Ik was jarig. En als 'taartenbak-stér' heb ik op mijn werk (in A'dam) een naam hoog te houden! Mijn reputatie zou in het geding zijn als ik niet vollédig over de top met iets werkelijk belachelijks aan zou komen zetten. En daarbij is dat sowieso hoe ik vaak rol, dus voor de vrijdagtraktatie raak ik geïnspireerd door het internet waar de meest zotte zoete creaties te vinden zijn. Met stip op één staat wat mij betreft de spaghetti and meatballs cake van Ciao Chow Linda, dus waarom zou ik die niet ook maken? "Doe eens gek!"
De inspiratie is dus:
En het (naar het metrisch systeem) aangepaste recept:
Oh, help. Waar moet ik beginnen? Gewoon bij het begin dan maar. Dankzij de stap-voor-stap foto's op de oorspronkelijke site wordt het hele proces inzichtelijk; en lijkt het überhaupt haalbaar. Dus ik bak eerst een (vierkante) bananenwalnootcake. Die overigens ook niet te versmaden blijkt! MJAM!
De middelkleine 'gehaktballetjes' maak ik terwijl de cake in de oven staat te bakken. Deze handgedraaide pralines worden gemaakt van een homogeen mengsel van roomkaas, vanille, gesmolten chocola, poedersuiker en gehakte walnoten. Ze zijn erg realistisch en ERG zóet! (meer pure chocolade was beter geweest, in retrospectie). De anticiperende bakker gaat in ieder geval niet zoals ik, in de woon- kamer voor de tv balletjes zitten draaien, omdat het plakkerige rotzooi blijkt. En de dichtzittende deur terug naar de keuken is dan wel een probleem...
Van zachte boerderijboter, roomkaas (MonChou) en poedersuiker wordt met de electrische mixer een simpele botercrème gemengd. Met wat cacaopoeder en gele levensmiddelenkleurstof (druppel voor druppel) wordt de kleur van gekookte spaghetti verkregen. Vervolgens de gehele (afgekoelde) cake met een paletmes rondom dun bestrijken en het merendeel van de crème met behulp van een decoratiespuit en de dunste tip à la spaghetti opspuiten. LOL!
Of: hoe een mens zichzelf kan vermaken!
In een pannetje een pot aardbeienjam (met stukjes) met een beetje water en cacaopoeder naar smaak, tot handwarm verwarmen. De cacaopoeder is onontbeerlijk voor kleur (donkerder) en smaak (minder jamzoet). Vervolgens deze 'tomatensaus' voorzichtig met de door-en-door koude balletjes vermengen en bovenop de berg spaghetti schikken. Geen quasi pastaschotel is compleet zonder 'geraspte kaas' en daarvoor blijkt witte chocolade zich heel gewillig te lenen. Ik moet heel eerlijk toegeven, ik sta zelf perplex van mijn eigen succes. Hoe GAAF is DIT?! Als ik niet beter zou weten, zou ik nóóit geloven dat dit een daadwerkelijke taart is. (En je zou ook kleine 'spaghetti en gehaktballetjes' cupcakes kunnen maken.)
Niet dat de taartdoos (€0,70-€1,00 bij de banketbakker) dicht kan met die berg gehaktballen bovenop... Ik zal met de auto naar het werk moeten, want ik krijg dit ding nooit met fiets-trein-fiets op de plaats van bestemming ;)
Aldaar zet ik de dichte doos in de lunchruimte. Maar al terwijl ik me in de kleedkamer in mijn werkkleding hijs, hoor ik de verrukte kreetjes. Iemand grapt al dat "we dit wel even moeten opwarmen" en mensen vragen half-wetend-maar-niet-gelovend of dit een taart is. Ja: bananenwalnootcake met botercrèmespaghetti, chocolade- gehaktballen, aardbeienjamsaus en geraspte witte chocolade.
Natuurlijk. De losse componenten smaken zoet, zoeter en zoetst. Maar de combinatie is goed. En ach, "te zoet" hoort toch ook bij een traktatie als dit? De luchtige cake is vooral heerlijk, met de smeuïge smaak van banaan en walnoot. En die 'gehaktballen' zien er ècht net echt uit. De meesten houden het bij een klein stukje (en nog een tweede "klein stukje") omdat het een nogal heftige, als in machtige, taart is. Behalve H: "ik houd het meest van de spaghetti".