Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

22 december 2010

Wanneer is dat eten zó belangrijk geworden?!

Dankzij een lieve moeder heb ik dit jaar absolúút geen stress voor het kerstmenu. Op vrijdag de 24e maken we een gróte pan snert voor zondag en op Eerste Kerstdag kookt mams. Ik hoef slechts genoeg spelletjes mee te nemen om iedereen blij te houden (hints! sjoelen!) en dan vind ik eigenlijk dat het ook maar eens afgelopen moet zijn met die jaarlijks terugkerende dramatiek van het 'wát- moeten-we-nou-eten'. In mijn ervaring zijn de hapjes tussendoor en de luxe chocolaatjes en de crackers met beleg en de glaasjes wijn en koppen warme chocomel ruimschoots voldoende om met een bord stamppot toe te kunnen en die tip noteer ik voor mezelf voor Kerst 2011: álles aan tussendoorluxe kopen naar behoefte, met karig avondmaal!

IEDEREEN VÉÉL PLEZIER
(ook als je wél in keuken gaat staan!)

20 december 2010

Appelpudding

Dat van die mislukte speculaaspudding kan ik natuurlijk niet goed verkroppen en dus volgt al snel een tweede poging. Niet met het- zelfde recept natuurlijk, en ook niet met een aangepaste (betere) versie daarvan, maar met een supersimpele nieuwe manier: cus- tardpoeder. Ik heb nog een bodempje van dit spul in de kast staan en dat mag op.
Dus breng ik melk aan de kook en dik dit met custardpoeder (en suiker) in tot een gele vla. Officieel dient dit met behulp van eier- dooiers te gebeuren, maar na het speculaasdebâcle neem ìk geen risico's meer. In een ovenschaal gaan appelpartjes en, vooruit, stukjes grofgesneden gemberconfit met daarop de custard. Hup de oven in en daarna hup richting maag. En het is zowaar te eten. Hoewel ik blijkbaar hoognodig eens moet opzoeken hoe je nou op meer authentieke wijze pudding maakt.

16 december 2010

Knorr Wereldgerechten 1/3

Met alle 28 verschillende Wereldgerechten van Knorr zou je je "even ergens anders wanen", zegt de fabrikant. Nou wil ik me na een lange werkdag best even ergens anders wanen, en dus besluit ik met alle wereldgerechten de proef op de som te nemen. Oók, omdat sommige van deze pakken mij en mijn huisgenoten tijdens de studententijd door diverse 'wat moeten we nou eten' discussies heen hebben gesleept. En dus is dit meteen het antwoord op de vraag of mijn smaak na een decennium veranderd is. Deel één!

Kip Siam (nr.5): Met alleen lente-ui is het wel een beetje karig qua groenten; ikzelf voeg rode ui en courgette toe maar volgens mij zou het gesuggereerde bijgerecht van Chinese kool met kokosrasp standaard in het pak erbij moeten zitten. En wát is dat voor een gekke geleisaus (die gelukkig niet zó zout is)? Dit is niet bepaald indrukwekkend, hoewel ook niet persé vies. Enige pluspunt is die delicaat gekruide rijst, maar om nou speciaal daarvoor dit WG te kopen... Conclusie: afgeserveerd.

Lasagnette (nr.4): Een overduidelijke variant op die populaire klassieker, met als enige verschil: versneden pastavellen en de toevoeging van een fantasieloze komkommersalade. Met een additionele béchamelsaus van eigen makelij en veel véél kaas er- overheen is dit gerecht nog wel oké, maar ikzelf maak dan liever gewoon lasagne. En méér groente aub! Conclusie: afgeserveerd.

Beef Chimichurri: Het geheel is bijna interessant over-de-top van smaak, op een manier die je alleen bereikt met grote hoeveelheden zout. Dat extra sausje bijvoorbeeld, koud, is niet te eten en wàt is precies de toegevoegde waarde ervan? En tja, die rijst, die is dus bijzonder vreemd; daar kun je beter géén crème fraîche doorheen doen! En zie ik daar alwéér fantasieloze komkommersalade? Con- clusie: zonde van de biefstuk!

Taco's (nr.7): Taco Bell thuis! Voeg zelf geraspte kaas, guacamole, (frijoles,) maïs en crème fraîche toe en vier mensen hebben een fééstmaaltijd. Die kruidenmix voor het gehakt is érg lekker en dan is er nog het (chemische) mirakel van de indikkende koude salsa. Hoewel de gevulde taco op zich oneetbaar is, want te breekbaar. Maar zoals mijn tafelgenoot zegt, is dat een truc van de Mexicanen om hun eetcultuur te pimpen; dus daar kan Knorr ook niks aan doen. Dus bord volladen, taco's eroverheen breken en smullen. Conclusie: die acht op de doos is dan zeker het rappportcijfer?!

Kofta: Tussen de kruiding van het gehakt en de kruiding van de saus is maar weinig verschil te proeven en het is allemaal weer erg zout. Er zitten wél veel groenten in de schotel, maar die heb ik er zelf aan toegevoegd. Het is bijna een zonde om dit met de Griekse keuken te associëren. Conclusie: afgeserveerd.

Lasagne (nr.1): Geen béchamelsaus? Minpunt. De tomatensaus is, hoewel op zich best te pruimen, verder niet heel speciaal en de grote plús van dit maaltijdpakket zou 'm dan moeten zitten in de balsamicoazijn voor de salade; maar of dát nou een echte plus is?! Volgens mij staat het gerecht 'lasagne' als concèpt op één, want van deze uitvoering moeten we het niet persé hebben. Conclusie: beter losse lasagnebladen kopen en zelf iets fabriceren!

Chappati: De salade is in ieder geval al volledig doordrenkt met balsamico en die dressing kan überhaupt beter maar helemaal worden weggelaten. De tandoori zelf is met extra groenten zéér oké en datzelfde geldt voor de ruime hoeveelheid broodjes (#9). Het zure yoghurtsausje met zijn kruidige piripiri kick is helemaal super. Conclusie: dóen!

Bobotie: Volgens mij heeft dit niks met traditionele bobotie te ma- ken, maar wel alles met gehaktschotel met bonen en appel. De saus heeft een milde kerriesmaak en komt vloeibaarder de oven uit dan 'ie erin ging. Bovendien klontert de te smeuïge poedersaus niet aan het gehakt en dan wéét je dat je met E-nummers te maken hebt. De rijst kookt wel heel mooi droog. Maar het knappe van Knorr is dat dit alles toch een snel en makkelijk te maken, smakelijk en daarbij kindvriendelijk diner oplevert. En het ruikt lekker in huis! Conclu- sie: lekker eten, maar verwacht geen authentiek spektakel.

Gehaktbullar: Het is toch wel weer opvallend hoe subliem die saus binnen twee minuutjes klontervrij gebonden is. Maar kruidige ge- haktballetjes in vette saus zijn altijd lekker en die vlieger gaat dus ook nu op. De romige saus is erg lekker, maar de overmatig roze aardappelpuree (met briljante eigen toevoeging van hazelnoten!) is slapjes met een onprettig zuurtje en heeft veel eerder zout en boter nodig dan rode bietjes. Die kunnen er beter apart bij gegeten worden (en dan misschien een flinke lepel cranberrycompôte door de puree?). De frisheid van de begeleidende komkommersalade (alweer?!) is wel nodig om die dikke machtige smaak van de saus te doorbreken. Conclusie: de Ikea thuis.

Stroganoff: De komkommersalade had een scheut gembersiroop kunnen gebruiken om ècht goed te worden. De puree is op zich oké, hoewel een tikkie droog en die "groenten" vallen volledig weg. De saus is wel lekker, wanneer je de chemische samenstelling voor lief neemt. Maar de algehele balans tussen droge pu, smeuïge saus en frisse salade maakt veel goed. Conclusie: op zich wel oké; maar is dit stiekem geen goulash?

Van alle bovenstaande Wereldgerechten zijn de Taco's tot nu toe mijn onbetwiste nummer één, zeer in tegenspraak met de rest van Nederland die schijnbaar lasagne prefereert. Verrassend oké zijn gehaktbullar en chappati; en lasagne en bobotie kan ik beter zelf maken. De rest is afgeserveerd. Tenminste, qua verfijnde smaak. Als je geen aanstoot neemt aan E-nummers, een scheutige hand in zout, een tekort aan groenten (die je natuurlijk makkelijk zelf meer kunt toevoegen) en de eeuwige begeleider 'komkommersalade', dan kun je met Knorr Wereldgerechten snel, makkelijk en relatief lekker uit de voeten. Voor avontuurlijke koks, zeg maar, die niet zo van zelf nadenken houden.
(update 22.08.2011: deel twéé)
(update 06.05.2013: slotdeel drie)

Er is een nationale WG (Wereldgerechten) Top 10 gemaakt. De overige top tieners: 2. Kip Tandoori; 3. Burritos; 6. Kip Madras; 8. Teriyaki; 9. Paëlla; 10. Dürüm

15 december 2010

Groene aardappelcurry

Na een hele hoop gevijzel van specerijen en het geurig verwarmen van dit kruidige poeder in arachideolie, begint de keuken al aardig naar Indiaas restaurant te ruiken. Er gaan kort gekookte aardap- peltjes door de currypasta, samen met een blikje kokosmelk. En na de toevoeging van diepvrieserwtjes (oh zo handig en oh zo lekker - en oh ja, ook goedkoop), lijkt het feest compleet. Uit de hete oven komt een warm naanbrood en van komkommer, verse munt, knof- look en dikke (Turkse!) yoghurt is een begeleidende raita gemaakt. Diner is served.

14 december 2010

Drabbelkoeken

Zat van de Beerenburg (bij wijze van spreken) stommelen we van de fijne zolder naar de auto om daarmee net de hoek om te rijden richting de volgende Snitser (lees: Sneker) specialiteit. Op de '1e Oosterkade' zou op nummer 17 de drabbelkoekenbakkerij van de Haga's zitten; de locatie waar al vier generaties lang het vreemde koekje gebakken wordt. De uithangende vlag in het steegje met daarboven het bord "bij koninklijke beschikking bekroond" zijn de enige aanwijzingen dat we goed zitten, maar het is toch met enige schroom dat voorzichtig stapjes op het schijnbare eigen erf wor- den gezet. En dan gloort daar de tekst "antieke bakkerij" en dus stappen we dapper naar binnen.

Vanaf 1850 bakt de familie Haga de unieke boterdrabbelkoeken. Het deeg van boekweitmeel, tarwebloem, patentmeel, suiker, zout en roomboter wordt met behulp van een trechtertje in vloeibare boter gebakken op zo'n lage temperatuur dat een uiterst brosse en knapperige ontstaat. Het bakken zou een hele kunst zijn want met name afhankelijk van de samenstelling van het deeg, uiteraard een goed bewaard familiegeheim (hoewel op internet toch diverse no- bele receptpogingen te vinden zijn, zoals deze en deze).
Traditioneel worden de koeken in blikken bussen verpakt met een afbeelding van de Sneeker Waterpoort (de naam die de bakkerij vroeger had) en vanaf 1960 met een plaatje van een Friese Sjees (de huidige naam van de 'antieke bakkerij'). Koning Willem III benoemde de bakker tot hofleverancier en aldus zit ik hier met een drabbelkoek in de hand (€1,15 p.st). Maffe naam sowieso.


De hele koek is krokant en kraakt tussen de kiezen als een Vegter's rolletje. Het is wel een beetje een breekbaar geval, maar de lekkere smaak van hoeveboter maakt natuurlijk veel goed. Want vet ís lek- ker. Net alsof je zoete chips zit te eten. Heel gevaarlijk, want je propt zo enkele koeken naar binnen. Gelukkig geen vermelding van voedingswaarden en wat niet weet wat niet deert..

13 december 2010

Speculaas'pudding'

Dus blijkbaar kan ik na tig jaar in de keuken staan, nog altijd geen ordentelijke pudding koken. Natuurlijk kan ik met custardpoeder melk binden en natuurlijk kan ik pudding uit een pakje kloppen, maar zoals is gebleken kan ik niet bedenken dat 200ml room en een kwart liter melk op 200g verkruimelde speculaasjes en drie eieren speculaassoep wordt. Want hoewel ik de bui op zich nog wel zag hangen, heb ik toch vrolijk alle ingrediënten door elkaar gemengd.

Speculaas'pudding' op deze wijze: makkelijk, snel, lekker maar niet gaar te krijgen want te vloeibaar...

(update 07-03-2011)
Een tweede poging met een ander recept bleek méér succesvol!

08 december 2010

Macaronigratin met kipkerriesaus

Een ovenschaal gevuld met volkoren macaroni en lekkere stukjes gerookte kipfilet, daaroverheen sappige peerpartjes en het geheel vervolgens overgoten met een dikke kerriesaus. Veel verse peter- selie en de goede pijnboompitten (de lange) maken de schotel af en na een kwartiertje in de hete oven is alles wat nog mist een ferme hap. Of nee; alles wat nog mist zijn gegrillde plakken courgette en aubergine. Avondmaaltijd: check.






Alleen... een béchamelsaus is volgens mij logischer dan een flesje koksroom inkoken en daar zou ik dan ook een volgende keer voor opteren.

07 december 2010

Boordevol onzin

Mona yoghurt Boordevol bitterkoekjessmaak. Boordevol yoghurt? Of boordevol bitterkoekjessmaak? En hoezo bitterkoekjessmaak?! Is dat een verkapte manier om te zeggen dat het wel smáákt naar bitterkoekejs, maar dat ze er niet daadwerkelijk ín zitten?

En in de categorie 'vreemd' vond ik in de recente AH kerstfolder ook aardappelpuree met boter (met wat anders dan? moet dat 'boter' er speciaal bij?) en oma's appelmoes met granaatappel... Volgens mij was er in oma's tijd nog niet eens een paprika bij de grutter om de hoek te bekennen, laat staan een enge exoot als granaatappel! Een kritische blik lijkt geboden!

06 december 2010

Sperziebonensalade met rivierkreeftjes

De Elle Eten is voor mij niet wat Tip Magazine was. Oh, natuurlijk zien de plaatjes er allemaal prachtig (lees: gelikt) uit, maar de crea- tiviteit van de gerechten laat zwaar te wensen over. Van het genre 'roer verse aardbeien door kwark en spreid dit over versgebakken pannenkoekjes uit'. Met dan dus een fraaie foto.
Hoewel bovenstaand recept voor sperziebonensalade nog door de beugel leek te kunnen; veel groenten en een interessante dressing (want olijfolie met azijn en een lik mosterd, dát kan ik zelf nog wel verzinnen) met peterselie en gedroogde tomaatjes. Vreemd toch, hoe zo'n bak vol lekkere dingen (pompoen, rivierkreeftjes, boon- tjes, snoeptomaatjes) niets meer blijkt dan een bak vol lekkere dingen. Geen fijn samenhangend geheel in ieder geval en als avondmaaltijd ook wel enigszins karig. Of is die afwezigheid van koolhydraten door Elle met opzet gedaan?!