Hmm mjam, cassis. Dat is één van de weinige frisdranken (naast misschien Fanta citroen) waar ik écht zin in kan hebben. Er is ook weinig dat smaakt zoals cassis doet, met zijn volle bessenaroma en dieprode kleur. Het is een vinding van het Zwitserse bedrijf Hero (maar werd in Breda gemaakt van Zeeuwse bessen?!) en stamt uit 1938. Grappig, als je het net fout leest, is de tekst op de officiële site: "na de oogst worden de bessen bij de teler ontsteeld"...
26 juli 2014
24 juli 2014
SOIA
Terug van (drie jaar) weggeweest, is het 'Strand Oog in Al' (SOIA, afgekort) op 'de kop van West', waar het Merwedekanaal en het Amsterdam-Rijnkanaal samenkomen. Met je voetjes in het (daar niet van nature aanwezige) zand, heb je leuk zicht op de gele brug, de Douwe Egberts Fabriek én de binnenvaart. Geen saai moment. Zéker niet op weg naar het etablissement, want nadat je het Marco van Basten Sportpark bent gepasseerd, moet je wel nog even langs 'het kamp'..
In de jaren '60 kregen Utrechtse kindjes hier schijnbaar zwemles, waarbij ze op en neer moesten naar de overkant. Dat is nu wel een beetje ondenkbaar, maar de geïnteresseerden zouden (stiekem?) een duik in het kanaalwater kunnen wagen. Verder vermaakt men zich hier met de luxe van heerlijk 'hangen', wat vooral een volle (zand)bak geeft op de zonovergoten dagen. Er is een dakterras. Er staan picknicktafels en kuipstoelen. En er liggen fatboys. Voor de kleintjes (of de groteren) zijn schepjes, emmertjes en kiepwagens in het zand te vinden. En een schaakbord op een (gele) olieton.
SOIA is geopend op dinsdag tot en met zondag vanaf 12u. Je kunt er natuurlijk allerhande drankjes krijgen of iets eten. Er worden regelmatig leuke activiteiten georganiseerd, zoals yogalessen (op zaterdagmorgen), een barbecue of feestjes (vaak met een dj).
22 juli 2014
Kwarkkoekjes
De door Kees Raat bedachte 'kwarkkoekjes' in Koekje, zijn de zoete tegenhangers geworden van de pittige telor kecap (eieren) die als picknick meegingen naar het strand afgelopen weekend. De eerder gemaakte strandkoekjes hadden natuurlijk ook gekund, voor het dubieuze effect dat je niet weet of je nou daadwérkelijk zand in je mond hebt ;) Maar het woord 'kwark' en het appetijtelijke plaatje van een goudbruin bolrond koekje deden mij overstag gaan in de keuze voor deze niethartige versnapering.
De bijbehorende aardbeiensaus ging ik niet maken; dat geeft alleen maar geknoei in de tas. Ik heb nog even een kant-en-klaar flesje uit de supermarkt overwogen, maar één blik op de ingrediënten deed mij dat weer terugzetten.
De kwark mocht uitlekken tot een hangop. Wat ik altijd een beetje wonderlijk proces vind. Én een interessante aanblik in de koelkast, zo'n lekkend stuk kaasdoek. De kwark werd door opgeklopte eier- dooiers gespateld; met ook de toevoeging van (poeder)suiker (en vanille-extract). Waar vervolgens eiwitschuim en bloem doorheen gevouwen werden.
Eenmaal gebakken blijken de koekjes zachte mini cakejes die nog het meest naar eierkoeken smaken. Een beetje saai en een tikkie droog. Om eerlijk te zijn, niet een geweldig koekje. Maar met een vulling van chocoladeganache (en een dubbelgebakken topping van geraspte kaas) best oké. Vooral wanneer je legende maag en je 'sweet tooth' om een hapje roepen terwijl je al lezend op het zand ligt te verbranden.
De ganache is gemaakt met Tony Chocolonely Melk Koffie Krunch en dat vleugje koffie doet het 'm. Feitelijk overstemt de smeltende chocola dat hele bizarre kwark-maar-stiekem-eierkoekje. Meneer Raat had in ieder geval gelijk dat er een sausje bij de koekjes hoort. En dan ook echt een sausje, want de koekjes met kaas waren alsnog droog. Maar verder blijkt telkenmale dat de recepten van collega en banketbakmeester Cees Holtkamp (in hetzelfde boekje) koekjes opleveren die in één keer kloppen en dat 'die van Raat' vooral erg leuk bedacht zijn maar als recept duidelijk minder perfect.
21 juli 2014
Telor kecap
Zaterdag was het niet te harden; met een gevoelstemperatuur van 35 graden en een buikloop die bijna net zo hard ging, heb ik de dag rustig binnen doorgebracht. Maar zondag was het in alle opzichten aangenamer. Buiten af en aan bewolking met een windje, maar nog wel warm. Dus weer picknickweer. Of strandweer misschien zelfs, maar dat staat gelijk aan picknick (achtig iets). Omdat elk uitje in mijn boek bij voorkeur gelijk staat aan picknick. Ik kan nauwelijks iets fijnigers verzinnen dan therapeutisch kokkerellen en er dan (met koelbox of picknicktas) op uit trekken om ergens in 'de vrije natuur' gezamenlijk voedsel te nuttigen. Love it, love it, love it. En voor de warmte van het zonovergoten strand (tussen Schoorl en Groet) kies ik eieren voor mijn geld. Letterlijk dan. En koekjes.
Ik wil mijn herstellende lijf natuurlijk niet tarten, dus de receptuur mag lekker aan de gemakkelijke kant zijn. Maar dan wel uitermate smakelijk, wat mij dus doet bladeren door De authentiek Indische Keuken. De eieren kook ik in mijn elektrische eierkoker (aanrader!) en het sausje is snel gemaakt van gefruite ui, knoflook (een beetje trassi), een rode peper, wat additioneel sambal, ketjap manis en (vloeibare) goela djawa. Die deciliter water die ik volgens Lonny moet toevoegen, had ik beter weg kunnen laten. Dat zou langdurig inkoken hebben gescheeld..
Er passen precies zes eieren in een plastic bakje. En toegegeven: ze zien er werkelijk niet uit. Viesbruinig, van buiten én van binnen. De saus wordt niet zo heet (als in: pittig) gegeten als toen ze nog warm was. Het zijn vooral zoetpittige eieren met een uitgesproken ketjap smaak. Maar het is precies dát waar je behoefte aan hebt als je met een legende maag op het zand een boek ligt te lezen. Deze eitjes smaken veel meer 'kecap' dan de pindang telor kecap (2007) maar zijn misschien net iets minder geslaagd dan deze opor telor (van vorig jaar)
Het diner nuttigen M. en ik aan het imposante Klimduin in Schoorl. De onheuse berg zand, met aan de voet diverse etablissementen in kringvorm opgesteld, spreekt jong en oud tot de verbeelding en is zowel voor sporters als zandbakliefhebbers de perfecte uitdaging. Bijna heb ik de friet met mayonaise er al weer afgetraind. Waarmee we wel een ijsje hebben verdiend (van ijssalon Pinocchio)...
Henna 'n' Placenta
In de nieuwe Aziatische toko (zo ongeveer naast Oriental) aan de Amsterdamsestraatweg te Utrecht, stap ik naar binnen om een nieuwsgierig kijkje te nemen. Mijn oog wordt vooral getrokken door de vele cosmetica-producten die (veelal buiten mijn bereik) achter de lange toonbank staan uitgestald. En in het bijzonder kijk ik naar een haarmasker met de tekst "Henna 'n' Placenta". Ik durf het niet op te pakken ;) En loop linea recta de winkel weer uit. Brrr.
16 juli 2014
Island Recipes
Een vriend van mij heeft een jaloersmakende roadtrip door de USA gedaan. Met niet te verhullen afgunst hoor ik vanavond zijn verhalen aan over tochtjes naar de Walmart (ik! wil! ook! naar! een! Amerikaanse! supermarkt!!!) en avonturen op culinair vlak. Dat eerste moet hij op voorhand geweten hebben, want ik krijg een klein cadeautje op het terras waar we bijpraten. Een 80 pagina's tellend "Don't stop the cook - Island Recipes" kookboekje in klein handzaam (bijna dwarsliggers) formaat. Hoe attent; bedankt, W.
De vele receptjes zijn (quasi) klassiekers van de meer dan 7000 Caraïbische Eilanden tussen Florida en Venezuela, met steeds vermelding van oord van herkomst. Ik moet eerlijk toegeven dat ik van de meeste gerechten nog nooit heb gehoord (ducana; blaff; mahi-mahi; bébélé), maar de meeste ingrediënten lijken mij ook hier goed te vinden. Het gebezigde Engels is geen onoverkomelijk obstakel (als je tenminste 'cups' tot je beschikking hebt - wat ik heb).
Het is geen verrassing dat mijn aandacht vooral door de desserts getrokken wordt. Bovendien is het hier (nu) tropisch genoeg (vind ik) om je te laten verleiden door bijvoorbeeld 'tembleque', een gebonden kokosmelkdrank met kaneel en suiker. Ik ga er eens op mijn gemak doorheen bladeren (waarschijnlijk in de trein op weg naar mijn werk morgen) en me wanen in uitheemse oorden.
14 juli 2014
Bosbessencakejes met bramencrème
We gingen samen een leuk weekend hebben en ik had daartoe twee mogelijke idee-concepten aan hem voorgeschoteld: 'over de top' en 'bottoms up'. Leuk; hij koos voor 'over de top' en dus sleepte ik hem mee naar waar mijn (figuurlijke) wortels liggen. En omdat je daar natuurlijk niet de eerste keer kan aankomen met lege handen, werden er de avond tevoren cakejes gebakken. Wat hij ook al niet wist, totdat het te laat was. Hihi.
De bramen-en bessenpuree had ik bij zijn aankomst al ready to go in de koelkast staan. Hij mocht het cakebeslag maken door boter met suiker romig te kloppen en daar eieren, melk, bessenpuree en bloem doorheen te mengen. En terwijl de cakejes bakten (onder mijn toeziend oog - ik ben toch net iets meer een bakkenner, zei zij zeer bescheiden) legde ik hem uit hoe hij de bramerige botercrème moest maken.
En ik kan niet anders zeggen. Zoals wel vaker, liet hij zich weer van zijn beste kant zien. En na een eerste poging, spoot hij kundig de bramencrème waarachtig in prachtige rozetten op de afgekoelde cakejes. Aan mij niets anders dan de illustere taak om ze dan ook maar nóg meer 'over de top' (girly) te maken door wat glitterende paarse suiker erover te strooien (uit de discount bak bij de Xenos, à €0,10 per buisje). Gelukkig had ik nog een klein taartdoosje in de kast (want hoe moet je die cupcakes anders vervoeren?). Nee, we gingen zeker niet over één nacht ijs en toen was het op weg naar Zutphen.
Mooi hè, hoe zowel de cakejes als de toef crème erbovenop, van nature gekleurd zijn door het paarsblauwe zachtfruit. Hoewel de bramencrème op deze manier niet meer is dan opgeklopte boter met (te veel) poedersuiker en wat bessenpuree. Ondanks mijn spontane toevoeging van citroensap, was de crème nóg te zoet (naar mijn smaak dan). En wie houdt er nou écht van een hele rozet boter? Ik heb liever een meer professionele botercrème zoals van Holtkamp of Rudolph. Dit hele cakeje is eigenlijk beter (van smaak) zonder de botercrème: compact en toch luchtig (een beetje als een 'poundcake') met een kruimige volle botersmaak.
Helaas helaas mis ik een beetje de overdonderende (over de top) bessen-en bramensmaak. Stiekem vind ik het zonde van die mooie bramen. Een mooi cakeje als dit had meer gehad aan een spiegel van bessengelei, met misschien de bramen in z'n geheel door de cake heen. Maar móói; ja, dat is 'ie wel! En op die manier was het toch een beetje de spreekwoordelijke kers op een verder geslaagde dag.
Abonneren op:
Posts (Atom)