Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

31 januari 2008

Oud-Hollandse spaghetti met VOC kerrie

Wanneer ik vroeger jarig was, mocht ík zeggen wat we die dag gingen eten. Een absolute luxe toen, en in emotioneel opzicht onvergelijkbaar met de vrijheid van tegenwoordig, waarin ik elke dàg mag zeggen wat we gaan eten. Een keer of vijf, zes, heb ik toen gevraagd om spaghetti met kerriesaus en gehaktballetjes (dat is toch vijf, zes, jaar lang achter elkaar hetzelfde eten; en als je het zó zegt klinkt dat waanzinnig!!). Maar zoals zo veel gerechten van weleer, is ook deze spaghetti een trucje uit mijn moeder's goochelhoed gebleven, met bijna magische allure.
Tot voor kort. Want ík vond het hoog tijd voor een culinaire overdracht en aangezien de rest van de familie zo enthousiast te krijgen was als ikzelf, vond afgelopen weekend de grote informatie-uitwisseling plaats. En at ik sinds lange tijd weer 'verjaardagsspaghetti'. Een gerecht wat mijn moeder naar eigen zeggen in het begin van haar trouwen vaak maakte, naar voorbeeld van haar eigen moeder, maar dan 'gemoderniseerd' (waaruit blijkt dat ook eten uit de mode kan raken of zelfs kan 'verjaren'). En dat was ook meteen het leukste van ons familie-kookweekend. Behalve het samen bezig zijn in de keuken, krijg je ook alle achtergrondverhalen te horen van een gerecht.

Wederom blijkt het diner niet zo moeilijk samen te stellen, als ik in gedachten had. Zo kon ik vreemd genoeg maar niet verzinnen hoe mijn moeder die kerriesaus in elkaar flanste; ik wist alleen zéker dat ze er geen kant-en-klaar pakje voor gebruikte. Maar natuurlijk maakte zij gewoon een bechamelsaus (boter, bloem, vlees- bouillon) en voegde daar royaal kerriepoeder aan toe (uit zo'n nostalgisch blikje van Picado). De spaghetti spreekt voor zichzelf.
Óók erg interessant is het, om iemand anders eens gehakt te zien aanmaken. Zo is een snufje peper voor mijn moeder ABSOLUUT NIET hetzelfde als een snufje peper voor mij; het is niet eens dezelfde soort peper (moeder: gemalen witte peper uit -weer- een Picadoblikje, ik: vierseizoenenpeper uit de molen). Je kunt dus ook niet gewoon je moeder om een recept vragen, want nèt díe "geheimen van de smid" maken dat het naar vroeger smaakt. Je moet er schijnbaar met je neus bovenop gaan staan en uiterst nauwkeurig opschrijven wat je moeder er allemaal "uit de losse pols" ingooit.
We wisten alleen geen van allen meer of we de gehaktballetjes gekookt of bruingebakken aten. Dus maar allebei gemaakt, waarna ik me dacht te herinneren dat de aangebraden balletjes de gouden standaard waren, terwijl mijn moeder juist helemaal ging voor de gekookte...



Le petit bleu

"Le grand bleu" is Gent's vermaarde visrestaurant, maar het ligt compleet uít de route; vér buiten het centrum in een onvindbare woonwijk, ergens langs het kanaal (Snepkaai 15). Daarom staat voor de liefhebbers de Blauwe Kiosk ter beschikking, locatie Kouter. Op zaterdag van 11.00 tot 14.00u en op zondag van 10.00u tot 16.00u kun je hier toastjes met vis, een portie scampi's (€3,90) en oesters (6 aan €6,20) bestellen. Om lekker op straat weg te happen of met een wijntje aan een statafel. Bij mooi weer vaste prik voor hip en happening Gent.
Saillant detail: de oesterbar huisvest sinds 1990 is een gerenoveerd 19e eeuws krantenkioskje, tot één van de bloemenhandelaren (Kouter=bloemenmarkt) het huisje met zijn (haar?) vrachtwagen van de sokkel rijdt in december 2004. Drie maanden lang moeten de verbouwereerde Gentenaren het doen zonder hun zondagse oestertjes, maar vanaf maart 2005 is de Blauwe Kiosk weer volop open voor business in een identieke verschijning als zijn verongelukte voorganger (lees hier meer).

30 januari 2008

Tomatensoep naar moeder's recept

Afgelopen weekend maakten mijn moeder en ik haar beproefde tomatensoep, die zelfs nog lekkerder smaakt dan de tomatensoep uit blik van de Aldi, maar dan van vérse ingrediënten is. Vroeger had mijn oom een tuinderij, waarin hij jarenlang vooral tomaten kweekte. De overrijpe exemplaren die ze zelf niet opkonden, kreeg mijn moeder dan (ze is de benjamin van de familie). Zakken vol soms. Na enig gepieker wat ze nou in hemelsnaam met al die tomaten moest doen, besloot ze ze eenvoudigweg gaar te koken. De hele pan tomatenmuk was onooglijk met alle zaadjes en velletjes, dus zeven maar, dacht mijn moeder terwijl ze haar niet-electrische handzeef erbij pakte. Het merendeel deed mams in de diepvries als tomatensoepbasis, maar met toevoeging van een bouillonblokje, Maggiblokjes, wat rijst, een blikje tomatenpuree, soepballetjes, vermicelli en vers selderieblad draaide mijn moeder haar hand niet om voor de vervaardiging van een smakelijk soepje. Al tijden in ieder geval míjn favoriet:

Tamarinde

Bij het Boertje lag zoete tamarinde los in de verkoop, €0,59 per 100 gram (en bij de Makro kocht ik bovenstaande doos). Nou hebben we wel tamarindepasta in de kast staan, maar de vrucht is toch betrekkelijk nieuw voor mij en ik heb zéker nog nooit 'verse' tamarinde gegeten.
De vreemde bruine peul ziet er boonachtig uit, een beetje als over- jarige doperwten. Het schilletje is tamelijk hard, en na krakerig in- drukken, kun je ze met enig gepeuter wegpellen. Tevoorschijn komt een plakkerig goedje, door stugge draadjes omgeven. Die draadjes moeten ook weg (en tegen die tijd zitten je vingers al onder het plakspul).
Sceptisch steek ik de tamarinde in mijn mond en stuit al meteen op werkelijk KEIharde pitjes; net steentjes. In één tamarinde zitten een aantal pitten, dus je moet voorzichtig bijten want anders breek je er zéker je tanden op. Toch is de vrucht best te pruimen; zurig in eerste instantie, maar verder, tja, tamarinde-achtig. Niet echt een goed te omschrijven smaak, maar wanneer je van dadels houdt, zul je deze Aziatische tamarinde waarschijnlijk ook lekker vinden.

Dat gold in ieder geval wel voor mijn moeder; het was tevens háár eerste keer tamarinde. Een collega van het werk zei dat hij ze vroeger in Indonesië verslónd, maar dat het zuur rechtstreeks op zijn tanden inwerkte. We aten er samen een paar en kwamen tot de conclusie dat déze veel zoeter zijn. Zorg dus dat je de zóete tamarinde koopt.

Stoofappeltjes à la citroensapkuur

Ik had een uniek (lees: vreemd) idee, nadat ik bij het Boertje stoofappeltjes had gevonden. Wat nou als ik deze 'zoete Ermgaard' zou stoven in het mengsel van de citroensapkuur?! Ik deed de kuur vorig jaar mei en raakte na tien dagen (bijna) gewend aan het citroensap-ahornsiroop-cayennepeper-mengsel.

Dus schilde ik voor ons dessert vandaag vier appeltjes en bracht die in een pannetje aan de kook in het sap van 1 citroen met 2el ahornsiroop, een snufje cayennepeper en 2dl water. De appeltjes slechts kort doorkoken (ca. 10 minuutjes), want de kleine vruchten zijn snel gaar. Daarna de gestoofde appeltjes uit de pan verwijderen en het kookvocht verder inkoken tot een sausje.

Oei. Heftig toetje. Zurig met hele lichte ahornsmaak. De cayennepeper vind ik een briljante vondst, maar ik zal er de volgende keer toch maar een 'snufje minder' in doen. Die gekke stoofappeltjes zijn een tikkeltje 'houterig'.

Water

Ik weet niet of je nou 1,5 of 2 liter vocht op een dag binnen moet krijgen, maar water drinken is altijd goed! In een restaurant bestellen wij steevast een karaf water (in België trouwens serveren ze geen gratis kraanwater; je kunt een fles mineraalwater kopen), maar ook thuis bij het eten staat er meestal water op tafel.

In de zomer is het prettig drinken met veel ijsklontjes, maar ook toevoegingen als schijfjes citroen (limoen, sinaasappel), blaadjes verse munt of basilicum en andere kruiden zijn een goede aanvulling. Niet dat het water dan overmatig anders smaakt, hoor, gewoon: nèt even frisser.
De karaf heeft mijn lief trouwens op internet bestelt, tijdens een Music-for-life- actie. De post was zo vriendelijk om op de "handle with care" verpakking, een sticker te plakken met daarop de tekst: "Deze zending is onvrijwillig beschadigd geraakt, waarvoor onze excuses." Mooi is dat!

Erwten

Wat is er nou lekkerder dan vérse doperwtjes. Liefst zelf gedopt, natuurlijk. En zó snel klaar (even blancheren) dat het bijna bela- chelijk is.

De aller-aller-allerfijnste shampoo

Een tijdje kon ik de jojobashampoo van Palmolive (ruikt ZO lekker!!) nog bij enkele marktkooplui krijgen en de Timotei- shampoo met katoenextract (die je haar écht héél zacht maakt) vond ik opeens hier op de Vrijdagmarkt bij Stock-nogwat. Maar ondertussen slinkt mijn voorraad en ik kan beide nergens meer vinden. Die shampoos leven dus voort in mijn (geur)herinnering. De rozenvariant van Herbal Essences ligt nog wél in de winkels, maar zou ik bijna boycotten vanwege de belachelijke reclame.

29 januari 2008

Route Nederland: vulkoeken van Bakker Bril

Óók in Voorst, nou ja, randje Voorst, zit nóg een illustere bakkerij: Bakker Bril. Wereldberoemd geworden in Voorst en omstreken door zijn speculaas en krentenbrood (vooral de kerststol is altijd zó rijk gevuld met noten, vruchtjes en spijs; dat zéér tegen mijn gewoonte in, één plakje stol echt al genoeg is; en kerststol met spijs van 'kont tot kont', wáár vind je dat nog?!?) Bij ons thuis echter eten we met name de gevulde koeken. En aangezien Bakker Bril aan de Rijksstraatweg van Zutphen naar Apeldoorn ligt (nr.24, in de bocht naar Wilp) en mijn vader vroeger in Zutphen woonde en in A'doorn werkte, wilde hij op de terugweg nog wel eens bij het bakkertje stoppen.

Nou is er echt iets héél bijzonders met deze vulkoeken. In de eerste plaats zit er al geen clichématige halve amandel bovenop, dus daarmee scoort de ambachtelijke bakker bij mij punten. Het deeg is ook geen conventioneel vulkoeken- deeg, maar lijkt nog het meest op speculaasdeeg, alleen nèt iets minder kruidig. Het sterkste punt van de vulkoek (5 voor €4,50) is dat de banketbakkersspijs er aan alle kanten tussenuit piept, wat uiteraard het idee doet rijzen dat de koek is samengesteld uit twee plakken deeg waartussen zo, hatseflats, een kwak spijs is gedaan. Dat zal waarschijnlijk ook wel zo zijn (nog niet zo lang geleden kon je vanuit het winkeltje van Bakker Bril recht de bakkerij inkijken - inclusief lemen vloer), maar de koek smaakt er niet minder om. Hoewel mijn lief van mening is dat het geheel te droog is.

Volkoren eierkoeken

Als je van eierkoeken houdt, zoals ik, zul je zeker fan worden van deze met havermout en zonnebloempitten bestrooide volkoren versie. Ik kocht ze in Voorst bij de 'Echte Bakker', maar aangezien deze zogenaamd echte bakker helemaal niet écht zelf brood bakt (maar aangeleverd krijgt uit de echte-bakker-broodfabriek), zullen de volkoreneierkoeken ook bij andere filialen te koop zijn. Waarmee ik niet wil zeggen dat geen één EchteBakker zelf bakt, maar deze in Voorst (Gase-van der Heijden, Rijksstraatweg 87) bakt het niet écht zelf (en zij verkopen dus ook geen verse gist).
De eierkoeken zijn verpakt per acht, en nee, ik kan ze niet in een kleinere hoeveelheid aanschaffen. Maar dat is niet zo erg. Want ze zijn heerlijk. Luchtig als een reguliere eierkoek, met dezelfde eierige smaak, maar minder ammoniakgeur en véél noteriger.

28 januari 2008

Route Nederland: het fenomeen "melktap"

Ik was afgelopen weekend in Gelderland, regio 'net-niet- Achterhoek' (want dat is nou eenmaal waar mijn ouders wonen). Na een lange zaterdag succesvol met moeder koken, reisde ik 's avonds af naar schoonmoeder (zelfde regio) om me aldaar met mijn lief te verenigen. De volgende ochtend ging ik vooralsnog alleen terug naar ouders om verder te koken; lief zou later die zondag komen om mee te helpen opeten.
Onderweg terug was ik echter even van mijn à propo toen ik bovenstaand bord zag. Melktap? Geinig! Aangezien een rotonde op de Nederlandse N-wegen nooit veraf is, kon ik daar omdraaien, om vervolgens mijn autootje te parkeren voor een grappig schuurtje met de tekst "open". Nou, het zou mij benieuwen!!

Ín het schuurtje (Kruisbergse- weg 13, Zelhem) keurig netjes planken met hervulbare lege jerrycannetjes (1l, 2½l, 5l) die je kon kopen door de vereiste hoeveelheid euromunten in een geldkistje te doen. Naast de planken een schone (B: propere) KS-melkautomaat met daarop een bord met de melkprijzen (€0,80 per liter). Achter de klep links een klein kraantje, waaruit na inworp van het gevraagde geld, verse melk schuimde. Aan mij de taak om deze witte motor in mijn pasgekochte fles op te vangen. De hoeveelheid melk werd automatisch afgetapt, waarna ik met daarvoor bedoelde, gereedliggende doekjes het natuurlijk overschuimde teveel kon afvegen. Dop op de fles en klepje dicht. En weer 'en route'.
Helemaal goed natuurlijk, deze 'rechtstreeks van de boer' melk, in een hervulbare (dus milieuvriendelijkere) verpakking. En op de keper beschouwd, niet eens zoveel duurder dan in de supermarkt (Euroshoppermerk niet meegerekend); met de wetenschap dat je zuurverdiende geld rechtstreeks terechtkomt bij de producent en niet in de zakken van transportbedrijven en detailhandels verdwijnt. En uiteraard nog lekkerder ook!!

PS: de getapte melk betreft RAUWE melk! Niet zo lang houdbaar dus, maar wél het soort melk dat je hebben moet om mattetaarten te maken (een gekoesterde droomwens).

Gestoofde prei

Zoals de meeste dingen die mijn moeder en ik de afgelopen dagen maakten voor ons zelfbedachte familieklassiekers kook- weekend, is ook deze gestoofde prei een gerecht wat ik vroeger vaak at (toen mijn moeder nog voor mij kookte), tóen best lekker vond, maar nu NOOIT meer klaarmaak. Oh nee, da's niet waar; één keer heb ik het geprobeerd (in de aanloop naar het afgelopen weekend had ik het briljante idee om prei in melk gaar te koken en dat dan op quasi ingenieuze wijze in te koken, maar echt eetbaar was dit culinaire hoogstandje niet; laat staan dat het de smaak van vroeger had).

Mama pakt het simpeler aan. Zij snijdt drie preien in bijna 1cm dikke ringen ("anders blijft er niets over van de prei"), spoelt deze schoon en kookt ze in 10 tot 15 minuten gaar (de prei staat nèt niet onder water). In een bakje mengt moeder een scheut melk (ik weeg: 130g) met 2el bloem tot een klontvrij mengsel en nadat ze het meeste kookvocht heeft afgegoten ("maar niet helemaal afgieten, hoor"), gaat het melkmengsel in de pan erbij om op zacht vuur in minder dan een halve minuut tot een smeuïg sausje in te binden. Beetje zout en beetje meer nootmuskaat erbij en klaar.

Krokante speklapjes

Ik eet dus echt NOOIT speklapjes. Ze zijn veel te (onverantwoord) vet. Maar eigenlijk vind ik ze wél lekker; waarschijnlijk juist ómdat ze zo vet zijn. Voor het gastronomisch familieweekend heb ik dan dus toch maar speklapjes op de lijst gezet, omdat mijn moeder die heerlijk knapperig en krokant bruin kan bakken en ik niet weet hoe ze dat doet.

Bij de slager kopen we speklapjes zonder zwoerd, die mijn moeder thuis in de breedte halveert (vooral omdat we geen van allen zo'n heel ding op willen eten, om overduidelijke gezondheidsredenen). Mam smelt zéker 50g boter in een braadpan (onderwijl mijn uitroepen van afkeer negerend) en bestrooit het vlees met peper, zout en ruim paneermeel. Dit laatste wordt met de hand in de lappen ingemasseerd en over de gehele lengte verdeeld. Wanneer de boter in de pan is uitgebruist, worden de gepaneerde speklapjes aangebraden tot ze bruin zijn (mama zegt dat ze de boter uit laten bruisen omdat anders het vlees in de pan blijft plakken en aanbrandt; bovendien beweegt ze het vlees aanvankelijk in de pan, óók weer om aanbakken te voorkomen). Het vlees niet te snel omkeren. Het lijkt míj dat je dit moet serveren met stamppot (B: stoemp) of gestoofde prei ofzo.

Terwijl ik dit blog en bovenstaande foto upload, beginnen de klieren in mijn mond, tot mijn eigen verbazing, speeksel te produceren; er is geen twijfel over mogelijk: ik ben aan het watertanden! En zit zélfs daadwerkelijk te bedenken of ik niet binnenkort thuis ook speklapjes zal gaan klaarmaken. Zogenaamd om aan mijn liefste te laten proeven, maar stiekem weet ik beter: "Mijn naam is Inge en ik ben vetverslaafd!"

Hete bliksem

Recept
Schil 700g bloemige aardappels en snijd in grove stukken. Doe deze in een pan en vul aan met water tot de aardappels nèt niet onder staan. Schil vervolgens drie grote zoete (bv. Sweet Caroline) en twee kleine zure (bv. Elstar) appels en snijd eveneens in grove stukken (achten). Leg de appelstukken op de aardappel, bestrooi met 3tl kaneel en 1tl zout en breng aan de kook. Met het deksel op de pan het geheel in een klein half uur gaarkoken (de appels moeten gestoomd worden, terwijl de aardappels in het water garen). Wanneer de aardappels gaar zijn (priktest), het geheel, na afgieten, met aanhangend water tot brokkenpap stampen, als ware het aardappelappelcompote. Serveren met gebakken verse worst of een gehaktbal en jus. En volgens mijn moeder "zo heet mogelijk eten".
Op mijn vraag waarom het eigenlijk hete bliksem heet, zegt mams: "Vlug klaar en rap weg". Zoals veel oudHollandse gerechten, betreft het eenvoudige kost. Snel op tafel als een handzaam éénpansdiner, gebruik makend van produkten van eigen land waarmee dus de kelder vol lag.

27 januari 2008

Tutti frutti

Zoals waarschijnlijk velen koester ik een oversentimenteel nostalgisch genot voor de gerechten die ik als kind at. Één daarvan is tuttifrutti. Ik meen mij te kunnen herinneren dat mijn moeder deze exotische gedroogde vruchtenmengeling maakte voor feestelijke zondagmiddagen, als oerhollands (?) dessert na een luxe diner als rollade of rosbief. HOE ze het klaarmaakte; géén idee. Tuttifrutti is dan ook iets wat ik zelf nog nooit, ook maar heb gepróbeerd te bereiden. En daarmee is het tot een illuster, enigszins magisch bijgerecht verworden, wat ik alleen eet vermits mijn moeder tijd en goesting vindt ermee aan de slag te gaan (lees: zeer zelden).

Gelukkig werden moeder en zelfs vader enthousiast van mijn idee om diverse familieklassiekers nog eens uit de kast te halen, en afgelopen weekend was ik in het ouderlijk huis om gezamenlijk boodschappen te doen, maar vooral gezamenlijk te koken. Bij de Makro had ik met voorbedachte rade een fikse emmer (2kg) gedroogde zuidvruchten opgepikt, die ik trots presenteerde aan moeder. Ik zou ingewijd worden in de geheimen van de smit en kon bijna niet wachten...
Na een hele nacht weken van een door mijn moeder uitgeschepte hoeveel- heid (ik was braaf aan het wegen, zeer tot haar verbazing, want zij doet natuurlijk alles zo'n beetje op gevoel en heeft een broertje dood aan de digitale weegschaal die dankzij vader haar keuken siert), waren de vruchten prachtig geweld. Tuttifrutti bestaat van oudsher uit gedroogde appeltjes, abrikozen, pruimen, peertjes en niet nader te definiëren rode stukken vrucht. Moeder deed gewelde vruchten met wat water in een pan (ja, ik lette goed op en schreef elke stap nauwkeurig op kladpapier), zodat het fruit nèt niet onder stond. Aan de kook laten brengen, even laten garen ("maar absoluut niet stuk laten koken", zei moeder) en afgieten. Dan met aanhangend vocht terug in de pan. In een klein schaaltje lengde mijn moeder 2el custardpoeder aan met wat water en terwijl ik nog aan het bedenken was hoevéél water het ongeveer was, want ik wil het wel kunnen reproduceren; zat het mengsel al bij de vruchten in de pan om op zacht vuur in een half minuutje tot de gewenste tuttifrutti in te binden. Hop, in een schaal (lees: Tupperware bak) en klaar. "Wat zullen we nu maken?" zei moeder. Wat zullen we nu maken?! Is het al klaar dan? En is dat alles? Custardpoeder? Gewoon, custardpoeder?!? Dat had ik ook nog wel zelf kunnen bedenken!! Al die jaren autodidactisch kokkerellen hebben bij mij schijnbaar een knop omgezet richting véél en véél te moeilijk doordenken. Custardpoeder; dat verzin je toch niet?! Mama zei dat je de saus ook met wat aangelengd maïzena kunt inbinden, maar dat ze houdt van de zoetige puddingsmaak en dat het haar niet kan schelen dat de saus dan een beetje troebeler is.

25 januari 2008

Gastronomisch familieweekend

Morgen na mijn werk, reis ik af naar het verre Gelderland, voor een heel weekend bij mijn ouders (oei). Moeder, broertje en ik (vader kan alleen een ei frituren, dus die telt maar mee voor spek en bonen) gaan na, ongetwijfeld, zorgvuldige planning, álle familieklassiekers van weleer koken. Vooral om de recepten uit de oude doos op de nieuwe generatie (moi) over te dragen, maar natuurlijk óók voor een beetje culinaire bonding. Op het programma staan in ieder geval: snert, speklapjes, tutti frutti, tomatensoep, appeltaart en potmik (wijlen oma's specialiteit). Op zondag zal ook partner arriveren om mee te helpen alles op te eten en ik ben nú bezig alle in huis aanwezige diepvriesdozen en pannen alvast in de auto te laden. Ik zie het als een eerbetoon aan mijn moeder, die toch zeker achttien jaar lang mijn dagelijks kostje heeft gekookt. Het moet toch vleiend voor haar zijn om op deze manier door het kroost te worden uitgehoord...

(update 27-01-2008)
Op de weg terug, na een zéér geslaagd kookevenement, hebben mijn lief en ik als ultiem goed idee een televisieformat bedacht: à la ManbijtHond bij mensen thuis aanbellen, vragen naar dat ene familierecept en het verhaal erachter, en vervolgens filmen hoe die mensen het koken en gezamenlijk aan tafel opeten (reminiscing...) Ook leuk: kookboek met familierecepten (en hun verhaal).

23 januari 2008

Makro

Er is voor ons gewone stervelingen, niet vaak een kans om naar de Makro te gaan. En dat is waarschijnlijk ook precies zoals de Makro het wil, want waarom anders doen ze zo vreselijk moeilijk? De eerste en laatste keer dat ik voet mocht zetten op heilige groothandelsbodem, was eind jaren '90 toen ik met het pasje van de studentensoos waar ik achter de bar werkte (Diogenes, Nijmegen), naar de Lukas Klamer trok.
De ingeving (inge-ving, ha, ha) kwam toen ik het Makropasje van mijn werk tegenkwam. Waarom niet nog eens een middagje dropzakken van 1,25kg gaan bekijken? Na enig klikken op de Makro site, bleek dat de pashouder (degene op wiens naam het bedrijf in kwestie is ingeschreven bij de Kamer van Koophandel) vrijelijk naar een vestiging van zijn keuze kan gaan. Maar voor mij, inwoner van Gent, bestaat enkel de mogelijkheid om met een door de pashouder ondertekende machtiging (op brief- papier van het bedrijf, wat we niet hebben) én het Makropasje naar een Nederlands filiaal af te reizen. Dichtstbijzijnde: Breda. Een beetje belachelijk, ik weet het. Maar zie mij gaan, met papieren en pasje.

Bij binnenkomst geef ik al het benodigd papierwerk aan de vervaarlijk uitziende controleur, die vervolgens schamelijk lacht. Eenmaal binnen geef ik mijn ogen te kost. Maar afgezien van de grootverpakkingen (die bijna net zo schattig zijn als de corresponderende miniverpakkingen die je her en der in supermarkten tegenkomt), kan weinig mijn interesse opwekken. Ja, de hazelnootolie (die ik mezelf voor €9,90 maar cadeau doe) en de vijgenazijn. Ik sta wel even stil op de afdeling 'professionele schoonmaakmiddelen', omdat wij thuis die stomme keramische plaat écht niet meer schoon krijgen. Waardoor ik dus voordat ik het weet, met niet-biologisch-afbreekbare vetoplosser in handen sta.
De Quaker Cruesli is hier zelfs nog duurder dan in de winkel (€2,16 vs. €1,89). En als de Venz hagelslag verpakking à 750g hier wegtelt voor €5,15; is dat dan een groot verschil met de prijs per kilo bij de AH? Stroopwafelrepen heb ik evenwel nog nooit gezien (maar die worden uiteraard niet gekocht). Ik kuier nog langs de grappige 10-liter emmers Calvé mayonaise (onder andere), 2kg verpakkingen tutti frutti en DeCecco olijfolie, maar dan heb ik het hier wel weer gezien voor de komende tien jaar. Bij de kassa is er nog de aangename verrassing dat met het praktijkpasje de BTW niet wordt aangerekend en ik dus de exclusiefprijs pin. Om het avontuur af te maken, tank ik bij de Makro-benzinepomp voor €1,39 per liter om me, dit keer zonder file rond de Antwerpse ring, terug te begeven naar huis. Alwaar ik trouwens ook prima boodschappen zou hebben kunnen doen...

Peugeot

Wanneer je een broertje hebt, dat vanaf zijn jongste jaren met zijn neus op het autoraam geplakt zit om de voorbijgaande voertuigen te bekijken, dan krijg je hoe dan ook wel wat mee over automerken. Mijn broertje kon (kan), zeer in tegenstelling tot mij, maar zoals schijnbaar een heleboel broertjes kunnen, al van verre afstand de ene donkerblauwe Ford van de andere donkerblauwe Opel onderscheiden. Maar ík weet dat Peugeot, alvorens in de autobranche te gaan, al járen het summum was onder de pepermolens en het schijnt zelfs zo te zijn dat een Peugeotmolen de enige is (of in ieder geval één van de weinige) die na verloop van tijd géén zoutcorrosie vertoont op het molentje. Vreemde wending voor een bedrijf dat schijnbaar is begonnen met de produktie van zagen...

Tomatenquiche

22 januari 2008

Pompoencurry

Ik kreeg van een collega-vrijwilliger met wie ik op een nieuwjaarsreceptie in gesprek kwam over koken, zíjn gouden tip voor een smakelijke curry: een kruidenbouillonblokje toevoegen aan de bechamelsaus. Ah, dank!! Maar eenmaal thuis, toen de hersencellen enigszins alcoholvrij weer naar behoren werkten, zat ik te denken over die bechamelsaus. Bechamelsaus? Waarom zou je in hemelsnaam bechamelsaus maken voor een curry? Is een curry niet een soort van stoofpot?
Maar aangezien ik toch nog butternut- squash had liggen voor de pompoen- curry uit een populair damesblad (van het werk, hoor), kon ik best bechamel maken en dan zou ik later wel uitvogelen hoe ik het geheel in elkaar ging draaien...

De inspiratie:
Kook 200g basmatirijst gaar volgens de aanwijzingen op de verpakking. Verhit 1el zonnebloemolie en fruit hierin in grote, in ringen gesneden ui, tot glazig. Voeg 2el currypasta (Patak's) toe en bak deze 3 minuten mee. Roer 500g pompoen, in blokjes, en 5 tomaten, in kwarten, hierdoor. Voeg 2dl water toe en laat een kwartiertje sudderen, zodat de groenten zacht worden. Warm 100g grofgehakte spinazie enkele minuten mee en breng op smaak brengen met zout en peper. Serveren met de rijst.

Rijst gaar koken. Check. Ui fruiten (niks ringen; gewoon snel in blokjes). Check. Currypasta erbij en daarna stukken pompoen en tomaat. Check. Bechamelsaus gemaakt van 50g boter, 50g bloem en 5dl water (géén melk). Check. Mét een kruidenbouillonblokje. Dubbel check. En nu? Tja. In plaats van 2dl water, voeg ik 0,5dl water aan de groentensmurrycurry toe (het moet toch érgens in garen?!?) en ongeveer de helft van de bechamelsaus. Laten smoren tot met name de pompoen zacht is. Check. Wel veel roeren. Dan (deelblokjes diepvries)spinazie in de saus laten ontdooien en het geheel serveren met rijst. Check.
Lekker hoor, maar ik ben nog steeds van mening dat die bechamelsaus een overbodige stap is. Helaas dus, wordt deze "gouden tip" afgevoerd. In ieder geval tot de volgende nieuwjaarsborrel, waarop ik met voldoende wijn in de maag, hopelijk durf terug te komen op bovenstaand gesprek om te vragen wát hij nou precies bedoelde met bechamelsaus?!

21 januari 2008

L'Okapi

Geheel onverwachts stuiten we in Luik (na een fikse wandeling op Sentier des Coteaux; de 600 treden omhoog van Montagne de Bueren -er wonen mensen aan deze trap!!- om vervolgens bij Bois des Carmélites weer af te dalen), tegenover Centre Interculturel L'Agora (tevens moskee) op een werkelijk allercharmantst Afrikaans eethuisje. De met zorg geschilderde raamdecoratie valt op en ook binnen is alles met oog voor detail aangekleed, zonder compleet overboord te gaan met de versieringen.
Men spreekt hier enkel Frans, maar het is meteen duidelijk dat er daadwerkelijk door Afrikanen gekookt wordt. Een menukaart is er niet, maar de bediening (één meisje) legt graag geduldig uit wat er vandaag te eten valt. In dit geval: een uiterst kruidige, zéér verse, ovengebakken tilapiavis (yep, de héle vis komt onze kant op, voor slechts €7,50), met zoete bakbanaan. Erg lekker!! Zó lekker, dat we nog meer voedsel laten aanrukken: samosa's (vier voor €5,00). De drankjes tikken we weg voor €1,50 p.stuk. Een garnering van een takje peterselie hoef je hier niet te verwachten, maar voor wie houdt van ambachtelijke, duidelijk met liefde bereide, to-the-point gerechten, volgens dagaanbod; dergelijk prettig dineren vind je niet snel ergens anders (Rue du Potay 34A, Liège, klik hier voor hun site en lees míjn tekst in het Frans!).

Route België: Luikse zondagsmarkt

De schilderachtige zondagsmarkt "La Batte", die elke zondag van 8.00 tot 14.00u het verkeer op de Quai de Maestricht op z'n kop zet (lees: onmogelijk maakt), is kenmerkend voor Luik en trekt vele toeristen (uit België, uit Duitsland, uit Nederland). Maar los van de dagjesmensen, is de markt wel dégelijk dé plek voor de bevolking van Luik (jong én oud!) om inkopen te doen.
"La Batte" (Waals voor dijk of kade) stamt uit de 16e eeuw, toen het stadsbestuur besloot een dijk langs de Maas aan te leggen om zo handelsactiviteiten in de buurt mogelijk te maken. De veemarkt en later ook de groentemarkt verplaatsten zich naar deze locatie, alsmede de jaarmarkt in november. Toen ook theaters hun deuren aan La Batte openden en marskramers en standwerkers de markt tot een openluchtshow omtoverden, was het voortbestaan gegarandeerd; en dát blijkt tot op de dag van vandaag. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is wordt het verkeer van de doorgaande weg omgeleid en gedurende de hele markt is de kade voetgangersgebied.

Achter mij hoor ik iemand zeggen "Best leuke kleren hier", maar dáár ben ik het zéker niet mee eens. Een groot gedeelte van "La Batte" bestaat uit spijkerbroeken van €5,00; T-shirtjes die het daglicht niet verdragen; fluor boxershorts (toegegeven, over de aankoop van die laatste sta ik even te twijfelen...); jasjes met een nepbontkraag en overige sokken en mutsenwaar. Niet mijn kopje thee. Voor de enthousiasteling met een oplettend oog valt er echter op deze markt (4km!!) heel wat te beleven. Zo vinden wij voor €4,00 een half kaasje Patachouffe (je weet wel, als in Chouffe bier). Voor €3,00 een klein emmertje ingelegde citroentjes (600g) en die vreemdsoortige luchtige speculaas (€1,20 per stuk) verdwijnt eveneens in mijn boodschappentas. Verder is er een kraam met 25 verschillende smaken cuberdons (karamel, ananas, munt) en zijn er welgeteld zéven (zeven!) 'gebakskramen' tot de nok toe gevuld met Italiaanse specialiteiten (verse ricotta, knopen buffelmozzarella, brokken Parmegiani, pasta's, worsten, olijven). En natuurlijk een heleboel prachtig gekleurde, mooi gesorteerde verse groenten en fruit (1kg kastanjes €3,50). De vele hamburgerstands laat ik wijselijk links liggen; maar het levend gevogelte, de konijntjes, de ovenverse broden, de diverse koeken, de snoepkramen en de traitteurs trekken mijn aandacht en prikkelen mijn zintuigen.
Voor de beste koopjes moet je de héle markt even op en neer (heb je meteen je sportieve activiteit van die dag er op zitten), maar koopjes zíjn er nóg wel. Ondanks de drukte. Raarste aankoop? Een gefrituurde rijstbal met, volgens de verkoper, een hart van bolognaisesaus. Ik weet nog altijd niet of je dat ding thuis weer moet opwarmen of dat je 'm koud moet eten, maar ik heb het nog niet aangedurft er een hap uit te nemen.

(update 14.03.2008)
Ik weet inmiddels dat de gefrituurde rijstbal een 'arangine' heet.

20 januari 2008

Route België: speculoosijs in Luik

Je hebt het werkelijk nog nooit zó mint gezien qua inrichting (zélfs de klok!!), maar bij Glacier Tullio (Rue Léonard 58) kom je dan ook niet voor het decor. Het familiebedrijf viert anno 2008 trots zijn 50-jarig bestaan en wanneer je hier een ijsje koopt (€1,00/1 bol; €1,50/2 bollen; €2,00/3 bollen) wéét je waarom. Vers. Vol smaak. Ambachtelijk huisgemaakt. Zonder ijskristallen. Knapperig hoorntje. Genoeg keuze in 'parfums'.
Ik loop naar buiten met een bolletje 'noisette' (mét stukjes noot) en een bol speculoos; en over die laatste ga ik werkelijk UIT MIJN DAK!! Mijn lief moet zeker vier keer aanhoren hoe lekker die speculoosijs is, zonder het genot van een uitgebreide proevage (want deze verrukking kán ik bijna niet anders dan voor mezelf houden). We zijn trouwens allebei te spreken over de pitten die in zíjn bolletje citroenijs zitten. Artisanaal, maar dus duidelijk niet tot in den treure verfijnd. En met deze stelling kom ik weer terug op de verschrikkelijke mintmuren... Je zou je bijna afvragen of ze hier wel smaak hebben, maar dan neem ik een laatste lik van mijn speculoosijs en wéét!!

Prego, La Bambola.

Je bent in Luik en je hebt honger. Dan ga je natuurlijk níet naar "Le Carré", want véél te toeristisch en dus te commercieel. Nee, je bent op zoek naar een klein restaurantje waar het eten nog met passie wordt klaargemaakt. En als nare gierigaard wil je geen fortuin voor deze oprechte passie uitgeven...

Omdat het veelbelovende "Chez Leo" volzet blijkt, komen wij met onze hongerige maagjes uit in de nabijgelegen pizzeria La Bambola (Feronstrée 99, Liège) en het blijkt een SCHÓT IN DE ROOS!! In de eerste plaats: zéér schappelijke prijzen. Pizzaprijzen variëren van €6,10 tot €9,60. Voor een kleinere pizza betaal je €1,00 minder en als je de pizza meeneemt kost dat €0,30 minder. Het restaurant is rechttoerechtaan doodsimpel ingericht met kleine tafeltjes die toch net groot genoeg zijn, een prettige kleur bruin op de muren en een keimooie granieten vloer als subtiel detail. Zonder de gebruikelijke sneue Italia-souvenirdeco. Adequate vriendelijke bediening (gekleed met stukken uit privébezit) doet wat het moet doen: niet moeilijk. Met perfecte timing. Achterin de zaak staat een nauwelijks zichtbare kok pizzadeeg op te gooien, wat absolute versheid impliceert.

En dit blijkt niet gelogen. Voor mijn lief komt na een aperitiefje van gratis olijven, een (grote!) pizza 'Giova' (= smakenselectie) €9,50, vaksgewijs belegd met allerlei (ham, olijven, meerkazen, tonijn, salami). Mooi gerezen, knapperig deeg. Lekker veel beleg. Smakelijk! Voor míj arriveert een zalmsalade (€8,50), met meer zalm dan salade en een met balsamicoazijn doordrenkt gekookt ei. Bij elke salade wordt een vers 'brood' geserveerd van pizzadeeg (en ik ben DOL op deeg!), besprenkeld met goede olijfolie, zout en rozemarijn. Salade en brood zijn méér dan genoeg maaltijd voor één persoon. Ik had ook nog kunnen kiezen voor een scampisalade (€7,50), tonijnsalade (€6,00) of tomaatmozzarella salade (€7,50). Ik zie bij de buren dat hun salades ook zéér royaal zijn. Wat een succes, dit restaurantje. En hoewel het er inderdaad een af-en aanlopen van hongerig volk is, werd er voor ons onbekenden op zaterdagavond (19.30u) toch moeiteloos een tafeltje vrijgemaakt. De desserts (vier wisselende huisbereidingen à €4,00) kunnen we niet laten schieten, waardoor we ook nog eens onze tanden mogen zetten in een heerlijke tiramisu en nougat glace (verder: mousse coco en tartuffo). Gesloten op maandag.

(update 13-10-2010)
Parkeer de auto in Parking St.Georges er récht tegenover!