Paarse Paaseieren

Dit is té leuk om niet te doen. En omdat zíjn familie op visite komt (en het bijna Pasen is, blablabla, lente, eieren) mag het beetje meer zijn. Bij het standaard kopje koffie mag een koekje (of twee) geserveerd worden. Maar ik zou mezelf niet zijn, als ik dat standaard zou doen. Al is koffie hier sowieso niet in huis. Dus bij de ruime selectie theëen of het kopje oploswienermelange serveer ik 'een gekookt eitje'. En wijselijk bied ik schoonbroertje de eerste aan. Die pakt zonder blikken of blozen een ei uit de eierdoos. En dus volgen stiefschoonvader, schoonmoeder en schoontante. "Waar is dit gat voor" vragen ze nog, waarna al snel blijkt dat ín het ei een perfect paarsgroen cakeje zit. Hihihi!

Om het mezelf makkelijk te maken gebruik ik voor de verandering eens een cakemix (Honig blijkt beter dan Koopmans of huismerk AH). Veel sneller heb je dan een cakebeslag dat heel ermee door kan. De helft van het beslag kleuren we paars en de andere helft groen. Want M. en ik maken de cakejes samen!

Er komen vier mensen op bezoek. Plus wij twee maakt zes. Omdat het wel even een werkje is een gat onderin elk ei te prikken (kan best wat groter) en het ei leeg te schudden (lamme! arm!). De eieren worden goed uit-en afgespoeld en mogen even weken in heet water. Er is geen tijd om de eierschalen aan de lucht te drogen. Maar zo gebruik ik mijn föhn ook weer eens ;) Een klein (!) scheutje zonnebloemolie in elk ei moet ervoor zorgen dat de schaal niet aan het cakeje plakt (en ook de uitgebakken cake niet aan de schaal). Met behulp van twee spuitzakjes verdelen we het cakebeslag over de schalen; hij spuit groen, ik paars. En bakken maar.

Het gekleurde cakeje is qua smaak niets bijzonders (voor erg verwende eters zoals wij). Maar het grote wow-effect komt natuurlijk dan ook van de bijzondere verpakking. Vooral door het cakeje te serveren alsof het een daadwerkelijk gewoon ei is, in een eierdoos (of in een eierdopje), maakt de verrassing compleet. En het formaat bevalt me ook; niet zo'n cupcake met een belachelijk hoge toef botercrème; maar gewoon een klein cakeje. Wat is Pasen opeens weer leuk!

Ampelmännchencake (groen)

Sommige ideeën zijn zowel briljant als eenvoudig. Zoals bovenstaande methode om een patroon in een cake te krijgen. Oh natuurlijk: zo kun je dat doen! En aangezien levensmiddelkleurstof verkrijgbaar is in alle kleuren van de regenboog (and then some) - plus dat er koekjesstekers zijn in alle vormen en maten - zijn de mogelijkheden eindeloos. Zoals een groene Ampelmännchencake (met mijn nieuwe Ausstechformen).

Ik dacht "even snel" zo'n cake te bakken. Met al mijn ervaring (kuchte zij) moest dat kunnen, vond ik. Voor de 'inderdaad even snel' dit keer een cake uit een kant-en-klaar pak van Honig. Alleen nog even 150g boter, 4 eieren en 50ml melk toevoegen. De cake is heerlijk. Maar de hoeveelheid was dus niet genoeg. Dat heb je dan met "even snel"... Vandaar dat het arme Ampelmännchen met zijn kop boven het maaiveld uitsteekt. En in sommige plakken eerder lijkt te zwemmen dan te lopen. Maar het effect is er eigenlijk niet minder om. En ik hoef het alleen nog maar een keer te herhalen met genoeg cakebeslag.

Homemade Ambacht

Homemade bakmixen (mij vooral bekend van de kruidcake (kostte ongeveer 1 euro) waar ik vroeger met toevoeging van rozijnen of een zakje elitehaver, een 'ontbijtkoek' van bakte) heeft bij de Jumbo een aantal interessante zaken aan het assortiment toegevoegd: mix voor eierkoeken (€1,59) en pakket voor Hollandse stroopkoeken (inclusief deegsteker en ambachtelijke stroop €1,99). Gemaakt van (h)eerlijke grondstoffen.

Kroepoek

Kroepoek is een bijgerecht uit de Indische keuken en heet in Indonesië 'kerupuk'. Men kent daar circa 30 verschillende soorten kroepoek met verschillende ingrediënten per soort. Hier in Nederland is de bekendste soort degene die is gemaakt van meel en garnalen (kroepoek oedang) en deze wordt veelal als 'naturel' aangegeven ;)

Voor de bereiding van kerupuk worden garnalen schoongemaakt, zodat alleen het vlees overblijft. Dat wordt gemalen en vermengd met meel. Dit wordt tot een deeg gekneed en dan in de vorm van een brood of rol bijna twee uur gestoomd. Vervolgens worden er plakken van gesneden en deze worden kort gefrituurd. 

De gedroogde (ongebakken) kroepoek (rondjes of visjes of kleurige vormpjes of kronkeltjes) worden verkocht bij Aziatische toko's (zoals Oriental). Thuis hoef je dan alleen een half pannetje (zonnebloem-of arachide)olie te verwarmen op laag vuur tot de olie heet is. Om daar dan de gedroogde kroepoek in af te bakken. Dat is overigens hartstikke leuk, want de plakjes bruisen in de hete olie en ontvouwen zich tot ze bijna in volume verdubbeld zijn. Zodra de randjes lichtbruin kleuren de kroepoek eruit vissen en uit laten lekken op een stuk keukenpapier.

Vet ja. Maar lekker ook. En vers, dus knapperig. En omdat er zoveel keus is in verschillende soorten ongebakken kroepoek (bv 1kg cassave crackers €4,50) kun je nog eens experimenteren. Met olie op de juiste temperatuur kan een kind de was doen. En absoluut leuk voor die kids om naar het hele proces te kijken. Mijn ene zakje 'krupuk udang sido- ardjo' (250g €1,99) voedt zes hongerige houthakkers en drie toekijkers.

Knorr Wereldgerechten 3/3

Met alle 28 verschillende Wereldgerechten van Knorr zou je je "even ergens anders wanen", zegt de fabrikant. Nou wil ik me na een lange werkdag best even ergens anders wanen, en dus besluit ik met álle wereldgerechten de proef op de som te nemen. Oók, omdat sommige van deze pakken mij en mijn huisgenoten tijdens de studententijd door diverse 'wat moeten we nou eten' discussies heen hebben gesleept. En dus is dit meteen het antwoord op de vraag of mijn smaak na een decennium veranderd is. Deel drie!!

Zie wat voorafging in De Grote Knorr Wereldgerechten Test, deel één en deel twee.

Burritos (nr.3): De bijgeleverde kruidenmix ruikt precies zoals die van de taco's. De uitpaktortilla's worden in verband met summier formaat door mij vervangen door zes grote losgekochte, en dan is er maar net genoeg van het pittige sausje. Met de frisse ijsbergsla erbij, zijn deze burrito's helemaal top, maar is niet élke vulling in tortilla's met gesmolten kaas uit de oven, prima? Conclusie: lekker uit de hand te eten kaasverleiding.

Kantonese Kip: De verkregen glijmie-met-saus is prettig lichtpittig met bovendien lekkere zoete (honing)vleesjes en veel knapperige groenten. De komkommer'salade' (what else?) is niet zo fijn fris als bijvoorbeeld die van nasi rames. Conclusie: Er is inderdaad véél van; ruim genoeg voor vier personen inclusief twee puberzonen. Zeer geschikt dus als beide ouders pas om 18.30u thuiskomen en iedereen nog eten moet.

Risotto: Véél groente (optioneel nog extra panvulling in de vorm van (bos)ui). De op de verpakking gesuggereerde verse basilicum zou zeker niet op het werkelijke gerecht misstaan. Maar 10 tot 12 minuten de rijst koken? Zeg eerder 20 minuten! en dan nog is de precieze gaarheid moeilijk te bepalen. De tip "de rijst moet nog iets nat zijn" blijkt weinig helpvol, want op het bord droogt de risotto nog in. De gebakken champignons hebben een onprettig andere (rubber)consistentie dan de (snotterige) rest. Even hapt de schotel lekker weg, maar het valt als een baksteen op de maag; dus zéker geen slagroom toevoegen! Conclusie: dit is niet veel makkelijker te maken dan echte risotto van arboriorijst maar boet wel veel aan smaak in: afgeserveerd.

Moussaka: Het vooraf grillen van aubergineplakjes kost bijna een half uur. En dan moet de hele schotel nog bijna een uur de oven in! Dat kaassausje is weer erg raar: 250ml water+zakje poeder+1 ei +geraspte kaas; maar dit waterige goedje blijkt in de oven tot een dik quasiromige kaaslaag in te drogen, dus vooruit. De moussaka ziet er daarna héérlijk uit: een rijk bubbelende rode saus met fijn bruingebakken romige toplaag. En het is ongelooflijk: het gerecht is niet zout genoeg! Stiekem is deze moussaka als ovenschotel wel geslaagd en de aubergine is makkelijk genoeg te vervangen door courgette of venkel. Conclusie: als je die aubergine weglaat, heb je eigenlijk lasagne met aardappelschijfjes...

Gyros: Beremakkelijk om te maken en best goed te eten lekkere vleesjes met kruidige barbequesmaak. Maar de droge rijst met vreemde tomaten(?)smaak en de gigantisch zoute 'tzatziki' halen het geheel ver naar beneden. De salade is een schamele troost, àls je tenminste niet alle dressing gebruikt (want wederom te zout). Conclusie: mòcht je een pak Knorr Gyros in de kast hebben staan, dan alles weggooien behalve de kruidenmix voor vlees. En daar maak je dan zelf tzatziki bij.

Nasi Rames: De nasi is zout en mag in zijn geheel vooral krúidiger. De 'gadogado' is goed pinda in geur én smaak. Met een lekker frisse komkommersalade die, als je de hele nasi weglaat, samen met de gadogado naar een dikke 8,5 à 9 neigt. Maar de spelfouten op de verpakking ("sniper de ui en halfveer de sperziebonen") zijn wel heel slordig. Conclusie: Alwéér komkommersalade? Waarom geen 'maak-je-eigen-atjar' met gesneden witte kool en wortelreepjes? En een klein zakje seroendeng zou ook niet misstaan hebben in dit pak. Dit is een hint, Knorr!

Kip Palava: De marinade rook zó lekker, maar je proeft er uitein- delijk niks van terug. Het gerecht bestaat uit rijst met sesam en een milde romige (pinda?)saus met malse stukjes kip en veel (extra toegevoegde) groenten. Maar het smaakt eigenlijk nergens naar, ja, naar lichtpittig. Conclusie: saai.

Paëlla (nr.9): Het bijgeleverde zakje gevriesdroogde 'groentenmix' is ronduit sneu te noemen, maar daardoor leent dit gerecht zich wel weer uitstekend voor het opmaken van restjes groente uit de koelkast. En dán is deze paëlla rijk gevuld, zodat er gemakkelijk 6 personen van kunnen eten. Brood en een flinke salade erbij, en 8 mensen hebben te eten. Conclusie: snel een pan vól eten, waar wel nog veel naar eigen inzicht en door eigen hand aan toegevoegd moet worden (knoflook, rode peper, zout, flinke bak zeevruchten, visjes, kip, courgette, een preitje, paprika, (diepvries)doperwten, ui, champignons....).

Teriyaki (nr.8): Een groenterijk, knapperig gerecht met smaak. De rijst (met worteltjes? of wat zijn die oranje stukjes eigenlijk?) heeft een, uiteraard, grote droge korrel. Deze teriyaki is best lekker, niet eens zo vreselijk zout, en zeker niet vies. Maar hoe heet en snel je de biefstukreepjes ook bakt, uiteindelijk is het vlees altijd taai. Wat vreselijk zonde is. Conclusie: het heeft helemaal niks met Japan te maken, waar het voedsel om pure kwaliteit draait, maar een prima diner is dit wel.

Kip Tajine: Verrassende nieuwkomer in het Knorr assortiment, zéér rijk aan groenten (de slimmerik neemt een zakje 'hutspot' AH 500g €1, in plaats van zelf ui en peen te gaan snijden) met malse kipstukjes in subtiel smeuïge saus. Jammer dat de zoetpittige marinade in de uiteindelijke saus ten onder gaat. En het garen van de couscous (volgens mij is dit eerder bulgur!) moet goed getimed worden, want anders is ze koud. Maar Knorr suggereert slim om olie aan de couscous toe te voegen en daarmee hebben we zelfs een nieuw trucje geleerd. Conclusie: een goede combinatie van subtiele smaken, zonder dat je er daadwerkelijk zo'n gebruik-ik- toch-nooit tajine voor hoeft aan te schaffen.

Kip Tandoori (nr.2): De marinade ruikt (in tegenstelling tot de zeer muffe rijst) werkelijk verrukkelijk, maar verder is het weer typisch een gevalletje magische rijstkorrel en magische zelfbindsaus... Ik heb zelf hevig meer groenten toegevoegd (en wat kokosrasp). De saus en gele rijst ògen beide Indiaas maar blijken verder niet echt goed bij elkaar te passen, hoewel de saus best lekker is zonder echt smaak te hebben. Conclusie: in die wereldgerechten kun je in ieder geval wel al je restjes groenten kwijt.

Dürüm (nr.10): De gekruide broodjes in het pak zijn erg goed, maar worden uit de oven wel snel hard. En zijn dan niet meer oprolbaar. Zeker niet omdat de te groot gesneden stukken vlees zich sowieso moeilijk in een rol laten wegzetten. De broodjes zijn dus te klein, maar dat is het grootste minpunt. Lekker pittig, goed gekruid, niet te zout. En dan dat fijne yoghurtsausje: héérlijk! Dille, beetje zout, zurig, voelt romig in de mond. Conclusie: MJAM.

Kip Jambalaya: Lekker veel groenten, knapperige champignons, veelbelovende gemarineerde kip en chorizo. Maar dan moet er nog rijst, sausmix en water bij, zodat er na 20 minuten 'pruttelen' niets meer van over is dan een onbestendig éénpans'prutje' wat als hap-slik-weg tv-diner fungeert. De stukjes worst zijn het lekkerst, maar daar heb je de rest van deze jambalaya dus niet voor nodig. Conclusie: warm en vullend, maar de koude restanten kunnen zelfs de hond niet bekoren.

Nu alle Knorr Wereldgerechten zijn bereid en gegeten (zie ook test 1 en test 2), volgt hieronder het résumé van de testresultaten (met tromgeroffel): Van alle geteste Wereldgerechten zijn Taco's samen met Dürüm mijn onbetwiste nummers één, zeer in tegenspraak met de rest van Nederland die schijnbaar de voorkeur aan lasagne geeft. Wat ik liever zelf maak. Verrassend oké zijn Enchiladas. Gehaktbullar, Chappati (inmiddels niet meer te krijgen), Kip Madras, Burrito's en Kip Tajine. Met iets meer extra werk (bijvoorbeeld een paar úúr marineren in plaats van de vaak voorgestelde tien minuten) en soms juist de kunst van het weglaten, is van Kantonese Kip, Moussaka, Nasi Rames, Teriyaki en Kip Tandoori ook nog wel iets te maken. De rest is afgeserveerd. Tenminste, qua verfijnde smaak. Als je geen aanstoot neemt aan E-nummers, een scheutige hand in zout, een tekort aan groenten (die je natuurlijk makkelijk zelf meer kunt toevoegen) en de schijn- baar eeuwige begeleider 'komkommersalade' (welgeteld bij 6 van de 28 wereldgerechten), dan kun je met Knorr Wereldgerechten snel, makkelijk en relatief lekker uit de voeten. Voor avontuurlijke koks, zeg maar, die niet van zelf nadenken houden. Het is allemaal wel een beetje 'toveren met poeders' (wat op zich best leuk is op z'n tijd), maar echt koken is het niet. De troostprijs gaat, om nos- talgische redenen, naar Beef Shanghai.

Natuurlijk blijft Knorr zichzelf steeds opnieuw uitvinden, want "smaak zit in hun natuur". Bovenstaande test betreft een moment- opname van mijn persoonlijke mening. De Wereldgerechten Specials (Hoisin Kip, Tandoori Tilapiafilet en Sesam Kip) zijn buiten beschouwing gelaten. Want feitelijk vind ik het wel even goed met Knorr.

AH 'Marokkaanse Couscous'

De moderne mens kookt uit pakjes (en zakjes). En ik geef het grif toe; ik heb me er ook schuldig aan gemaakt, vroeger in veelvoud, en heel soms nu nog. En dat terwijl onze supermarkten en lokale toko's gevuld zijn met het meest uiteenlopende assortiment fruit en groenten sinds jaar en dag. Verse kruiden zijn (in Utrecht ten- minste) op elke straathoek te verkrijgen (voor minder dan het kost om je auto even voor de deur te parkeren), alle soorten vlees (kip, varken, rund, schaap, geit, paard, kalkoen, konijn en 'wild') liggen stilzwijgend te wachten op gretige klanten en een diversiteit aan aromaten is te koop om alles af te maken. Waarom sta ik dan met dat pak 'marokkaanse couscous' bij de kassa? Omdat ik uit vooral nostalgie denk te weten dat dit lekker is. En het is zo makkelijk: gehakt rullen, zak Provençaalse wokgroente (ook van de Albert Heijn) erdoor en verder de aanwijzingen op het pak volgen. Drie stappen slechts van aankoop tot aanblik. Knorr kan er nog een puntje aan zuigen.

Elke rechtgeaarde Turk kan je zo al zeggen dat kokend water over couscous gieten niet echt couscous maakt. Maar dat is hoe zichzelf respecterende multicul(t)i Nederlanders het 'kennen' en zij weten dan ook niet beter. En natuurlijk is het gehakte/groente mengsel lekker; er zit een stevige partij fabriekskruiden doorheen, ínclusief het vermaarde E621 (id est vetsin, ons stiekem onderhands door snuggere fabrikanten aangesmeerd als 'smaakversterker') - waar De Keuringsdienst Van Waarde anno 2007 een uitzending aan be- steedde die er niet om loog. Waarom eet ik dit? Omdat het lekker is, maar wanneer is 'lekker' zo doorslaggevend geworden? Ik zit hier een bedacht gerecht te eten, volledig opgepimpt met een keur aan toevoegingen waardoor het helemaal niks meer te maken heeft met het traditionele gerecht uit Marokko. Schijnbaar zijn mijn smaakpapillen veranderd, of in ieder geval mijn hersenspinsels die deze smaakpapillen aansturen. Terug naar decennia geleden, toen ik twee was en luid verkondigde "selluf doen". Ik moet eens beter naar mezelf luisteren..

Pompoenpizza

Pizza bij voorkeur van Casa di Mama en pompoen bij voorkeur een butternut squash. Walnoten erover; inderdaad GOED!

Knorr Wereldgerechten 2/3

Met alle 28 verschillende Wereldgerechten van Knorr zou je je "even ergens anders wanen", zegt de fabrikant. Nou wil ik me na een lange werkdag best even ergens anders wanen, en dus besluit ik met alle wereldgerechten de proef op de som te nemen. Oók, omdat sommige van deze pakken mij en mijn huisgenoten tijdens de studententijd door diverse 'wat moeten we nou eten' discussies heen hebben gesleept. En dus is dit meteen het antwoord op de vraag of mijn smaak na een decennium veranderd is. Deel twee!!

Yakitori: De rijst van dit wereldgerecht blijkt er één met een droge magische korrel, maar de in de fabriek toegevoegde groene en rode (paprika)spikkels gaan, zo, hup mee met het afgietwater de goot in. Zes tot acht minuten vlees marineren slaat natuurlijk nergens op, zo kort. En de extra groentetip van 2 bosuitjes gaat het verschil qua groente ook niet maken. De verdere smaak is oké; niemand zal dit heel vies vinden, maar het gerecht, met de nare waterige gelei'saus', kan ook makkelijk uit zo'n witte bak van de chinees komen. De vleesjes daarentegen hebben de zoetige grill- smaak van gember en soja en zijn erg lekker; beter de mix voor saus maar helemaal niet gebruiken. Conclusie: een hoog gehalte afhaalchinees.

Roti: De zes roti-pannenkoeken uit de doos smaken absolúút niet naar echte roti-platen (geen urdi te bekennen, ze zijn te taai en daarbij te klein). De kip is na bereiding lekker kruidig en niet te pittig, maar dit gerecht heeft echt een additionele salade nodig. De verdeling sperziebonen - saus is belachelijk (in het nadeel van de sperziebonen). Conclusie: Surinamers zullen zich dood lachen hierom, maar wij Hollanders vinden dit waarschijnlijk te eten.

Beef Shanghai: Na het braden van de gekruide balletjes, duidelijk afgieten anders wordt de saus te vet. Overigens is mooie kleine balletjes draaien een tijdrovende klus! De gegaarde mie koelt te snel af. De additionele (sesam)olie is heerlijk geurig en dus een genot om toe te voegen, ookal is dit in de sausoverdaad daarna moeilijk terug te proeven. Het gehele gerecht is geen lust voor het oog, omdat het bestaat uit veel sliertjes in saus met hoofdkleur bruin. De saus is op zich wel lekker (en zout). Had ik al gezegd dat de mie tot een klont aan elkaar plakt? Conclusie: lekker maar maakt geen blijvende indruk (meer; vroeger wel..).

Kip Madras (nr.6): Dit moet je niet zien als Indiase curry maar als Hollandse kipkerrie en in dat genre scoort het gerecht best goed: perfect gare rijst met smeuïge kip in saus. Ruikt sterk naar kokos en smaakt pittig met een fijne zoete ondertoon. Dat friszure van toegevoegde appel is een vondst; alleen mist de saus wat vulling (courgette?) Het nut van de marinade ontgaat me. Conclusie: een soort chicken tonight maar dan beter.

Enchiladas: Do It Yourself diner met lichtzoete maïstortilla's, salsa (crème fraîche met paprikasaussmaak), gekruid gehaktmengsel (met maïs en courgette) en een knapperige paprika-tomatensalade (met friszure dressing). Zelf nog wat partjes avocado en geraspte kaas toevoegen! Goed. Overal zit smaak aan; het is alleen wat te vettig. De tortilla's zijn niet echt oprolbaar (want snel te vol), maar het zijn er wél lekker veel. Omdat het wat aan de zoute kant is, krijg je er wel dorst van. Conclusie: een samenhangende smeuïge romi- ge kruidige friszure hap in deeg die naar meer smaakt.

Van alle tot nu toe geteste Knorr Wereldgerechten (zie ook test 1) zijn Taco's nog altijd mijn onbetwiste nummer één met als goede tweede: Enchiladas. Gehaktbullar, Chappati en Kip Madras blij- ken verrassend oké; de rest is feitelijk afgeserveerd waarbij alleen Beef Shanghai een troostprijs krijgt omdat het vroeger zo goed leek.
(update 06.05.2013: slotdeel drie)

Er is een nationale WG (Wereldgerechten) Top 10 gemaakt.
De overige top tieners: 2. Kip Tandoori; 3. Burritos; 8. Teriyaki; 9. Paëlla; 10. Dürüm

Rodewijnsaus

In vroeger tijden, tijdens de familiaire fondue-en gourmetsessies, werden tafelsauzen door vader uit een zakje van Duyvis geklopt in plaats van uit de fles geschud. In de vaste glazen schaaltjes werd daartoe een dot Zaanse mayonaise (uit knijptube) met een eetlepel water en zo'n zakje sauspoeder losgeroerd. En na een tijdje nog een keer, omdat de poederstippels nooit helemaal in één keer oplosten in de mayo.

Er was ook wel eens kerriesaus of aïoli, maar 'bourguignonne' bleek ieders favoriet (met uitzondering van mijn broertje; die lustte alleen pannenkoekjes). De zalmroze saus met "volle rode wijn smaak" smaakte natuurlijk al romig van alle mayonaise en ik doopte al mijn vleesjes er lustig in. En zelfs zonder gourmet, wil ik heel soms nog wel een varkenshaasje laten begeleiden door deze dipsaus (of tijdens de studententijd een zak naturel chips). Als ik 'm ergens kan vinden, tenminste..

(update 15.09.2012)
Zakjes 'Bourguignonne' van Duyvis zomaar hangend boven de chips bij de MCD in Lombok (Utrecht). Voor €0,59 per zakje.

Knorr Wereldgerechten 1/3

Met alle 28 verschillende Wereldgerechten van Knorr zou je je "even ergens anders wanen", zegt de fabrikant. Nou wil ik me na een lange werkdag best even ergens anders wanen, en dus besluit ik met alle wereldgerechten de proef op de som te nemen. Oók, omdat sommige van deze pakken mij en mijn huisgenoten tijdens de studententijd door diverse 'wat moeten we nou eten' discussies heen hebben gesleept. En dus is dit meteen het antwoord op de vraag of mijn smaak na een decennium veranderd is. Deel één!

Kip Siam (nr.5): Met alleen lente-ui is het wel een beetje karig qua groenten; ikzelf voeg rode ui en courgette toe maar volgens mij zou het gesuggereerde bijgerecht van Chinese kool met kokosrasp standaard in het pak erbij moeten zitten. En wát is dat voor een gekke geleisaus (die gelukkig niet zó zout is)? Dit is niet bepaald indrukwekkend, hoewel ook niet persé vies. Enige pluspunt is die delicaat gekruide rijst, maar om nou speciaal daarvoor dit WG te kopen... Conclusie: afgeserveerd.

Lasagnette (nr.4): Een overduidelijke variant op die populaire klassieker, met als enige verschil: versneden pastavellen en de toevoeging van een fantasieloze komkommersalade. Met een additionele béchamelsaus van eigen makelij en veel véél kaas er- overheen is dit gerecht nog wel oké, maar ikzelf maak dan liever gewoon lasagne. En méér groente aub! Conclusie: afgeserveerd.

Beef Chimichurri: Het geheel is bijna interessant over-de-top van smaak, op een manier die je alleen bereikt met grote hoeveelheden zout. Dat extra sausje bijvoorbeeld, koud, is niet te eten en wàt is precies de toegevoegde waarde ervan? En tja, die rijst, die is dus bijzonder vreemd; daar kun je beter géén crème fraîche doorheen doen! En zie ik daar alwéér fantasieloze komkommersalade? Con- clusie: zonde van de biefstuk!

Taco's (nr.7): Taco Bell thuis! Voeg zelf geraspte kaas, guacamole, (frijoles,) maïs en crème fraîche toe en vier mensen hebben een fééstmaaltijd. Die kruidenmix voor het gehakt is érg lekker en dan is er nog het (chemische) mirakel van de indikkende koude salsa. Hoewel de gevulde taco op zich oneetbaar is, want te breekbaar. Maar zoals mijn tafelgenoot zegt, is dat een truc van de Mexicanen om hun eetcultuur te pimpen; dus daar kan Knorr ook niks aan doen. Dus bord volladen, taco's eroverheen breken en smullen. Conclusie: die acht op de doos is dan zeker het rappportcijfer?!

Kofta: Tussen de kruiding van het gehakt en de kruiding van de saus is maar weinig verschil te proeven en het is allemaal weer erg zout. Er zitten wél veel groenten in de schotel, maar die heb ik er zelf aan toegevoegd. Het is bijna een zonde om dit met de Griekse keuken te associëren. Conclusie: afgeserveerd.

Lasagne (nr.1): Geen béchamelsaus? Minpunt. De tomatensaus is, hoewel op zich best te pruimen, verder niet heel speciaal en de grote plús van dit maaltijdpakket zou 'm dan moeten zitten in de balsamicoazijn voor de salade; maar of dát nou een echte plus is?! Volgens mij staat het gerecht 'lasagne' als concèpt op één, want van deze uitvoering moeten we het niet persé hebben. Conclusie: beter losse lasagnebladen kopen en zelf iets fabriceren!

Chappati: De salade is in ieder geval al volledig doordrenkt met balsamico en die dressing kan überhaupt beter maar helemaal worden weggelaten. De tandoori zelf is met extra groenten zéér oké en datzelfde geldt voor de ruime hoeveelheid broodjes (#9). Het zure yoghurtsausje met zijn kruidige piripiri kick is helemaal super. Conclusie: dóen!

Bobotie: Volgens mij heeft dit niks met traditionele bobotie te ma- ken, maar wel alles met gehaktschotel met bonen en appel. De saus heeft een milde kerriesmaak en komt vloeibaarder de oven uit dan 'ie erin ging. Bovendien klontert de te smeuïge poedersaus niet aan het gehakt en dan wéét je dat je met E-nummers te maken hebt. De rijst kookt wel heel mooi droog. Maar het knappe van Knorr is dat dit alles toch een snel en makkelijk te maken, smakelijk en daarbij kindvriendelijk diner oplevert. En het ruikt lekker in huis! Conclu- sie: lekker eten, maar verwacht geen authentiek spektakel.

Gehaktbullar: Het is toch wel weer opvallend hoe subliem die saus binnen twee minuutjes klontervrij gebonden is. Maar kruidige ge- haktballetjes in vette saus zijn altijd lekker en die vlieger gaat dus ook nu op. De romige saus is erg lekker, maar de overmatig roze aardappelpuree (met briljante eigen toevoeging van hazelnoten!) is slapjes met een onprettig zuurtje en heeft veel eerder zout en boter nodig dan rode bietjes. Die kunnen er beter apart bij gegeten worden (en dan misschien een flinke lepel cranberrycompôte door de puree?). De frisheid van de begeleidende komkommersalade (alweer?!) is wel nodig om die dikke machtige smaak van de saus te doorbreken. Conclusie: de Ikea thuis.

Stroganoff: De komkommersalade had een scheut gembersiroop kunnen gebruiken om ècht goed te worden. De puree is op zich oké, hoewel een tikkie droog en die "groenten" vallen volledig weg. De saus is wel lekker, wanneer je de chemische samenstelling voor lief neemt. Maar de algehele balans tussen droge pu, smeuïge saus en frisse salade maakt veel goed. Conclusie: op zich wel oké; maar is dit stiekem geen goulash?

Van alle bovenstaande Wereldgerechten zijn de Taco's tot nu toe mijn onbetwiste nummer één, zeer in tegenspraak met de rest van Nederland die schijnbaar lasagne prefereert. Verrassend oké zijn gehaktbullar en chappati; en lasagne en bobotie kan ik beter zelf maken. De rest is afgeserveerd. Tenminste, qua verfijnde smaak. Als je geen aanstoot neemt aan E-nummers, een scheutige hand in zout, een tekort aan groenten (die je natuurlijk makkelijk zelf meer kunt toevoegen) en de eeuwige begeleider 'komkommersalade', dan kun je met Knorr Wereldgerechten snel, makkelijk en relatief lekker uit de voeten. Voor avontuurlijke koks, zeg maar, die niet zo van zelf nadenken houden.
(update 22.08.2011: deel twéé)
(update 06.05.2013: slotdeel drie)

Er is een nationale WG (Wereldgerechten) Top 10 gemaakt. De overige top tieners: 2. Kip Tandoori; 3. Burritos; 6. Kip Madras; 8. Teriyaki; 9. Paëlla; 10. Dürüm