Knorr Wereldgerechten 3/3

Met alle 28 verschillende Wereldgerechten van Knorr zou je je "even ergens anders wanen", zegt de fabrikant. Nou wil ik me na een lange werkdag best even ergens anders wanen, en dus besluit ik met álle wereldgerechten de proef op de som te nemen. Oók, omdat sommige van deze pakken mij en mijn huisgenoten tijdens de studententijd door diverse 'wat moeten we nou eten' discussies heen hebben gesleept. En dus is dit meteen het antwoord op de vraag of mijn smaak na een decennium veranderd is. Deel drie!!

Zie wat voorafging in De Grote Knorr Wereldgerechten Test, deel één en deel twee.

Burritos (nr.3): De bijgeleverde kruidenmix ruikt precies zoals die van de taco's. De uitpaktortilla's worden in verband met summier formaat door mij vervangen door zes grote losgekochte, en dan is er maar net genoeg van het pittige sausje. Met de frisse ijsbergsla erbij, zijn deze burrito's helemaal top, maar is niet élke vulling in tortilla's met gesmolten kaas uit de oven, prima? Conclusie: lekker uit de hand te eten kaasverleiding.

Kantonese Kip: De verkregen glijmie-met-saus is prettig lichtpittig met bovendien lekkere zoete (honing)vleesjes en veel knapperige groenten. De komkommer'salade' (what else?) is niet zo fijn fris als bijvoorbeeld die van nasi rames. Conclusie: Er is inderdaad véél van; ruim genoeg voor vier personen inclusief twee puberzonen. Zeer geschikt dus als beide ouders pas om 18.30u thuiskomen en iedereen nog eten moet.

Risotto: Véél groente (optioneel nog extra panvulling in de vorm van (bos)ui). De op de verpakking gesuggereerde verse basilicum zou zeker niet op het werkelijke gerecht misstaan. Maar 10 tot 12 minuten de rijst koken? Zeg eerder 20 minuten! en dan nog is de precieze gaarheid moeilijk te bepalen. De tip "de rijst moet nog iets nat zijn" blijkt weinig helpvol, want op het bord droogt de risotto nog in. De gebakken champignons hebben een onprettig andere (rubber)consistentie dan de (snotterige) rest. Even hapt de schotel lekker weg, maar het valt als een baksteen op de maag; dus zéker geen slagroom toevoegen! Conclusie: dit is niet veel makkelijker te maken dan echte risotto van arboriorijst maar boet wel veel aan smaak in: afgeserveerd.

Moussaka: Het vooraf grillen van aubergineplakjes kost bijna een half uur. En dan moet de hele schotel nog bijna een uur de oven in! Dat kaassausje is weer erg raar: 250ml water+zakje poeder+1 ei +geraspte kaas; maar dit waterige goedje blijkt in de oven tot een dik quasiromige kaaslaag in te drogen, dus vooruit. De moussaka ziet er daarna héérlijk uit: een rijk bubbelende rode saus met fijn bruingebakken romige toplaag. En het is ongelooflijk: het gerecht is niet zout genoeg! Stiekem is deze moussaka als ovenschotel wel geslaagd en de aubergine is makkelijk genoeg te vervangen door courgette of venkel. Conclusie: als je die aubergine weglaat, heb je eigenlijk lasagne met aardappelschijfjes...

Gyros: Beremakkelijk om te maken en best goed te eten lekkere vleesjes met kruidige barbequesmaak. Maar de droge rijst met vreemde tomaten(?)smaak en de gigantisch zoute 'tzatziki' halen het geheel ver naar beneden. De salade is een schamele troost, àls je tenminste niet alle dressing gebruikt (want wederom te zout). Conclusie: mòcht je een pak Knorr Gyros in de kast hebben staan, dan alles weggooien behalve de kruidenmix voor vlees. En daar maak je dan zelf tzatziki bij.

Nasi Rames: De nasi is zout en mag in zijn geheel vooral krúidiger. De 'gadogado' is goed pinda in geur én smaak. Met een lekker frisse komkommersalade die, als je de hele nasi weglaat, samen met de gadogado naar een dikke 8,5 à 9 neigt. Maar de spelfouten op de verpakking ("sniper de ui en halfveer de sperziebonen") zijn wel heel slordig. Conclusie: Alwéér komkommersalade? Waarom geen 'maak-je-eigen-atjar' met gesneden witte kool en wortelreepjes? En een klein zakje seroendeng zou ook niet misstaan hebben in dit pak. Dit is een hint, Knorr!

Kip Palava: De marinade rook zó lekker, maar je proeft er uitein- delijk niks van terug. Het gerecht bestaat uit rijst met sesam en een milde romige (pinda?)saus met malse stukjes kip en veel (extra toegevoegde) groenten. Maar het smaakt eigenlijk nergens naar, ja, naar lichtpittig. Conclusie: saai.

Paëlla (nr.9): Het bijgeleverde zakje gevriesdroogde 'groentenmix' is ronduit sneu te noemen, maar daardoor leent dit gerecht zich wel weer uitstekend voor het opmaken van restjes groente uit de koelkast. En dán is deze paëlla rijk gevuld, zodat er gemakkelijk 6 personen van kunnen eten. Brood en een flinke salade erbij, en 8 mensen hebben te eten. Conclusie: snel een pan vól eten, waar wel nog veel naar eigen inzicht en door eigen hand aan toegevoegd moet worden (knoflook, rode peper, zout, flinke bak zeevruchten, visjes, kip, courgette, een preitje, paprika, (diepvries)doperwten, ui, champignons....).

Teriyaki (nr.8): Een groenterijk, knapperig gerecht met smaak. De rijst (met worteltjes? of wat zijn die oranje stukjes eigenlijk?) heeft een, uiteraard, grote droge korrel. Deze teriyaki is best lekker, niet eens zo vreselijk zout, en zeker niet vies. Maar hoe heet en snel je de biefstukreepjes ook bakt, uiteindelijk is het vlees altijd taai. Wat vreselijk zonde is. Conclusie: het heeft helemaal niks met Japan te maken, waar het voedsel om pure kwaliteit draait, maar een prima diner is dit wel.

Kip Tajine: Verrassende nieuwkomer in het Knorr assortiment, zéér rijk aan groenten (de slimmerik neemt een zakje 'hutspot' AH 500g €1, in plaats van zelf ui en peen te gaan snijden) met malse kipstukjes in subtiel smeuïge saus. Jammer dat de zoetpittige marinade in de uiteindelijke saus ten onder gaat. En het garen van de couscous (volgens mij is dit eerder bulgur!) moet goed getimed worden, want anders is ze koud. Maar Knorr suggereert slim om olie aan de couscous toe te voegen en daarmee hebben we zelfs een nieuw trucje geleerd. Conclusie: een goede combinatie van subtiele smaken, zonder dat je er daadwerkelijk zo'n gebruik-ik- toch-nooit tajine voor hoeft aan te schaffen.

Kip Tandoori (nr.2): De marinade ruikt (in tegenstelling tot de zeer muffe rijst) werkelijk verrukkelijk, maar verder is het weer typisch een gevalletje magische rijstkorrel en magische zelfbindsaus... Ik heb zelf hevig meer groenten toegevoegd (en wat kokosrasp). De saus en gele rijst ògen beide Indiaas maar blijken verder niet echt goed bij elkaar te passen, hoewel de saus best lekker is zonder echt smaak te hebben. Conclusie: in die wereldgerechten kun je in ieder geval wel al je restjes groenten kwijt.

Dürüm (nr.10): De gekruide broodjes in het pak zijn erg goed, maar worden uit de oven wel snel hard. En zijn dan niet meer oprolbaar. Zeker niet omdat de te groot gesneden stukken vlees zich sowieso moeilijk in een rol laten wegzetten. De broodjes zijn dus te klein, maar dat is het grootste minpunt. Lekker pittig, goed gekruid, niet te zout. En dan dat fijne yoghurtsausje: héérlijk! Dille, beetje zout, zurig, voelt romig in de mond. Conclusie: MJAM.

Kip Jambalaya: Lekker veel groenten, knapperige champignons, veelbelovende gemarineerde kip en chorizo. Maar dan moet er nog rijst, sausmix en water bij, zodat er na 20 minuten 'pruttelen' niets meer van over is dan een onbestendig éénpans'prutje' wat als hap-slik-weg tv-diner fungeert. De stukjes worst zijn het lekkerst, maar daar heb je de rest van deze jambalaya dus niet voor nodig. Conclusie: warm en vullend, maar de koude restanten kunnen zelfs de hond niet bekoren.

Nu alle Knorr Wereldgerechten zijn bereid en gegeten (zie ook test 1 en test 2), volgt hieronder het résumé van de testresultaten (met tromgeroffel): Van alle geteste Wereldgerechten zijn Taco's samen met Dürüm mijn onbetwiste nummers één, zeer in tegenspraak met de rest van Nederland die schijnbaar de voorkeur aan lasagne geeft. Wat ik liever zelf maak. Verrassend oké zijn Enchiladas. Gehaktbullar, Chappati (inmiddels niet meer te krijgen), Kip Madras, Burrito's en Kip Tajine. Met iets meer extra werk (bijvoorbeeld een paar úúr marineren in plaats van de vaak voorgestelde tien minuten) en soms juist de kunst van het weglaten, is van Kantonese Kip, Moussaka, Nasi Rames, Teriyaki en Kip Tandoori ook nog wel iets te maken. De rest is afgeserveerd. Tenminste, qua verfijnde smaak. Als je geen aanstoot neemt aan E-nummers, een scheutige hand in zout, een tekort aan groenten (die je natuurlijk makkelijk zelf meer kunt toevoegen) en de schijn- baar eeuwige begeleider 'komkommersalade' (welgeteld bij 6 van de 28 wereldgerechten), dan kun je met Knorr Wereldgerechten snel, makkelijk en relatief lekker uit de voeten. Voor avontuurlijke koks, zeg maar, die niet van zelf nadenken houden. Het is allemaal wel een beetje 'toveren met poeders' (wat op zich best leuk is op z'n tijd), maar echt koken is het niet. De troostprijs gaat, om nos- talgische redenen, naar Beef Shanghai.

Natuurlijk blijft Knorr zichzelf steeds opnieuw uitvinden, want "smaak zit in hun natuur". Bovenstaande test betreft een moment- opname van mijn persoonlijke mening. De Wereldgerechten Specials (Hoisin Kip, Tandoori Tilapiafilet en Sesam Kip) zijn buiten beschouwing gelaten. Want feitelijk vind ik het wel even goed met Knorr.