Ik had aangeboden bij iemand anders te koken en hoewel dat deels ook zo was, moest ik het mezelf uiteraard niet onnodig moeilijk maken door daar uren in de keuken te staan. Dus het diner was goed voorbereid. Voor het hoofdgerecht hoefden alleen nog de gevulde pasteitjes de oven in (om op te warmen). En als dessert had ik een korstbodem gebakken die enkel nog bestreken hoefde te worden met melkkaramel (dulce de leche, niet meer als zodanig in de supermarkt verkrijgbaar) en consorten. Oftewel: de banoffee pie uit Homemade Winter:
Eerst een deegje kneden van twee delen bloem, één deel boter, een zakje vanillesuiker en wat zout. Het is onpraktisch rot 'scheurdeeg' maar we doen het er maar mee. Vorm bekleden en blind bakken. (Droog) korstdeeg als dit behoort niet tot mijn favorieten (meestal neem ik de onvolprezen pâte sucrée van Gordon Ramsay), maar het lukt. Soort van.
En terwijl de oven zijn ding doet met mijn taartbodem, maak ik zélf dulce de leche. Nou is gecondenseerde melk op zich al héél lekker (meestal vind je in de winkel, zoals de wat grotere supermarkten en iig de Jumbo, deze blikjes van Friesche Vlag)! Trek zo'n blikje open en je vindt een ingedikte gezoete melk die qua uiterlijk sterk doet denken aan gesmolten witte chocola en qua smaak je vinger steeds doet terugdopen voor meer. Twee van die (gesloten) blikjes zet ik onder water in een pan op laag vuur om zo drie uur lang in te koken. Blikje nummer twee zal op voorraad komen want is toch láng houdbaar; blikje nummer één gaat open op het kookadres. En gelukkig, de transformatie is geslaagd. Het resultaat is een bruine, ingedikte melkkaramel met een onmiskenbare en zeer verleidelijke zoete zuivelsmaak. En daarmee besmeer ik de gebakken bodem.
Op de dulce de leche komen plakjes banaan waarna ik mascarpone losroer met de zest van een limoen en een zakje vanillesuiker, en met (kant-en-klare) slagroom vermeng. Melkchocolade'krullen' (een reep milka op kamertemperatuur, bewerken met kaasschaaf of als die er niet is, dunschiller) maken het decoratief af. Mentale notitie voor een (waarschijnlijke) volgende keer: blindgebakken bodem eerst ontvormen en dán vullen.
Het snijden gaat nog niet zo gemakkelijk maar wordt door mijn tafelgenoot met beleid uitgevoerd. De banaantoffeetaart is romig, lekker knapperig en zoet; alles wat je wil van een góed nagerecht. En de resterende melkkaramel gaat de dagen daarna als toet op plakjes gebakken (diepvries)bladerdeeg, want meer heeft het niet nodig. Héérlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten