Avocado-ijs

Toen ik voor het eerst ijs van 'Professor Grünschnabel' (spreek uit op je állerduitst) zag liggen, dacht ik: "hoe kan dat nou?" Én plantaardig én halal én koosjer én geschikt voor veganisten én glutenvrij én sojavrij én lactosevrij? Dat kàn niet meer lekker zijn. Inmiddels weet ik dat het op basis van kokos is en dat dat dan wel kan. Maar kan ik het zelf ook??? Dus toen ik deze onderstaande video zag, móest ik het uitproberen. Of met andere woorden: hoe maak je je eigen Professor Grünschnabel?!

Het is om te beginnen al heel makkelijk om dit ijs te maken. Je pureert het vruchtvlees van één avocado (ca. 150g) met een vork. Het hoeft niet heel fijn, meer om alvast 'een beginnetje' te hebben. Daar roer je dan 40ml kokosmelk en 30g honing door. Het komt niet eens zozeer op de hoeveelheden aan; het mag ook naar smaak. Officieel zegt men in de video: 250g avocado met 60ml kokosmelk en 60-80ml honing. Het mengsel vervolgens met de staafmixer bewerken tot een gladde massa, dit in een afsluitbaar bakje scheppen en in de vriezer zetten. Het is een kwestie van prak-mix-diepvries.

Het is niet (echt) nodig om het avocadomengsel tussentijds even door te roeren om ijskristallen te voorkomen. Redelijk vanzelf bevriest het tot een mooi smeuïg ijs. Met een van nature stemmige groene kleur. En ondanks de avocado, 'oxideert' dit ijs bij blootstelling aan de lucht niet tot een naargeestig bruin kleurtje. Ook al omdat het ijs voordat dat kan gebeuren, al weg en opgegeten is.

Het is een rómig (nee, dat mag best met een hoofdletter: Romig) ijs. Natuurlijk smaakt het wel wat naar avocado en als je daar niet van houdt, hou je waarschijnlijk ook niet van dit ijs. Maar het is vooral romig en het smaakt ook naar kokos en óók naar honing. Ik geef het aan mijn liefste met de woorden dat het niet echt naar avocado smaakt en dat vind ik dan ook met volle overtuiging. Maar hij houdt niet van avocado en hij zegt het ijs niet te lusten. Dus dat van die "je proeft de avocado niet" is schijnbaar niet waar. Maar ik vind het een prachtige pure smaak in mijn mond en als ik me niet vergis bevat het een boel essentiële vetten en goede onverzadigde vetzuren. Dus als voedsel komt dit redelijk in de buurt van perfectie. Nu alleen ook nog: fairtrade, van lokale producenten, biologisch en in het seizoen.

Professor Grunschnabel

Bijzonder ijs van Professor Grunschnabel gekocht bij (Surinaamse) supermarkt De Waag (Prins Bernardplein 54, Utrecht) voor €2,50 per kleine beker à 150ml (er waren ook grotere bekers). Dit ijs is: 100% plantaardig én halal én kosjer én geschikt voor veganisten én gluten- soja-en lactosevrij én vooral tóch interessant voor iedereen die daar allemaal geen boodschap aan heeft. Want erg lekker in erg bijzondere smaaksamenstellingen. Deze 'Indian Winter' van kokosmelkijs met verse gember, nootmuskaat, kruidnagel, kardemom en korianderzaad smaakt in ieder naar kruidige chai. De door mij gezochte 'salmiacoco' vond ik niet, maar dat heeft de pret niet gedrukt. Mjammmm (met klinker)!

N'Ice (op een stokje)

"Alle ingrediënten zijn biologisch (op het Friese kraanwater na) en dit ene ijsje telt 45 calorieën. Wij van N'ice op een stokje zijn ervan overtuigd dat het hoog tijd is voor lekkerdere en gezondere ijsjes vol fruit, fruit en nog eens fruit. Dus 100% natuurlijk en minder suiker".

Mijn watermeloen n'ijsje met munt zit in een soort papieren zakje. Het leek mij de perfecte versnapering voor de terugweg, nadat ik (toch maar weer eens) inkopen had gedaan bij de Lindenhoff. Deze N'ice op een stokje kostte daar €2,75 en ik was er (desondanks) blij mee in mijn aircoloze auto. Lekker fris, zeker niet te zoet, met een (helaas wat te subtiele) smaak van watermeloen en verse munt- blaadjes. Om pragmatische redenen nu even niet van eigen makelij (dat zou de kosten wel drukken, dunkt mij).

Route Helsinki: Ingman

Ieieieie!! Een ijsje met bloed, in het park! Of moet dit volgens de bewoners van Helsinki aardbeiensaus voorstellen? Want dat zou niet echt míjn eerste associatie zijn.. De bijbehorende kiosk met Ingman ijs verkoopt dure ijsjes (kleine bol €3; grote bol €4) in erg interessante smaken als mascarpone-limoen, salmiak, citroendrop en 'päärynä' (peer).

Vliegen vang je met Stroop(er)

Nieuw in België: roomijs van Jules DeStrooper. In de smaken 'boterwafel' en 'amandelbrood' (500ml €5,39).

Kaneel roomijs (AH)

Voor €2,19 koop je bij een AH winkel 1l roomijs met kaneelsmaak en stukjes gesuikerde kaneel. En, oh mjám, het is héérlijk smeuïg zacht ijs met een vanaf de eerste hap intrigerende kruidige smaak die doet denken aan koekjes, kaneel, kerstmis?

Of nee, het ijs smaakt nog het meest naar kaneelstokken van de kermis; maar dan zonder het mierzoete. Dit kaneelijs roept, nee schrééuwt om een knapperig koekje, met een warm dekentje op de bank hangen en een romantisch kostuumdrama (of andere film). Je zou er bijna je hart voor breken.

Trekdropijs

Sinds mijn verjaardag is het zonnig, veel-te-warm-voor-de-tijd- van-het-jaar, enthousiasmerend lenteweer. Strakblauwe lucht, krachtig zonnetje. IJstijd, zeg maar.

Restaurant Greetje uit (Peperstraat 23) Amsterdam, anno 2005 geopend door Greetje Loven op 't Root (ik verzin het niet!), heeft haar eigen kookboek. Ach ja, wie niet, tegenwoordig? (nou, ik, helaas) Maar omdat dit kookboek is getiteld: "Neêrlands roem - koken als Greetje" en omdat ze het op de kaft alweer hebben over 'ambachtelijke producten', blader ik het in de selexyz toch even geïnteresseerd door. Over het algemeen verleidt het me niet genoeg, maar van dat recept voor trekdropijs trek ik wél een foto (foei, plagiaat).

Tomtidomtidompom. Op het vuur pruttelen 15 trekdroppen in 2dl slagroom tot ze gesmolten zijn. Ziet eruit als gesmolten asfalt; wát een blubber. Maar het ruikt héérlijk!
Ondertussen moet ik van Greetje suiker met 300g eierdooiers tot een luchtige crème kloppen. Ik tik één eitje kapot en vang het geel op. Já hoor; 1 dooier weegt 12 gram. Dus ik heb 24 dooiers nodig? Haha; ik dacht het niet (en wat dan te doen met 24 eiwitten?)! Ik doe 4 dooiers met 75g suiker, maar houd dezelfde hoeveelheden voor room en trekdrop aan (want dat staat al te pruttelen). Met dank aan mijn nieuwe oude ijsmachine van de kringloop: blij mee!!

Het duurt wel even voordat mijn dropvla bevroren is en dan nog heeft het meer de textuur van bevroren vla dan van koud ijs (een subtiel maar opmerkelijk verschil). Maar het spul ruikt en smáákt vol naar trekdrop en is gitzwart van kleur. De trekdroppen smelten vond ik eigenlijk nog het allerleukste en het 'ijs' wordt door de min- naar meer gewaardeerd dan door mij, dus dat is feitelijk ook mooi meegenomen.

Citroengranité

Lekker koud zoetzuur 'crushed ice' van citroensiroop. Waarvoor ik de interessante zoete citroenen uit de toko gebruik (of feitelijk: 1 zoete citroen en 1 gewone). En helaas vergeet ik de schil góed te boenen alvorens deze met de zester te bewerken, zodat de granité een vervelend bittertje heeft. Wat mijn lief en zijn voetbalvriendje dan raar genoeg juist weer heel prettig vinden...

Recept:
Doe 1dl water en 75g suiker in een steelpan en breng aan de kook. Houd op getemperd vuur aan de kook tot de suiker volledig in de siroop is opgelost. Laat afkoelen. Rasp de (schoongeboende!!!) schil van 2 citroenen fijn en pers de citrusvruchten uit. Roer het citroensap en de citroenrasp door de siroop. Plaats het mengsel in een afgesloten bakje minstens 4 uur in de diepvries. Maak de granité voor serveren met een vork los (en eet met yoghurt).

Dropijs

Het lekkerste ijs dat ik sinds lange tijd at is het dropijs dat ik zelf (!) maakte. Tot op de letter nauwkeurig vervaardigd aan de hand van een recept door Roberto (de maker van het opéénna lekkerste ijs dat ik sinds lange tijd at). Waarom? Omdat ik een onverklaarbaar verlangen had naar dropijs en het beu werd te wachten tot Mr.R dit in zijn ijssalon verkocht. Er stond me dus niets anders te doen dan het dan maar zelf maken.
Bron: "LEKKER! IJs"

Ik besloot mijn ijs te maken van droptoffees (van Melle), omdat deze lekker naar zoete drop smaken en van zichzelf al zeer zacht zijn (en dus makkelijker smelten dan bv. boerderijdrop). De hele bereiding was een ei(s)tje: droptoffees uitpakken en in een pannet- je met melk en wat water laten smelten (oh... dus zó maak je drop- saus!); slagroom stijfkloppen met suiker en dit door de afgekoelde droppap spatelen; en dit mengsel tenslotte in de diepvries laten bevriezen. De toffees smelten niet homogeen in de melk en dus is het ijs ook een beetje korrelig, maar dit zijn zéker geen kristallen. Bovendien is dit heerlijke ijs direct bij scheppen al smeuïg; wát een succesrecept.

Droptoffee-ijs: mjam, mjam, MJAM! Écht súperlekker.
Had ik er al bij verteld dat ik aanvankelijk probeerde de droppap te laten bevriezen onder continue roeren in een metalen bak in een bak met ijsblokjes en veel zout? Zoals het vroeger gedaan werd, zeg maar. Laat ik zeggen: vroeger is vroeger. Die ijs-zout- truc duurt mij gewoon véél te lang!

(update 23-11-2009)
Karen van Bake my day heeft, tot mijn grote vreugde, dit recept schaamteloos gekopieerd en er schijnbaar bij haar in huis de boel mee op stelten gezet (drie uitzinnige zonen). Tip: koop ijshoorntjes erbij, voor 'het ecchie'.

She rose to the occasion

Iedereen kent Roald Dahl als een fantasierijk auteur. En terecht. Dat hij met een zelfde creativiteit de meest waanzinnige gerechten bij elkaar kookte als dat hij (kinder)boeken en (volwassenen)ver- halen schreef, is minder gekend. Onterecht. Want in zijn 'Griezel- kookboeken' maakt hij frisdrank waarin de prik omláág gaat en eetbare krokodillen. Onder andere. Roald Dahl's chocobom is één van mijn allerfavorietste taarten en daarom besluit ik me eens te wagen aan een ander recept van zijn hand. Dus voor de gelegen- heid:

If you have read the wonderful books of Roald Dahl you may also know that he is mad about food. At least in his childrens books there are these wonderful dishes and outrageous treats that he concocted and which later formed the basis for the must-buy 'Revolting Recipes' (and also must-buy 'Even more revolting Recipes'). And since I recently discovered the Roald Dahl's Cookbook (for adults), I thought I would give this rose icecream a try.

Benodigdheden: rozen (van de zaterdagmarkt, een uurtje of vier 's middags!), suiker, water (check), citroen (check) en glycerine (wat?). Glycerine vind ik echter al snel bij de drogist. Níet de Kruidvat, dus, maar de drogist, type 'Oude Gaper' (zoals bv. Woortman, Neude 3, Utrecht). Glycerine blijkt een dik-vloeibare alcohol; geurloos, reukloos, licht zoet van smaak, oplosbaar in water en niet giftig (komt van nature in het lichaam voor). Ideaal dus in medicijnen en voedsel als zoetstof of 'verzachter'. En wist je trouwens dat het de glycerine is in bellenblaas, die voor mooie grote bellen zorgt (afwasmiddel alleen? niet genoeg!) Het kleinste potje glycerine (50ml) blijkt bij de drogist €1,75 te kosten (geen geld voor écht goede bellenblaas van eigen fabrikaat) en dus kan het grote IJsmaken beginnen:

Suiker (225g) wordt in water (5,7dl) opgelost en kort inge- kookt tot een siroop. Dan de bloemblaadjes van 25 (rode) rozen en de geraspte schil van 1 citroen aan de siroop toe- voegen en nogmaals kort aan de kook brengen. Het geheel laten afkoelen en de siroop een volle nacht laten trekken.
De volgende dag de vloeistof grondig zeven, 2tl glycerine en het sap van 1 citroen erdoorroeren en tot ijs draaien (lees: laten invriezen).

Hoewel wij hier in huis (uit zelfbescherming) geen ijsmachine hebben en ik dus om de zoveel tijd mijn bak met rozensiroop uit de diepvries moet nemen om met een vork de ijskristallen uit het ijs te prakken, ontstaat na een dagje vriezen een heel acceptabel bruinroze ijsmengsel. Niet dik genoeg om mooie bolletjes van te scheppen, maar wél met de onmiskenbare sensationele smaak van rózen. Jammer alleen dat het door Roald Dahl zo beloofde toveren bij mij is uitgebleven (zie recept: door de toevoeging van eerst glycerine en dan citroensap, zou de bruinvale rozensiroop een glanzende paarsbruinroze kleur krijgen...). Wél weer goed echter dat de bos rozen die ik op het eind van de dag op de markt kocht, bestond uit zestig stuks (€5) en dat ik er dus nog bijna veertig overhield voor in de vaas. Dubbellol.

.

What you need, of course, are some roses. Roald says four to five hands full of rose peddles; I use 25 (red) roses. I buy my roses at the end of the day on the saturday market and get sixty for €5. Score! Furthermore I will need water, sugar (check), a lemon (check) and glycerol. Come again? This is apparently used in foods and beverages as a solvent and sweetener and can be easily bought at your local drugstore (at least I can in the Netherlands).

.

Dissolve 225g sugar in 5,7dl water en let it come to a boil. Add the rose peddles and the grated zest of one lemon to the syrup and bring to a boil again. Let cool and rest for at least eight hours (one night). The next day thoroughly sift the syrup (twice) and add 2 tsp glycerol and then the juice of one lemon. Make icecream out of the rose syrup using an electric machine or just freeze it in your freezer (here's how to).

.

In my home I don't have an ice machine (I need to protect myself!) and so I have to stir my half frozen mixture regularly, crushing the unwanted ice crystals. But, magically, after a day or so of freezing and crushing, there appears to be success. My rose sorbet icecream is pinkish brown and unfortunately not thick enough to scoop out pretty 'balls', but it dóes definitely have the noticeable sensational roses flavour. It's not too sweet and tastes really good. Now, what shall I do with this lovely ice cream?

Bevroren rode wijn als dessert (of voorafje)

Ik wilde écht indruk maken, dus waagde ik me aan dit eigenlijk niet zo moeilijke recept voor granité van rode wijn. De wijn bevriest niet echt, maar verandert in een soort alcoholische 'slush puppy'. Met de juiste garnering (meestal is physalis het meest indrukwekkend, maar ik geloof dat een plakje carambola ook adequaat werkt) en nog een toefje rozemarijn, een zeer respectabel dessert. Serveer alleen niet zoveel als ik hier doe; de helft hiervan zou al voldoende zijn geweest. Het beste aan dít recept is dat je alle benodigdheden eigenlijk standaard wel in huis hebt en met enige planning (lees: op tijd beginnen!) kan een ieder op elk moment rode-wijn-ijs op tafel toveren.