Mokka Dessert (de luxe!)

Via Ingress ben ik in contact gekomen met een viertal wijkbewoners die dit (verslavende!) spel ook spelen. Hartstikke leuk, want samen linken en fielden we de hele buurt en stad aan elkaar. Hoewel Ingress ook heel goed solitair te spelen is. Maar we vragen elkaar wel eens om hulp of houden elkaar op de hoogte van de blauwe tegenstanders. En wat wij ook doen is elkaar feliciteren als iemand een hoger level heeft weten te bereiken. Hoewel het tussen mij en clearestview nek aan nek was wie het eerst L12 zou halen. Ik verloor (met een halve dag) en dus maakte ik vanavond het dessert voor zijn overwinningsdiner. En omdat ik hem dan op z'n minst met mijn toetje moest weten af te troeven, haalde ik alles uit de kast met het 'mocha dream dessert' van HowToCookThat:

Dit (d)roomdessert van An Reardon bestaat uit drie lagen heerlijkheid (die afzonderlijk inderdaad ook stuk voor stuk verrukkelijk smaken en dus eveneens los van elkaar kunnen worden gemaakt): een knisperige melkchocoladebodem; een luchtige amandelbiscuit ('daquoise'); en een romige koffiecremè,tja,pudding (die ik vanaf nu 'cremeux' zal noemen zoals zij ook doet) met daarop toefjes gezoete mascarpone en stijlvolle zelfgemaakte chocoladedecoratie. In de video van mevrouw Reardon tel ik zo'n vijftien desserts. En omdat ik er maar vijf nodig heb, halveer ik de hoeveelheden die zij voorschrijft (gelukkig maar, want ik blijk méér dan genoeg te hebben). De video maakt heel duidelijk hoe het dessert moet worden bereid.

Voor de onderste laag roer ik 50g verkruimelde crêpes dentelles (die ik voor deze gelegenheid 'even' snel zelf bak, in plaats van er eindeloos in de winkel naar te zoeken) door 130g gesmolten (Milka) melkchocolade. Dit wordt uitgestreken op een siliconen bakmat (silpat®) om fijn in de koelkast op te stijven.

De amandelbiscuit is een eitje :) met de nieuwe Kitchenaid die mijn M. me voor mijn verjaardag gaf. Over de gebakken en afgekoelde biscuit giet ik vervolgens de koffiecremeux en dát blijkt zo'n ontzettend lekker goedje dat ik het recept ervan even voor mezelf moet onthouden (voor later):

Recept koffiecremeux

Hak 150g pure chocolade en 100g melkchocolade in grove stukken en doe dit in een grote kom. Hang een zeef boven de kom. 

Verwarm 300ml slagroom in een steelpan tot het net aan de kook is geweest. Haal de steelpan van het vuur, roer 2tl oploskoffie door de slagroom en laat op kamertemperatuur afkoelen. Roer circa 35 fijne kristalsuiker door 4 eierdooiers en roer dit met een garde los tot de suiker en dooiers goed vermengd zijn. Giet al kloppend de slagroom bij het dooiermengsel en giet dit dan terug in de pan. Verwarm de eierroom tot 186°F (86°C; of tot het mengsel dikker wordt en de bodem van de pan net bedekt als deze schuin wordt gehouden). Giet de hete room door de zeef over de chocolade en roer beide door elkaar tot een glanzend homogeen mengsel. Giet de koffiecremeux dan in de gewenste vorm(en) en laat in de koelkast opstijven.

En omdat het doel 'aftroeven' is, maak ik ook de overdetop decoratie. Ik temper chocolade, strijk dit uit over repen acetaat (bij Kookpunt), steek rondjes en kleinere rondjes en plak mokkaboontjes (gechocolateerde 'koffiebonen') vast die ik eerst met lusterdust goud heb geborsteld. En ja, je leest het goed. Ik heb chocolade getemperd. En mijn Australische mentrix legt in een andere video uit wat dat is en hoe dat precies moet:

Alleen. De knapperige chocoladebodem is dus niet getemperd. En nu ga ik me serieus afvragen of die dan niet onwenselijk vroegtijdig zal gaan smelten. Na enig wikken en wegen besluit ik mijn dessert op een koekbodem te bevestigen. Dus in dezelfde vorm bak ik een boterkoek. Het was achteraf niet echt nodig, maar de extra laag was wel extra sjiek. En clearestview blijkt een koekfanaat te zijn, dus dat was een gelukkig toeval.

Ik gooi hoge ogen. Wat ook bijna niet anders kan. Want dit dessert is één grote verrukking. Het begint er al mee dat het er prachtig uitziet. "Als je had gezegd dat je het bij de banketbakker had gekocht, had ik het ook geloofd. Om eerlijk te zijn, geloof ik dat eerder dan dat je het zelf hebt gemaakt," zegt profijt. Hij heeft gelijk. Ik heb het zelf ook als ik naar de 'gebakjes' kijk. WAUW! Bovendien zijn ze erg érg lekker. De koekbodem is op zich wat droog en hard, maar in combinatie met de zeer knapperige chocoladelaag (hoe blijven die crêpes dentelles toch dagenlang zo krokant?!) en de luchtige amandelbiscuit klopt het weer. De verfijnde koffiecremeux is vingerlikkendlicious met de kleine toefjes mascarpone romigheid om het helemaal af te maken. Dat mascarpone een kaas is gemaakt van slagroom, verklaart het extraatje. Qua toetjes heb ik gewonnen. En we besluiten dan en daar om snel het volgende level te halen. Zodat we een reprise kunnen doen met z'n allen!

Magische repen

Deze ultieme zoete verleiding had ik eigenlijk voor hij-die-noch-gluten-noch-lactose-mag willen maken. Maar vlak voordat ik wilde beginnen aan de keukenlijke bereiding ervan, bedacht ik me (nog net op tijd) dat 'gecondenseerde melk' natuurlijk óók lactose bevat. Potverdorie. En je weet hoe dat gaat, wanneer je eenmaal iets in je hoofd hebt gehaald. In plaats van het vergeten, verzin je gewoon een andere gelegenheid om het plan tóch doorgang te laten hebben. Tenminste, zo werkt dat bij mij dan. Dus maakte ik de 'magic cookie bars' gewoon voor mijn eigen verjaring.

Recept

Klop 2 eieren (L) met 400g suiker los. Roer dit met 500g pindakaas tot een homogene massa. Verdeel dit mengsel over de bodem van een met bakpapier beklede ovenschaal. Bak deze koek 8 tot 10 minuten in een voorverwarmde oven van 175°C. Laat wat afkoelen. 

Verdeel 200g grofgehakte pure en 250g grofgehakte melkchocolade (of chocolade 'chips', bv bakingrediënt Jumbo) plus 100g grofgehakte (pecan-of wal)noten, 100g lichtbruin geroosterd amandelschaafsel en 75g (grove) kokosrasp over de pindakaasbodem. Open een blik (397g) gecondenseerde melk en giet de hele inhoud erover uit. Bak deze reep circa 30 minuten in de nog hete oven, tot de kokosnootrasp lichtbruin kleurt. Laat volledig afkoelen en snijd in blokjes.

Overigens is het 'over de vorm verdelen' van het pindakaasmengsel een onhachlijke plakklus. Maar voor de rest is dit een erg simpel recept. De gecondenseerde melk bakt tot een soort toffee-achtige zachte karamel die eenmaal afgekoeld wel zijn vorm behoudt en toch snijdbaar is (met een scherp mes). De bodem smaakt erg lekker naar pindakaas maar is niet krokant. Een machtig hapje, uiteraard, maar je hapt een soort bountysnickersnuts in één.

Een dag of wat later zie ik bij een Aziatische toko  (tegenover Tivoli Vredenburg) 'sweetened condensed coconut milk'. Dát zou deze reep dus wel lactosevrij hebben gemaakt. Hè, wat jammer dat ik daar nu te laat achter kom. Ik koop meteen vast een paar blikjes voor de volgende keer. En vraag me af of je zo'n blikje gecondenseerde kokosmelk ook kan inkoken tot dulce de cocoleche?!

Red velvet cheesecake brownies

Omdat het mijn verjaardag is vandaag, mag ik zeggen wat we dineren. Want dat is hoe het is. Vroeger zou het spaghetti met gehaktballetjes in kerriesaus zijn geweest. En tegenwoordig (zeer zeer) waarschijnlijk sushi. Maar omdat de hele familie speciaal voor mij naar Utrecht komt, inclusief hoogzwangere schoonzus, vind ik dat ik ook iets speciaals voor hen moet doen. En dus eten we uitgebreid (groente)gourmet. Fijn lang tafelen (helemaal omdat de stoppen maar blijven doorslaan met mijn oude gourmetstel op het schijnbare kapotte verlengsnoer, maar dat werd mooi opgelost met een ander snoer). Leuk, gezellig en erg lekker. Maarrrr... geen diner bij mij thuis zonder dessert. Dûh. Ik moet dus iets maken wat zó verleidelijk is dat het toch nog gegeten zal worden na een uitgebreide gourmettage. Zoiets als red velvet brownies met cheesecake swirls. Dat klínkt alleen al verleidelijk:

Het duurt maar een klein half uurtje om dit deeg te maken. Ik vind het wel een beetje jammer dat er geen gesmolten chocola door het beslag gaat, want cacao is níet hetzelfde als cacao+chocola. Maar misschien zou het dan té zwaar worden. Net zoals in de video besluit ik ook mijn gebakken brownielap (eerst goed af laten koelen) in mooie vormen uit te steken. Maar de vissen (maart - vissen) die ik daarvoor op het oog had, zijn te gedetailleerd. En eigenlijk gaat dat uitsteken sowieso niet lukken, want a. de koek is te gewoon te hoog (dik) en b. ik ga alleen maar de overblijfsels zitten proppen. Dus ik steek zes 'postzegels', voor ieder eentje, en de rest snijd ik in kleine rechthoekjes.

Oh yeah! Deze heerlijke en smeuïge cacaocakejes met frisse roomkaas topping gaan erin als koek! Ik heb zelfs te weinig. Maar vooruitdenkend (ik ken mijn peeps wel een beetje) krijgt iedereen 'een folie' met nog zes kleine stukjes mee naar huis. En alles wat dan nog over is, stop ik in een bakje zodat M. dat morgen meeneemt naar zijn werk (waar het nog voor de lunch allemaal verdwenen was in de magen van zijn collega's).

Chocolade verleidingen de luxe

Valentijnsdag. Tja. Je wilt er wel wat mee doen (want je lief is je lief en waarom zou je een gelegenheid onbenut laten om dit te laten merken) maar dan niet op de übercommerciële manier zoals die met rozen en suikerige hartsnoepjes gepropageerd wordt in elke supermarkt. Het lijkt verdorie wel Pasen (Sinterklaas, Kerstmis...) zoveel is er te koop. Ik denk dat als je écht indruk wilt maken, je eens inspiratie op zou kunnen doen op het YouTube kanaal van HowToCookThat 'Ann Reardon'.

Hoe GEWELDIG is dit?! Schilder je eigen schilderij met zelfgemaakte chocoladeverf. Of maak zelf 'papier en potloden' van chocola. Die dan ook nog geserveerd zouden kunnen worden met eetbare kaarsen (ook van HowToCookThat).

Wat romantisch! Een zelfgeschreven liefdesbrief, sierlijk neergepend in een boek van chocola?! Let wel; ik ben zelf niet zo ver gegaan. Ik heb 'gewoon' curryworst gemaakt (met zelfgemaakte currysaus!) Maar daar was mijn stoere carnivoor óók blij mee.

Lemon bars (citroenrepen)

Nieuwjaar! Pyjamahangdag! Met films kijken, fijn op de bank (ja, de hele dag; wat moet je anders met zo'n één januari?!). Tot je spierpijn van het hangen hebt (tegenwoordig is dat een stuk eerder dan jaren geleden, maar dat zeg ik natuurlijk niet hardop). Daar hoort dan van oudsher een indoor picknick bij, wat in mijn geval zoveel wil zeggen als een over-de-top (er is geen andere manier ;) gevulde tafel met lekkers. Wat je dan de hele dag door kunt pakken. Als een soort (toepasselijke) afscheidsknal ('going out with a bang') voordat het gezonde voedsel-en fitnessregime weer begint. En omdat het de dag daarvoor Oudjaar is, kan het buffet twee dagen dienst doen. Joepie! Dan is het opeens geen zondigen, maar genieten ;) Behalve gehaktbörek (en 'gemarineerde mozzarella'), maakte ik ook 'lemon bars'. Naar een recept van Rosanna Pansino (van Nerdy Nummies). Zij maakte het gebak twee keer:

Recept

Meng 115g boter (op kamertemperatuur) met 60g suiker, ¼tl fijn zout en 130g bloem tot het deeg net 'bijeen' begint te komen. En druk dit deeg in een (ingevette) ovenschaal van ongeveer 18,5 x 21 cm. Bak deze korst ca. 20 minuten in een voorverwarmde oven van 180°C. Laat uit de oven afkoelen tot kamertemperatuur. Klop ondertussen 3 eieren los met 50g bloem, 150g kristalsuiker, 1tl vanille-extract, de fijngeraspte zest van 2 (biologische!) citroenen en 120ml citroensap (3 citroenen; of 2 citroenen en 2 limoenen). Schenk het citroenmengsel op de koekbodem en bak het citroengebak nogmaals 20 minuten in de oven, op 180°C. Of tot de citroenvulling ook in het midden niet meer vloeibaar is. Tijdens het afkoelen (uit de oven in de vorm en dan nog 2 uur in de koelkast) zal de vulling verder opstijven. Ontvorm en snijd in rechthoekjes, blokjes, stukjes...

Nou. Wat ik vooral kan zeggen is dit: zóó makkelijk om te maken. Het is werkelijk slechts een kwestie van meng, duw, bak en dan pers, mix, bak. Hoppa. Het resultaat is een knapperige koekbodem met een volle roomboterige smaak. Boterkoekjessmaak dus; mjam! Daarop is een soort citroengelei gebakken die zo lekker zuurzoet is dat je het gevoel hebt het nog nèt aan te kunnen, maar dan met de smaak van 'lempur'. Dit citroengebak zou nog kunnen worden bestoven met poedersuiker, maar zo op het geheel van een buffet is een zurig iets prima in balans.

De recensie van mijn medestander liegt er ook niet om: "Sowieso komt je eerst al een fijne citrusgeur tegemoet. Dan denk je nog 'oooh, dit gaat héél erg citroen zijn' maar bij de eerste hap word je al meteen door de textuur afgeleid. Stevig, knapperig, smeuïg. En dan opeens komt dat citrusachtige tóch en die smaak blijft lekker lang hangen. Met een licht tintelende sensatie in de mond. Heel prettig."

Deze hoeveelheid citroenrepen was ruim genoeg geweest als klein hapje voor acht personen, maar voor grote één-januari-eters zoals wij was het 'net genoeg' ;)

Geweldige noten

Pas op! Er is een nauwelijks te weerstane verleiding in het AH schap: noten (amandelen, hazelnoten, pecannoten, macademia's) of gedroogd fruit (cranberry's, peerstukjes, rozijnen) in chocolade. Respectievelijk €2,29 en €1,99 per 150 gram. De pecannoten en macademia's in melk- chocolade zijn mijn favoriet. Maar waar elders vind je amandelen of hazelnoten in melk, puur en wit! Mjam!!

Kerstballen (cake pops)

Gisteren was de laatste vergadering (AV) van het jaar en die sluiten we traditiegetrouw af met een door ons allen gemaakt kerstbuffet. Feitelijk is het zelfs zo dat de werkelijke vergadertijd gehalveerd wordt, zodat we langer kunnen tafelen en kletsen. Iedereen neemt iets lekkers mee en dus hebben we een overdaad aan hapjes om ons aan te laven. Vorig jaar kwam ik aanzetten met red velvet cupcakes en croûte. En omdat ik daar weer verzoeken voor kreeg, moest ik even creatief aan de slag. Want ik ben mijn lieve collega's graag ter harte, maar twee keer hetzelfde; dat kan niet, vind ik!

Nou had ik van de BBQ taart (de wát?! nou, de dit!) nog red velvet cake over (en netjes in de diepvries bewaard). De cake, verkruimeld en ver- mengd met roomkaas (of frosting uit een import blik) tot een werkbare cake'klei', vormde ik tot ballen. Die gingen de diepvries in tot ze lekker stevig (maar niet helemaal bevroren) waren. Om vervolgens te worden gedipt in gesmolten 'candy melts'. Overigens houd ik sindsdien niet van deze candy melts. Het is het waar dat je het niet, zoals chocola, hoeft te temperen. En dat het tóch mooi hard glimmend stolt. Maar het duurt een eeuwigheid (zonder magnetron iig) voordat het spul gesmolten is. En daarna wordt het veel te snel hard (om netjes te kunnen decoreren). Dus ik moest een paar ballen weggooien (lees: in mijn mond stoppen). Maar nadat ik mijn overdreven perfectionisme iets (iets! niet veel....) had laten varen, hield ik uiteindelijk toch nog elf goeie over.

De karakteristieke houder die een kerstbal bovenop heeft (waardoor je ze überhaupt kunt ophangen) werd gemaakt van een stukje dropveter in een 'mini reese's pieces' (1 zakje "met meer dan genoeg voor vijftien kerstballen", €2,99 Jamin of andere winkel met import, bv. America Today, Delicatessen Jac Bostelaar te Utrecht, of dat ene winkel in de Mariastraat te Utrecht). Dat was even priegelen met een satéprikkertje (waarbij een paar chocoladecupjes sneuvelden), maar dat ding maakte de kerstbal uiteindelijk wel hélemaal af! Wanneer je de kerstballen groot genoeg hebt gemaakt, zou je ook een rolo (eventueel gewikkeld in goud/zilver folie) kunnen gebruiken:

De toplaag is zoet suikerig en breekt lekker knapperig tussen de tanden doormidden. Daaronder zit de smeuïge rode cake verstopt. Het cupje chocola gevuld met pindacrème is een kleine bonus. Natuurlijk smaakt de drop er voor geen kanten bij, maar dat dient dan ook met name een esthetisch doel.

Goed idee om de kerstballen te serveren op een dennentak.

KitKat KerstBos

Een kleine traktatie die makkelijk te maken is en gróót effect sorteert:

Nou zijn de 'family size kitkats' niet te vinden hier, dus moet ik het met de 'gewone' doen. En daarvan breken de topjes inderdaad makkelijk af, bij doorsnijden in één beweging. Uit tien kitkats (bij AH, €3,40) weet ik uiteindelijk vijf grote en zes klein boompjes over te houden. Maar dan moet ik wel zagend snijden. Omdat ik nu een hartgrondige hekel heb (gekregen) aan 'candy melts' (aangezien deze au-bain-marie na een half uur nòg niet volledig gesmolten zijn en daarna juist véél te snel stollen), smelt ik witte chocolade en meng ik daar groene kleurstof doorheen. In een Ziploc zakje, puntje eraf gesneden, en dan maar over mijn kitkat bomen heenknoeien. Snel allerlei suikerstrooisels erop en laten drogen. De bomen plak ik op een rolo 'boomstam'. Waarna het hele bos op een kartonnen bord wordt geplakt (met gesmolten chocolade).

Vergeleken met de video zijn de belangrijkste tips volgens mij: op de juiste manier snijden; goed gesmolten chocola (zodat de kerstballen ook op de zijkanten komen); en even een stapje meer doen om de juiste versieringen te vinden. Zo vind ik mijn sterpieken achteraf te klein (en te wit).

Achteraf zat ik te bedenken dat ik ook nog 'eetbare lijm' (tylose) had kunnen gebruiken om meer kokossneeuw op de bomen zelf te krijgen (en de lelijkere snijranden weg te werken), maar nu ziet het er ook al erg schattig uit. De kerstmannetjes (AH) maken het af. En zo simpel te maken, dat het bijna beschamend is hoeveel complimenten je er voor krijgt!

'Authentiek' Sintsnoepgoed

In het Rijksmuseum hangt het 17e eeuwse schilderij 'Sint Nikolaasfeest' (door Jan Steen). En geïnspireerd daardoor heeft Albert Heijn dit jaar snoepgoed ontwikkeld naar origineel recept.

De kruidnoten "met steranijs" (200g €1,49 in een wel héél erg stijlvol doosje) "werden pepernoten genoemd omdat het woord peper vroeger gebruikt werd voor allerlei sterk smakende specerijen. De pepernoot was dus een Oudhollandsch 'gepeperd' gebak en werd gemaakt van fijn roggemeel, boter, suiker, honing, ei en steranijs." Deze 'authentieke kruidnoten' zijn meer koekjes (4x4,5cm) dan de kruidnoten zoals wij die nu kennen. Een hard knapperige zoetigheid met een héél subtiele smaak. Die ene procent steranijs haalt het niet bij de goed gekruide kruidnoten zoals die aan de andere kant van de winkel liggen.

"Taai taai was van oudsher een alternatief voor speculaas. Alle ingre- diënten zijn hetzelfde, alleen de structuur is anders. Toen boter erg duur was, gebruikten de bakkers namelijk roggemeel, stroop, honing en anijs. Dit deeg kon zonder boter gebakken worden, maar werd met suikerstroop gekookt. Daarom is taai taai niet zo heel knapperig maar eigenlijk... eh... taai. Taai taai werd gemaakt in vele vormen, zoals in de vorm van een ruit op het schilderij van Jan Steen." De taai taai "met honing" (4,6%) in het doosje bij AH (200g €1,49) heeft ook die leuke ruitvorm, met ronde top. Door het deeg zie je de anijszaadjes zitten. En de smaak is ook prima. Een véél geslaagdere variant dan de kruidnoten van hierboven. Alleen jammer dat deze taai taai vooral gemaakt is met glucose-fructosestroop, want dat is natuurlijk zeker niet 'authentiek'.

Route Duitsland: Schokogalerie

En dan loop je dus zomaar door Berlijn. Omdat het kan (en omdat je ouders hun huwelijksjubileum vieren met een midweek vakantie voor het hele gezin). Terwijl we rond de Hackescher Höfe onze tijd prettig spenderen, stuurt een goede vriend een berichtje dat we ook écht naar "die chocoladewinkel" moeten gaan. Na enig zoekwerk (van zijn kant) blijkt het te gaan om Schokogalerie. En laat die nou in de buurt zitten (Große Hamburger Straße 35, Berlin). Tja, dan stappen we er op af ook:

Het blijkt een winkel te zijn (één ruimte, vele stellingkasten) met "ein erlesenes Sortiment feinster Schokoladenkreationen"; een onvervalste chocoladerepenspecialiteitenwinkel dus. Niet goedkoop, maar wel vol pareltjes die ik nog nooit ergens anders heb gezien. Zoals een reep witte chocola met maanzaad (die ik meeneem voor W.), melk met kaneel, en een reep puur met in port gemarineerde, gekonfijte olijven (wat de flip? díe neem ik mee voor mezelf). Verder chocola uit verschillende landen, van verschillende merken en in verschillende percentages cacaogehalte.

Een feestje om hier verlekkerd rond te kijken. Zelfs als je maar één reep koopt (of geeneen), heb je nog het gevoel in een Willy Wonka wereld te zijn binnengestapt. Je gaat vanzelf hopen op de gouden wikkel... Maar zoals de opa uit het boek ook al zei: "zelfs zonder wikkel, is de chocola de moeite waard".

Kroepoek

Kroepoek is een bijgerecht uit de Indische keuken en heet in Indonesië 'kerupuk'. Men kent daar circa 30 verschillende soorten kroepoek met verschillende ingrediënten per soort. Hier in Nederland is de bekendste soort degene die is gemaakt van meel en garnalen (kroepoek oedang) en deze wordt veelal als 'naturel' aangegeven ;)

Voor de bereiding van kerupuk worden garnalen schoongemaakt, zodat alleen het vlees overblijft. Dat wordt gemalen en vermengd met meel. Dit wordt tot een deeg gekneed en dan in de vorm van een brood of rol bijna twee uur gestoomd. Vervolgens worden er plakken van gesneden en deze worden kort gefrituurd. 

De gedroogde (ongebakken) kroepoek (rondjes of visjes of kleurige vormpjes of kronkeltjes) worden verkocht bij Aziatische toko's (zoals Oriental). Thuis hoef je dan alleen een half pannetje (zonnebloem-of arachide)olie te verwarmen op laag vuur tot de olie heet is. Om daar dan de gedroogde kroepoek in af te bakken. Dat is overigens hartstikke leuk, want de plakjes bruisen in de hete olie en ontvouwen zich tot ze bijna in volume verdubbeld zijn. Zodra de randjes lichtbruin kleuren de kroepoek eruit vissen en uit laten lekken op een stuk keukenpapier.

Vet ja. Maar lekker ook. En vers, dus knapperig. En omdat er zoveel keus is in verschillende soorten ongebakken kroepoek (bv 1kg cassave crackers €4,50) kun je nog eens experimenteren. Met olie op de juiste temperatuur kan een kind de was doen. En absoluut leuk voor die kids om naar het hele proces te kijken. Mijn ene zakje 'krupuk udang sido- ardjo' (250g €1,99) voedt zes hongerige houthakkers en drie toekijkers.

Zelfgemaakte 'kersen'(lees: aardbeien)bonbons

We gaan stappen! En zoals dat dan hoort, eerst thuis indrinken. Ik mag dan wel 40min zijn, de lol is er niet minder om. Of misschien is de lol zelfs wel meer. Omdat ik nu de (financiële) mogelijkheden én de onmis(ken)bare capaciteiten heb om daadwerkelijk met iets beters aan te komen dan een fles bessen. Dus ik maak mijn eigen 'jello shots', in (ook zelfgemaakte) cups van getemperde (jawel!!) chocolade. Hoppa!

Recept

Hak (of rasp) 200g pure chocolade fijn. Smelt 150g daarvan in 'n metalen kom au-bain-marie. Roer van het vuur af de resterende 50g door de gesmolten chocolade (hierdoor zal de temperatuur dalen, zodat de chocolade feitelijk zo goed als getemperd is en dus mooi glanzend uit zichzelf opdroogt zonder naderhand van die witte (smelt)vlekken op de chocolade - deze manier van temperen heb ik van Rudolph). Bestrijk een (siliconen) vorm met een laag gesmolten chocolade; dit lukt het best met een schone penseel. Als deze laag hard is geworden, nóg een laag chocolade aanbrengen. De chocolade hard laten worden.

Breng 150ml water in een steelpannetje aan de kook en voeg 1/2 pakje Dr.Oetker Jelly puddingpoeder toe. Roer dit van het vuur af door, tot het poeder is opgelost, en laat al roerend tot handwarm afkoelen. Voeg een flinke scheut (50ml) bourbon of wodka toe, vermeng en verdeel het mengsel over de chocoladecups. Laat (in de koelkast) opstijven. Druk de cups voorzichtig uit de vorm en serveer.

Laat één ding heel duidelijk zijn: alcohol laat zich moeilijk geleren. Liever had ik minder water en meer alcohol gebruikt, maar de eerste poging daartoe was weinig succesvol. Toen voegde ik er uit de losse pols extra gelatine aan toe, wat niet het gewenste effect gaf. Hoe dat wel zou kunnen zijn gelukt:

De puddingpoeder die ik kon vinden (bij Jumbo) was er alleen in aardbeiensmaak. Ik vond het nogal sterk ruiken naar de gelpennen van vroeger, maar dat viel in het eindresultaat wel mee. Thuis heb ik er één voorgeproefd. Ik vond mijn mooie 'kersenbonbons' best wel weinig kersenbonbon en erg veel alcohol. Wat een goed ding is. Alleen houd ik niet zo van chocolade met een vloeibare fruit- vulling. Had ik al gezegd dat ik al fietsend naar de preparty (ik was toen nogal in mijn nopjes met de glanzende chocoladecups), even met één hand ging controleren of mijn licht het wel deed. Daarbij vergetend dat ik juist in die hand mijn schaal met chocoladeshots droeg. Ik kwam dus op het indrinkfestijn met twee overgebleven chocolaatjes; de andere tien lagen ergens op het fietspad. Maar zelfs toen was het nog een geslaagde party gimmick ☺

Rozenmeringues

Dus. Ik moet oefenen. En dan kun je wel leuk koekjes maken (deze en deze). En cake met fondant bekleden en decoreren (deze), maar wat ik ei-gen-lijk echt moet doen, is leren rozen spuiten. Voor de bruidstaart die ik over drie maanden moet kunnen maken. Ahhhh! Maar op de één of andere manier stuit het me tegen de borst om een keuken vol cakejes te bakken, alleen om rozen van botercrème erop te kunnen spuiten. Ik wil ook niet degene zijn die als 'feeder' van mijn collega's een reputatie opbouwt. En ze allemaal zelf maar opeten, ehm, nee.

Gelukkig heb ik de fijne gewoonte ontwikkeld om 's avonds in bed YouTube filmpjes van thuisbakkers te bekijken (Nicko's Kitchen; The Simple Cooking Channel; Nerdy Nummies; It's MosoGourmet) en al klikkend kom ik deze tegen:

Natuurlijk. Rozenmeringues van niets anders dan eiwit en suiker (en wijnsteen). Met nog geen 50kcal per stuk. Die kan ik met goed fatsoen maken, snoepen én weggeven. Terwijl ik, heel belangrijk, leer hoe je rozen spuit.

Het videorecept volg ik tot op de letter en ik bereik nagenoeg het- zelfde effect. Prachtig glanzende meringue die ik naar eigen inzicht kleur. Rood, oranje en groen vind ik wel 'rozig'. Alleen wordt rood nooit echt rood, natuurlijk, eerder donkerroze. Maar meer kleur- stof toevoegen kan niet, want dan wordt de meringue te vloeibaar (en de eters te kleurrijk). In de video worden slechts drie kleuren gebruikt, die in de spuitzak nog met elkaar mengen waardoor de illusie van 'alle kleuren van de regenboog' ontstaat.

Ik rommel door mijn bakgereedschap (dat overal en nergens ligt, omdat ik uiteraard niet een hele kast of lade over heb voor de veelheid aan bakspullen). Chips. Ik mis het essentiële onderdeel: de juiste spuitmond (Wilton nr. 2D). Daarom zijn mijn rozen niet ècht rozen, maar de techniek is dezelfde. Ik tel het dus duidelijk wél mee als training.

De meeste 'rozen' worden weggegeven aan mijn beste sushipartner En ik eet er zelf ook een paar; ze zijn door en door droog en lekker knapperig. Als meringue heel goed gelukt dus (nu herinner ik me weer dat ik feitelijk niet zo'n grote meringuefan ben) en als roos, nou ja, zullen we maar zeggen: 'getting there'. Op naar een webwin- kel (TastyDecorations.nl) of zoiets (Tafel van 18 in Utrecht) voor die ene spuittip. Waarbij dé tip dan is: "gebruik de juiste tip".

PS Overigens is het wel een kwestie van maken, direct opspuiten en liefst dezelfde dag opeten. De tweede helft meringue die ik op de bakplaat spuit bij thuiskomst (ik had de spuitzak in de koelkast ge- legd, zo'n negen uur geleden), vloeit uit tot gladde cirkels. En de gedroogde meringues (je kan nauwelijks van 'gebakken' spreken) verliezen met het verstrijken van de tijd meer en meer van hun brosse knapperigheid.

Chocolate Salty Balls

Het meest bekende muziekrecept is volgens mij "Chocolate Salty Balls" van Southpark's Chef. De bedwelmende stem van Isaac Hayes beschrijft bijna volledig hoe je 'zijn ballen' maken moet. Tenminste, zo lijkt het. Het is dan wel geen 1998 meer (tel ik het nou verkeerd, of is dat écht al meer dan vijftien jaar geleden?! ahhhh!!), maar het is nooit te laat om te doen wat je destijds hebt nagelaten. En ik zie een filmmarathon met D. als de nu perfecte gelegenheid om de zoute chocoladeballen aan iemand (en mezelf) voor te schotelen. Ookal gaan we dan geen Southpark kijken, want dát zou te voorspelbaar zijn. Net zoals dat we geen kerstfilms gaan kijken, alleen omdat het kerst is. Cliché. (We weten dan nog niet dat in bijna elke film die we wél kijken, een kerstscène verstopt zit. Das Boot? Kerstscène! Jagten? Kerstscène. En Nightmare on Elm Street?! Wil iemand ons soms iets zeggen ofzo??)

Ik luister naar het liedje. En ik beluister het liedje nog een keer. Ik probeer mee te schrijven, maar dan nog vind ik dit recept nergens op slaan. Twee eetlepels kaneel met twee of drie eiwitten? Moet je die eiwitten dan opkloppen? Of wat moet je er eigenlijk precies mee doen? En dáár gaat dan gesmolten boter doorheen? Dat slaat helemaal nergens op en de gezongen instructies wijken mijlenver af van alles wat in de patisserie verantwoord is. Maar zoals Chef al zei: "every man has a recipe... for love". Gelukkig ben ik verre van de enige avonturier die ooit het idee heeft opgevat om 'chocolate salty balls' te maken. Ik ga dus maar gewoon doen wat The Geeky Chef heeft gedaan. Behalve dat ik zijn zienswijze ook weer aanpas. Want zoals ik al zei, het recept slaat werkelijk nergens op en laat veel vrijheid over voor eigen interpretatie. Dat zullen we dan maar zien als een luxe...

Recept

Breng in een steelpan 70g roomboter met 150g suiker en 60ml brandewijn aan de kook en laat op middelhoog vuur borrelen tot de suiker is gesmolten. Roer hier van het vuur af 110g pure en 50g melkchocolade (fijngehakt) doorheen. Laat de chocolade smelten ("and give that spoon a lick") en voeg 1tl vanille-extract toe.

Klop in een grote kom 2 eieren (M) los. Meng hier al kloppend het chocolademengsel doorheen. Zeef er 120g bloem, 2el kaneel, ½el cacaopoeder, ¼tl bakpoeder en ¼tl fijn keukenzout boven en vermeng dit met nog eens 110g pure en 50g melkchocolade (in stukken) tot een deeg. Bak dit in een ingevette (hoge smalle) vorm ca. 45 minuten in een voorverwarmde oven van 175°C. Bedek de vorm met aluminiumfolie, zodat zich zo min mogelijk korst op de 'cake' vormt. De chocoladekoek (het lijkt wel brownie, maar dan niet smeuïg) is gaar als een erin gestoken satéprikker of vork er schoon weer uitkomt. Laat enigszins afkoelen. De cake dan boven een kom verkruimelen. Vermeng de kruimels met 185g roomkaas (Philadelphia naturel) en 1el kaneel. Vorm met (behandschoende) handen ballen..  Laat deze 10 minuten in de koelkast opstijven en rol ze dan nogmaals tot perfecte ronde ballen. Rol deze LICHTJES door grof zout. Of nee, eigenlijk niet de ballen door zout rollen, want dat is te veel zout. Beter: sprenkel een klein beetje grof zout over de ballen (meer zout kan altijd nog) "Put 'em in your mouth and suck 'em!"

Stel dat je daadwerkelijk Chef's gezongen instructies letterlijk wilt volgen, dan krijg je dus te maken met dit:

De ballen die ik al had geschept, rechtstreeks uit de vorm, gooi ik maar weg. Die zijn droog en helemaal niet prettig om te eten. De ballen met roomkaas zien er als bal veel beter uit. Domme-ik heb puur om esthetische redenen de chocoladeballen door zoutflakes gerold. En ik proef er pas daarná één. Dom, dom. ZOUT! Véél te zout uiteraard. En hoewel ze er dan nog mooi uitzien, blijkt het zout een halve dag later weggesmolten.

En oh ja. De ballen zijn máchtig! D. zegt wijselijk: "Dit is niet voor de kinderachtige eter". Indeed! We eten er elk één en laven ons verder liever aan de rest van het filmbuffet.

Overigens heeft Rudolph (van Veen) ook 'chocolate salty balls' gemaakt, van chocolade, boter, slagroom en suiker. Hij laat (wijs) het recept van Chef volledig achterwege en zijn ganacheballen ogen heel wat eetbaarder. Dus mocht je het in je hoofd halen om dit ook te doen, wees dan misschien wat minder authentiek...

Tony's Chocolonely

Ik vind ze er uitzien alsof ze rechtstreeks uit de chocoladefabriek van Willy Wonka komen; deze dubbeldikke (180g) repen chocola van Tony's Chocolonely. In daar-kun-je-nog-eens-een-puntje-aan-zuigen-smaken zoals: 'melk karamel zeezout', 'melk kokos amandel kaneel' 'melk koek en chilipeper' en 'melk noga'. (o.a. bij Morty's Kaas, Kanaalstraat 57, Utrecht à €3,25)

Van oktober tot en met december zijn er jaarlijks drie tijdelijke smaken. Deze repen zijn, net zoals de klassiekers (puur, melk, wit, hazelnoot) ongelijk verdeeld. Omdat het in de chocoladeketen ook ongelijk verdeeld is. Want Tony's Chocolonely strijdt ervoor dat iedereen krijgt waar hij recht op heeft: "crazy about chocolate and serious about people". Zo krijg je fairtrade chocolade die ook echt héél lekker is. En grappig: "deze wikkel is gemaakt van gerecycled, FSC-bestempeld, ongestreken papier - want wie houdt er nou van strijken?"

Salmiakki

Dat je dan zomaar opeens in Finland kan zijn.. en het blijkt een waar dropwalhalla!

En hóe heten ze? Gekke theekegeltjes.

Dat in Japan álles anders is (en toch hetzelfde) blijkt ook heel sterk uit het snackgoed. Want snacken moet je toch...

Knapperige kegeltjes van chocoladekoek (1,4cm doorsnede in de basis; 2,4cm hoog) met een geschubde bedekking van chocola met matcha. En dus voor ons Westerlingen het toppunt(!) van anders, maar een ieder die zijn smaakpapillen openzet zal blij verrast zijn. Maker Meiji maakt behalve deze schattige dennenappeltjes, ook kleine koekpaddenstoelen met notensmaak, zoete aardappel of melkkaramel. Alleen kan ik deze groente thee koekjes op internet nergens terugvinden, maar gezien het feit dat alles in het Japans is, wil dat niet zoveel zeggen.

Of zouden ze uit het assortiment zijn?

Pocky Panda

Aan de stijlvolle verpakking vind ik bijna alles goed (behalve dat ik de meeste tekst niet lezen kan). En ik weet ook nog precies waar in Japan we wandelden toen we deze bruine koekstokjes vonden, in een welhaast obscure buurtsuper. Voor hetzelfde geld (maar dan in yen) hadden ze natuurlijk 'pocky dalmatiër' geheten, maar dat allitereert niet zo prettig. Dergelijke mikadosnacks vinden gretig aftrek in Japan (en is ook te verkrijgen bij Aziatische winkels als Oriental).

De stokjes zijn gemaakt van krokante, luchtige chocoladebiscuit. Daaromheen een zachte, op de tong smeltende quasi zuivellaag met sterk straciatella effect. Erg lekker, helemaal als je de stokkies met meer tegelijk afhapt. Van Glico.

Lotte (uit de loterij)

In Japan voor het eerst gekocht tijdens een avondlijke snackbui. Maar deze gekaramelliseerde macademianoten met een omhulling van melkchocolade bleken ook op andere momenten een schot in de roos en voor mijn namiddagvertier op deze lentezondag eet ik mijn laatste zakje leeg.

Na het wegsabbelen van de chocolade blijkt de noot in het midden omhuld met een zoetsuikerig laagje. Met zo'n goede inhoud als dit (ookal zijn het er maar acht stuks in totaal), hóef je ook helemaal niet te snappen wat er op de verpakking staat (want behalve de voorkant snap ik alleen www.lotte.co.jp)

Tof hee!

Ik bewaarde mijn Japanse toffees voor de juiste gelegenheid, maar wat blijkt - toffees hebben geen 'de juiste gelegenheid'. En omdat ze nu al bijna een jaar niet meer houdbaar zijn, moet ik ze hoognodig opeten ;)

V.l.n.r.: Morinaga's kokutou caramel (met melasse): een romige karamel met een donkere bitterzoete smaak - een beetje als bruine basterdsuiker waar het meeste zoet uit is gehaald: 8+. Morinaga's satsumaimo caramel: heerlijke karamel met de weinig subtiele smaak van zoete aardappel: 9-. Morinaga's milk caramel: deze klassieke melkkaramel heeft een gecondenseerde melksmaak die lekker lang blijft hangen: 8. En wat een prachtige doosjes! Glico matcha: de toffee zelf is wat korrelig en minder romig, maar de volle smaak van groene thee maakt dit meer dan goed: 8-. Ik had het kunnen weten; er was sowieso maar weinig wat ik in Japan heb gegeten wat niet (hoewel vaak héél anders) héél lekker was!