Klassieke Engelse lemon cheesecake

Van alle recepten voor cheese cake die in de wereld (en op het net) cirkelen, heb ik er gewoon één (uit mijn eigen map) gepakt. Ik was niet persée op zoek naar hét recept; ik moest een taart heb- ben, nou moest, ik wílde een taart hebben voor de housewarming en er stond nog kwark. Het deeg voor deze taart scheurde wat mij betreft te veel tijdens het uitrollen (slechter dus dan de versie van Gordon) en daarmee te bewerkelijk, maar de taart zèlf smaakte prima. En na een dagje staan was de taart nóg beter; lekker korre- lig en kazig.

Hartige Tompouce

Bij een nieuw huis hoort een housewarming en dat was wat míj betreft helemaal oké, want dan mag ik weer in de keuken aan de slag! Lekker over the top gaan! Iemand had bij het vorige feestje zijn ontevredenheid uitgesproken over het vantevoren naar de Mac gaan, waardoor hij minder van ons feestbuffet opkon (compliment) en diezelfde persoon vroeg nu of we weer eten gingen maken. Waarop A zei dat daar toch wel standaard op gerekend kon worden, tenzij ik in een coma lag (indeed).

.

Bladerdeeg in rechthoekjes snijden. Deze op een met bakpapier beklede bakplaat bestrijken met losgeklopt ei en de helft ervan met een zaden/kruidenmengsel bestrooien (tip: niet moeilijk doen met gebakken en brekende bladerdeeg overlangs halveren). De afgekoelde plakjes stapelen met rambol (met walnoot), een plakje belegen kaas (op maat) en een slaatje bla (lollo bionde). Kruidig. En heeft mij rambol opnieuw doen lusten.

De 100.000e bezoeker is vandaag langs deze site gepasseerd. Cool!

En aangezien ik bijna twee jaar heb gedaan over het bereiken van deze mijlpaal, vind ik het zelf nogal wat!!

DB: Lasagne uit Emilia-Romagna

Vorig jaar rond deze tijd stond als Daring Bakers Uitdaging een perfect party cake op het programma; en aangezien ik in maart verjaar, had ik foutief het idee dat dé taart ook dit jaar weer check zou zijn. Maar deze maand moesten we een lasagne maken... wat dan ook aanvankelijk op enige weerzin bij mij stuitte (lasagne?dat is toch geen bakken?!), maar onwillig als ik was, had ik er geen idee van dat met deze uitdaging hét recept voor ragú zou komen plús een heerlijk diner voor twee, drie dagen op rij. Waarvoor dank, dank, dank, oh Enza (van Io Da Grande), Melinda (van Melbourne Larder) en Mary (van Beans and Caviar).

The March 2009 challenge is hosted by Mary of Beans and Caviar, Melinda of Melbourne Larder and Enza of Io Da Grande. They have chosen Lasagne of Emilia-Romagna from The Splendid Table by Lynne Rossetto Kasper as the challenge. At first I was a wee bit disappointed, because I was secretly hoping for another smashing birthday cake (like last year's Perfect Party Cake), but this recipe has proven me wrong for feeling this was. Especially the fántástic meat sauce is a keeper!

De boodschappenlijst voor de vleessaus (ragú) is er nogal één: pancetta (of ontbijtspek), diverse groente, kalfsvlees, varkens- vlees, Parmaham, rundsvlees, rode wijn, (verse) bouillon, melk (?) en blikken gepelde tomaten. Bij de keurslager hoop ik uit te vogelen wat 'beef skirt steak, hanging tender' voor stuk vlees is, maar de man geeft tot zijn eigen grote ongenoegen forfait en ik koop als alternatief rundergehakt.

Such an extensive grocery list for the meat sauce. I am unable to translate 'beef skirt steak, hanging tender' and even the butcher doesn't know what kind of meat it is, so I just buy ground beef instead, which works just fine.

Al het vlees, met uitzondering van de pancetta, moet vermalen worden en bij gebrek aan een gehaktmolen (wie tegenwoordig heeft er uberhaupt nog zo'n ding in huis?) gebruik ik de keuken- machine. Rundergehakt blijkt uitstekend de 'beef skirt steak' te vervangen en aangezien ik alle stappen van het ragúrecept braaf volg, ruikt het na een uurtje of twee werkelijk Verrúkkelijk (!) in ons huis. Even proeven! Ooh, mjam!! Ongelooflijk dat zonder toevoeging van enige kruiden zo'n heerlijke saus is ontstaan.

I follow the ragú recipe to a tee and this results in a wonderfully smelling kitchen. A quick taste proves that this sauce is just scrumptious!! And that without adding any herbs! Unbelievable! An instant classic.

Mijn lief wijdt zich ondertussen aan de taak van het pastadeeg kneden. Fijngehakte ontdooide spinazie wordt met (gewone) bloem en eieren tot soepele bal gekneed, maar omdat hij het niet eens is met het aantal eieren in het recept (2x60g ei op 400g bloem met 170g spinazie) omdat hij vindt dat het één ei op 100g bloem is, kan ik niet zeggen dat de regels precíes zijn opgevolgd.. Dat hele gedoe van het pastadeeg met een deegroller uitrollen tot bijna doorzichtig dunne lasagnebladen zie ik niet zo zitten, en gelukkig hebben wij thuis een pastamachine (met het uitrollen verdeelt de spinazie zich overigens egaler door het deeg, zodat de pasta een meer homogene kleur groen krijgt)! Dan hoef ik verder alleen nog béchamelsaus te maken en Parmezaanse kaas te raspen (met mijn molentje). Het recept van deze uitdaging is trouwens terug te vinden op de nieuwe en verbeterde -eigen- website van de Daring Bakers: hier.

My darling boyfriend goes about kneading the pasta dough, for which I am thankful. He adds more eggs, because he insists on 1 egg per 100g flower. We both prefer the pasta machine to rolling out the sheets with a rolling pin and this makes the pasta of a more even color green. The béchamel sauce is easy enough, so I can now build my lasagna; in as big a dish as I can find.

Nu ik alle afzonderlijke bestand- delen heb, kan er worden be- gonnen met het bouwen van de lasagne (in een zo groot moge- lijke schaal): béchamel, pasta, béchamel, ragú, béchamel, kaas, pasta en herhaal.

Eindigend met béchamelsaus en afgetopt met een serieuze hoe- veelheid geraspte kaas. Ongeveer driekwartier moet de schotel de hete oven in, terwijl A en ik wellustig de ragúpan schoonlikken. Zélf zou ik zeker weten óók kaas door de béchamelsaus hebben geroerd, maar bij deze DB uitdaging was het juist de bedoeling dit niet te doen, zodat alle pure smaken een “vivid expression of the ‘less is more’ philosophy of cooking” zijn. Slechts dunne films van béchamelsaus en vleesragú bedekken de dunste spinaziepasta en niets meer. “Baking performs the final marriage of flavours. Thus makeing the result splendid.” Kijk, dan dúrf ik gewoon geen kaas meer door de saus te roeren en dat dééd ik dus ook niet...

The lasagna bakes for about threequarters of an hour. Me and my love meanwhile clean out the ragú pan with our fingers (it is just súch a lovely sauce)! The recipe clearly states that “less is more” and I feel that it is almost forbidden to add extra cheese to the bèchamel, so I don't. But if it were up to me, I wóuld have!

Een bak vol lasagne, genoeg voor vele avonden (lees: 3) stressloos dineren (Wat eten we vandaag? Lasagne! Alweer? Joepie!). Er was bijkans genoeg pasta voor nóg een lasagne en béchamelsaus zou zo bijgemaakt zijn, dus eigenlijk had ik de hoeveelheid ragú op voorhand moeten verdubbelen voor zés avonden stressloos dine- ren (of: minder dan zes, plús een diepvries vol eetgenot). Enig minpuntje: ik houd zo van het knapperige kaaskorstje en deze lasagne was ook geschikt voor minder-dentaten...

.

Thus making for three evenings stressfree dining (What are we having for diner tonight? Lasagna! Again? Mjam!) There almost was enough pasta dough for a second lasagna dish and making more béchamel wouldn't have been a problem at all, so I shóuld have made dubble the amount of ragú. Then I would have six (!) stressfree diners (or: less than six, plús a freezer filled with lasagna pleasure). The only pity was the total absence of a crunchy cheese layer on top, making this lasagna suitable for even the less teethed...

Blauwe Nijl: kwijl...

Vol weemoed stap ik 's middags de Blue Nile binnen (Nieuwstad 21, Zutphen). Ik was hier al een tijdje niet meer, in deze shoarmatent extraordinaire, maar al direct zie ik mezelf weer zitten: 16 of 17 jaar oud, na een zaterdagavond wild stappen (ze zijn open tot 3u 's nachts). Aan dat tafeltje ben ik zelfs al een keer in slaap geval- len, boven mijn steevaste broodje shoarma met overmatige hoe- veelheid knoflooksaus...
De inrichting is overweldigend. Veel Egyptische ornamenten en schilderingen, in heftige 3d uitvoering. Zandsculpturen in de ta- feltjes met glazen afdekplaat, Belgisch parket op de muur, stand- beelden die schijnbaar als lamp overuren draaien en een bijkans onopvallende technicolor trompe l'oeil op het plafond. Door de raamdecoratie komt weinig licht naar binnen, maar het enige wat je hier nodig hebt is €5 om nummer 23 van de menukaart te bestellen!

Een bord vol vlees (de aangewezen hoeveel- heid van honderd gram wordt rúim overschre- den), nog een heel behoorlijke schep rauw- kost, een perfect bruin krokant pitabroodje en daarbij een 200ml bak pittige romige knoflooksaus. Traditie- getrouw schep ik meer dan de helft van de saus door de vleesstapel om dan zoveel mogelijk van de mix in het broodje te stoppen. Afgetopt met nóg een lepel witte knoflooksmurrie verdwijnt de eerste hap in mijn mond, om half kapotgekauwd door mijn keel weg te zakken. Proppen is het devies, want lékker!

Stel je voor dat ik nog in Zutphen woonde... Dan kwamen ze het godenmaal op verzoek bij mij thuis afleveren!! Maar goed dan, dat ik met achttien verhuisd ben.

.

Bij Blue Nile eet je naast de geijkte schotels (shoarma, kebab, sjaslick) en broodjes (shoarma, sjaslick, falafel), ook visschotels, spareribs, pizza's, kanater en pasta's. Er staan zelfs (6) salades, dolma en gegrillde maïs op het menu. Een extra pitabroodje kost een schamele €0,50!

Zuivelzacht

Hertog Zuivelzacht yoghurtijs in de diepvries van de supermarkt. Ooit, tenminste. Bestaat dat eigenlijk nog?

Da's look!

Gisteren gekocht op de markt in Zutphen, bij de bioboer: daslook. Deze 'wilde knoflook' kostte €2,50 per ons (80 gram is twee vólle tupperware bakjes) en de smaak is heel bijzonder. Aanvankelijk fris groen met een licht lookaccentje, maar dan pittig heftig knof- look met een bijna branderige nasmaak (op een goede manier). Alleen, eenmaal geplukt minder houdbaar dan de traditionele bollen, dus wat mij betreft een regelrechte klassieker voor de kruidentuin rond eigen huis!

MalleJan? MalleNaam!

Wie bij 'Malle Jan' aan een kinderboek denkt over een jeugdige voetballer die op het veld beschimpt wordt, heeft nog nooit bij het Utrechtse wokrestaurant met die vreemde naam gegeten (want, serieus, wát is dat nou voor een naam?!)
Wanneer je vanaf de Overvechtse Franciscusdreef rechtdoor rijdt op het Gandhiplein en je slaat daarna linksaf, kom je na een korte rit door een pittoresk aanleundorp via een louche parkeerplaats - geflankeerd door twee enorme stenen Chinese leeuwen - bij de ingang van het aanvankelijk onopvallende restaurant (Gageldijk 81). Eenmaal binnen is het één en al Chinaglam wat er blinkt. Voor €19,95 p.p. (€17,95 doordeweeks) mag je daarna zo vaak je wilt eten gaan halen bij de diverse buffetten en kookstations. En dàt zijn er nogal wat: er is een uitgebreid sushibuffet met heel accep- tabele, goed gedresseerde maki en sashimi (bestaande uit een enorme berg verse zalm en enkele velletjes inkt- vis); tempura, een chinees saladebuffet (met een bak chuka wakame), een fondue buffet (op bestelling komt er een frituurpan in de tafel €27,50 p.p.), een wokbuffet, een saladebuffet en een teppanyaki vlakgrill. Er is dim sum, fruit, soep, nasi/bami, pizza, friet, een Chinees buffet (met babi pangang) én er is een (nu enigszins ver- veelde) chef die live bami maakt. Er is zelfs lammetjespap.
Zèlf vinden ze dat er bij MalleJan "een overvloedige keus is uit kraakverse ingrediënten". Dat klopt; er ís een overvloedige keus. De ingrediënten zíjn vers (alleen, helaas, niet van tòpkwaliteit) en er is werkelijk voor ieder wat wils. 'Zelfs' vegetariërs komen rúim aan hun trekken!
De koks zouden speciaal uit China zijn overgevlogen. De arme mannen; daar zitten ze dan, vér verwijderd van de drukke hectiek en inspirerende buzz, in het nietszeggende Maarssen; elke avond steeds hetzelfde voer te koken voor uitgehongerde Utrechters. Voor ons bezoekers is het wél genieten. In de ontvangstruimte spelen enkele 19-jarige jongens rapmuziek op de publieke vleugel. Kind- jes trekken aan onze tafel voorbij met bordjes vol kokosjello en friet. Er zijn mensen die na de vele wandelingen richting buffet, nog in staat zijn een ijscoupe naar binnen te hakken. Alleen blijft het intrigerende 'theehuis' telkenmale leeg en heb ik ook de VIPruimte nog niet ontdekt. Een mallejan is overigens een éénassige kar met een hoog asblok en een dissel; de link met het wokrestaurant ontgaat me even...

Walnotentaart met ahornsiroop

De derde verjaardagstraktatie (een mens heeft heel wat te stellen des ochtends op de fiets naar het station met een taart in een plastic zak..) was een fijne walnotentaart van het type: smeuïg. Het recept geeft behalve aanwijzigingen voor de vulling óok een bereiding voor een deegbodem, maar ik had nog pâté sucrée over van Gordon's strooptaartjes en dus heb ik dàt gebruikt.

Easy. Een taartvorm of bakblik bekleden met deeg en hierin een mengsel van 4 losgeklopte eieren, 125g bruine basterdsuiker, 1 zakje vanillesuiker, 100ml ahornsiroop (lees: een flinke scheut), 50g zachte boter en de geraspte schil van 1 citroen schenken. De taart een uurtje bakken en ontvormen.

Aangezien ik (weer eens) 's avonds laat aan het bakken was gesla- gen (na de werkdag bestaat mijn avond eerst uit zitten en bijko- men, dan eten, tv kijken, hangen, nog meer bijkomen en tenslotte vanaf een uur of half tien een taart bakken), grensde het einde van het uur baktijd aan mijn ik-stort-in-en-moet-gaan-slapen-moment en dus liet ik de stroperige taart ín de vorm afkoelen. Zodat ik de gekaramelliseerde rakker de volgende dag níet meer uit de glazen vorm kreeg. Niets wat een beetje mes niet opgelost krijgt en de plakken taart brokkelden sowieso af, maar ik had wel een dot slagroom op de brokstukken nodig voor het essentiële feestelijke effect.

I lóve maple syrup en deze taart smaakt daar daadwerkelijk naar! Met walnoten en basterdsuiker echt niet te versmaden. En geluk- kig was meer dan de helft over (we waren maar met z'n drieën die dag en hoeveel taart kun je lunchen?!), zodat we thuis nog het hele weekend walnotenahorntaart konden 'toeten'.

Gordon's mini strooptaartjes

En dus heb ik Gordon Ramsay in mijn hart gesloten. Zéker nìet de man, maar wél de chef. Zijn kookboeken staan definitief op mijn verlanglijstje; want er is nog geen recept van zijn hand wat ik ge-maakt heb, waarmee ik niet àbsolúút de show heb gestolen. Elke keer weer raak! Dit keer op mijn werk, toen ik aankwam met een bord vol kleine strooptaartjes (verjaardag, naast de Tarte de Francois):

En bovendien geeft hij een killerrecept voor pâté sucrée; een ba- sisdeeg voor zoete taartbodem(pje)s, waarmee je dan zelf kunt gaan variëren qua vulling:
Roer 250g roomboter in een grote kom romig. Voeg 180g (ultra)fijne kristalsuiker toe en mix dit zacht en romig (maar niet luchtig). Schraap het merg uit 3 tot 4 in de lengte doorgesneden vanillestokjes (of gebruik zoals ik 1tl bourbon vanillepoeder) en voeg dit toe aan het botermengsel. Laat de electrische mixer op lage snelheid draaien en voeg geleidelijk 2 losgeroerde grote eieren toe, tot deze geheel zijn opgenomen. Zeef 500g bloem met ¼tl fijn zout in gedeeltes boven het mengsel en mix op lage snelheid tot het deeg een kruimelige bal vormt. Schep het deeg bij elkaar en kneed met koele hand op een licht met bloem bestoven (stenen) werkvlak enkele minuten door. Laat de pâté sucrée verpakt in plasticfolie een half uur in de koelkast rusten, rol het ver- volgens uit en bekleed een inge- vette taartvorm met het deeg.

De pâté sucrée van Gordon is soe- pel, zacht, smaakt verrukkelijk zoetig en scheurt niet. Ik bekleed er de holtes van een muffinvorm mee en schep op elk bodempje een halve theelepel lemon curd (uit een potje). Het ahornsiroopmengsel dat ik de vorige dag heb gemaakt - 3dl ahornsiroop met 85g vers wit broodkruim, 60g amandel- poeder, 1 ei en 1,5dl ongeklopte slagroom vermalen met behulp van een staafmixer - gaat met eetlepels tegelijk in de deegbakjes, waarna de taartjes worden afgebakken volgens de aanwijzigingen in het recept. De techniek van de perfecte deegrand beheers ik niet (mijn randjes zijn rafelig), dus ik geef het na één poging op om het gebakken deeg mooi rond van de taartjes af te steken. Dat maakt niks uit; de smaak is er niet minder om.
De zoete kruidigheid van ahornsiroop blijkt perfect te combineren met de zurige lemon curd (jam zou ik denk ik een hap teveel zoet zijn geweest) en het kruimige amandelmengsel is zacht en uiter- mate smeuïg. Toegegeven, echt feestelijk zien de ahorntaartjes er nìet uit, maar wanneer ik weer aan het werk ben getogen en ik hoor collega's op de gang tegen elkaar zeggen dat "die kleintjes zo lekker zijn", ben ik Gordon toch weer uitermate dankbaar. Wat jammer dat hij op tv zo'n schreeuwlelijk is, want op papier is hij onover- troffen!

Route Nederland: Balkbrugse worsten!

Wie weet er nou waar Balkbrug ligt? Alleen zij die er wonen en die- genen die héél goed hebben opgelet tijdens de autoreis naar (voor- heen Ponypark) Slagharen, zullen zich dit ontypische dorp aan de N377 herinneren. Ik hoor niet bij die mensen, maar toch weet ik heel goed waar Balkbrug ligt. Dat komt omdat we tijdens zo'n auto- reis naar het bekende attractiepark onderweg stopten voor een slagerij met de interessante raamtekst "Europees Kampioen Worstmakerij 2003". Wie weerstaat zoiets? Ìk niet!

Binnen blijkt de slagerij tevens een streek- produktenwinkel, maar slimme mensen stappen rechtstreeks naar de vleesvitrine. Daarbovenop liggen de mandjes met worst, vacüum verpakt per twee (of per vijf klein- tjes) en €3,75 per pakje. En diversiteit alom: salami naturel, worst met oregano, met kruidnagel, met basilicum, met venkel, peperoni, kraütersalami, edelsalami, rode wijnworstjes... Zulke heerlijke malse gekruide perfecte worst, dat ik er graag voor omrijd. Zo één keer in de zoveel tijd zelfs vanaf Utrecht! Bravo bravo, John van Broekhuizen!!

.

Vanaf de A28 afslag 22 richting Nieuwleusen, Dedemsvaart, Slag- haren rijden (N377). De weg alsmaar rechtdoor vervolgen. Bij de eerste stoplichten in Balkbrug rechtsaf slaan en parkeren bij de slagerij cq. het chinees indisch restaurant ("Princess Garden") óf bij de Plus supermarkt aan de andere kant van de Ommerweg. In totaal op ca. 17 minuten afstand van Zwolle.

(update 08.12.2012)

Nu ook gerijpte worst-en vleesspecialiteiten, zoals: pancetta (12 maanden gerijpt), gerookte coppa (8mnd), zolderspek (12-14mnd) en pata negra (min. 24mnd). Restaurant "Princess Garden" zit er nog wel, maar de Plus is een Jumbo geworden.

(update 28.04.2023)

Op weg naar (het écht fantastische! avonturendierenpark) Wildlands Emmen, stop ik met beide kinderen bij 'Nationaal en Internationaal Kampioen Worstmakerij Van Broekhuizen Slagerij'. Maar de winkel is helemaal leeg en er hangt een briefje op de deur: 

"wegens personeelstekort zijn wij genoodzaakt de slagerij in Balkbrug voor onbepaalde tijd te sluiten"

De winkel in Dalfsen is nog wél open. Maar helaas hebben wíj daar nu geen tijd voor. Volgende keer graag weer!

Appelbavarois met kruidkoek

Afgelopen week was ik jarig. Jeuj! Wat altijd een góede reden is om taarten te bakken! Dit keer mocht ik drie keer aan de bak: één taart voor visite thuis en twéé taarten om te trakteren op de twee werk- plekken die ik momenteel rijk ben. En aangezien ik taarten bakken érrug leuk vind, was ik per definitie al in mijn nopjes.

Voor thuis had ik mijn zinnen gezet op een beetje oubollig ogende appelbavarois met kruidkoek, een recept uit een Tip van 1996 (te laat bedacht ik me dat ik eigenlijk spekkoek had willen gebruiken voor de taartrand, maar goed). Wist ik veel dat ik zúlke hoge ogen zou gooien met deze taart. Ik was denk ik de enige die niet totaal van de smaak verrukt was:

Waar ik wél verrukt van was, was de verrukkelijk geurende kruid- koekvla, die eenvoudig door mij in elkaar werd geklopt door 0,5l melk op te koken en hier - van het vuur af - 100g verkruimelde Friese kruidkoekreep (3 repen €0,49) in op te lossen. Al roerend enkele lepels warme kruidkoekmelk bij 5 losgeklopte eierdooiers schenken, dan àlle melk door het dooiermengsel kloppen en de hele zut terug in de pan om te verwarmen tot de melk indikt tot custard. Vanaf het moment dat de kruidkoek in de melk is opge- lost, ruikt het geheel naar speculaaskruiden en decembermaand. Héérlijk! Gelatine in de vla oplossen (5 blaadjes) en er opgeklopte slagroom doorheen spatelen: voilà, bavarois.
Dit is dan de basis van een taart die verder bestaat uit een rand van kruidkoekrepen (in totaal heb je twee repen uit een verpak- king van drie nodig). Door de kruidige custard gaan verder nog citroenzest en in siroop gekookte appelblokjes en het geheel wordt (omkeertaart) gedecoreerd met eveneens in siroop ge- kookte appelschijven en cacaopoeder. De resterende suikersiroop kook ik in tot appelsausje, dat ik vervolgens vergeet...

De taart was, zoals mijn moeder treffend zei: "Weer eens wat anders dan anders." (maar ik kan het ook verkeerd hebben ver- staan, want ze was ondertussen haar bord aan het aflikken).

Zachte romige appelbavarois met kruidige koekrand en malse fruitstukjes. Door de gelatine nog heel aardig te snijden, maar feitelijk eveneens geschikt als dessert (in een glaasje). Het gemis aan knapperigheid zou gecompenseerd kunnen worden door een garnering van bv brésilienne en ik zou een volgende keer, inder- daad, nog extra kruiden (5spice, kaneel, nootmuskaat, kaneel, piment of anijs) aan de kruidkoekvla toevoegen.

Gentse stoverij

In de categorie koken met alcohol (4 mrt): stoverij. Omdat ik in Gent heb gewoond 3,5 jaar en omdat ik met hart en ziel vind dat goede oude tradities in ere hersteld moeten worden door de nieuwe generatie (c'est moi):

Maandag: werken. Dinsdag: werken. Woensdag: werken. Donder- dag: werken. Vrijdag: werken. En dan op donderdagavond, net wanneer je merkt dat de totale uitputtingsslag van een fulltime werkweek je lichamelijke weerstand dusdanig heeft verzwakt dat één of ander agressief virus prematuur de controle over je neus heeft overgenomen, staat er een dinertje met vrienden voor vrij- dag op de agenda. Héél veelbelovend leuk, maar wat lonkt dat bed met zijn warme dikke dekbed... Ik snuif nog maar eens aan mijn huile gomenolée en besluit dat ik vlees ga moeten hebben. Met proteïnen enzo. En vet. Wat makkelijk te maken is, want het lief kookt al de hele week voor mij en voor het vrijdagavonddiner is het duídelijk mijn beurt! Stoofpot dan dus.
Voor de tv (zwak, zwak) snijd ik 1,4kg runderlappen in stukken. Ik vind geen pan groot genoeg voor deze enorme lading en bak in een braadpan én een koekenpan al het vlees rondom bruin aan. Grofgesneden uien, dito appel, verse peterselie, laurierblaadjes en (gedroogde) tijm erbij en afblussen met een pijpje Leffe (niertjes laat ik achterwege, want 1. eng orgaanvlees en 2. waar vind ik dat om 17.30u op mijn fietsje op weg van station naar huis?!) De hele lading overhevelen naar pan nummer één; vier sneden ontbijt- koek, waarvan één dik bestreken met grove mosterd, in de prut gemikt; het geheel aan de kook brengen en bijna twee uur laten sudderen. Uiteraard stort ik in, maar weet nog net mijn liefste zo ver te krijgen dat hij om 23.30u het vuur uitzet en het deksel op de pan plaatst; met dank aan de Nederlandse overkill aan voetbal op televisie.

De volgende dag (na het werk: zucht, steun) gaat flesje bier nummer twee bij de stoof en wordt de hele brij verwarmd en ingedikt. Waarbij met water aangemaakt aardappelzetmeel mij misschien uit de brand heeft geholpen in de categorie: wachten op indikken. Het bezoek arriveert, mijn lief haalt patat (en rasfriet) bij de cafetaria om de hoek (handgesneden, zelfgebakken frieten? nóoit van gehoord!) en we smullen van een vullende maaltijd met geblancheerde broccoli als groenvoer. Zacht smeuïg draadjes- vlees in kruidige biersaus met koekaccent. Altijd een aanrader!

Hartige fillodeegtaart met saffraankip en cashewnoten

Gisteren kwam een vakantievriend van een jaar of zes geleden op bezoek in ons nieuwe huis. En omdat ik in verband met fulltime werkweek al dágen niet gekookt had (waarvoor ik mijn lief harte- lijk dank; aanschuiven voor het eten wanneer je uitgeput uit de trein bent gerold en net je fietsje hebt weggezet, is de max!), zat ik door mijn receptenmap te bladeren tot ik een culinaire uitdaging had gevonden. Met als uitgangspunt het Turkse fillodeeg dat nog in de kast lag te wachten op een maaltijd als deze.

Een viertal kippenbouten aanbraden en vervolgens na toevoeging van vier grofgesneden uien, verse peterselie, peper, zout, saf- fraan, kaneel en verse geraspte gember met het deksel op de pan gaarstoven (tot het vlees van de botten valt). De kip uit de pan verwijderen, laten afkoelen en het vlees eraf plukken. Het braadvocht op hoog vuur in laten koken en er daarna vier losgeklopte eieren doorheen mengen. Gehakte cashewno- ten roosteren en met suiker en kaneel vermengen.
Een ovenschaal invetten en met dun met gesmolten boter inge- streken vellen fillodeeg bekleden. Een laag uien-ei-mengsel over de bodem verdelen, hier kippenvlees op schikken, bedekken met fillovellen, het proces herhalen, een cashewnotenlaag toevoegen, bedekken met fillovellen, het resterende uienmengsel met het laatste kippenvlees over de taart verdelen en het geheel dicht- vouwen. De taart bestrijken met wat losgeklopt ei en afbakken in een voorverwarmde oven.
En terwijl we én de tafel aan het dekken waren én een rondleiding gaven langs de gerenoveerde kamers, knalde ik nog snel een sala- de in elkaar van ijsbergsla (gewassen, gesneden, verpakt 500g €1,49 Lidl) met geblancheerde courgetteplakjes, witte druiven en tuinkers.
De taart kwam goudbruin en knap- perig uit de oven, maar was aan tafel slechts met moeite in stukken te snijden. Maar goed, een hoop geklieder is meestal de perfecte ijsbreker. De taart smaakte mij prima: knapperig en smeuïg. Het meest opvallende vond ik dat de aparte ingrediënten tot een ge- heel waren versmolten; ik heb niet echt cashewnoten geproefd, of kaneel, of ei, of kip, maar er hing wel een heerlijke saffraangeur om de tafel. We schepten alledrie een tweede portie op (waardoor de taart als restjesdiner de volgende dag kwam te vervallen) en enig puntje van kritiek was de helaasheid van gezóuten fillodeeg...

Waarom ik deze taart, ondanks de verfijnde smaak, nooit meer ga maken? Omdat ik het braadvocht niet afgegoten had alvorens in te koken, en ik kan je zeggen: ingekookt vet plus eieren = vét. Tel daar alle met boter ingestreken vellen fillodeeg bij op en je hebt een héleboel verstopte aderen.

Crêpes met tutti frutti

Heerlijk toetje van dunne pannenkoekjes met ouderwets lekkere tuttifrutti... En de volgende dag tevens een smakelijk ontbijt!

Natuurwinkel

Ik las het in een tijdschrift: de grootste natuurwinkel van Neder- land zou zich in Amsterdam bevinden en laat ik nou nèt enige tijd geleden een aantal uur in Amsterdam 'over' hebben... Uiteraard wist ik dat van tevoren en dus stond de routebeschrijving naar Elandsgracht 118 op mijn kladblok. Met ruime parkeermogelijk- heid! In Amsterdam? Het klonk allemaal perfect.
Nadat ik het éénrichtingsverkeer doorstaan had, inclusief auto keren midden op de trambaan van het Rembrandtplein; ting-ting-ting, stond ik op de "ruime parkeergelegenheid" van de Elands- gracht. À €4 per uur... Maar er wachtten mij 700m² biosuper, dus mijn humeur kon niet stuk. De versafdeling groente en fruit stelde enigszins teleur in de categorie 'dagvers', maar het is een biosuper en wij verwende consumenten mogen nou eenmaal niet te allen tijde de wereld aan onze voeten verwachten. Wél zijn alle verge- ten groenten goed vertegenwoordigd en valt er qua korting te scoren op (nog) minder dagvers groenvoer. Het budgetbulk- systeem (schep je eigen granen, koekjes, noten, pasta's etc) vond ìk niet zo budget; de héle winkel vond ik trouwens niet zo budget. Wél kwam ik bij nadere inspectie een flink aantal 'culiositeiten' tegen, zoals: preikiemkaas, Terschellinger kaas (jong of belegen), brandnetel geitenkaas, tofurijstbal, honingwijn (wit, rood €7,15), duindoornwijn, Australian chocolade en ijs, hazelnoothoning, schapenyoghurt, geitenboter, sinaasappelbloesemhoning en manukabushthee. Mijn oog werd vooral getrokken door de héle mooie, héle verse, héle dure vis en misschien dat ik ooit nog eens terugkom voor de aanschaf van interessante honings, maar voorlopig zal het wel bij dit ene bezoek blijven. En zó groot was die winkel trouwens niet, maar misschien bedoelen ze met "de grootste natuurwinkel van Nederland" wel "de grootste der Natuurwinkels van Nederland"...

Mini-quiches in zelfgemaakte pasteibakjes

Een indrukwekkend maar vooral lékker hapje komt meestal in de vorm van 'iets met bladerdeeg'. Luchtig, boterig, krokant: mmm. Ik wilde kleine hapjes hebben voor de zondagmiddagborrel bij ons thuis, maar wilde dúidelijk wel mée borrelen en aangezien je quiche zowel warm als koud kunt eten, besloot ik tot deze mini-quiches. En dan dus niet zo'n grote Jos Poell pasteibak, want dàt is meteen weer een hele maaltijd! Maar wáár koop je op een doorsnee zaterdagnamiddag nog even snel kant-en-klare mini- pasteibakjes?? Nergens! Maar je kan ze vast wel zelf maken, hoewel ik dàn wél kant-en-klaar diepvriesbladerdeeg uit de winkel meeneem.
Enkele plakjes laten ontdooien en er dan, zo precies mogelijk, zo veel mogelijk driehoekjes (rondjes, vierkantjes ... kerstbomen) uit steken van het gewenste formaat. Uit de helft van de driehoekjes een kleinere driehoek steken en deze deegranden op de andere driehoekjes leggen. Het bladerdeeg bestrijken met losgeklopte eierdooier en op bakpapier in een voorverwarmde oven afbakken. De kleinste driehoekjes kunnen natuurlijk met sesamzaad, maan- zaad, oregano (o.i.d.) bestrooid worden; zodat ze afgebakken als kleine snacks dienen (hele kleine snacks).

Trail and error: het maakt schijnbaar niet uit of je één of twee deegranden op de onderste deegdrie- hoek legt (L:3, R:2); de uiteindelijke pasteibakjes zullen ongeveer even groot opbakken.

De deegbakjes vullen met geblancheerde sjalot en een mengsel van ei, kruiden, room en kaas (in verband met de aanwezigheid van enkele vegetariërs neem ik zalm in plaats van spekjes) en bakken. Sjiek!