DB: De perfécte Feesttaart

Scroll down for the English version of this text.

Na een succesvolle eerste poging met Frans stokbrood, reken ik mezelf nu tot de groep van "Uitdagende/uitgedaagde bakkers" (het valt niet te vertalen). En met dit lidmaatschap komt voor de maand maart uitdaging nummer twee: een intens(i)e(ve) verjaardagstaart, bestaande uit luchtige eiercake in vier lagen, compleet met tomatenjam en botercrèmeglazuur. Tomatenjam? Inderdaad. Ik besluit de uitdaging naar het volgende niveau te tillen, over alle conventies van frambozenjam en andere gouden standaards heen, richting pure taartverrukking. Dat mag. Want het is namelijk een verjaardagstaart en in maart ben ik jarig. Toeval bestaat immers niet?!

Het recept komt van Dorie Greenspan's "Baking from my home to yours" en is als uitdaging voorgedragen door Morven. Er is alleen nog de kwestie van het Amerikaanse stuk proza naar de Europese markt vertalen (cup vs gram; waar is al die diversiteit voor nodig?), maar dan ben ik vertrokken:

Ik mix suiker, citroenzest en boter tot een luchtige massa. Ik meng volgens de aanwijzingen melk, eiwitten, bloem en bakpoeder door het geheel. Ik bak twee cakes die goudbruin uit de oven komen. Ik snijd elk baksel horizontaal doormidden (licht, luchtig, bijna Moscovisch gebak, met een heerlijke citroengeur) en heb daarmee deel één van de uitdaging al succesvol afgesloten.

Ik begin aan de botercrème. Vreemd spul, wat gemaakt wordt door eiwitten en suiker au-bain-marie te kloppen tot een soort marshmellowschuim, om het vervolgens af te laten koelen, al kloppend. En daarna moet hier (ahhh) de ongelooflijke hoeveel- heid boter van 350 gram doorheen gemengd worden. Zes tot tien minuten lang, totdat een glanzend zachtfluwelen helderwit glazuur ontstaat. En inderdaad, zoals voorspeld, lijkt het mengsel tijdens dit proces te schiften... Voor mijn gevoel komt het nooit helemaal goed met het botercrèmeglazuur, maar ik ben om héél eerlijk te zijn toch niet van plan om alles te gebruiken (het is al erg genoeg dat ik taart ga eten; het hoeft niet ook nog zo'n vreselijk vette te zijn) en mijn uiteindelijk resultaat is homogeen en smeerbaar, dus goed genoeg.

De taart wordt als volgt gestapeld: cakelaag, boterglazuur, jam, cakelaag, jam, glazuur, frambozen, cakelaag, jam, glazuur, frambozen, cakelaag. Ik kan je zeggen; het is ONmogelijk om over een laag jam op cake een laag boterglazuur uit te smeren. Dat wil zeggen, het gáát wel, maar niet zonder dat de twee lagen zich met elkaar vermengen. Deze stap wordt dus omgedraaid: éérst het boterglazuur en dan de tomatenjam (wat me trouwens enorm herinnert aan vroeger tijden -toen gedurende enkele weken de ultieme boterham voor mij bestond uit een overmatig dikke laag boter op brood, met daarin zoveel hagelslag gedrukt en gesmeerd als er maar op paste; met dáár overheen weer boter en nóg meer hagelslag- lekker, maar het kàn écht niet!). De bovenkant en de zijkanten van de taart worden netjes afgewerkt, ook weer met die vreselijke boterglazuur, en dan kan het Grote Decoreren beginnen.

Geroosterde kokos langs de zijkanten. Een cirkel verse frambozen langs de bovenrand en de mooiste framboos zo precies mogelijk in het midden. Twee cirkels van 'white chocolate chips' (uit Engeland) en daartussen een handvol roze zilverpareltjes. Mooi. Prachtig. Ik heb nog nooit zo'n taart gemaakt en ik ben bijna verliefd op het ding. De verjaardagstaart wordt in zijn volle glorie diezelfde middag nog op het werk aangesneden en ik scoor vet punten (vetter dan die boterglazuur...) Ik wacht alleen even, tot iedereen zijn eerste hap naar binnen heeft, alvorens te vertellen dat het een TOMATENtaart is.

After my first succesful attempt with French bread I consider myself to be a Daring Baker (and yes, such a title shóuld be written with capitals!) This unusual membership comes with a montly challenge and for March there will be the making of a Party Cake (again, capitals are required). A perfect one, no less. And I'm thinking, let's step it up a notch by using my own homemade tomate preserves instead of the more conventional raspberry version. Transforming a pretty good cake into a blissful birthday one. Since it's my birthday. Who says coincidence doesn't exist?!

After some trouble converting the recipe from Morven to a European one (cups, grams, why all this diversity?), I'm mixing it up following strict instructions. Even though I am amazed (AMAZED) at the amount of butter that goes into the buttercream frosting (it's bad enough I am going to be eating cake; does it háve to be such a fattening one?) And I must say, it doesn't quite work. Indeed the mixture starts curdling midway through and I believe it doesn't come together as it should be. But it's consistent enough and it's spreadable, so that's good enough for me.
Assembling the cake is also proving to be somewhat of a pickle. Is it just me or is it just IMpossible to spread buttercream on tóp of the preserves without mixing the two?! I decide just to reverse it, putting the buttercream on the cake layer first and covering it with tomato preserves (which reminds me of days gone by -when the ultimate sandwich for me was a thick thick layer of butter on bread with as much chocolate sprinkles pressed into that as possible, covered with butter again and even more sprinkles- véry good, but in fact not really good fór you) After assembly the Great Proces of Decoration can start. And isn't that always the best part?
Coconut round the edges. Fresh raspberries on the upper outline and a beautiful red one right in the middle. Pretty circles of white chocolate chips (from London) and topped off with lovely pink silver pearls. I am just lóving my cake. I have never made such a wonderful cake before and I am just in love with it. It is devoured that same afternoon at work, but I just wait until everyone has had his (her) first bite before I make the announcement that it's a tomato cake and that the raspberries were merely a decoy...