Jodenkoeken

Er is geen specifieke reden; ik ga gewoon koekjes bakken. Of koé- ken, liever, want ik kies een recept voor jodenkoeken uit Koekje. Gekke naam en gekke koek. Vroeger aten we thuis jodenkoeken uit de bekende paarse verpakking, waarin de heerlijke koeken liggen opgestapeld (Enkhuizer Jodenkoeken). Concurrent Davelaar bakt de koeken schijnbaar al sinds 1883 (historie) en verkoopt ze in een nostalgisch blik. Over de oorsprong en de naam van het gebak wordt nog altijd gespeculeerd, maar íets met een Joodse bakker...

Heerlijk zacht soepel boterig deeg laat zich na een uurtje in de koelkast eenvoudig uitrollen op een flink met bloem bestoven aanrecht. Jodenkoeken horen een diameter te hebben rond de 10cm en dus steek ik dergelijke grote rondes uit de deeglap. En kleine hartjes. Kleine scheurtjes en inkepingen smelten in de hitte uit de koeken weg en er komen na een klein kwartiertje egale ronde brosse koeken uit de oven. Een beetje vettig zijn ze wel.
De toevoeging van kaneel (en een scheutje melk) aan het deeg heeft me verbaasd, want eigenlijk proef je niet aan de fabrieksjodenkoeken dat dit er in zit. In mijn eigen baksels is het evenmin duidelijk terug te vinden, maar het geeft wél net een beetje meer diepte in smaak. De koeken zijn verder krokant en èrg lekker. En bijna bìjna hetzelfde als die uit de paarse bus.