DB: Chocolade Valentijnscake met eigen ijs

En met het einde van de maand februari, komt het bloggen van Daring Bakers uitdaging twéé van dit jaar. Dit keer zijn Wendy van WMPE's blog en Dharm van Dad~Baker and Chef de hosts en zij bedachten voor ons bakkers aller landen een bloemloze chocoladecake en dan uiteraard het liefst in een hartvorm, vanwege valentijn. Dé uitdaging deze maand echter was, dat je er je eigen ijs bij moest maken en ik wist al meteen wat voor smaak het moest zijn. In ieder geval níet het voorgestelde vanille-roomijs...

The February 2009 challenge is hosted by Wendy of WMPE's blog and Dharm of Dad ~ Baker & Chef: "We have chosen a Chocolate Valentino cake by Chef Wan; a Vanilla Ice Cream recipe from Dharm and a Vanilla Ice Cream recipe from Wendy as the challenge."

Baking a flourless chocolate cake hàs been done before (DB febr 2007: Chocolate Intensity) but who doesn't like chocolate so it doesn't really matter. And although I kind of like the idea of making a vanilla custard based ice cream, in my mind emerges the brilliance of another concept...

.

De chocoladecake is vrij eenvoudig te maken en zou volgens de hosts precies zo moeten smaken als de chocola die je ervoor gebruikt. Nou, in dat geval ga ik voor een mix van 60% pure en 40% praliné chocolade (Schogetten), want als ik denk aan valen- tijn dan denk ik aan bonbons en rode rozen.

.

Recept:

Voor de cake 450g chocolade van súperkwaliteit au-bain- marie met 145g ongezouten roomboter smelten. Splits 5 eieren (L) en klop de eiwitten tot stijve pieken. Klop de dooiers los en roer de dooiers door de afgekoelde chocolade. Vouw het eiwitschuim in gedeeltes door het chocolademengsel (bekijk hier hoe je moet 'vouwen') en vul een vorm tot 3/4 met het beslag. Bak de cake 25 minuten in het midden van een voorverwarmde oven van 190 graden Celsius en laat uit de oven een kwartier afkoelen alvorens te ontvormen.

.

The chocolate cake is pretty straightforward. Just melt chocolate with butter, add egg yolks and fold in beaten egg whites. Then bake the batter 25 minutes until a wet fudgy cake appears.

Our hosts tell us that the cake will taste exactly like the chocolate used and so I decide to use a mixture of 60% dark with 40% praliné chocolate, because when I think of valentine I think of bonbons and red roses and I want my challenge to resemble that.

.

Met al dat beslag ben ik in staat negen vormpjes te vullen. Ik heb wel allang door dat dit een calorierijke cake zal zijn en dus maak ik kleintjes, zodat we er sa- men één op kunnen eten (hoe valentijn) en de anderen de diepvries in gaan (hoe praktisch). Het beslag is nèt een glanzende chocolademousse (en zou misschien ook best zo kunnen worden geserveerd, als de gebruikte eieren maar vers zijn!) en wonder boven wonder rijzen de cakejes in de oven tot vér boven de vormen uit. De tijdsduur van start tot hap, als je de bereiding van ijs geheel buiten beschouwing laat, is iets meer dan een uur en dat levert je een smeuïge beetje kleffe (=lekker kleffe) chocoladecake op.
.

The batter gives me nine little cakes which in the oven rise above their molds miracuously. I'm making little cakes so me and my love can share one (I have to stick to one!). And to avoid dangerous levels of calorie intake, the others will be frozen (that ís the plan). The whole cake making process takes only little over an hour and leaves me with a rich fudgy Chocolate Valentino.

.

En mijn ijs? Een zoete, verrukkelijke Rode ROZENSORBET à la Roald Dahl. Dit ijs smelt op het bord en vermengt zich daar met de chocoladecake, zodat je praliné chocolade zit weg te happen met een zoete saus van rozen. Volgens mij Valentijn op en top. Een zéér geslaagde combinatie!

And my ice cream? A delicious and luster Red Roses Sorbet that melts into the chocolate cake and makes for delicious bites of Valentine!

Bonensmurrie met gekookte aardappels

Verrukkelijke frijoles (kruidig, smeuïg, gezond) met gebakken uienringen en - vooruit dan maar - gekookte aardappelen. Omdat je op een vrijdagavond gewoon achter de tv wilt kruipen met het bord op schoot!

Gestoofde (bos)peen

Lekkere stoofworteltjes, bijvoorbeeld voor bij bobotie.

Dít 'Heilig Huisje' niet omver schoppen!

Aan de oevers van de Drongense Leie (in Drongen, nabij Gent, België) ligt het meest uitnodigende meest idyllische terras van de provincie. Grote parasols overdekken hier ronde tafels met ruime houten zetels. En anders dan op de meeste terrassen, heb je hier eigenlijk niet door dat er nog meer mensen om je heen zijn; het is jij, je vrienden en de bootjes op het water. Wél even zoeken, want de platanenlaan die naar het restaurant slingert lijkt slechts be- gaanbaar voor één auto tegelijk en bovendien vanaf de grote weg nauwelijks op te merken.

Ik heb het over 't Heilig Huizeken (Slingerstraat 13), een op en top sjiek restaurant met authentiek Vlaamse keuken (en genoemd must-sit terras). En toch heel betaalbaar. Bovenstaande salade met zalm (€18,95) is mijn persoonlijke favoriet, want súperveel en ècht verrukkelijk; maar ook voor de Grote Klassiekers (Paling in 't Groen; mosselen; stoofvlees; kalfsniertjes; côte à l'os; crème brulée; sabayon) ben je hier aan het juiste adres. Hun leus "Voor wie vers lust, is 't Heilig Huizeken een must" is (net als het vóor- komen van de bediening) dan weer een beetje cheesy, maar de rest... Chapeau!

Zuidafrikaanse bobotie met begrafnisrijst

Voor de Nederlandse foodblogs wordt elke maand een foodblog- event (is daar niet een leuke Nederlandse naam voor te verzin- nen - een digitaal voedseldagboekevenement, oftewel een VDBE ofzo?) georganiseerd voor de tientallen foodies die in het Neder- lands bloggen (foodies = voedseldagboekholics = mensen die zo gek zijn om hun culinaire memoires aan de digitale snelweg toe te vertrouwen). Ik ben uitgenodigd door Gabriella en natuurlijk, uiteraard, wil ik er eigenlijk ook bijhoren. Het thema van deze maand februari is "een culinaire reis". Tja. Voor mij is bijna elke dag een culinaire reis, want ik kook/bak bijna altijd weer iets nieuws (anders heb ik niks te bloggen...), maar speciaal voor Gabriella en voor deze keer, wil ik me wel met volle overgave toeleggen op "mijn vliegtuiggordel vastmaken om een culinaire reis naar het onbe- kende te beginnen" en dus bij deze mijn verhaal:

De tante van mijn vader (nu 89 jaar) met wie ik de familiestam- boom heb uitgezocht (zij belde lukraak mensen uit het telefoon- boek met onze achternaam en dan ging ik langs om ze verder uit te horen en aantekeningen te maken), heeft tot het te onveilig was, missiewerk in Zaïre gedaan. Sinds ze uit voormalig Kongo wegge- vlucht is, resideert ze in een klooster in Nederland. Ik ga om de zoveel tijd bij haar langs om haar levendige verhalen te beluiste- ren en dus was ik op zoek naar een Kongolees recept (Kongo= Zaïre=Democratische Republiek Kongo). Helemáál omdat ikzelf bijna vier jaar in België woonde en de Kongolese invloed in dit land opvallend afwezig is; dit zéér in tegenstelling tot de invloed van de overzeese gebiedsdelen op Nederland (pindasaus bij de Chinees, broodjes pom in Rotterdam, nootmuskaat als zogenaamd oerhollandse garnering op gekookte bloemkool met een papje). Dus er viel heel wat te ontdekken, zou je zeggen, en enthousiast stortte ik me dan ook op Google. Maar dat is ook meteen waar mijn grootse zoektocht eindigde, want veel verder dan een recept voor bidia kwam ik niet, en dat is gewoon pap van maïsmeel en melk.
Dus dan maar optie nummer twee: Zuidafrika. Ik was daar, nu zo'n vijf jaar geleden, en ik reisde met een groep onbekenden van Kaap- stad via Lesotho en Swaziland naar Johannesburg. Onze gids kook- te verrukkelijk authentiek Afrikaans, maar omdat het kookvirus me toen nog niet zo gegrepen had, investeerde ik geen minuut in het achterhalen van zijn recepten. Misschien moest ik dus maar eens bobotie maken, want dat is het eerste waar ik aan denk als ik Zuidafrikaanse keuken zeg:

Ik heb het de laatste tijd helemaal op recepten met een ellenlange ingrediëntenlijst, omdat ik op die manier beter leer kruiden toe te passen. Hoe maak je iets lekker gekruid, zonder dat één specifiek kruid gaat overheersen? Nogal een kunst. Verder opvallend aan dit gerecht is dat een mengsel van lams-en varkens (of runder) ge- hakt (ik gebruik overigens alleen lamsgehakt) op smaak wordt ge- bracht met zowel massala als koriander, knoflook, rozijnen, abrikozenjam, citroen én sambal. Anders dan je zou verwachten wordt het géén kakafonie van tegengestelde smaken, hoewel het bereide vleesmengsel er - voordat het in de vorm de oven ingaat - wél uitziet als iets wat de kat heeft uitgekotst (en ik hèb niet eens een kat).
Vreemde bereidingswijze ook: gefruite ui afblussen met massala en hier koriander, knoflook en gehakt aan toevoegen. Zodra het vlees verkleurt rozijnen, amandelen, jam, sambal, citroensap en -rasp erdoor mengen en nog 5 minuten laten garen. In melk geweekt brood met eieren door de vleesbrij roeren en hiermee een ovenschaal vullen. Afdekken met appel (facultatief) en 20 minuten laten garen. Dan het resterende melkmengsel over de bovenkant uitgieten en verder afbakken.
Van 600g gehakt weet ik een bobotie voor vier personen (16cm), plús nog eens een zevental éénpersoonsboboties te fabriceren. De kleintjes gaan de diepvries in (hebben we nu nog lol van), de grote eten we samen met de nieuwe buurvrouw op, op een verder met alcohol gelardeerde vrijdagavond. Het blijkt overigens een diner een nieuwe buurvrouw waardig en er blijft geen enkel restje bobotie achter in de vorm.

Bij de bobotie hoort zogeheten begrafnisrijst (rijst op smaak ge- bracht met suiker, koenjit, zout, kaneel, kardemom en krenten). En vooruit, óók nog groenten: in citrussap gestoofde worteltjes met verse koriander. Lekker!! en in ieder geval een véle malen interessanter gerecht dan 'maïspap' uit Zaïre...

Pompoenbeignets

En wanneer je dan van heerlijke authentieke Zuidafrikaanse bobo- tie hebt genoten als diner, dan mag het toetje natuurlijk niet minder dan fantástisch zijn. Hoewel ik deze interessante pom- poenbeignets uiteindelijk voor een andere gelegenheid maak en we kardemomgriesmeelpudding als dessert eten na de kruidige bobotie.

Het is een heel simpel deeg: pompoen (geschild en in stukjes) gaar koken, afgieten en dan met ei, bloem, bakpoeder en kaneel pure- ren. Wat ontstaat is een dik elastisch pancakebeslag waarmee dan ook dikke pancakes worden gebakken (die dan opeens schijnbaar beignets heten). Aan het deeg zijn weinig smaakstoffen toege- voegd en feitelijk zit je bijna pure pompoen te eten. Sowieso een inventieve manier om groenten in kinderen te krijgen...

Bij de beignets hoort een sausje en pas dáár komt de ware genia- liteit van de receptbedenker naar boven. Het betreft een simpel sausje, maar met gróóts effect: bruine basterdsuiker op laag vuur in water oplossen en met wat maïzena (en evt. boter) tot gladde saus inkoken. OMG!! Verrukkelijk! Wát een goed idee om siroop te maken van basterdsuiker; dat tilt het concept karamel naar een heel nieuw niveau. En degradeert de beignets, die op zich best lekker zijn, tot niet meer dan minizeempjes; een excuus om bas- terdkaramel mee op te vegen. Volgens het recept mag je er dan ook nog kaneelsuiker overheen strooien, maar dat vind ik nou ook weer leuk aan deze pompoenbeignets: ze zijn in principe ongezoet en door eigen toevoeging van karamel en strooisuiker, kun je zelf bepalen hoe zoet je ze wilt hebben.

Een absolúte 'must-make'.

Uit: Het Zuidafrikaans Kookboek (hier).

Over Bulgaarse aankopen geen 'Berouw'

Bulgarije. Ik ben er nooit geweest. Ik weet er niks van af. Het staat niet bovenaan mijn verlanglijstje*. En tòch stap ik de drempel van de Bulgaarse winkel 'Bulgaria Products' over (Berouw 37A, Gent) alsof ik de grens zelf passeer...

Maar is dat feitelijk ook niet zo?! Voor mij zijn dergelijke toko's kleine uitjes: even snuiven van een andere cultuur, een andere manier van eten, een andere kijk op verpakking en reclame, een andere smaak. En dan praat ik niet over de diverse pogingen van allochtonen om middels een beperkte vlees-in-pot-verkoop het hoofd boven water te houden; het moet wel een béétje winkel zijn. Déze winkel ís een beetje winkel! Is zelfs heel aardig.

Zo zie ik pompoen op siroop, pindahelva, Bulgaarse pastasauzen, puddingpoeder, mayonaise met augurk en interessante worsten (uiteraard óók vlees-in-saus-in-pot). Ik doe een aantal exotische aankopen en kan in ieder geval iedereen de Opexobku walnoot- koekjes stérk aanraden: smaken naar walnootbitterkoekjes!

* Bovenaan mijn reis-verlanglijst staan op een gedeelde eerste plaats: Djibouti, Japan en Nieuw-Zeeland (en dan zou ik die laatste twee idealiter combineren...)

Pastachoca - beregoed?

Enthousiast kocht ik deze pot choco- pasta bij de AH XL (voor €1,40), omdat ik - terecht- in de veronderstelling was dat het leek op mijn gouwe ouwe favoriete melk/honing pasta (het ís in ieder geval van hetzelfde merk...), maar wàt een verrassing was het om er achter te komen dat in deze verpakking wítte chocoladepasta zit! Who knew?

Overigens bestaat de plastic pot uit twee delen; de onderkant is een dubbele bodem die apart te openen is en een magneet (of sleutelhanger) bevat, dus in ieder geval zal de mispasta snel genoeg op zijn.

Kerstvoorgerecht

Dropsoep moest het worden. Het schizofrene soepje van Pierre Wind dat ik al eens eerder maakte (maar me toen enigszins ver- twijfeld achterliet), zag ik in een grootse hoofdrol als voorgerecht. Want iedereen zou één gang maken voor het Kerstdiner (ik: voor- gerecht, broertje+vriendin: hoofdgerecht, lief: nagerecht, ouders: ontbijt volgende dag) en ik voelde al direct de hete adem van de concurrentiestrijd met mijn broertje in mijn nek. Ik wist tóen natuurlijk nog niet wat ik nu weet; namelijk dat ik vooral mijn allerliefste uit had moeten schakelen, want die wist de show te stelen met een mascarpone-chocolade-creatie.
Uit Londen had ik nog zakjes inktvisinkt liggen (Carluccio's) zodat het ook écht dropzwarte soep ging worden, ookal moest ik voor het ultieme resultaat op de dag zelf nog wel op jacht naar zoethoutstokjes en zakjes zóute salmiakpoeder (geen Kerst zonder inkoopstress). Ik had, voor het totaaleffect, alle ingrediënten voor het voorgerecht breed uitgestald in de keuken, zodat mijn arme ouders zich in pure verwarring de haren uit het hoofd trokken met de grote vraag: "Gaan we dit eigenlijk wel lusten?" Want omdat alleen dropsoep een beetje tricky is, serveerde ik er een soesje met vispaté bij en een halve gebakken Little Gem (sla) met tomatensalsa. Tentoongespreid lagen dus: bloem, boter, eieren, sla, tomaten, bruscettapoeder, salmiakpoeder, verse basilicum, prei, wortel, inktvisinkt, bouillon en Drambuie. Je vraagt je af of met zulke sublieme ingrediënten niet nog meer culinaire verrassingen mogelijk waren geweest, als ware het een soort voedselscrabble.
Het was nogal een opgave om mezelf -in de keuken van een ander -de vervaardiging van een zgn. 'grand voorgerecht' op te leggen. En hoewel het moment van presentatie natuurlijk níet de grandeur had die ik vind dat mijn creatie had verdiend, bleek toch met name de bereiding het leukste deel. Het verleggen van grenzen op culinair gebied is altijd weer zinnenprikkelend. En in dat kader... in het soesje (recept kookdeeg à la Gordon Ramsay) een hele snelle, hele simpele maar volsmakende vis'paté':

Een heel geslaagd voorgerecht: vegetarisch en met een overdaad aan groenten. Ik serveerde de dropsoep in een eierdopje (70's style), zodat iedereen uiteindelijk braaf zijn portie opat. De rest ging in een ijsblokjeszakje de vriezer in.

Kookdeeg

Doordat ik de kookkunsten van Gordon Ramsay zo goed blijk te vinden (lees: doordat zijn recepten mij zulk succes opleveren), moet ik tot mijn schande bekennen dat ik zijn aanstootgevende gedrag op de televisie ook niet meer zo aanstootgevend vind. Ik ben zelfs begonnen hem een behoorlijk potje te waarderen, ookal vind ik hem een tikkeltje commercieel (lees: véél).

Met Kerstmis (dat is toch al dik twee maanden geleden? ja, inderdaad!) zou ik het voorgerecht verzorgen in het ieder-kookt-een-gang-familiediner en aangezien ik dropsoep wilde serveren, maar dit alleen me niet voldoende leek - voor het geval bepaalde familieleden zich geen hap van de dropsoep wilden toestaan en er geen voedselbackup zou zijn - had ik bedacht dat een met vismousse gevuld soesje wellicht een mooie aanvulling was. En laat nou net uitgerekend Gordon

weer een eigen mysterieus-succesvolle manier hebben gevonden om de klassieke soesjes om te toveren tot knapperig perfect-bolle rondjes. Zijn geheim: de toevoeging van gecondenseerde melk aan het beslag. En hoewel mijn met zorg opgespoten deegkwakjes in de oven volledig leken in te storten en ik - natuurlijk - even vrees had voor het doemscenaria dat-het-nóóit-meer-goed-zou-komen, rezen de soesjes na dik een kwartier opeens de lucht in tot volmaakte kleine rondjes die ook nog eens perfect van smaak bleken. Want anders dan de meeste soesjes van eigen brouwsel, zijn deze kleine rakkers licht gezoet en dus minder saai en vlak van smaak. Maar evenwel nog steeds geschikt voor een hartige vulling, want maar héél lìcht zoet! Ben ik ook weer blij!

Lees hier meer over het uiteindelijke welslagen (of niet?) van dropsoep als uitdagend voorgerecht...

Gebakken ei

Hét perfecte middagmaal op een drukke vrije dag: een gebakken ei op een bruine boterham.

Voor mij mag er eerst een plakje ham in de (kleine) koekenpan. Daar een ei bovenop tikken, met knoflookpoeder en braaizout bestrooien en het deksel op de pan. Míjn gebakken ei is gaar wanneer de dooier nog vloeibaar is, maar al het wit gestold (zonder deksel is dit een bijna onhaalbaar doel). Het brood mag vers zijn (lekker knapperige korst, maar zacht broodkruim vormt dan geen stabiele ondergrond voor de vloeibare goddelijkheid van het ei), maar dat is geen vereiste. Augurkje erbij (van die kleintjes) en voor de tv oppeuzelen!

Fenugreet van Sera

Gezien bij AH XL: een nogal flink uit de kluiten gewassen pot (255 gram) gemalen fenegriek- zaad, van één of ander Turks exportmerk. Ongelooflijk dat je dan zó aan het zoeken kunt zijn naar fenegriek, fenegriekblaadjes en fenegriekpoeder en dat het dan 'gewoon' bij de Albert Heijn te koop blijkt (€1,75)...

Fenegriek is overigens één van mijn nieuwe favorieten: een subtiele specerij met een notige smaak. Érg lekker!

Red Army

Een heuse winkel met Russische specialiteiten! Nèt achter Station Dampoort, aan het begin van de 'Land van Waaslaan' in Gent. En zijn dat Bulgaarse klanten of heeft de eigenaar zijn mercedes bij wijze van 'cachet' voor de deur geparkeerd?
De winkel is open van dinsdag tm zaterdag (van 12.oo tot 19.00u) en het meest opvallend bij binnenkomst is de penetrante vis- geur... Er ligt hier dan ook een behoorlijke hoeveelheid gedroogde en (hopelijk) gezouten vis. Verder veel ondefinieerbaar spul in pot. Ik zie nog kruisbessenjello (€1) en gedroogde calamares- ringen (blèh!), maar alleen voor de grote koeken met reliëfopdruk van een meisje met een mandje bloemen (toch nog iets lieflijks gevonden hier) wisselt mijn geld van portemonnee.

(update 02-11-2009)
Inmiddels ter ziele... Genoemd pand staat leeg.

De Orchidee

Als je nagaat hóe vaak we al wel niet langs Thai Wokrestaurant De Orchidee (Vlaanderenstraat 105, Gent) zijn gereden en dat het dan nòg op de laatste maand moet aankomen vooraleer je er zit te eten. Toen het huis (in Gent) al leeg was en de inboedel verhuisd (naar Utrecht), kwamen mijn ouders een paar daagjes langs voor een afscheidsrondje door de stad (dachten zij; maar eigenlijk was het om te helpen het huis schoon op te leveren). Op één van die avonden, het was een maandag, dwaalden we doolloos langs de veelheid aan restaurants: dicht, vol, dicht, dicht. Bij genoem- de 'Orchidee' was nog wel plaats. Niet veel, maar er ging net een groepje van vijf weg, dus konden wij gaan zitten.
Een gróót restaurant en direct sloeg de hitte ons in het gezicht. Hoe we het hier moesten uithouden leek een raadsel, tot we naar beneden op een stoel zakten en het allemaal toch bleek mee te vallen. In het eerste gedeelte gaan zitten, betekent bij tijd en wijle een (te) frisse wind om je oren i.v.m. open-en dichtgaan van deur; maar dan heb je wél vol zicht op het kookgedeelte. Er is een groentebuffet waar je een bord vol mag laden (en íedereen laadt het vól, dus ik ken geen schaamte); je kiest kip, rund, varken, tofu (€7,50), inktvis of scampi (€9,50) en één van de vijf sauzen (thais, curry, oestersaus, indisch, zoetzuur) en je wacht tot het geheel gewokt is. Het is hier druk en je zit wel een tijdje te wachten (16 bordjes vòòr ons, één wokmeisje), maar dan krijg je ook een gróót bord lekker eten waarvoor je maar weinig betaalt. Zodra de kost op is, liever meteen weer weggaan (druk, warm), maar zowel ouders als lief als ik waren het er roerend over eens:

"opvallend goed".

Recensie zone09 (hier).

She rose to the occasion

Iedereen kent Roald Dahl als een fantasierijk auteur. En terecht. Dat hij met een zelfde creativiteit de meest waanzinnige gerechten bij elkaar kookte als dat hij (kinder)boeken en (volwassenen)ver- halen schreef, is minder gekend. Onterecht. Want in zijn 'Griezel- kookboeken' maakt hij frisdrank waarin de prik omláág gaat en eetbare krokodillen. Onder andere. Roald Dahl's chocobom is één van mijn allerfavorietste taarten en daarom besluit ik me eens te wagen aan een ander recept van zijn hand. Dus voor de gelegen- heid:

If you have read the wonderful books of Roald Dahl you may also know that he is mad about food. At least in his childrens books there are these wonderful dishes and outrageous treats that he concocted and which later formed the basis for the must-buy 'Revolting Recipes' (and also must-buy 'Even more revolting Recipes'). And since I recently discovered the Roald Dahl's Cookbook (for adults), I thought I would give this rose icecream a try.

Benodigdheden: rozen (van de zaterdagmarkt, een uurtje of vier 's middags!), suiker, water (check), citroen (check) en glycerine (wat?). Glycerine vind ik echter al snel bij de drogist. Níet de Kruidvat, dus, maar de drogist, type 'Oude Gaper' (zoals bv. Woortman, Neude 3, Utrecht). Glycerine blijkt een dik-vloeibare alcohol; geurloos, reukloos, licht zoet van smaak, oplosbaar in water en niet giftig (komt van nature in het lichaam voor). Ideaal dus in medicijnen en voedsel als zoetstof of 'verzachter'. En wist je trouwens dat het de glycerine is in bellenblaas, die voor mooie grote bellen zorgt (afwasmiddel alleen? niet genoeg!) Het kleinste potje glycerine (50ml) blijkt bij de drogist €1,75 te kosten (geen geld voor écht goede bellenblaas van eigen fabrikaat) en dus kan het grote IJsmaken beginnen:

Suiker (225g) wordt in water (5,7dl) opgelost en kort inge- kookt tot een siroop. Dan de bloemblaadjes van 25 (rode) rozen en de geraspte schil van 1 citroen aan de siroop toe- voegen en nogmaals kort aan de kook brengen. Het geheel laten afkoelen en de siroop een volle nacht laten trekken.
De volgende dag de vloeistof grondig zeven, 2tl glycerine en het sap van 1 citroen erdoorroeren en tot ijs draaien (lees: laten invriezen).

Hoewel wij hier in huis (uit zelfbescherming) geen ijsmachine hebben en ik dus om de zoveel tijd mijn bak met rozensiroop uit de diepvries moet nemen om met een vork de ijskristallen uit het ijs te prakken, ontstaat na een dagje vriezen een heel acceptabel bruinroze ijsmengsel. Niet dik genoeg om mooie bolletjes van te scheppen, maar wél met de onmiskenbare sensationele smaak van rózen. Jammer alleen dat het door Roald Dahl zo beloofde toveren bij mij is uitgebleven (zie recept: door de toevoeging van eerst glycerine en dan citroensap, zou de bruinvale rozensiroop een glanzende paarsbruinroze kleur krijgen...). Wél weer goed echter dat de bos rozen die ik op het eind van de dag op de markt kocht, bestond uit zestig stuks (€5) en dat ik er dus nog bijna veertig overhield voor in de vaas. Dubbellol.

.

What you need, of course, are some roses. Roald says four to five hands full of rose peddles; I use 25 (red) roses. I buy my roses at the end of the day on the saturday market and get sixty for €5. Score! Furthermore I will need water, sugar (check), a lemon (check) and glycerol. Come again? This is apparently used in foods and beverages as a solvent and sweetener and can be easily bought at your local drugstore (at least I can in the Netherlands).

.

Dissolve 225g sugar in 5,7dl water en let it come to a boil. Add the rose peddles and the grated zest of one lemon to the syrup and bring to a boil again. Let cool and rest for at least eight hours (one night). The next day thoroughly sift the syrup (twice) and add 2 tsp glycerol and then the juice of one lemon. Make icecream out of the rose syrup using an electric machine or just freeze it in your freezer (here's how to).

.

In my home I don't have an ice machine (I need to protect myself!) and so I have to stir my half frozen mixture regularly, crushing the unwanted ice crystals. But, magically, after a day or so of freezing and crushing, there appears to be success. My rose sorbet icecream is pinkish brown and unfortunately not thick enough to scoop out pretty 'balls', but it dóes definitely have the noticeable sensational roses flavour. It's not too sweet and tastes really good. Now, what shall I do with this lovely ice cream?

S&W en de Openbare Okkernoot

Verstopt in de binnenstad van Gent (Onderstraat 20-22) is een bijna idyllisch openbaar hof te vinden, waar je op werk- dagen van 9.00 tot 17.oou gratis binnen kunt stappen om uit te blazen van de hectiek in de rest van de stad. Dit Hof van Ryhove behoort bij Het Steen (=Simon sRijkensteen) wat dezer dagen fungeert als kantoor voor verschillende stads- diensten. Ook zijn er regelmatig tentoonstellingen, meestal eveneens gratis inkom.
Het interessantste voor míj - behalve dat het er zo mooi en rustig is - is de okkernoot die rond midden oktober voor eender wie zijn kleine vruchten afwerpt, zodat ook zonder betaling kan worden genoten van verse walnoten!

Een zuurkoolkop

En natuurlijk kwam ik weer thuis met iets aparts: een 'kop zuur- kool'. Ik denk dat het vooral het idéé was van een ongesneden zure kool en het willen uitvonden of dergelijke zuurkool ook zo vies zuur is, dat ik dacht me een dergelijke aankoop te kunnen permitteren; want ik ben normaliter niet zo'n 'zuurkool' fan. Plús dat er een schattig konijntje op de verpakking staat. En als die het lust...

De smaak van de kool: vooral érg zout. Véél zouter in ieder geval dan mij lief is. Het zuur in de smaak: scherp zuur, maar toch ook met een klein zoetje. In ieder geval - en dat vind ik dan nog het interessantste - was de kool door en dóór gezuurd; dus dan heeft 'ie toch een hele tijd in het vat moeten liggen. Niet echt kostenefficiënt voor de makers, die de kool ook vooraf in reepjes hadden kunnen snijden en dan misschien slechts de helft aan 'vattijd' nodig hadden gehad alvorens de dikke winst te boeken. In retrospectie kan ik in ieder geval zeggen dat het inderdaad vooral het idéé was dat mij in deze zuurkool aansprak!

O.a. bij Turkse toko Meltem Plaza (€ 1,48 p.kg.)

Griesmeelpud

Griesmeelpudding vind ik (net als rijstepap) hàrtstikke lekker. Ik hou van die beetje korrelige textuur én ik vind het goed dat je er werkelijk van álles aan toe kunt voegen (in dit geval: rozijnen, Kaapse 'gooseberries', gemengde noten en kardemom), maar net als rijstepap zíet het er niet uit.

Dus halveerde ik twee pompoenen, verwijderde zaadlijsten, goot een bodempje water in elke pompoen met flinke lepel bruine basterdsuiker en een lik boter en zette de pompoenhelften in de warme oven. Tot het pompoenvruchtvlees zacht was en door- drongen van de suikerkaramelsiroop. De op zichzelf al heerlijke (kruidige) griesmeelpap erin geschept (griesmeelpap wordt bij afkoelen vanzelf griesmeelpúdding), en toetje! Met appelringen.

Recept uit het Zuid-Afrikaans Kookboek.

Kokosballen

Wat moet je nou in vredesnaam maken wanneer je geen keuken hebt én je wilt trakteren? Wat kun je in elkaar draaien als je je er niet met een gedecoreerde hotelcake vanaf wilt maken, maar je hebt geen oven? Ik zie maar één oplossing: kokosballen draaien...

Er is niks moeilijks aan; letterlijk een kind kan de was doen! Gewoon in een grote bak boter (op kamertemperatuur) met havermout (enkel gekocht voor de gelegenheid, want dáár lust ik geen pap van!) suiker, cacaopoeder, vanillesuiker en verse koffie goed door elkaar mengen en vervolgens enthousiast met beíde handen in het mengsel duiken om er balletjes van te draaien.

Een diep bord volstorten met geraspte kokos en hier de balletjes doorheen halen. Klaar! Ik maak deze kokosballen al sinds mijn vroegste bakjaren (toen nog bij mijn ouders thuis, waar ik zèlf ook álle troep weer op moest ruimen; wat ik tot op de dag van vandaag nog altijd hàrtstikke oneerlijk vind, want ik had toch óók al het lekkers gemaakt!? "Mam, mag ik iets bakken?" "Ja hoor, als je zelf maar alles weer opruimt...")

Ik heb deze snoeperij ook al wel eens geserveerd op een kinderfeestje en toen de kokos achterwege gelaten, onder het mom van: giraffekeutels.

Jumbo

Toen de Konmar ter ziele ging, rond 2000, heb ik toch wel even 'n traantje gelaten denk ik, want aanvankelijk waren deze supermarkten een waar uitje. Een vriendin en ik gingen tijdens de studie eens in de zoveel tijd met de trein (of soms zelfs de bus) vanuit het centrum naar Dukenburg, waar we idolaat langs de schappen van de Konmar gleden; alle verschillende exotische producten bewonderend en dromend van betere (financiële) tijden waarin we óók met zo'n volle tas naar huis konden. De aanbiedingen, het assortiment, de grootte van de winkel... We waren en zíjn dan ook allebei 'supermarktfanaten' (is daar al een club voor?) en voor ons was het fantástisch!

In de plaats kwam de Jumbo en nadat die een tijdje simpelweg door mij onopgemerkt is gebleven (hoe? ik weet het niet!), ontdekte ik in Terneuzen (Lorentzlaan 2) de heerlijkheid die deze supermarkt is. De afgelopen drie jaar is de 'Jumbo'formule alleen maar verder ten goede uitgebreid en daarmee zijn er nu de "Zeven Dagelijkse Zekerheden".

"Beste service, grootste assortiment, laagste prijs."

Goedkoper? Ja, goedkoper. Niet goedkoper dan Nettorama of Aldi, maar dan AlbertHeijn en SuperdeBoer zéker. Bovendien is het assortiment van de Jumbo dermate uitgebreid, dat er voor één artikel altijd wel meerdere keuzes zijn in verschillende prijsklassen, zodat je bij elkaar kunt shoppen wat écht binnen jouw budget en smaak valt (bv mix voor hutspot 500g: budget €0,68 huismerk €0,99 bio €1,49). En is iets er niet, dan wordt het voor je besteld! Service, hoor. Oók heel belangrijk: er zijn goede aanbiedingen (bv. 4x Dubbelfriss à 1,5l €3,00).

De versafdelingen bij de Jumbo zijn uítgebreid; met véél keuze (bv. kouseband, batata, pompoen op de groente-en fruitafdeling). En bovendien oogt alles vers en fris én is het er niet te koud (soms loop je in een supermarkt langs de open koelingen met het kippevel op je armen!) De broodafdeling bakt niet alleen uit eigen oven (dus vers), maar ook eerlijk (Goudeerlijk brood in 12 soorten: minder zout, geen Enummers, knapperige korst) en seizoensgebonden (in Sinterklaastijd rollen de pepernoten warm van de plaat en liggen er eierkoeken met pepernoten). In de schappen verder rariteiten als pestokaas, choba, geitenboter, groentechips (glutenvrij), gourmeteitjes (van jonge scharrel- kippen 10 st €1,69), stoopwafelvlaai (€8,39) en joppiesaus.

De Jumbo is als supermarktketen véélvuldig in de prijzen gevallen: Beste supermarkt van Nederland (voor de 11e keer! 2008); Publieksprijs Beste Winkelketen - supermarkten (2008); VersKampioen (2007-2008); Meest Klantvriendelijke Bedrijf van Nederland (2008); de Beste Koffieafdeling - supermarkten (2008). Wat volgens mij véél te maken heeft met de diverse manieren waarop je een product gratis mee naar huis kunt nemen: 1. wanneer er een andere prijs wordt aangeslagen dan aange- geven 2. wanneer de houd- baarheidsdatum die van van- daag of morgen is en 3. wanneer je als 5e klant in de rij bij de kassa staat en je trekt aan de bel (letterlijk!); dan krijg je zelfs ál je boodschap- pen gratis (tenzij alle kassa's open zijn òf je ergens anders kunt aansluiten).
Dat zijn al héél wat redenen om naar de Jumbo te gaan, maar er zijn er nóg meer: blijven de gekochte bloemen thuis minder dan zeven dagen mooi, dan krijg je van Jumbo een nieuwe bos; lékkere grillworst (naturel, kaas, saté, kip) iedere dag vers uit eigen grill én ongeveer 15 verschillende ambachtelijke verse worsten in de koeling; online kun je je opgeven om iemand een bloemetje cadeau te doen; veel internationale producten (Indisch, Japans, Surinaams, Amerikaans, Arabisch); elke maand lezersacties in de folder, waarmee je allerlei voedselpakketten kunt winnen; één keer per jaar wordt een nieuw gebak ingevoerd dat door een klant/lezer(es) is ontwikkeld (bananenroomtaart van mw. Stock- horst uit Doetinchem); de Jumbo exclusief reeks (bv. dulce de leche slagroomijs 500ml €2,99; amandel nougat chocoladepasta 200g €1,49; pure hagelslag met zilveren parels €1,49); op verzoek van klanten werden na de zomervakantie vorig jaar een tiental buitenlandse producten aan het assortiment toegevoegd (o.a. vers bladerdeeg op rol €1,79; blikjes Mountain Dew €0,99; Kettle chips; Lotus speculoospasta 400g €2,39), nooit rotzooi in de winkel én aandacht voor biologisch. Bovendien helpt Jumbo ondernemers in ontwikkelingslanden m.b.v. microkrediet.

Tjee, wat een lofzang...

Míjn favoriete Jumbo product? De 'dubbeldooiers' (6 eieren €1,79)! Of citronella.

Deze week is bij ons een folder met tien voordeelstickers in de bus gevallen; elk geeft een korting van 25%. Score!

(update 06.12.12)

Oók een grote aanrader is Jumbo Euroborg (Boumaboulevard 525, Groningen) onder het FC Groningen stadion. Een zeer ruim opgezette, übernette winkel met veel keuze.