Zoals waarschijnlijk velen koester ik een oversentimenteel nostalgisch genot voor de gerechten die ik als kind at. Één daarvan is tuttifrutti. Ik meen mij te kunnen herinneren dat mijn moeder deze exotische gedroogde vruchtenmengeling maakte voor feestelijke zondagmiddagen, als oerhollands (?) dessert na een luxe diner als rollade of rosbief. HOE ze het klaarmaakte; géén idee. Tuttifrutti is dan ook iets wat ik zelf nog nooit, ook maar heb gepróbeerd te bereiden. En daarmee is het tot een illuster, enigszins magisch bijgerecht verworden, wat ik alleen eet vermits mijn moeder tijd en goesting vindt ermee aan de slag te gaan (lees: zeer zelden).
Gelukkig werden moeder en zelfs vader enthousiast van mijn idee om diverse familieklassiekers nog eens uit de kast te halen, en afgelopen weekend was ik in het ouderlijk huis om gezamenlijk boodschappen te doen, maar vooral gezamenlijk te koken. Bij de Makro had ik met voorbedachte rade een fikse emmer (2kg) gedroogde zuidvruchten opgepikt, die ik trots presenteerde aan moeder. Ik zou ingewijd worden in de geheimen van de smit en kon bijna niet wachten...
Na een hele nacht weken van een door mijn moeder uitgeschepte hoeveel- heid (ik was braaf aan het wegen, zeer tot haar verbazing, want zij doet natuurlijk alles zo'n beetje op gevoel en heeft een broertje dood aan de digitale weegschaal die dankzij vader haar keuken siert), waren de vruchten prachtig geweld. Tuttifrutti bestaat van oudsher uit gedroogde appeltjes, abrikozen, pruimen, peertjes en niet nader te definiëren rode stukken vrucht. Moeder deed gewelde vruchten met wat water in een pan (ja, ik lette goed op en schreef elke stap nauwkeurig op kladpapier), zodat het fruit nèt niet onder stond. Aan de kook laten brengen, even laten garen ("maar absoluut niet stuk laten koken", zei moeder) en afgieten. Dan met aanhangend vocht terug in de pan. In een klein schaaltje lengde mijn moeder 2el custardpoeder aan met wat water en terwijl ik nog aan het bedenken was hoevéél water het ongeveer was, want ik wil het wel kunnen reproduceren; zat het mengsel al bij de vruchten in de pan om op zacht vuur in een half minuutje tot de gewenste tuttifrutti in te binden. Hop, in een schaal (lees: Tupperware bak) en klaar. "Wat zullen we nu maken?" zei moeder. Wat zullen we nu maken?! Is het al klaar dan? En is dat alles? Custardpoeder? Gewoon, custardpoeder?!? Dat had ik ook nog wel zelf kunnen bedenken!! Al die jaren autodidactisch kokkerellen hebben bij mij schijnbaar een knop omgezet richting véél en véél te moeilijk doordenken. Custardpoeder; dat verzin je toch niet?! Mama zei dat je de saus ook met wat aangelengd maïzena kunt inbinden, maar dat ze houdt van de zoetige puddingsmaak en dat het haar niet kan schelen dat de saus dan een beetje troebeler is.
Na een hele nacht weken van een door mijn moeder uitgeschepte hoeveel- heid (ik was braaf aan het wegen, zeer tot haar verbazing, want zij doet natuurlijk alles zo'n beetje op gevoel en heeft een broertje dood aan de digitale weegschaal die dankzij vader haar keuken siert), waren de vruchten prachtig geweld. Tuttifrutti bestaat van oudsher uit gedroogde appeltjes, abrikozen, pruimen, peertjes en niet nader te definiëren rode stukken vrucht. Moeder deed gewelde vruchten met wat water in een pan (ja, ik lette goed op en schreef elke stap nauwkeurig op kladpapier), zodat het fruit nèt niet onder stond. Aan de kook laten brengen, even laten garen ("maar absoluut niet stuk laten koken", zei moeder) en afgieten. Dan met aanhangend vocht terug in de pan. In een klein schaaltje lengde mijn moeder 2el custardpoeder aan met wat water en terwijl ik nog aan het bedenken was hoevéél water het ongeveer was, want ik wil het wel kunnen reproduceren; zat het mengsel al bij de vruchten in de pan om op zacht vuur in een half minuutje tot de gewenste tuttifrutti in te binden. Hop, in een schaal (lees: Tupperware bak) en klaar. "Wat zullen we nu maken?" zei moeder. Wat zullen we nu maken?! Is het al klaar dan? En is dat alles? Custardpoeder? Gewoon, custardpoeder?!? Dat had ik ook nog wel zelf kunnen bedenken!! Al die jaren autodidactisch kokkerellen hebben bij mij schijnbaar een knop omgezet richting véél en véél te moeilijk doordenken. Custardpoeder; dat verzin je toch niet?! Mama zei dat je de saus ook met wat aangelengd maïzena kunt inbinden, maar dat ze houdt van de zoetige puddingsmaak en dat het haar niet kan schelen dat de saus dan een beetje troebeler is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten