

Gróte winnaar voor mij: bloempap. Verreweg de gezondste met weinig natrium, vet, calorieën en suikers, maar bovendien voed- zaam met een unieke smaak. Die desgewenst met eigen additieven (vers fruit, honing, kandijsuiker) verder te pimpen is.
Griesmeelpap, op de tweede plaats, is uit het pak al te zoet en kun je dus beter even zelf maken. Dat geldt overigens helemáál voor rijstepap; gewoon niet kant-en-klaar kopen. Gortepap voegt nau- welijks iets toe aan het assortiment en havermoutpap, wel, daar lust niemand pap van...

Koekje(s) in een boekje

In de zomer van 2006 werd door Uitgeverij de Kookboekhandel 't werkelijk sublieme samenwerkingsverband tussen Cees Holtkamp en Kees Raat in boekvorm uitgebracht. De beide zijn grootheden in de wereld van de patisserie en beiden komen uit een geslacht van banketbakkers.
Cees is het soort bakker dat er niet op los experimenteert, maar juist het klassieke repertoire tot in de puntjes wil beheersen. Hij is verantwoordelijk voor de receptuur van 50 klassieke koekjes; koekjes met een verhaal, die allen onderdeel uitmaken van ons cultureel erfgoed. Kees is bekend als innovatieve chocolatier en hij nam de uitdaging aan om 50 geheel nieuwe koekjes te bedenken. Inclusief welluidende nieuwe namen!

Het boek is gedrukt in onpraktisch 15x24cm formaat en de losse omslag is tevens een koekjesposter. Met een uniforme indeling van links het verhaal plus recept en rechts de foto met ingrediënten- lijst is het wél een overzichtelijk boek. In heel kleine lettertjes (KR vs CH) staat vermeld van welke meester het recept afkomstig is. En dàn blijft enkel de uitdaging om de mooie koekjes na te maken!

Bijna in geen enkele boekhandel meer te krijgen, maar bij Strand West (Oudegracht 114, Utrecht) lagen er nog een paar, €29,95.

Uit dit boek bakte ik tot op heden: jodenkoeken, honingkoekjes, boterbiesjes, koffiebonen, Amsterdamse koggetjes (of nougatientjes), strandkoekjes, heerenkoekjes, zonnebloemen, Haarlemse halletjes, Gooise matrassen, javaantjes en kwarkkoekjes.

Wijzer Wild Plukken

Meneer Wateetons is een fántástische Wildplukwijzer gestart, waar iedereen zijn eigen zelfpluktips in kwijt kan. Zodat je op díe plaat- sen voortaan tenminste tevergeefs komt opdraven met je lege em- mertje of tupperwarebakje. Maar hé; dan hebben anderen wél lol gehad. En daar gaat het misschien wel om in tijden van economi- sche misère, dat we niet meer voor onze culinaire geneugten naar de supermarkt hoeven terug te grijpen (ookal heerst daar momen- teel een ware prijzenoorlog!), maar onze behoefte terug in de vrije natuur vinden. Samen!

Hoge drukgebied gebiedt luchtdruk

Paul McCarthy. Nee, niet de ex-Beatle, maar die andere; de kunste- naar. Hij exposeerde zijn AirPressure al in Gent, maar om de één of andere reden (ik woonde daar toen nog wel) ging ik niet. En nu zijn zijn opblaasobjecten te bewonderen in de Utrechtse botani- sche tuinen (Harvardlaan 2), waar je voor de toegangsprijs van €6,50 per persoon niet alleen de confronterende inflatables kan bewonderen maar ook nog eens door het immense (en immens mooie, indrukwekkende) park mag dwalen van de Universiteit van Utrecht. Een mooie picknickplek, maar je hoeft niet je eigen boterhammen met kaas mee te nemen, hoor. Iets lekkers koop je gewoon bij de tent achterin de tuinen. Ik ga overtuigd voor een mangolassi (érg goed), terwijl mijn lief zich te goed doet aan een kruidenijsthee (vraag wél om de gezoete variant). Lekker, fris en gezond. Ik laat de pecanhoningcake wijselijk liggen en hap een appeltje (€0,50) weg. Het enige ande- re wat je dan nog nodig hebt is de zon; voor het mooie licht, zodat je foto's goed lukken. En die zon, die zal er wel zijn de komende dagen!

LEKKER! ijs

Dé ijssalon van Utrecht heet Roberto (hij maakte schijnbaar van jongsafaan al ijs voor zijn vriendjes), maar het boék over ijs en ijssalons is van partner (zakelijk en privé) Carlina. Zij pende de ontstaansgeschiede- nis van ijssalons in Nederland neer, omdat zij en met name haar familie (opa) nauw betrok- ken waren wij deze toedracht. Interessant dus om te lezen dat rond 1900 de ijsjes gratis werden weggegeven, omdat aanvankelijk niemand zoiets geks wilde kopen. Op straat; omdat de mensen het niet gewend waren een winkel in te gaan om ijscoupes te eten en zij dit niet durfden.
Verder de historie van ijs, de basics voor ijsbereiding en hoe je dit zelf kunt doen. Plus daarbij recepten voor sauzen, roomijs (zoet en hartig), sorbetijs en ijslolly's. En hoewel het boekje (80blz) is ge- schreven voor mensen vanaf acht jaar, is het ook voor minder-jeugdigen geinig om door te lezen; niet in de laatste plaats uiteraard door de recepten van de meester.

Te koop voor €9,90 bij de (Utrechtse) boekhandel, Bol.com en natuurlijk de ijssalon van Roberto en Carlina (waar ze best bereid zijn om jouw exemplaar even te signeren).

Peperkoek

Als gevolg van mijn stelselmatig nageleefde motto "Ik rem voor honing" staan er heel wat potjes versgeslingerde inkerhoning in onze voorraadkast (had ik maar een kelder). En hoewel ik aardig wat honing naar binnen lepel, gaan die potjes niet bepaald rap leeg. Daarom kocht ik bij De Windotter molengemalen rogge- bloem; want ik had het wilde plan opgevat peperkoek te gaan bakken. Met behulp van oude bekende SOS Piet, die mij het recept leverde.

Recept
Verwarm 400g lopende honing met 2dl water tot nèt aan het kookpunt. Giet dit bij 0,5kg roggebloem en meng alles goed door elkaar tot een klontervrije homogene massa. Laat dit voordeeg 24u in de koelkast rusten.
Voeg 200g honing, 30g bicarbonaat en 30g kruidenmengsel toe aan het voordeeg (1kg). Meng met natte handen (om kleven te voorkomen) alles door elkaar. Voeg naar wens noten, rozijnen, zaden, stukjes gember of ... toe aan het beslag. Stort het deeg in een beboterde bakvorm (de vorm mag daarmee maximaal voor 3/4 gevuld zijn met deeg) en bak de peperkoek 45 minuten in een voorverwarmde oven van 180°C. Bak daarna nog 15 minuten op 165°C. Laat de koek uit de oven in de vorm afkoelen.

Nou heb ik de bakkersvader van een goede vriendin op 'n feestje ooit wel eens horen vertellen dat ontbijtkoek bakken zo'n intens karwei is, maar wist ik veel. Ik bereidde me voor op het betere kneedwerk en begon aan het verwarmen van honing in een pannetje water. Echter, het juist afmeten van honing is nog niet zo eenvoudig. Mijn oplossing: pannetje op de weegschaal, die op nul stellen, honing in pannetje gieten, en dan pas water erbij en geheel verwarmen. Niet vergeten weegschaal te resetten! Honing lost trouwens wonderwel op in warm water.
Het hele mengsel in een kuiltje in een berg roggebloem gegoten en vanuit 't midden geprobeerd tot een homogene massa te mengen. Ik kan je zeggen: vergeefse moeite (zie deeg hierboven). Dit plakt zó erg; er is geen kneden aan. Ja, of je moet er tot je ellebogen in duiken, maar dit is nog maar het voordeeg... Geheel klontvrij was mijn voordeeg dan ook niet, maar na een kwartiertje vond ik het wel best!

De volgende dag kruiden in een droge koekenpan verwarmd om die vervolgens tot fijn poeder te vijzelen. Ik gebruikte: 10g kaneel, 5g nootmuskaat, 5g kruidnagel, 2,5g steranijs, 2,5g kardemom, een snufje piment en 5g witte peper. Dit met bicarbonaat en nóg meer honing door het voordeeg gekneed. OMG. Er ontstaan in mijn hoofd geheel nieuwe woorden voor het begrip plakken. Het deeg plakt aan zichzelf en aan álles wat het aanraakt. Ik begin met één hand (slim, denk ik, dan houd ik één hand schoon voor als ik misschien iets moet pakken), sta al snel met beide handen in het deeg te knaaien, heb een mesje nodig om mijn handen schoon te (proberen te) schrapen, verlies meerdere spatels en lepels in pogingen vat te krijgen op dit deeg en geef me tenslotte helemaal over aan deze allesomvattende knoeipartij. Hiervan zijn logischerwijs geen foto's!
Gelukkig had ik de bakvormen (2x1l) vóór het kneden al beboterd, anders was ik zuur geweest. Het deeg storten is makkelijker; het afbakken ook. Ik bak één koek met in rum geweekte rozijnen en krenten; en één koek met stukjes walnoot, hazelnoot, gember en sesamzaad. Toch fijn wanneer je niet afhankelijk bent van wat Peijnenburg bedenkt.

Al heel snel krijgt de bovenkant van de koek in de hete oven een wel héél donkerbruin geblakerde korst. Afdekken met alumini- umfolie (normaliter dé grote truc hiertegen) lijkt niet te helpen: de oppervlakkigste honing karamelliseert en verbrandt.

Overigens ruikt het héérlijk in huis. Kruidig. Zoetig. De nog warme koeken zijn niet te snijden, maar eenmaal afgekoeld is er geen hou- den meer aan: proeven! Mmmmm. Wat lekker! Al die honing proef je alleen nauwelijks terug; het smaakt gewoon precies naar verse ontbijtkoek. Maar dan véél meer smaak. Kaneel en kruidnagel zijn duidelijk te proeven en de peper blijft na doorslikken nog lang in de mond hangen. Pittige nasmaak. Na een dag is de donkerbruine korst getransformeerd naar het typische zachte toplaagje zoals ontbijtkoek dat heeft. En dit plakt aan alles (verpakken in vetvrij papier dus). De peperkoeken blijken ook nog eens lang houdbaar, zonder aan smaak in te boeten. Ondanks de helse kneedpartij één groot succesverhaal en daarmee absolúút voor herhaling vatbaar.

Het smaakt níet echt naar honing, maar wel héél erg naar peper, oftewel: hoe 5 gram peper 3/5 kilo honing overwint.

Lekkere balletjes

Vier keer negen balletjes, in luxe folie verpakt. Van Ferrero. Met een hoop Italiaanse tekst die steeds hetzelfde zegt: "Pasticceria Giotto" (wanneer je dit overigens google'd, zie je bakkers met panettone; geen balletje in sight). En dan in onvervalst Duits: "Gefüllte Haselnuss-Gebäckspezialität nach original italienischen Rezept". Voor €1,69 bij de Kaufland (of de Pennymarkt). Maar voor mij hoeft het ook allemaal helemaal niet origineel Italiaans te zijn. Al waren dit origineel Dúitse balletjes; dan vond ik ze nòg heerlijk.
Giotto is een hol rond biscuitje gevuld met smeuïge hazel- nootpasta en compleet bedekt door stukjes fijngehakte hazelnoot in een witte crème. Absoluut niet knoeivast, maar wél èrg lekker. Een soort Rocher zonder chocolade.

Klik hier voor een nóg treffender recensie (E).

De rapen zijn gaar! Of nee: de bramen zijn rijp!

Ik heb een hekel aan rennen. Ik heb een hartgróndige hekel aan rennen. Ik heb nog nooit, nóóit, al rennend, het moment bereikt dat mijn lichaam endorfinen aan gaat maken en het afzien 'lekker' wordt. Sterker nog; ik háát ren- nen. En omdat ik met al dat culi- bloggen uiteraard wèl lekker uitdij, ga ik fietsen (als het maar geen rennen is). Soms alleen een paar uurtjes, vaker nog met het lief een rondje door het groen (natuur) en grijs (stad) van Utrecht.
En joehoe: dat levert óók weer leuk blogmateriaal op, want zo kwamen we mooi terecht in een walhalla aan bramen. Paars en sappig en zoet (en soms met een beestje, maar hé, het is wel bio).

Al fietsend vanaf de Laan van Maarschalkerweerd de Mytylweg oprijden en vervolgens afstappen voor de afslag naar de Blauwe Vogelweg. Neem wel een tupperwarebakje mee!

Silex en Hippopola

Hier aan de kust, de Utrechtse Kust

In een indrukwekkend hoekpand halverwege de Biltstraat waar eerst een Chinees gehuisvest zat die schijnbaar veelal 'op vakantie' was, vind je nu visrestaurant De Kust (F.C. Donderstraat 2) Vooral op het moment dat wij op het terras neerstrijken - de zon straalt dat het een lieve lust is - is het prettig zitten aan de (weliswaar rug- steunloze) stranderige picknicktafels. Je zou bijna je slippertjes uitdoen om met je tenen door het zand te woelen, ware het niet dat er helemaal geen zand ligt; maar Utrechtse stoeptegels. Daar staat tegenover dat hier dan wél weer genoeg uitzicht is.
Op de kaart genoeg interessan- te gerechtjes, hoewel niet met een hoofdletter G. Wel prettig is het dat bijna alles in klein of groot formaat besteld kan wor- den, zodat wij ons uiteindelijk laven aan een viertal tapas. We delen een zalmfilet uit de oven met spinazie en gember (heerlijke zalm; ik proef geen gember); een vitello tonato (niet slecht, niet fantastisch); een kleine garnalensalade (de garnalen zijn veel lek- kerder dan op het eerste gezicht gedacht; verder vind ik het geheel een beetje bleu) en hakken een bakje olijven naar binnen (pitloze groene uit een potje met waarschijnlijk eigen kruidenmengeling). Ik vind het klasse dat de chef zélf de gerechten serveert, maar misschien dat hij daardoor wat minder tijd heeft om zijn schotels naar net dat hogere niveau te tillen?! Alles smaakt oké, maar is niet fantastisch: kundig gemaakt zonder creatieve toets.

Alleen voor het dropijs zit ik vanaf het begin ouderwets te watertan- den. Hoewel de eerlijkheid mij ge- biedt te zeggen dat dit gemaakt is door Roberto; dus dat zit wel snor. De begeleidende crème brûlée van zoethout smaakt meer naar vanille dan naar zoethout. En frambozencoulis? Werkelijk? Kon dáár nou niet even een fijngestampt Noritje doorheen gemengd worden?! We hebben het toch over een drópdessert, of niet dan!

Goedzuurgoed

Een zakje Surinaams zuurgoed, gekocht bij Amar International (Kanaalstraat 60, Utrecht; bekend van de pittige warme bloedworst) voor €1,50. Volgens de ma- kers (wie?) zit er azijn, water en zout in dit zakje, maar ik kan je zeggen dat er in ieder geval ook kruidnagel, laurier en vruchten in zitten. Wèlke vruchten hier in zoetzuur zijn ingelegd vermeldt de ingrediënten- lijst dus niet (ik herken er geeneen); het smaakt in ieder geval licht zurig lekker naar kruidnagel. En is weer eens wat anders dan een augurkje.

Wakame en zijn broertje

Bij een sushibar in Bonn (Ichiban, Stockenstraße 14) konden we behalve de welbekende en geliefde chuka wakame nog een andere zeewiersalade bestellen: Hiliki (rechts op de foto), een salade van zwarte zeewier met stukjes gekarameliseerde wortel. Oók lekker!

Ajam kecap

Sinds ik bij Tante Lien heb gegeten, ben ik weer helemaal fan van de Indonesische keuken. En hoe moeilijk zou het zijn om de basics hiervan uit te vogelen? Om te beginnen vlees in kruidige ketjap- saus; dat moet toch te doen zijn? Blijkt overigens dat de Indische standaard begint met korian- der, komijn en gember. Ui, knoflook en uiteraard (goede!) ketjap. Geheim ingrediënt (elk goed recept heeft er één): to- matenpuree. Zo heb je op een vrije middag snel een pan vol lekkere babi kecap. Of ajam kecap; dàt kan natuurlijk ook.
Met sojabonen (toko), wilde spinazie (AH) en bimi.

Eat your heart out, Tiny Tom

Maar na vier dagen afwezigheid is er opeens een hele massa to- maatjes bij in de tuin. Fijn!

Carpe vino

In het Duitse Ahrtal houden ze wel van een grapje. Zo wordt In vino veritas vertaald als In die Wein ligt die WAHRheit. Nou zal het waarschijnlijk ook die grote hoeveelheid wijn zijn waardoor de mensen daar überhaupt zo grappig zijn, maar dat je er wijn kan ko- pen is een feit.
Trouwens je kan hier de druiven zien groeien, je kan de oogstfees- ten meemaken, je kan de wijn gemaakt zien worden, je mag de wijn komen proeven (Probe), je mag de wijn bestellen (in tot de nok ge- vulde glazen, waar de Fransen steil van achterover zouden slaan) en je mag uiteraard de wijn kopen. Bij een officiële Weinmanufak- tur als Ahr-WinzerEG (Ahrweg 7) in Dernau; of juist langs de weg bij particulier verkopers als Jakob en Loni Josten (Rotweinstraße 14) in Reimerzhoven ("eigener Weinbau"). Een fles Riesling mag hier mee voor €5,40 (lieblich, halbtrocken oder trocken) en een flesje rode tafelwijn verwisselt al vanaf €3,80 van eigenaar. Maar eerst proeven uiteraard!