Rasfriet

Hoewel ik in België woon, het land waar patat werd uitgevonden, [feitelijk waren de bewoners van Dinant degenen die hun gebruik om visjes te frituren, in de winter -geen visjes voorhanden- vervingen door dan maar plakjes rauwe aardappelknol -wél in de vorm van visjes gesneden- in de hete olie te gooien; ik wíl niet eens beginnen over het feit dat Dinant in het tegenwoordige Wallonië ligt, gezien de politieke strijd die nu heerst tussen Vlaanderen en Wallonië] houd ik hélémáál niet van de Vlaamse frieten. Zompig vind ik ze. Te vet. Te aardappelerig. Je weet wel wat ik bedoel: de eerste vier zijn lekker, maar daarna gaan de pommes frites steeds meliger smaken naar bloemige aardappel. Bovendien ben ik meer van de bruine, knapperige frietjes (en dus zijn de friet hier te geel naar mijn smaak). En had ik al vermeld dat de mayonaise hier zúúr is?! Níet lekker!!

Dus toen ik afgelopen weekend in Nederland was, heb ik mezelf voor het eerst in zeer lange tijd getrakteerd op een (kleine) portie RASFRIET, mét mayo. De bereiding van rasfriet doet sterk denken aan die van 'churros', maar dan uiteraard met aardappelpuree in plaats van deeg. De puree wordt door een rooster met vierkante gaatjes geperst, waarna de pu-sliertjes als gebruikelijk worden gefrituurd (anders dan normale friet één keer bakken). Rasfriet is sneller klaar. En véél véél lekkerder, hoewel de meningen hierover verschillen.