Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

20 januari 2013

Plenty's Ratatouille

Uit het erg fijne (fijne!) kookboek Plenty prik ik van pagina 74 het recept voor (Tamara's - whoever she may be) Ratatouille. Nou heb ik al eens eerder (deze) ratatouille gemaakt en dat beviel me wel: een groot bord vol zacht gegaarde groenten in al zijn puurheid. En ook voor deze versie wordt een enorme waslijst verse groenten gebruikt, in combinatie met enkele aromaten (waar ik spontaan een restje witte wijn aan toevoeg).

De zoetige groenten komen botergaar uit de oven en zijn héét (als in warm)! Die toevoeging van koriander snap ik niet zo en had van mij ook niet gehoeven, maar de peterselie en basilicum zijn wél helemaal prima. Fijn dat er zoveel verschillende texturen op het bord liggen; een hap pompoen is toch iets heel anders dan enkele haricots verts. Het bord hapt lekker leeg en wat mij betreft zijn de verschillende groentesmaken prima in balans met de pittigheet tegenhanger van het pepertje. Ik heb alleen de aubergine lekker weggelaten, want die blief ik niet.

Kruidenthee van weleer

Zonnatura kruidenthee, inmiddels uit het assortiment (maar klinkt héérlijk): venkel&zoethout, amandel&cichorei, zoethout&kaneel. Gelukkig ook goed zelf te bereiden met behulp van theezeefjes of filterzakjes.

Otaru

Een tweedaagse cursus in Amsterdam betekent voor mij (jippie) hotelovernachting en ook (whoehoe!) sushidiner. Er zijn genoeg Japanse restaurants en sushi all-you-can-eats in de hoofdstad, dus ik kan kiezen. Wat geen doen is; we hebben het over in totaal bijna 89 etablissementen! Dus fiets ik zo ver als de koude mij toestaat (fitnesstechnisch) en stop dan bij de eerste sushigelegenheid die ik tref. Id est: Otaru, Frans Halsstraat 2 ("J. van Dam gaf een 9-").

In dit restaurant (gerund door volledig Chinese Japanners) geldt van 12.00-18.30u bij afhaal 40 % korting op de sushirolls en zelfs 50% korting op de nigiri en temaki sushi's. In het restaurant gelden deze kortingen aldoor. Dat wil bijvoorbeeld zeggen nigiri hotate voor €1,75, california roll klein (4st) €3,75 en ebi temaki €2,50. Zeer schappelijke prijzen dus, zelfs nadat alles bij elkaar opgeteld is. De sushi's worden geserveerd met rúim wasabi en genoeg gari, maar extra is altijd te bestellen. De sushi wordt geserveerd zodra deze is gemaakt, waardoor de rijst zacht en lauwwarm is. De vis is in ieder geval perfect vers (héle goede ho-ta-te)!

Hoewel ìk natuurlijk weer duur moet doen, want ik wil de 'otaru maki' (6 stuks €13,50: coquilles, surimi, komkommer en viseitjes) en de 'avocado tempura ebi maki' (6 stuks €10,50: gefrituurde garnalen, komkommer, viseitjes en avocado). Chuka wakame kost €4 en thee €2. Ik had natuurlijk ook het 'Chef's Menu' (€38,50 p.p.) kunnen kiezen: sashimi mix - soep met king crab - sushi creatie van de chef - spicy ebi - gepaneerde coquilles met california salade - teppanyaki gebakken halve kreeft met groente en rijst - macha ijs. De volgende keer misschien. En dan neem ik ook 'ramune soda' (knikkerdrank €3,50) of Japanse frisdrank met magere yoghurt (€3,25).

Het restaurant is gevestigd in een merkwaardig hoekpand, waar het helaas wel tochtig blijkt (elke keer dat de deur opengaat, trekt het naar fris op). Dat het niet warm genoeg is weten ze echter zelf ook, want er zijn twee straalkachels geplaatst. Eten doe je in aan een afgeschermd tafeltje. En voor de afhaalwachtenden is er ruim voldoende zitruimte. Al met al prima! Eindoordeel: 8,5.

Lekkere witlof?

Een schijnbaar gouden tip uit een supermarkttijdschrift stelt dat bittere witlof smulbaar wordt indien geroerbakt (roergebakken?) met blokjes zoete aardappel en royaal kaneel. Het lijkt de moeite waard en dus eet ik dit (cyclus 2) met een gerookte kipfilet. Maar ik vind dat het bitter van de witlof het zoet van de batata overneemt. Misschien als je véél zoete aardappel (in plaats van 1 middelgrote) met één stronkje witlof (in plaats van drie) combineert? Of (nóg) royaler met de kaneel (en 5spice) strooit? Het is best lekker hoor, àls je van witlof houdt. Dan eet ik het liever met royale kaassaus, uit de oven.

13 januari 2013

Groene tuinbonensalade

Op hoeveel manieren kun je groenten eten? Nou, véél. En er zijn ook zoveel soorten verkrijgbaar; we hebben het echt voor het kiezen. Een luxe. Deze salade (cyclus 2) ligt op een bed van ruim rucola en bestaat uit groene paprika, bleekselderij, ringetjes bosui, repen komkommer, tuinkers, pompoen-en zonnebloempitten, geblancheerde (diepvries) tuinbonen en doperwtjes. Daarover een dressing van 1el mosterd, 1el honing, 2el azijn, 2el (goede) olijf- olie, fijngehakte verse munt, fleur de sel, versgemalen peper en het sap van een halve citroen.

De salade bevat (muv de komkommer) geen enkele groente die ik rauw lekker vind, maar als geheel is dit toch wel erg goed. En ik had niet eens de tuinbonen dubbelgedopt.. Verrassend goed zelfs. En dat heeft weinig te maken met de gebakken coquilles, want die heb ik al eerste opgegeten (ze zijn ook té lekker). Ik ga dit zelfs nóg wel een keer maken.

Het ziet er natuurlijk niet uit, maar..

Meestgegeten gerecht (naast een veelheid aan rauwe groenten pur sang) tijdens mijn dagen van Dr. Mike Moreno's cyclus 1: een grote hoeveelheid (in weinig olijfolie) gebakken champignons met wat er maar aan groenten voorhanden was (blokjes paprika, bleekselder, reepjes komkommer, gewokte tomaatjes, radijsjes, geblancheerde doperwten - wat dan ook) plus een scheut (magere) yoghurt en vis (blikje tonijn of zalm op waterbasis, gerookte forel, rivierkreeftjes of anders grofgehakte gekookte eieren zonder de dooiers). In bulk te bereiden salade die het goed doet als lunch of diner (met rucola bijvoorbeeld). In cyclus 2 mag je er een gebakken biefstuk bij eten. Koop dan een héle goede en geniet van elke (kleine) hap!

Dr. Mike (niet te verwarren met Phil of Oz)

En toen was ik het opeens hartstikke zat. Het zout, het zinloze vet, de vele suikers en de geraffineerde hapsnap voeding die ik aan het verorberen was. De chipsverslaving, de avondlijke vreetbuien (ja, ook ik), het toenemende buikvet, de '1 kilo per jaar'. En dan wist ik nog niet eens hoe ik er van binnen uitzag. Aders, hart, maag/darm kanaal; hoe lang zou het nog meegaan? Als ik dan inmiddels auto- didactisch (met dank aan internet en vele vele kookboeken) zoveel van voedsel afwist, waarom at ik dan niet beter? Ik had dus mooi geen antwoord op die vraag, of ja, juist wel: er was geen reden om niet beter te gaan eten. Dus kocht ik "Het 17 dagen dieet" boek van de Amerikaanse huisarts Dr. Mike Moreno (€14,95), want ik wilde vooral af van de maagkrampen en in betere gezondheid verkeren. Ach, en als ik daarbij wat kilo's zou kwijtraken, zou je mij niet ho- ren klagen!

Ik had de tip uit een glossy tijdschrift. Nou niet bepaald 'evidence based' maar in mijn eentje zou het gewoon niet gaan lukken. Want ik hou te veel van lekker en in al mijn levensjaren ben ik nog nooit serieus in gewicht afgenomen (als je die vier maanden pijnstillers in 2010 niet meetelt, waardoor ik toen permanent misselijk was en dus alleen crackers at - stomme hernia). Om heel eerlijk te zijn be- viel de roze kleur van de omslag me wel en ik begon gewoon eerst maar eens met lezen. Maar meneer Mike Moreno schrijft bijzonder enthousiasmerend en tegen de tijd dat ik bij hoofdstuk 3 aankwam (vanaf waar de eigenlijke dieetregels worden uitgelegd) had ik al helemaal de juiste mindset. En dus begon ik te '17 dagen diëten':

Het 'dieet' bestaat uit vier cycli van elk zeventien dagen. Wat míj bevalt is dat bepaalde zaken onbeperkt genuttigd mogen worden. In cyclus 1 zijn dat magere eiwitten en reinigende groenten. En wie zichzelf restricties oplegt, mag zichzelf op ander vlak juist dingen toestaan, vind ik. Dus kocht ik fantastische zalm, verse tonijn, alle groenten die ik wou (óók de hele dure bij delicatessenwinkels) en de lekkerste bosbessen, bramen en aardbeien. Mijn lunchpauzes waren opeens te kort; gevuld met het oneindig kauwen van een karrenvracht groenten. Ik verduurde opmerkingen van collega's over mijn rauwe bloemkool en steevaste zak geraspte bospeen. Ik at eieren en gooide de dooiers weg, niemand wilde meer naast mij zitten omdat ik altijd vis at. Maar na zeventien dagen woog ik toch maar mooi vier kilo minder, had geen last meer van de jarenlange spastische darmenonzin en voelde me daadwerkelijk fitter. Dus ik ging door en eet nu al ruim een half jaar (min of meer) anders. Natuurlijk ben ik me bewust van de beperkingen (zie HIER de voor-en nadelen volgens de Consumentenbond) en dus gebruik ik de regels van Dr.Mike als basis. Verder eet ik nagenoeg weer zoals normaal, maar dan met de nadruk op eiwit, groenten, vezels en (beperkt) fruit. En ik laat de koolhydraten grotendeels weg, vooral de monosacchariden.

Mijn voorraadkast heb ik stevig uitgemest, waarna een enkele reis voedselbank volgde (goede daad, check). Ik koop geen verwerkte fabrieksvoeding meer en hoewel de nare chipsverslaving nog niet helemaal gemeesterd is, ben ik in het algemeen veel gezonder. En voel dat ook zo. Er is in totaal tien kilo af, ik pas weer in een 'M' (soms zelfs een 'S') en ben vooral een stuk blijer wanneer ik mijn silhouet in de spiegel zie. Mensen die me een tijdje niet hebben gezien maken stuk voor stuk een opmerking over mijn verslankte verschijning. Twee keer per week fitnessen lukt natuurlijk nog steeds niet altijd, maar daar voel ik me in ieder geval een stuk minder schuldig over. En dit werkt een stúk beter dan het advies van mijn huisarts destijds over de darmkrampenklacht: "leer er mee leven"...

12 januari 2013

De aller-aller-allerlekkerste (supermarkt)olijfolie

Lang lustte ik geen olijven. Gedurende een tijdspanne van zegge en schrijve zeven jaar probeerde ik om de zoveel tijd weer zo'n ding, om 'm dan binnen de kortste keren uit mijn mond te verwijderen. Mijn antipathie tegen olijven was zó groot, dat ik olijfolie evenmin bliefde. En opeens, ogenschijnlijk als bij toverslag (of moet ik dan zeggen: smaakpapillenschijnlijk?), was de zoveelste proevinge raak en begon ik (groene) olijven te waarderen. En daarmee dus ook olijfolie, met zijn uitgesproken smaak.
Maar dat was toen en dit is nu. Nú giet ik vrij wellustig een stevige olijfolie als 'Il Nobile' van Carapelli over mijn salades en bereide warme gerechten uit. Deze is te verkrijgen bij de Jumbo (ca. €8). Carapelli, opgestart in Firenze (Italië) anno 1893, zegt zelf "de historische leider in de Italiaanse markt van extra vierge olijfolie" te zijn. Het bedrijf bottelt zeven verschillende olijfoliën voor de consument. "Il Nobile is een nobele olie met een laag zuurgehalte", geperst van enkel het olijfvruchtvlees. "De delicate, harmonieuze smaak van olijven past heel goed bij verfijnde gerechten, koude bereidingen en alle speciale gelegenheden." Dat zegt míj allemaal niets; ik vind 'm gewoon lekker!

09 januari 2013

Dé Bossche Bol

"Ach wâ leuk" (zei zij trots): mijn Mangerie?! is in de "Just Eat Top 50 van Nederlandse Foodblogs" van een 47e plaats in 2011 naar nu de 12e plek gestegen. Voorzien van een complimenteuze tekst: "Mangerie?! is een leuk foodblog over van alles wat met eten te maken heeft. Het blog heeft een enorme hoeveelheid berichten in het archief waarvan een hoop recepten. Heb je je kookboeken doorgewerkt, dan kun je altijd hier terecht! Wat dit blog zo leuk maakt is de diversiteit van het soort berichten." Dank! Zoiets mag gevierd worden, dacht ik zo.

Want ik had eigenlijk nog een excuus nodig om 'dé Bossche bollen van Jan de Groot' te recenseren en als dit niet de uitgelezen gele- genheid is, weet ik het ook niet meer. Bovendien moet ik vandaag in Eindhoven zijn en dan ligt 's-Hertogenbosch (soort van) op de route. Gelukkig blijkt dat maar een zeer kleine omweg, want de beroemde banketbakkerij (& lunchroom) ligt zo ongeveer naast het centraal station (Stationsweg 24, Den Bosch). Parkeren kan het makkelijkst in parkeergarage Stationsplein (tarief €2 per uur) en blijkbaar kost 'parkeren - naar buiten lopen - pinnen - in de rij aansluiten - Bossche bollen kopen - terug naar de auto lopen - en vertrekken' minder dan een kwartier, want de parkeerautomaat zegt dat ik gratis weer mag uitrijden.

Natuurlijk is het druk. Het is hier altijd druk. Banketbakkerij Jan de Groot staat immers alom bekend als hét adres voor sjekladebollen. Niet dat het gebak hier zijn oorsprong vond. Al voor de 20e eeuw maakte banketbakker Lambermont, die een vestiging had in het pand De Kat aan de toenmalige Vischstraat op nummer B61, een moorkop gevuld met banketbakkersroom. En vanaf 1920 maakte Henri van der Zijde in zijn Haagsche Banketbakkerij (in diezelfde Vischstraat, op 25) een variant hierop met slagroomvulling. Jan de Groot kwam pas later met chocoladebollen, uiteraard volgens eigen recept. En toch zien Bosschenaren zijn bollen tegenwoordig zonder twijfel als 'de enige echte'. Tja, wie het laatst lacht..

Eén 'sjekladebol' kost €2,00. Op bestelling worden ook mini bollen (€1,45) of reuzenbollen (voor max. 6 personen, €11,95 per stuk) gemaakt. De banketbakker verzoekt om bij aankoop van meer dan honderd bollen eerst even contact op te nemen. Jemig, honderd bollen.. dán zit je vol! Ik heb een aantal jaar in 's-Hertogenbosch gewerkt en met eender welke viering kwamen steevast dozen met Bossche bollen op tafel. Te eten met mes en vork. Meestal zat ik na een halve bol al vol (maar toch stug dooreten, natuurlijk). Ik ben benieuwd hoe zo'n joekel van een slagroomsoes, overtrokken met gesmolten chocolade, vandaag de dag gaat vallen. Dat (vul)gat in de onderkant is alvast erg grappig en ik heb sterk de neiging hier mijn vinger in te steken (zoals met ringlings vroeger).

 
So, what's the big deal? Het is 'maar' een mega slagroomsoes met chocoladeglazuur. Opensnijden van het ding openbaart een grote hoeveelheid dikgeslagen room, als in: overdreven veel. In een vergeefse poging toch nog aan mijn gezondheid te denken, komt de gedachte op het merendeel eruit te lepelen (richting afvalbak), maar laat ik eerst maar eens beginnen met happen en dan zien we wel hoe het afloopt. Het luchtige chouxdeeg geeft alvast beet en textuur; de lichtzoete slagroom is romig, plakkerig en vet op een prettige mondvullende manier. Het glazuur bestaat uit meer dan alleen gesmolten (pure) chocolade en is mij op zich wat te zoet. Deze lekkernij heeft helemaal niks met gezond te maken natuurlijk en dus luidt het devies: "laat gaan, laat los en geef je over". Zo'n chocoladebol is niets meer (of minder) dan zondig lekker, als een verboden vrucht. En ik moet zeggen, na een hele dag hard werken is de calorieënbol zó weg; maar het avondeten, nee, dàt past niet meer. De klap komt na een klein half uurtje met wat maagkramp en een lichte misselijkheid. Goddank woon ik niet in Den Bosch..

Eén blik in de vitrine (zie foto) van de banketbakker doet wel het vermoeden rijzen dat slagroom spuiten een grote hobby van de man is. Hoeveel slagroom zou er hier op één dag doorheen gaan? Oh, enne, Meneer de Groot, marsepijn schrijf je níet met i-j!

06 januari 2013

Lubberhuizen & Raaff

Wie wat ordent, die heeft wat (te doen op zondagmiddag). Bij het uitzoeken van de stapel kooktijdschriften - niet dat ik nog zo veel tijd heb om te koken tegenwoordig, klaag, klaag, maar plaatjes kijken kan altijd en overal - stuit ik op een interessant artikel:

Kroegbaas Bas Lubberhuizen en filmmaker Henk Raaff begonnen na een workshop hun eigen stokerij. Wat na acht jaar uitproberen en ervaring opdoen, heeft geresulteerd in een mooi assortiment eaux-de-vie die bij geselecteerde slijterijen verkrijgbaar zijn (zie Lubberhuizen&Raaff). Het duo kreeg erg lovende kritieken en ze werden onderscheiden met de ‘Edelbrand des Jahres’ voor hun eau-de-vie van kweepeer. Bovendien werden nog eens drie van hun destillaten - hulstbes, appel en kornoelje - bekroond met twee zilveren en een gouden medaille. Bladerend door hun website, waarop interessante informatie aangaande het productieproces en de chemie achter een goede eau-de-vie, raak ik enthousiast. En zou ik best wel willen proeven. De enige slijter waar ik hiervoor in Utrecht terecht zou kunnen, zit letterlijk op loopafstand, maar niet op zondag. Gelukkig schenkt Brasserie Bresson ook destillaten van Lubberhuizen&Raaff en alsof het lot ermee speelt is hier op de eerste (en derde) zondag van de maand van 15.30 tot 18.30u een live jazz sessie aan de gang. En dat is vandaag, dus hop, op de fiets en richting Oudegracht 214 gepeddeld. Heb ik meteen mijn fitness gehad..

Mooi is het hier. Stemmig. Met een zeer goed jong jazzkwartet en professionele bediening in keurig zwart uniform en wit schort.

Op mijn vraag of er Lubberhuizen&Raaff wordt geschonken, mag ik proeven welke mijn voorkeur gaat hebben (per glas €7,50). En ik verkies Appel (Goudreinet) boven Peer (Conférènce-Doyenne du Comice) en Betuws Goud (appel, peer, bosbes). Maar om heel héél eerlijk te zijn, proef ik het verschil tussen de drie nog maar net. Ik heb schijnbaar een zeer onontwikkeld smaakpalet voor dit soort levenselixers.

"Het is niet de alcohol die een eau-de-vie interessant maakt maar het is wel de volmaakte drager - geest of 'spirit' - van de etherische stoffen die de smaak en geur van het fruit bepalen. Fruit bevat in wisselende samenstellingen minstens vierhonderd verschillende inmiddels bekende smaak- en geurstoffen. De grootste uitdaging is om die etherische oliën en andere smaak- en geurcomponenten over te halen en in de alcohol te bewaren. Dat is het grote verschil met de kunstmatig smaakgegeven alcohol die het grootste deel van de drankenmarkt uitmaakt." Ik zal wel een enorme beginner zijn, maar ik herken niet eens 'fruit' in dit borrelglaasje. Het is erg lekker, warm, tintelend en gloeit door mijn keel (zie mij een uurtje en één glaasje later, terug naar mijn fiets hihi'en), maar 'appel' en '400 etherische oliën', nee. Nog niet... En daar drink ik op!

Tanuki

Goede vrienden zijn goud waard, vooral die van het soort die mij meenemen naar gerenommeerde restaurants (met de dit keer niet-waargemaakte belofte van BV'ers). In een spontaan initiatief van mijn kant om naar het Gentse af te reizen (met een beetje/veel skippen is dat slechts één cd ver), wordt er in een evenzo spontaan initiatief gereserveerd bij Tanuki (Oude Gentweg 1, Brugge, B). Wat zich zowaar nog liet regelen op de dag zelf. We stappen een relatief onvervalst Japans restaurant binnen (mét de kenmerkende zwarte doeken in het deurgat) waar vrijwel niet aan Europese concessies zou worden gedaan. Tanuki staat bekend als één van de beste, zo niet hèt beste, sushirestaurant(s) van Vlaanderen. Woehoe!

Dan is het even slikken. Nog niet van de goddelijke sushi, maar van de prijzen. Hallo!! Ben ik de enige Hollander hier, of is dit gewoon erover? Sake €7; potje thee (groene thee 'sencha'; groene thee met rijstpoffertjes 'genmaicha'; geroosterde groene thee 'hojicha') €4; selectie sushi's 9x nigiri 4x maki €29; 2x hotate nigiri €10; menu €55-€80 p.p. Maar ik was gewaarschuwd en het is dus hoe het is (we zullen de avond aftikken op €162 excl. vervoerskosten). Dus slik-weg-en-nu-genieten:

Maar zitten wij even goed aan de 'sushibar', recht tegenover Mr. Sushichef. Ik zie daar de verse coquilles al liggen en die blijken inderdaad supervers en dus fantastisch. Na de rijstcrackers van het huis en mijn hete genmaicha, doen we ons beiden tegoed aan wat overheerlijke sushi blijkt. Ik waan me terug in Japan en dat lukt niet elk Japans restaurant. De konomone (€4) smaakt ook prima, vooral de huisgemaakte ochinko. Die zure pruim had van mij niet gehoeven, maar zelfs hierbij herken en waardeer ik de subtiele gelaagdheid van smaken; zout, zuur, zoet keurig in balans. Extra gari is te verkrijgen voor €1. De duurste sushi op de kaart is de gunkan uni (zee-egel, €16 per 2) maar die laat ik uit ervaring ver uit mijn buurt blijven. Hoewel ik het wél kan waarderen dat een dergelijke specifieke Japanse delicatesse überhaupt verkrijg- baar is hier.

We besluiten voor (winterseizoengebonden) shabu shabu met, natuurlijk, Wagyu beef (€38 p.p.). Heb ik altijd al willen doen en dit stelt me niet teleur. Gloeiendhete Japanse bouillon in een speciale shabu shabu pot op vuur wordt door de bediening (in kimono) aan tafel voorzien van verse groentjes en sojakaas (lees: tofu). Daar mag je dan zelf de plakjes rundvlees doorheen 'shabu shabu'en' (waaieren) tot de gewenste gaarheid is bereikt (ik varieer tussen goed gaar en rauw en hap alles even gelukkig naar binnen). Er is soja(mwah)-en sesam(mjam)dip met begeleidende toppings van fijngesneden lente-ui, geraspte ramenas en sesamzaadjes. Dit is genieten met een grote G.

De flessen ijskoud mineraalwater (plat of bruis) worden continue vervangen en dit à volonté water blijkt achteraf niet berekend. En kijk, de chef gebruikt natuurlijk echte (en flinke!) stukken krab in de california temaki (€12 per 2). Geen surimisticks! Ach nee, dûh, surimi; daar lachen ze hier om!

Laat in zo'n fijn restaurant dan ook maar de desserts aanrukken. Ik kies voor 'kisetsu' (groene theecake met kastanje en mangosorbet met yuzu: goeddd! €12), naast mij wordt een 'samurai' genuttigd (gembersorbet met verse vruchten en Japanse eau de vie €12). Ik geef een minpuntje voor de bediening waar steeds op gewacht moet worden en die onze thee vergeet, en een kanttekening bij de hoogte van de prijzen; maar een dikke plus voor alle rest.
Elke dag, muv ma+di, open van 12-14u en 18.30-21.30u. Jaarlijks zomerverlof 2e en 3e week van juli. Ik zeg: "pinnen en gaan!"

Koortslip

Hoe ik koortslippen haat. Uiteraard. De blaasjes rond de mond, op de lippen of zelfs neus, komen altijd onverwacht en erg ongewenst opzetten. En hoewel je dan nog hoopt dat het slechts 'gewoon' een blaasje of misschien een pukkeltje betreft, wéét je beter. Er is dan al niks meer aan te doen en binnen een dag (of twee) heeft het nare tintelende, licht jeukende gevoel zich uitgebreid tot een dubieuze opeenhoping van opbollende vochtblaasjes die branden en een voelbaar plakkaat op de lip vormen. Dat a. ziet er niet uit; b. maakt wassen, tandenpoetsen, drinken, eten, zoenen schier onmogelijk; c. is een enorm besmettingsgevaar voor anderen én jezelf (ook via handcontact) en d. zal je levenlang op gezette tijden terugkeren. Met een beetje geluk drogen de stomme blaasjes na dik een week in, ontstaat een (vieze) korst en zit je na twee tot drie weken tegen een rood littekentje aan te kijken. Dat langzaam verdwijnt; dat dan wel. Soms krijg ik een koortslip in een mondhoek, die bij elke hap dan weer openscheurt. Lees meer hier en hier.

Wat te doen? Nou, er valt niet zoveel te doen. Je kan smeren met zinksulfaat (bv. 5g Zinolium €5,99) antivirale middeltjes (aciclovir 50mg/g, bv 2g Zovirax €8,15, 3g Kruidvat huismerk €4,29); pro- beren zo'n uitbraak van het herpes simplex virus te voorkomen door bepaalde aminozuren te nuttigen, de algehele weerstand op peil te houden (maar hoe voorkom je menstruaties?) en uit de zon te blijven. Het is, moet ik eerlijk toegeven, al een tijdje geleden, maar nu zit ik er dan weer mee: twee van die stomme koortslippen, vlak naast elkaar.

Compeed, bekend van de blarenpleisters, kwam een tijdje geleden met zgn. 'koortslip patches' (15st. €9,95; die inmiddels ook door Zovirax als Zovipatch 12st. €10,25 en het Kruidvat huismerk 15st. €4,99 op de markt zijn gebracht). Ach ja, als je met zo'n koortslip loopt ga je dat natuurlijk ook uitproberen. Wat is dan een tientje? Maar hier ben ik niet ontevreden over. De koortslip is in zijn meest besmettelijke (vochtige) fase een stuk onzichtbaarder afgedekt, droogt sneller in en één zo'n 'patch' kan tot twee dagen (in mijn ervaring) goed blijven zitten.

In het doosje zitten een spiegeltje en vijftien overmatig ingepakte ronde stickertjes (met "revolutionaire geltechnologie") Het is even oefenen de 'patches' kreukvrij op hun plek te krijgen (ik verwijder één flapje, pak de 'patch' over zodat 'ie feitelijk al helemaal los is geweest en plak 'm dan op), maar met de blaasjes (nagenoeg) uit zicht voel ik me wel meteen een stuk beter. Na een aantal dagen met één of twee patches, zit de koortslip in de korstfase die dan nog een weekje zal duren. En dat scheelt iets.

04 januari 2013

Nu heb ik twee vijgenboompjes


Soms word je gegrepen. Tegen beter weten in. Punt. Ik weet niet zo goed wat ik moet met zaken als huisparfums en geursticks, maar zie, daar staan ze in mijn eigenste badkamer. Dat komt omdat de geur van deze Rituals "mini home fragrance sticks" (50ml €12) werkelijk betoverend is. Ik betrap mezelf erop er steeds aan te gaan ruiken en elke keer komt het er op neer dat ik dit gewoon heel lekker vind. Het is een biologerende, olfactorische kwestie! "Under a Fig Tree; een natuurlijke en stijlvolle  manier om je huis heerlijk te laten ruiken naar verse vijgen en copaiba; werkt twee tot drie weken" (dat is €4 per week; ik kan het hebben).

(SCRATCH HERE AND SNIFF)


(update 02.05.2013)
We zijn vier maanden verder, en er is nog steeds een bodempje 'Under a Fig Tree'. Dat ruikt niet meer zo sterk, maar zo lang gaat het huisparfum dus mee.

Ichiba

Mij bereikte het droeve nieuws dat favoriet restaurant Matsuzaka in de Steenstraat te Arnhem zijn deuren heeft moeten sluiten. Dit als gevolg van de veelheid aan (ayce; 'all you can eat') sushirestau- rants die het afgelopen jaar in de Gelderse hoofdstad verrezen. Japans restaurant Sakura (Rijnstraat) was aanvankelijk de enige concurrent maar daar kwam toen Ohashi op de Korenmarkt bij. Nou heeft Ohashi sashimi à volonté op de kaart en de sushi is oké, maar het interieur is smoezelig tot lelijk en het bestelsysteem is érg omslachtig. Om de hoek verscheen "Ask the Chef" maar met zijn hoge prijzen en ondermaatse bediening, hebben we het daar niet eens over. Sushi-Koi op het Gelerijdersplein daarentegen is wél zeer noemenswaardig. En nu word ik dus door een goede vriendin uitgenodigd voor lunch bij Ichiba (Markt 25, Arnhem).

Ichiba is naar zeggen zo'n acht maanden jong en gehuisvest in een ruim pand waar voorheen een Indisch buffetrestaurant zat. Hier stijlvolle inrichting met goede stoelen, tafels die groot genoeg zijn voor de veelheid aan schaaltjes en bordjes, een aparte rookruimte met tafel en stoelen in de kelder en fijne toiletten. Bestellen doe je per ronde, maar niet door zoals gebruikelijk te turven op een losse bestellijst. Je geeft je wensen (per ronde max. 5 sushi's en 2 warme gerechten p.p.) op aan de bediening. Die beantwoordt kundig onze vragen en blijkt een geïnteresseerde, attente jongeman. Ook de kaart zelf is nèt even anders dan alle andere (waar vind je 'dragon tempura roll' of 'sof shell crab roll'?). En de sashimi kost wel iets extra, maar dan ook echt maar ietsje:

Wat kost het? Nou, €15,50 p.p. voor lunch (12-15u) en €22,50 p.p. voor diner (ma tm do va 16u; €24,50 op vr tm zo). Een (lekvrije!) pót Japanse thee tikt af op €3. Op de tafel liggen stokjes én bestek en ze verkopen verse jus d'orange.

Ik ben erg enthousiast over de 'zure komkommers', de gestoomde groenten in de 'boeddhabelly' en ik spreek lyrisch over de hemelse 'geflambeerde coquille'. De nigiri's komen per stuk; de maki's soms per één (oshinko) en soms per vier (california). De vis is prima van kwaliteit en de bestellingen worden lekker snél afgeleverd. Ik heb genoten! Eindoordeel: 9-.

03 januari 2013

Tzatziki

Vele postwerk-sessies genoot ik met mijn bord op schoot van MasterChef Australië. Het is heel anders van opzet dan de Britse voorloper met dezelfde naam (minus het 'Australië'), maar evenzo vermakelijk. Een kwalitatief goed programma waarin amateurkoks in een veeleisende afvalrace strijden om de felbegeerde titel van 'masterchef' en de uitdagingen die zij daarin moeten aangaan, zijn geen peuleschil.

En soms, als de kandidaten even een uitpufpauze krijgen, geven de gerenommeerde docentchefs een 'masterclass'. George Calombaris bijvoorbeeld, maakte tzatziki, in mijn ogen op omslachtige wijze. Maar omdat het een authentiek recept betreft, ik nog een gezonde en lekkere dip nodig had voor het Oudjaarsbuffet én ik dan ook wel eens èchte tzatziki wilde maken, scheurde ik twee keer kaasdoek af en begon aan het raspen van twee geschilde komkommers:

Recept
Schil en rasp (grof) twee komkommers. Vermeng deze rasp met 1tl fijn keukenzout en laat 1 nacht in een stuk kaasdoek in een zeef uitlekken. Knijp zo veel mogelijk vocht uit de komkommerrasp. Laat 400ml hangop (AH) in een stuk kaasdoek in een zeef 1 nacht verder uitlekken.
Vermeng de volgende dag 3 eetlepels van de uitgelekte hangop met een half fijngeraspt teentje knoflook, een kwart fijngeraspte ui, de fijne zest van 1 (biologische) citroen, 1½-2tl honing, een mespunt chili-of wasabipoeder en de uitgelekte komkommerrasp. Voeg een handvol fijngehakte verse muntblaadjes toe en meng alles goed door elkaar met 4 tot 5el olijfolie extra vierge (bv. Carapelli firenze - Il Nobile).

Dus de AH hangop kan nog verder worden 'opgehangen' blijkbaar, tot een échte (dikke) hangop. En natuurlijk blijkt tzatziki méér dan alleen yoghurt met komkommer. Hoewel het aanvankelijk een beetje belachelijk is zóveel werk te verrichten voor een beetje dip, is het uiteindelijk juist al dat werk dat één plus één tot drie maakt! Want dit is meer dan yoghurt met komkommer; dit is fris, dik, romig en blijkbaar de beste groentendip. Absoluut niet waterig (wat wil je ook) en perfect van smaak in zichzelf. En hèt geheim? Hele héle goede olijfolie! Dit valt voor mij trouwens een beetje in de categorie gado gado: een overdaad aan groenten met fijne saus. Zoals kaasfondue m.i. tot datzelfde genre zou behoren.

02 januari 2013

Oliebollen!

In de toonaangevende AD oliebollentest 2012 heeft bakkerij Olink veelvoudig kampioen Richard Visser's Gebakkraam van de eerste plaats verdrongen (2011: nr. 26, 2010: nr.8). "Olink schiet raak met topbol. Alleen maar complimenten van de jury. Superlatieven schieten te kort. Een oliebol waar je van blijft eten. Sterker nog, je neemt een tweede. Eindoordeel: 10." Potdorie, dat betekent dat Nederlands' beste oliebollenbakker feitelijk bij mij om de hoek zit! Zal ik (denk ik zo ongeveer de hele zaterdag) op de fiets springen? Kom maandag zie ik mezelf dan toch het (auto)stuur omdraaien richting Maarssen. Huppel, huppel, huppel. Tot ik de bakkerij zie (op de foto de helft van die rij):

Een vrouw met tassen vol verse oliebollen loopt voorbij als ik net achter aansluit en zij antwoordt op mijn en mijn medestanders vraag, dat ze twee uur in de rij heeft gestaan. Wáblief? Maar ik ga het nu natuurlijk niet opgeven. Dûh. Ik heb dan wel geen goede voornemens, maar ik ga het oude jaar ook niet afsluiten met een slappe actie. Staan zal ik blijven! Daarbij regent het niet, dus ik heb geen excuus. Natuurlijk is er continue twijfel of de bollen niet op zullen zijn tegen de tijd dat ík bij de kassa aankom, maar met twee uur wachttijd zijn de verse oliebollen zelfs klaar als meneer Olink nu nog nieuw deeg gaat maken.

Tijdens de totale wachttijd van 1 uur 50 minuten (van staart tot kop), worden we door het Olink-personeel tot vier maal toe van sneetjes krentenbrood en plakken amandelstaaf voorzien. Vlak voor de laatste bocht staat een stoel met chocoladebrioche en als ik de ingang kan zien komt een vrouw met stapels halve 'kwarkini' langs. Wat attent. Alle medewerkers van de bakkerij (geen brood- verkoop vandaag) dragen bedrukte shirts met achterop de tekst "Olink is de beste". Die onbekende kwarkini's (€0,55 p.st.) zijn trouwens gefrituurde vullingloze oliebolletjes op basis van gegist kwarkdeeg, afgepoederd met een laagje kaneel-fijne kristalsuiker; de zachte, luchtige textuur en frisse heerlijke kwarksmaak maken dit tot een ware proeverij die het wachten waard is!

Ik koop tien oliebollen en vijf kwarkini's (want die bevielen goed - honger maakt rauwe bonen zoet?) En ben trouwens de enige die enthousiast juicht bij overhandiging van 'de medailles'. Men 'ze' kijken mij aan alsof ik niet helemaal fris onder het petje ben. Tja, je gaat toch ook niet na twee uur marathon over de finish zonder de armen in de lucht? Of ligt dat aan mij?

De oliebollen zijn nog warm als ik ze eenmaal buiten uit de zak haal en hebben (daarom?) naar mijn bescheiden mening wel duidelijk poedersuiker nodig. De korst is krokant en zeer knapperig (plus), de bollen zijn relatief groot (plus) maar bevatten weinig sukade (minnetje). Afgekoeld op het oudjaarsbuffet vind ik ze eigenlijk nóg beter en ook de dag(en) daarna smaken ze prima. En in ieder geval véél beter dan mijn ooit zelfgebakken eigen... (hoewel, dare I say, ik me de oliebollen van wijlen Bakkerij Uyterwaal als nóg perfecter herinner).