Suikergoed-op-sneeuw

Eerlijk gezegd ben ik een échte maz- zelaar. Ik hoef me vandaag niet op mijn werk te vertonen en zit nu heerlijk vanuit mijn warme huisje naar de prachtige sneeuw buiten te kijken. Vanaf de radio klinkt het be- richt toch vooral binnen te blijven en wederom, net als gisteren, wordt een negatief reisadvies afgegeven. Overal zitten mensen vast; te balen; te koukleumen. Maar zo niet ik. Ík hoef enkel te bedenken hoe ik me vandaag eens bezig ga houden (want de voorbereidingen voor het werkoverleg van vanavond, 35km verderop, heb ik maar even van me afgeschoven). En aange- zien al die sneeuw niet plakt en er dus nauwelijks een sneeuwpop valt te rollen, heb ik hét alternatief gevonden. Ik schep drie oven- schalen (mijn lief zegt altijd al dat ik teveel keukenspullen heb) in de tuin vol maagdelijk witte sneeuw en sprokkel keukenstroop en suiker bij elkaar. Al wat ik dan nog nodig heb is een steelpannetje:

Mijn ingeving(e) komt uit het Kleine Huis Kookboek. Van stroop en suiker wordt volgens oud recept een karamel gekookt, wat ver- volgens op verse sneeuw wordt gegoten. "Rondjes en krulletjes en wriemeldingetje en die werden meteen hard en dat was suiker- goed." Klinkt leuk en dat wil ik ook.

In het recept wordt uiteraard donkere melasse gebruikt en voor de gelegenheid zal ik me met mijn pot 'treacle' aan deze authen- ticiteit houden. Hoewel ik helemáál niet van deze bittere stroop houd (met de smaak van die vieze licoricestaafjes uit een zak Engelse drop) en véél vééél liever keukenstroop of - nog beter- ahornsiroop zou gebruiken. Voor de suiker neem ik lichtbruine basterdsuiker, maar rietsuiker of kristalsuiker kan natuurlijk ook.
De stroop (5/8 cup) met suiker (1/3 cup) in een steelpan onder continue roeren laten smelten, op relatief hoog vuur aan de kook brengen en zodra het borrelt op matig vuur verhitten. Blijf roeren; de smaak van aangebrande suiker is níet lekker. Na een minuut of vijf een druppel suikersiroop in een glas koud water laten vallen. De siroop wordt meteen hard, maar mag a. niet aan de bodem van het glas blijven plakken en b. moet tussen de kiezen kapotkraken. Blijf testen, steeds in een schoon glas koud water, tot dit stadium is bereikt.

De bakken met sneeuw op het aanrecht klaar zetten en de suiker- siroop op de sneeuw gieten. Nou moet je niet denken dat je met dit plakkerige spul daadwerkelijk prachtige kerstbomen kunt gieten, maar dat maakt de lol er niet minder om. Grappig om te zien hoe de suikersiroop ín de sneeuw wegzakt en het prachtige wit bruin kleurt. En hártstikke leuk om met z'n allen te doen.

De hand van mijn lief heeft net even wat langer nodig dan de rest om hard te worden, maar is bij verre het grootste pronkstuk van onze collectie suikergoed. Ideaal om je meteen helemaal misselijk in te eten, maar ook goed te bewaren voor Kerstmis. Alleen; hoé krijg je die sneeuw er weer af (want nat smelt het suikergoed weer enigszins weg)?