Ampelmännchencake (groen)

Sommige ideeën zijn zowel briljant als eenvoudig. Zoals bovenstaande methode om een patroon in een cake te krijgen. Oh natuurlijk: zo kun je dat doen! En aangezien levensmiddelkleurstof verkrijgbaar is in alle kleuren van de regenboog (and then some) - plus dat er koekjesstekers zijn in alle vormen en maten - zijn de mogelijkheden eindeloos. Zoals een groene Ampelmännchencake (met mijn nieuwe Ausstechformen).

Ik dacht "even snel" zo'n cake te bakken. Met al mijn ervaring (kuchte zij) moest dat kunnen, vond ik. Voor de 'inderdaad even snel' dit keer een cake uit een kant-en-klaar pak van Honig. Alleen nog even 150g boter, 4 eieren en 50ml melk toevoegen. De cake is heerlijk. Maar de hoeveelheid was dus niet genoeg. Dat heb je dan met "even snel"... Vandaar dat het arme Ampelmännchen met zijn kop boven het maaiveld uitsteekt. En in sommige plakken eerder lijkt te zwemmen dan te lopen. Maar het effect is er eigenlijk niet minder om. En ik hoef het alleen nog maar een keer te herhalen met genoeg cakebeslag.

Leche (melk)flan

Ti-ta-toetje! Melkpudding met karamel. Ik zou crème caramel kunnen maken, of crème catalana, of crème brûlée. Maar ik maak leche flan:

De benodigdheden volgens 'Nicko' zijn: 200g gecondenseerde melk (van Friesche Vlag; verrukkelijk spul!), vanille, 300ml evaporated milk (je kunt moeilijk doen bij een winkel met import uit Amerika; of je kunt gewoon koffiemelk bij Aldi kopen €0,55) en 3 eieren. Maar hé, dat is gek. In zijn video gebruikt hij opeens 4 eieren en 2 dooiers. En je ziet niet hoeveel vloeibaar hij erbij doet. En de website doet het niet, dus ik kan de hoeveelheden niet echt opzoeken. Ach soit, ik gok het erop met 1 blik gecondenseerde melk (397g), 1 pak koffiemelk (500ml), 4 eieren en 2 dooiers.

De karamel maken is verrassend onmoeilijk. Gewoon op (héél) laag vuur laten smelten en niet (niet!) in roeren. De karamel gaat in de bodem van de vorm en daarop komt de pudding. Ik gebruik geen "kitchen blow torch to get rid of any air bubbles", zoals Nicko tipt. Ik laat de luchtbellen gewoon lekker zitten. En heb er desondanks geen last van.

De melkpudding wordt au-bain-marie (in een heet water bad) in de oven gebakken. Een springvorm is daarom niet handig, anders zou er water in de pudding lekken. Nou heb ik nog pudding over. En omdat het pudding is, heeft mijn hoofd op de één of andere manier verzonnen dat ik mijn (plastic!) puddingvormpjes daarvoor kan gebruiken. Want die zijn afsluitbaar en dat is handig. Ja, lekker handig. Vooral omdat plastic vormpjes natuurlijk hartstikke smelten in de hete oven. Dûh.

Mijn 'leche flan' heeft de textuur van dikke omelet. De karamel is alom aanwezig wat een lekker zoete smaak geeft samen met de romige fijne vanille. Los van de textuur (toch te veel eieren dus...), smaakt het naar pannenkoeken met stroop. Waar niks mis mee is!

Niet de kokos(ma)kroon op mijn werk

Voor een glutenvrij iets-lekkers-bij-de-koffie (T) dacht ik wel even kokosmakroontjes te maken. Met geen andere voorbereiding dan dit succesrecept vermengde ik kokosrasp met suiker, limoenzest en een eiwit. Op prachtige roze ouwel (Look-o-Look eetpapier, wat overigens suikervrij is!) liet mijn kokosspijs zich dus echter níet tot cirkels opspuiten. Ook niet met een grotere spuitmond. Want kokosgriebels in een niet-samenhangend deeg, dat moet je niet willen opspuiten.

Maar omdat weggooien ook zo zonde is, heb ik de plaat toch maar wel de hete oven ingeschoven. De koekjes die gelukt waren, waren echt wel erg lekker met een fijne kokos-en duidelijke limoensmaak. Maar iets aan de receptuur klopt niet..

Italiaanse meringue

Dacht ik 'even' Italiaanse meringue te maken zonder het gedoe van een suikerthermometer. Giet ik mijn kokende suikersiroop in een dun straaltje al kloppend bij mijn stijfgeklopte eiwitten, wordt de hele boel weer vloeibaar (zie boven). Chips. Het maakt schijnbaar wél uit welke temperatuur de siroop heeft.

Abrikozen (en aalbessen) frangipanetaart

Omdat ik hele dagen zo druk aan het werk ben én een meerjarige opleiding volg (volgens mijn bijzondere baas "is het een tijd van persoonlijke ontwikkeling.."), is er wat minder tijd om te bloggen, maar op mijn laatste vrije dag, een dag voor mijn 36e verjaardag, heb ik heerlijk tijd in de keuken doorgebracht. Achter fornuis en met name oven, om taarten voor mijn gewaardeerde collegae te bakken. In A'dam trakteerde ik op deze wittechocoladetaart met oranjebloesemwater (in plaats van rozenwater; véél beter idd) en kardemom; en een sappige fruittaart met zachte amandelvulling. Die laatste naar een recept uit Bakken.

Ik neem twee keer de hoeveelheden voor deeg en hoewel ik góed korstdeeg kneed is het alleen nog nèt iets te weinig voor mijn grote springvorm van 28cm. Omdat ik het zo dun moet uitrollen om de hele vorm ermee te kunnen bekleden, scheurt het deeg bij uitrol- len en oppakken. Ik bak de deegbodem op mijn eigen inadequate wijze blind voor, maar omdat ik geen té krokante donkerbruine bodem wil verwijder ik de blinde vulling te snel, met natuurlijk de verwezenlijking van de gevreesde instortage. Met het verlies van de opstaande rand zit er niks anders op dan opnieuw beginnen. Potdorie!

De tweede keer vul ik de ongebakken deegbodem met uitgelekt en afgedekt fruit (abrikozen en perziken uit blik, en verse aalbessen); op hoop van zegen. De vulling (1,5 keer zoveel) is een mengsel van boter, rietsuiker, amandelpoeder, eieren en room.

Uit de oven ziet de taart er erg goed uit, maar bij aansnijden blijkt (dubbel potdorie!) dat meer dan 1 uur bakken toch nòg echt niet genoeg was om de frangipanevulling volledig te garen. De bodem is vrij zompig (dat zat er natuurlijk dik in), de vulling loopt en de bovenkant is ingescheurd. Blind voorbakken is toch wel een must. De frangipane is wél lekker en de zure besjes passen juist prima bij al dat zoet. Het korstdeeg is fijn krokant en smaakt nog het meest naar zandkoekjes.

Mijn taart wordt enthousiast onthaald. Zelf ben ik echt niet 100% tevreden (neem notitie hierbij van mijn hoge maatstaf), maar van collega's krijg ik lovende kritieken. J: "is het niet giftig?" O: "Nou, al was het giftig, at ik het". De wittechocoladetaart wordt bijzonder gevonden, maar deze abrikozenfrangipane lekkerder.

Trekdropijs

Sinds mijn verjaardag is het zonnig, veel-te-warm-voor-de-tijd- van-het-jaar, enthousiasmerend lenteweer. Strakblauwe lucht, krachtig zonnetje. IJstijd, zeg maar.

Restaurant Greetje uit (Peperstraat 23) Amsterdam, anno 2005 geopend door Greetje Loven op 't Root (ik verzin het niet!), heeft haar eigen kookboek. Ach ja, wie niet, tegenwoordig? (nou, ik, helaas) Maar omdat dit kookboek is getiteld: "Neêrlands roem - koken als Greetje" en omdat ze het op de kaft alweer hebben over 'ambachtelijke producten', blader ik het in de selexyz toch even geïnteresseerd door. Over het algemeen verleidt het me niet genoeg, maar van dat recept voor trekdropijs trek ik wél een foto (foei, plagiaat).

Tomtidomtidompom. Op het vuur pruttelen 15 trekdroppen in 2dl slagroom tot ze gesmolten zijn. Ziet eruit als gesmolten asfalt; wát een blubber. Maar het ruikt héérlijk!
Ondertussen moet ik van Greetje suiker met 300g eierdooiers tot een luchtige crème kloppen. Ik tik één eitje kapot en vang het geel op. Já hoor; 1 dooier weegt 12 gram. Dus ik heb 24 dooiers nodig? Haha; ik dacht het niet (en wat dan te doen met 24 eiwitten?)! Ik doe 4 dooiers met 75g suiker, maar houd dezelfde hoeveelheden voor room en trekdrop aan (want dat staat al te pruttelen). Met dank aan mijn nieuwe oude ijsmachine van de kringloop: blij mee!!

Het duurt wel even voordat mijn dropvla bevroren is en dan nog heeft het meer de textuur van bevroren vla dan van koud ijs (een subtiel maar opmerkelijk verschil). Maar het spul ruikt en smáákt vol naar trekdrop en is gitzwart van kleur. De trekdroppen smelten vond ik eigenlijk nog het allerleukste en het 'ijs' wordt door de min- naar meer gewaardeerd dan door mij, dus dat is feitelijk ook mooi meegenomen.

Appelkruimeltaart met citroen

"Er is er één jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is híj." Hij wordt veertien jaar en het is óók hoera voor mij, want een verjaardag vraagt om een taart en ìk ga die bakken. Op verzoek van de jarige stiefzoon, die een kruimeltaart met appel (noten) en citroen kiest uit het Margriet kookboek "Zin in taart, zoet&hartig" van Maxine Clark. Dit nogal onhandzame, vierkante boek (23x24cm) bevat alleen maar recepten voor taarten, zoet en hartig dus, plús alle basisrecepten voor deeg (korstdeeg, pie-deeg, zandtaartdeeg, bladerdeeg, amandeldeeg) en decoraties (taartbakjes, rasters en decoratieve randen).

Nou, kruimeltaart lust ik zelf ook wel en aangezien alle gekochte boodschappen in de kast liggen bij mijn aankomst, sla ik gestaag aan de bak. Van de mogelijkheden in dit bakboek kies ik een luxe korstdeeg (p.14) voor de taartbodem. Op de bereiding ervan ga ik verder niet in (zie recept en foto hieronder), want ik was níet blij met dit 'deeg'; het zal aan mij liggen:

Droog, korrelig, niet te kneden en zeker geen deeg te noemen. Zelfs na nóg een extra half uur rusten in de koelkast kreeg ik geen mooi homogeen mengsel, dus mocht Gordon (Mr.Ramsay) mij als koene ridder komen redden. Met zijn pâté sucrée dan, dat zonder verder gedoe als altijd soepel, perfect uitrolbaar en heerlijk blijkt. Men moet een gegeven taartdeegpaard ook niet in de bek kijken..

Voor het bekleden van de bakvorm gebruik ik wel de aanwijzingen van Maxine Clark (p.18): deeg uitrollen op 'n bebloemd aanrecht - deeglap over de deegroller naar de vorm transporteren - met een bolletje restdeeg het deeg overal voorzichtig aandrukken - en dan met de roller over de bovenrand van de vorm en t overtollig deeg verwijderen - om vervolgens de taartbodem blind voor te bakken. Maar dan niet op de door Maxine Clark aangegeven temperatuur (12+7+10min 200°C) want dan gaat mijn kostbare deegrandje al rap richting zwart; ik vind het na een kwartiertje 180°C goed.

De taartbodem wordt belegd met een lap marsepein op maat en gevuld met een friszure citroenappel vulling met kruidige kaneel, nootmuskaat en gemalen piment. Voor mij geen rozijnen, dank u, maar wél heel graag wat lekkere noten. Kruimellaag eroverheen (300g bloem met 250g rietsuiker en 275g zachte roomboter) en taart de oven in.

Mooi taartje, al zeg ik het zelf. Jammer dat de vulling behalve zuur van de citroen ook zuur van de Granny Smiths is (want dat maakt het niet echt tot een kinderverjaardagstaart) maar het zoet van de kruimels er bovenop compenseert dit. De rest is prima.

Witte chocoladecake

Witte chocolade; dat moet je lekker vinden. Ík vind het lekker! Taarten bakken en vooral experimenteren met taarten bakken; daar moet je van houden. En ík houd er van. Dus ben ik 'game' ("and in season") voor bovenstaand recept: een cake met veel (300g) witte chocolade en blokjes rode biet. Hûh?! Ja, want die andere chocoladecake met biet was ook altijd een succes. Alleen blijkt dat helaas niet zo te gelden voor deze witte (helaas, geen foto). Tenminste, voor deze witte chocoladecake met rode biet, want het cakeje dat ik bakte zonder rode biet maar met walnoten was meer dan prima: een tikkeltje vet, maar lekker taai en smeuïg. Een cake bijna met de textuur van bitterkoekjes.

Speculaas'pudding'

Dus blijkbaar kan ik na tig jaar in de keuken staan, nog altijd geen ordentelijke pudding koken. Natuurlijk kan ik met custardpoeder melk binden en natuurlijk kan ik pudding uit een pakje kloppen, maar zoals is gebleken kan ik niet bedenken dat 200ml room en een kwart liter melk op 200g verkruimelde speculaasjes en drie eieren speculaassoep wordt. Want hoewel ik de bui op zich nog wel zag hangen, heb ik toch vrolijk alle ingrediënten door elkaar gemengd.

Speculaas'pudding' op deze wijze: makkelijk, snel, lekker maar niet gaar te krijgen want te vloeibaar...

(update 07-03-2011)
Een tweede poging met een ander recept bleek méér succesvol!

Appelkoriandersorbet

Zo'n makkelijk recept voor appelsorbet; dat ík het zelfs kan maken. Want lang staan, dat lukt mij nog niet zo goed, maar dat is voor dit toetje ook niet nodig. Zittend (voor de tv) ontdoe ik enkele Granny Smith appels van schil en klokhuizen, 'kleineer' het fruit met een mesje en vries de stukjes in de diepvries in. Dan, enkele uren later kunnen de appelstukjes met poedersuiker naar smaak, een beetje water en een handvol verse koriander tot sorbet gestaafmixerd worden, waarmee wat dát betreft het spreekwoordelijke varkentje is gewassen. Een lekker fris dessertje!
NB: dit trucje werkt in theorie natuurlijk met allerlei soorten fruit.

De decoratieve appelringen die daarbij zouden kunnen horen, líj- ken net zo makkelijk te vervaardigen (nog een Granny in ringen snijden - mét schil - bestrijken met (verwarmde) appelstroop en in enkele minuten onder de warme grill roosteren), maar een korte tocht naar de wc blijkt genoeg om de ringen zwart te blakeren. Maar het idee was leuk...

Oh, jee...

Schijnbaar heb ik vandaag peer #3017 opgegeten. Wie had 3018?!

Kruidnagel aan iemand zijn doodkist

Voor de Daring Bakers uitdaging van deze maand (de wàt?!) moest ik op zoek naar di- verse soorten glutenvrij meel en dus was ik weer eens in Oriental op de vermaarde A'damsestraatweg. Behalve tapiocameel en gierstmeel vond ik daar ook gedroogde kruidnagel (€1,79), maar vreemd genoeg helemáál niet als de welbekende 'spijker- tjes', maar als grijsbruine rugbyvormige peulvrucht. De tekst op de verpakking:

Dried Cloves (Cho-Goh) - Gedroogde Kruidnagel - Clavero Seco - Getrocknete Clove - Clous de Girofle Séché
Ingrediënten: kruidnagel (113g)

Je zou verwachten dat diegene die met zoveel toewijding 't woord kruidnagel in zes verschillende talen op de verpakking zet, ook best uit had kunnen zoeken dat dit helemaal geen kruidnagel ís!! Say what?! Ik moest zelf ook even zoeken, maar dit is zwarte karde- mom (en daarom heet het toko-wíjzer)! Hahaha.

Kokosroomfondant met gember

Zelf zag ik het hélemaal zitten met het volgende idee: borstplaat maken met kokosroom. Borstplaat? Dat hele Sinterklaasgedoe hebben we toch nèt gehad? Ja. En? Ik vind borstplaat hartstikke lekker, maar mijn enige ervaring met het spul deze winter bestond uit een kleine traktatie die ik voor mezelf kocht bij de plaatselijke bakker (inmiddels ter ziele, niet om die reden). Ik heb tijdens de afgelopen Sinterklaasperiode nauwelijks borstplaat gezien en mij dunkt had ik dus nog wat in te halen. En aangezien ik dan toch al onconventioneel bezig was, kon het best wel nóg onconventio- neler. Dus: suiker smelten in kokosroom. Maar in plaats van al dat mierzoete suikergedoe, leek mij een flinke scheut gembersiroop wel op z'n plaats. Kokosgemberfondant dus. Goed idee, toch?

Ja, absolúút een goed idee! Van smulweb scoopte ik dit fantastisch uitgebreide artikel over de genoemde sinterklaaslekkernij (bron: Tip 1981) en na doorlezen van drie pagina's over in room gesmol- ten suiker ging ik over tot het daadwerkelijk in room smelten van suiker. Makkie, tot nu toe: op halfzacht vuur in een steelpan met dikke bodem al roerend 75g witte basterdsuiker in 2el kokosroom en 1el gembersiroop smelten. Maar wanneer is zo'n suikermassa genoeg ingekookt? Dat ik het antwoord op deze vraag niet heb, blijkt wel uit het feit dat mijn mengsel opeens hard en klonterig werd (zie foto hierboven). Hûh?!? Of dat nou aan die kokos lag, ik weet het niet, maar toevoeging van een scheut water en rustig op- nieuw verwarmen heeft het probleem eenvoudig opgelost. Verder laten borrelen tot 'het harde bolletjes stadium' is bereikt en dan in vormpjes gieten (die op bakpapier liggen).

Mijn 'kokosmunten' (te vroeg uitgegoten siroop) waren plakkerig en heb ik, ondanks de verrukkelijke smaak, weggegooid wegens tandartsgevaar; maar het fuchsia kokoshart (later uitgegoten si- roop; schijnbaar precies tussen plakkerig muntenstadium en ko- kosschifting in) was "right on the money": in enkele seconden ge- stold tot harde hanteerbare fondant, die echter zacht op de tong wegsmelt met een smakelijk vleugje 'chocoladeloze bounty'. En die timing kan altijd nog verder verbeterd worden.

Gekleurde groente-geleitjes

Zó makkelijk om te maken. En als je bloemkool (lekker romig met slagroom), spinazie (kruidig met een vleugje dille) en rode bieten (prachtig van zichzelf) gebruikt, krijg je ook nog eens hele kleur- rijke geleitjes in een stemmig Kerstpalet. Ogenschijnlijk perfect geschikt als bijgerecht tijdens het Kerstdiner.
Wat jammer dan, wat ontzèttend jammer dat de mooie vormpjes níet lekker zijn! Er is gewoon iets aan koude groente met de tex- tuur van winegums waar je hersenen niet zonder slag of stoot overheen kunnen stappen. En dat betekent: opeten met lange tanden. Hoewel... als je die eetfactor weghaalt en kleine geleitjes slechts ter decoratie op een bord schikt, is het weer prima te verteren! Gewoon niet opeten, dus.

(Overigens komen de gegeleerde groente makkelijker uit metalen vormpjes dan uit plastieken)

Pindakersentaart met kardemom

Joepie: een taartenbakgelegenheid! Altijd leuk om te trakteren, maar wat ik nog véél leuker vind is het bakken! En ik heb (inmid- dels) genoeg kookboeken om door te bladeren, op zoek naar een geschikte taart. Liefst ook één waarmee ik in één klap de voorraadkasten wat opruim, want die lijken ook nooit leeg te raken...
Van de plank pak ik deze bak- encyclopedie. Uiteindelijk kies ik een abrikozen-amandeltaart met dien verstande dat mijn taart met gemalen pinda's in plaats van amandelpoeder wordt gebak- ken. En omdat abrikozen op pindafrangipane me niet ècht een geslaagde combi lijkt, gaat er een laag van kersenvlaaivulling overheen (want ook daarvan staat nog een blikje in de kast):

De taart bestaat uit een bodem van knapperig zanddeeg (die blind gebakken moet worden, hoewel dat niet in het recept staat!) met een vulling van frangipane op basis van pindameel. Door de vulling meng ik 2tl gemalen kardemom, voor een kruidige touch. Het blikje kersenvlaaivulling met aan- vullend nóg een uitgelekte pot kersen (op si- roop) erdoor, komt daar overheen. Decoratie van geschaafde witte chocolade en hostieblaadjes. Klaar.
Het blijkt een beetje een aparte taart te zijn geworden. Stevig en goed snijdbaar, maar wel bijzonder van smaak. De frangipanelaag bevalt míj uitstekend, hoewel er natuurlijk een reden voor is dat van oudsher de klassieker bestaat uit amándelfrangipane. De kersen zijn smeuïg en tillen het geheel naar een zoeter niveau. Niet slecht, maar ik weet niet helemaal zeker of iedereen dit zo'n succes vindt. Maar móói ziet het er wél uit!

Kletskoppen incognito

Dat koekjes bakken bevalt me wel en dus maak ik voor 'n vriendin met serieus liefdesverdriet zoete koekjes om op te knabbelen tij- dens een goed gesprek. Met honing en zachte boter. Uit Koekje.

Nou is honing afmeten niet mijn sterkste punt (van wie wel?) en helemaal lastig wordt het als je eerst de boter met overmatig veel poedersuiker romig moet roeren om dáár dan die 75g honing bij te doen. Er zit niks anders op dan de hele bak op de weegschaal en dan maar goed mikken. Beetje zout en amandelpoeder erbij (in plaats van gemalen hazel- noten; noten zijn noten in dit geval) plus bloem en uurtje in de koelkast. So far so easy.

Op een flink bebloemd aanrecht is de suikerige lap makkelijk uit te rollen en ik steek hier volgens recept koekjes uit die tien minuutjes de warme oven ingaan. Er komt één aaneengesmolten stuk korrel- karamel uit. Het ruikt héérlijk, dat wel, maar het resultaat (honingkoekbrokken) is toch niet helemaal wat ik voor ogen had. Lichting twee gaat verder uit elkaar op de bakplaat, maar wat mij betreft is dit een balletjes-deeg-op-de- plaat-kwak-recept en dat laatste blijkt het beste te werken. Met een half hazel- nootje erop blijken de honingkoekjes nog het meest te lijken op kletskoppen. Ze smaken ook héél erg krokant en zoet zoals kletskoppen (niet met een duide- lijke honingsmaak, helaas). Dus dit zijn gewoon kletskoppen! Leuk om te zien hoe de deegbolletjes in de oven transformeren van deeg naar bubbelend suikerspul om vervolgens op het koele aanrecht te veranderen van slappe suikerbubbels naar knapperige kletskop! Een heus kinderkoekjesbakrecept. lijkt mij.

(update 11-10-2009)
Kinderen van 4 en 6 hebben schijnbaar helemaal niet het geduld om voor de oven te kijken naar de transformatie van deeg naar koekje. En schijnbaar moeten enthousiaste tantes ook géén ka- rakteristieke heidehoning voor het deeg gebruiken, want dan smaken de koekjes véél te veel naar honing en niet alle kindjes lusten dat... Kindjes willen gewoon lekker kliederen!