DB: Julia Child's "French bread"

Scroll down for the English version of this text.

Goed nieuws en slecht nieuws. Voor mij. Ik heb het aangedurfd ('ik durf' met een 'f', maar volledig werkwoord is 'durven' met een 'v' en dus - kofschip- een 'd' op het eind...), bla, ik heb het dus aangedurfd me aan te melden voor de, laten we zeggen, bijzondere Daring Bakers. November 2006 begon dit selecte groepje enthousiaste thuisbakkers met de vervaardiging van hetzelfde bakrecept en in dik een jaar tijd is de 'bakclan' uitgegroeid tot een ware sekte. Maar dan van het goede soort. Van het soort dat elkaar door de bakprocedure heen sleept met tips en complimenten. Elke maand is er een nieuwe uitdaging (lees: recept), uitgedokterd door een steeds veranderende 'host'; dit keer Mary van The Sour Dough en Sara van I like to Cook.

En een uitdaging is het inderdaad, want zij hebben voor mijn eerste maand lidmaatschap een heus Frans stokbrood op het programma gezet, met een recept van maar liefst zestien (!!) pagina's. Een schijnbare klassieker onder de klassiekers, gebaseerd op de instructies van de in Amerika wereldberoemde Julia Child (wie?). Goed nieuws dus, want dit gaat mijn bakkwaliteiten naar nieuwe, ongekende hoogtes brengen. Slecht nieuws ook, want waar bén ik aan begonnen? Zestien pagina's! En in het Engels!! Betreft het een stoute overschatting van mijzelf? Het zal moeten blijken en ik zie deze eerste keer als een test. Eerst maar eens kijken of ik het überhaupt leuk vind...

Ik download het recept (hier). Ik print het uit, want het lukt me maar niet om de beschreven stappen overzichtelijk in mijn hoofd te krijgen. Ik lees het recept, lees het nog een keer, sleep het een tijdje in mijn tas mee bij wijze van "dit kan toch niet zó moeilijk zijn om te vatten?" en leg het dan een tijdje op de stapel papieren op mijn bureau. Ik twijfel en denk aan opgeven. Maar zie mezelf dan verse gist kopen en nadat ik tijdens een bezoek aan de Franse Republiek heuse, ongebleekte, Franse bloem vind (hoe fantastisch dat ik zó dicht bij Frankrijk woon en dus voor de vervaardiging van een 'authentiek' Frans stokbrood échte Franse ongebleekte bloem kan gebruiken!), ben ik vertrokken. Ik begin.

Poging één mislukt een 'beetje'. Want de volgorde is als volgt: gist oplossen in handwarm water en dit met nog meer water en wat zout door de bloem mengen. Het deegmengsel GOED kneden tot elastisch en soepel; 3-5 uur laten rijzen. Het deeg van gasbellen ontdoen, luchtig opvouwen en een tweede keer laten rijzen: 1,5-2 uur. Broodjes vormen, op Franse wijze, en deze nogmaals laten rijzen: 1,5-2,5 uur. De broden omkeren op een bakplaat, met een scherp (scheer)mesje bewerken, besproeien met water en in 25 minuten in een voorverwarmde oven afbakken (en nog drie keer besproeien). En ja, dáár zíjn zestien pagina's beschrijving voor nodig, om alle mogelijke problemen onderweg op te vangen met een uiterst gedetailleerde beschrijving. Ik sta verbaasd van mezelf: ik ben een Engelse bakker (of Franse bakker; hoe je het maar bekijkt!).
Het recept vraagt voor de derde rijs een warme, tochtvrije, vochtvrije plek, die ik gevonden denk te hebben in de oven. Als ik die nou op de laagste stand zet, dan zou ik toch een dergelijke plek moeten hebben? Nou nee, schijnbaar te warm, want mijn brood begint lichtjes te bakken en komt uit de oven zoals het erin ging, maar dan hard. Oei. Ik sta weer verbaasd van mezelf (op minder positieve wijze).

Ga ik dan nú opgeven? Nee, want ik vind zowaar nóg een vrije dag in mijn normaal drukke rooster om opnieuw enkele uren in en om huis door te brengen, terwijl het geknede deeg, letterlijk, de pan uitrijst. De daadwerkelijke tijdsbesteding aan mengen, kneden, bewerken, vormen en bakken is hooguit een half uurtje, maar in totaal ben ik er toch wel bijna een goede twaalf uur mee bezig. Maar het blijkt het waard. De ingekeepte, bevochtigde deegstaven rijzen de tweede keer in de oven door tot een wonderschouwspel. Compleet gebiologeerd zit ik bijkans met mijn neus tegen het ovenglas aangedrukt te kijken hoe er daadwerkelijk stokbroden in mijn eigen oventje ontstaan. Stókbroden zeg ik je. Wauw!! Met een knapperige korst die in de oven nog verder opgebold is. En ken je dat geluid dat verser dan vérs stokbrood maakt; zo'n krakend scheurend "ik ben een goed stokbrood; eet mij" geluid? Dát geluid maakt míjn brood óók! En bij doorsnijden blijkt het brood ook nog eens de gewenste luchtgaten te hebben. Trots. TROTS. Ongekende trots. Natuurlijk meld ik me daarna definitief aan als lid. Ik ben een Daring Baker! Deze maand in ieder geval....

Klik hier om Julia Child in actie te zien met dit deeg.

In English:
There is good news and there is bad news. At least there is for me. I have amazed myself and dared to sign myself up for the Daring Bakers Challenge(s). This used to be a small group of enthousiastic homebakers that creates the same recipe every month, but in a years time it has evolved to a true cult, if you will. Of the good kind. Of the kind that drag each other through the baking procedure with helpful hints and heartfelt compliments (where due). Every month there is a new challenge, 'cooked' up by different hosts every time; this time by Mary of The Sour Dough and Sara of I like to Cook.
And a challenge it is, as for my first month of membership we are set to be making a real life French bread. Which includes a recipe of no less than sixteen (!!) pages. Apparently a true classic amongst classics, based on the instructions by none other than the world famous Julia Child (who?). So good news, for this could lift my baking skills to a whole new level. But bad news also, because whát have I gotten myself into? I don't know yet. Let's just see if I like it first.

So I'm downloading the recipe (here). And then I decide to print it out anyway, for I just can't get all the described steps orderly in my head. I'm reading the recipe, reading it again, dragging it with me in my bag for a while by means of "it can't be thát difficult to understand" and then it dissapears for some time in the stack of papers on my desk. I'm doubting and contemplating giving up. Until I find myself buying fresh yeast and after a visit to France where I find real French unbleached flour (how brilliant that I'm living só close to France that for preparing an authentic French loaf of bread I am able to use réal French flour), I'm off. And I just start.

My first attempt doesn't go so smoothly. For the third rise I am looking for a draftfree nonhumid place, which is practically non-existent in our house. What if I used the oven? I could put it on the lowest temperature and let the dough rest in there! Good idea, no? NO. Of course the bread starts half baking and exits the oven in the same shape it went in, but harder (meaning: rockhard). Ouch. I just amaze myself (not in a good way).

Was this it? Nope, there is another day off in my otherwise hectic schedule so I can spend several hours in and around the house again, while the kneaded dough, literally, rises to the occasion.
The actual amount of time spent mixing, kneading, processing, shaping and baking takes no more than about half an hour, but in total I am up and about for over twelve hours. But it's obviously worth it. The moistened doughsticks rise in the oven the second time around and it's truly a sight for sore eyes. Completely mesmerized I almost press my nose up against the ovendoor watching bread emerge in my own home. Bréad I say. Wow!! With a crispy crust that has formed itself perfectly. Do you know that sound French bread makes when it tears apart: like a ripping "I am a good loaf of bread; eat me" sound? Thát is exactly the sound mý bread is making! And it also has the aspired gasholes and crumb. I am proud. PROUD. Proud in a new way. No doubt about it; I am confirming my membership. I am a Daring Baker! At least, for this month...

Drop met een twist?

Venco heeft een nieuw dropje op de markt gebracht en naar goeder trouw komen deze DropTwisters meteen maar in drie verschillen- de varianten: laurierdrop met een vleugje zeezout, zoethoutdrop met een vleugje steranijs en ho- ningdrop met een vleugje laurier.
En aangezien op internet een actie gaande is (tot 01/03/2008, klik hier) waarbij je bij aankoop van twee zakken het aankoopbedrag van één zak plus portokosten op je bankrekening terugkrijgt, sla ik stevig in met steranijsdrop en drop met zeezout.

's Avonds, bij wijze van 'koekje bij de thee', worden beide zakken door ons opengerukt. Want we wonen dan wel in België, maar droptechnisch blijven we rasechte Nederlanders. En drop smaakt altijd naar meer, wat mij betreft.
De dropjes bestaan uit twee delen, gescheiden door lichte inkepingen, die in textuur nogal van elkaar verschillen: de ene helft is rubberig stevig en de andere zacht indrukbaar. In deze tweede helft zit de additionele smaak, maar om héél eerlijk te zijn proef ik bij dropje numero uno nauwelijks zout, laat staan zéézout. Nee, niet bijster bijzonder, dus voor zoute drop gewoon de heftige 'dubbelzoute' blijven kopen. Dropje nummer twee smaakt inderdaad in de verte naar anijs, maar zéker niet zoveel als dat een venkel naar anijs smaakt en je kunt dus met recht spreken van een "vleugje". Ik vind dít wel een lekker dropje, maar ben niet zo enthousiast over het dropje zelf als over het idee. De droptwisters zijn dus geen nieuwe favoriet, maar de zakken die we nu in huis hebben zal ik met smaak leegeten.

.

Naar aanleiding van het feit dat dropjes eigenlijk helemaal niet gerecenseerd worden, zag ik mijn kans schoon om daarover een nieuwe blog te starten: DROP.

Anzj's basmatipilaf à la Gordon

Gordon Ramsay is een beetje een rare. Maar goed, hetzelfde kan gezegd worden over Jamie (Oliver), of over Ramon (Beuk). Op zich is dat natuurlijk nog tot daar aan toe, maar het grote pluspunt van Gordon is dat hij dan wel weer FANTASTISCH kan koken. Je merkt het al wanneer je één van zijn vele kookboeken doorbladert: ingenieuze recepten die uit hun voegen barsten van de smaak. En bovendien veelal thuis maakbaar, wat niet altijd gezegd kan worden van de creaties van sommige meesterchefs.

Uit "Gordon Ramsay's Geheimen van een Meesterchef", Tirion, 2003 (p.103) kook ik:

Het betreft een makkelijk recept met maximaal effect. Precies zoals we het graag hebben. In een (braad)pan ruim boter smelten en hierin een gesnipperd uitje op zacht vuur glazig fruiten. Dan enkele minuten 250g basmatirijst meebakken, vervolgens het geheel afblussen met 6dl (kippen)bouillon en een heleboel geurige kruiden toevoegen: een flinke tak tijm (of 1el gedroogde tijm), 1 laurierblad (ik neem er 2, want ik weet het natuurlijk beter dan Engeland's meest succesvolle kok), 2 kaneelstokjes, 6 gekneusde kardemompeulen, 2 anijssterren (ik opteer koppig voor 3), de zest van 1 citroen en verder peper en zout naar smaak. De bouillon aan de kook brengen en daarna de rijstmix afdekken met bakpapier. Huh? Bakpapier? Waarom niet gewoon met het deksel? Tja, dat zijn nou die mysterieuze culinaire wegen die enkel Gordon bewandeld, en oké; bakpapier it is. Niet dat ik een 'op maat geknipte cirkel bakpapier met een stoomgaatje in het midden' precies goed op de natte rijstebrij krijg, dus ik leg gewoon een vel bakpapier óp de pan en zet dit vast met een touwtje (want uit ervaring weet ik dat je geen elastiekje moet nemen als zo'n pan nog de oven in gaat, want een elastiekje knapt!) En dan de pan 25 minuten de voorverwarmde oven in. Kun je ondertussen iets anders gaan doen (zoals de rest van het diner maken). Het resultaat is een perfect gare rijst, die zalig geurt en dito smaakt. Zoals verwacht heb ik in één klap mijn lief gunstig gestemd met dit pannetje kruidenrijst. En dat is dan weer in míjn voordeel!

Ik wil een toetje.

We hebben gisteren hart- stikke lekker gegeten: ieder een halve quiche (uit de aanbieding van de Appie) met extra geitenkaas erop en uit de oven nog eens bestrooid met gehakte walnoten; cherrytomaatjes, half uurtje in een middel- warme oven gegaard met behulp van een scheut olijfolie en wat kruiden; en verder (lichtelijk dunne) hete bliksem van 1 gróte aardappel en 2 appels, met daarin rozijnen en daarbij sugarsnaps. Lekker, hoor, maar zéér incompleet zonder toetje. Feitelijk snap ik niet hoe het kan dat na zes jaar, mijn lief nog altijd niet doorheeft dat een vrouw haar zoet moet hebben na de maaltijd. Nou ja, déze vrouw in ieder geval!
Dus ga ik zelf aan de slag, maar het moet zó snel dat Nigella Express er niks bij is. Daarom vul ik de tartelettes uit het kerstpakket (want wanneer eet je die nou? die hebben we dus in huis!) met een rappe custardpudding (custardpoeder tot vloeibaar papje roeren met koude melk en ondertussen zeker dubbelzoveel melk tot het kookpunt brengen en deze daarna door het custardpoederpapje mengen) en daar bovenop gaat jam. Omdat de custard nog warm is, wordt de jam als vanzelf lekker vloeibaar. Hop, grote dot slagroom erop (óók nog uit het kerstpakket, want wanneer eet je nou slagroom? of was dat bedoeld voor in de slaapkamer?): toetje. Van een dessert kun je niet spreken, maar ik ben tevreden.

Bietensoep met ricotta

Soep van rode bieten (het moest eigenlijk bietenpuree worden, maar tja; te veel water...) met verse zelfgemaakte ricotta klinkt héél goed. Wat overjarige munt erbij en een klein Maggiblokje, en je zou denken dat het feestmaal kan beginnen. Helaas. Níet zo lekker. De soep wel, maar de 'kaas' niet. Zurig. Korrelig. Zonde. Beter direct nuttigen dus, die huisbereide verse kaas.
Hoewel ik wel sterk het idee heb dat ik aan de basis sta van een goede techniek!

Zélf ricotta maken!!

Wat doe je als je na een lange dag hard werken 's avonds tegen een uur of half elf uitgeput tegen het naar bed gaan aan zit te hikken? Als je wéét dat je te moe bent om nog écht aan iets te beginnen, maar je vindt het te vroeg om onder de dekens te kruipen, omdat je dan werkelijk zou toegeven aan het feit dat je het niet meer trekt? Wat doe je dan?! Meestal: een beetje tv kijken of wat compu- teren. Gisteren: kaas maken.

HUH?? I know!! Maar inderdaad: ík heb kaas gemaakt. Verse kaas à la ricotta, die direct te gebruiken is en zo vers is als vers kan zijn. Benodigdheden: melk, zout, citroensap. Duur: kleine 30 minuten. Resultaat: pure trots.

Wat je moet doen is het volgende (en serieus, je móet dit echt gaan doen; het is zó cool en zó makkelijk):

Doe 0,5l melk met een snufje zout in een steelpan en zet op middelhoog vuur. Laat de melk níet koken, maar gewoon opwarmen. Zodra er stoom van de melk afkomt, het sap van 2 citroenen toevoegen en de vloeistoffen met elkaar vermengen door met de pan rond te draaien; liever níet roeren. Het brouwsel op laag vuur ca. 10 minuten laten warmen, maar zéker niet laten koken. De melk gaat splitsen en er ontstaat wrongelvlokjes: níet roeren. Je kan wél om je jeukende vingers wat te doen te geven, om de zoveel tijd even met de pan draaien, maar het is wenselijker om er alleen met je neus boven te hangen en te kijken. Wanneer het 'melk'oppervlak bubbelig, schuimig, vlokkerig is en je de onderliggende transparante wei door de 'wrongel' heen kunt zien, de pan van het vuur halen en nog eens 10 minuten laten staan. Ondertussen een zeef boven een diepe kom bekleden met kaasdoek, mousseline of zelfs een schone theedoek.
Het kaasmengsel in de doek in de zeef gieten, laten uitlekken en naar wens uitknijpen (voor drogere vs. nattere ricotta). Klaar!! En had ik al gezegd: direct eetbaar!!

Eén van de betere dingen aan dit recept, afgezien van het voor de hand liggende, is dat je niet eens citroensap hóeft te gebruiken. Élke zurige vloeistof is mogelijk: naturel yoghurt, karne- melk, zelfs azijn. Dit heeft wel enige invloed op de smaak, maar het meerendeel van het zuur komt toch in de weggezeefde wei terecht. Je hebt schijnbaar gewoon genoeg zuur nodig om de melk te doen stremmen. Na toevoeging van meer zuur stremt de melk vooral sneller, maar dit maakt de kaas niet persé veel zuurder. Hoewel de ware vraag natuurlijk is: zou je van de achtergebleven wei 'Rivella' kunnen maken?!?

Uiteraard heb ik al deze wijsheid niet van mezelf (helaas). Ik heb het schaamteloos geplagialiseerd van een Engelse blog, maar doe dan wel weer eerlijkheidshalve aan bronvermelding (hier).

Natte citroencake

Als je moet werken in het weekend, zoals ik de komende dagen ga moeten doen, mag je best iets lekkers maken voor jezelf en je collega's. Nou was ik eigenlijk van plan een fijn taartje te bakken, maar ik had (na een lange werkdag) géén zin om nog uitgebreid boodschappen te doen, dus moest ik me zien te redden met wat er in huis was. Bij gebrek aan kokos in de voorraadkast, werd het dus 'natte citroencake', want boter, suiker, bloem, bakpoeder en citroenen waren voor handen:

Eerst cakebeslag maken zoals je cakebeslag moet maken: boter met suiker crèmig kloppen, dan één voor één de eieren erdoor roeren en vervolgens het beslag afmaken met bloem en bakpoeder (bloem en bakpoeder = zelfrijzend bakmeel). Ik roer er ook nog het sap van 1 citroen doorheen, samen met de zest van 3 citroenen. Het sap van de andere 2 citroenen gebruik ik om suikersiroop op smaak te brengen. In de nog warme siroop gaat ook een handvol gescheurde muntblaadjes, voor een licht aromatische toets. De siroop moet vervolgens afkoelen en wordt daarna over de cake uitgegoten, die vers uit de oven komt.
Dit geeft géén 'knapperig laagje' zoals het recept mij doet geloven (althans, nóg niet), maar zorgt wél voor een hele fijne citroenzure frisse smaak. De cake is inderdaad NAT (wat wel enige problemen geeft met het uit de vorm verwijderen...) maar MJAM!!
Gaat nog gegarneerd worden met muntblaadjes.

Biefstuk 'op punt'

Voordat ik in België kwam te wonen, was een biefstuk voor mij 'rood', 'medium' of 'doorbakken'. Dit zijn, weet ik nu, de boerenbenamingen. Meer gastronomisch en véél mooier is het om te spreken van 'bleu' (zo goed als rauw), 'saignant' (bloederig= rood), 'à point' (medium) en 'bien cuit' (goed gegaard). Vroeger, als student, vond ik het het toppunt van luxe om biefstuk te eten en kocht ik voor mezelf wel eens een ieniemienieklein kogelbiefstukje, maar nu eet ik het eigenlijk nooit meer.

Gedroogde appel-kaneel

Bij het Boertje hadden ze weer iets bijzonders liggen: gedroogde appel- kaneel. Het is me niet duidelijk hoe de bereiding van het produkt tot stand is gekomen, maar het maakt me ook niet zoveel uit want ík heb een duidelijke voorkeur voor gedroogde appeltjes zonder de kaneel (dit geldt overigens niet voor mijn wederhelft). Déze zijn mij te uitgedroogd.

Union Square Café: barnoten

Verwarm de oven voor op 175°C. Strooi 250g gemengde, ongezouten noten (of gewoon lekker 250g cashewnoten) gelijkmatig uit op een bakplaat en schuif deze 10 minuten in het midden van de oven om de noten te roosteren.

Mix in een metalen kom of bakblik 1el grofgesneden (verse) rozemarijn, ¼tl cayennepeper, 1 volle tl donkerbruine basterd- suiker en 1 volle tl fijn zeezout door elkaar. Smelt ½ el roomboter op zacht vuur en roer die met een vork door het kruidenmengsel. Schep nu de warme noten erdoor. Even goed roeren en schudden, laten afkoelen, overdoen in een gezellige schaal en aanvallen maar:
(Bron: "The Dutchman's kitchen, een culinair verlangen naar Nederland" Dirk-Jan Zonneveld, Unieboek, 2006)

Pasta pesto: snel!

Snelle pasta pesto zonder het gedoe van pesto maken:
Kook pasta gaar. Overgiet de afgegoten pasta met goede olijfolie, bestrooi met geroosterde pijnboompitten en ruim geraspte Parmezaanse kaas. Lekker veel blaadjes verse basilicum erover en presto!

Calorie-arm(e) chocoladecake(je)

Chocola wil nog wel eens helpen. Chocolade zorgt in het lichaam voor de aanmaak van endorfinen en daar voel je je happy door. Jammer alleen dat chocolade ook bijna altijd komt met veel calorieën. Want dáár ben je dan minder happy van en dus moet je weer chocolade gaan eten. Waar veel calorieën in zitten.
Kan dat ook zonder de calorieën? (antwoord: ja) En smaakt het dan nog wel naar chocola? (ja) Is het nèt zo lekker? (ongeveer, ja) Moeilijk te maken (nee).

Laat ik duidelijk zijn over één ding: chocolade is an sich natuurlijk onvervangbaar. Als je écht CHOCOLA moet hebben, dan zal het chocola moeten zijn. Geen enkel ander cacaomengsel volstaat dan. Maar als het ook een beetje chocoladerig mag, dan kan dit recept héél goed.
Hoewel het een raar recept is. Zo lukt het niet echt om de schamele oogst van twee eierdooiers met 2el basterdsuiker au-bain-marie tot een dikke luchtige witte massa op te kloppen. Of in ieder geval; míj lukt dat niet. De gezeefde bloem en cacaopoeder die er daarna bij gaan, maken de brij alleen maar plakkeriger en curieuzer. Het komt allemaal redelijk goed zodra de opgeklopte 2 eiwitten door het mengsel geschept worden, maar een vorm van 1 liter vul je er níet mee! Ik deed het mengsel in een metalen schaaltje en liet dit met een pannendeksel erop dik een half uur in de oven garen. Iets minder mag ook, dan is de cake nadien wat 'knaaieriger'; maar ik deed dat zelf liever niet want ik eet niet graag rauw ei. Zorg er wel voor dat de bakvorm bekleed is met bakpapier, want de gebakken cake plakt er behoorlijk aan vast.

Met vallen en opstaan: Parijs

Ik heb gisteren weer een bijzonder plan tot uitvoer gebracht. Vandeweek was mijn allerliefste enigszins teleurgesteld in zichzelf en de wereld (a.g.v. nare sollicitatie-ervaringen), waardoor ik had bedacht dat enige relativering wel op zijn plaats was (in de trant van: klein en soms zelfs groot geluk ligt letterlijk om de hoek; er is meer dan alleen de luchtbel waarin je leeft; op het grote geheel zijn dergelijke details niet belangrijk; etc). Dus zette ik zaterdag- ochtend de wekker op 5.39u (!) om mij en mijn lief naar Parijs te rijden (vanaf Gent met de auto: 2,5 uur), zodat we konden ontbijten in zijn favoriete hotel, het Bel-Ami in St-Germain-des- Prés. En dan konden we er meteen mooi een dagje Franse hoofdstad aan vastplakken: altijd leuk, toch?!?

Klinkt inderdaad als een wild plan, zéker gezien het feit dat ik niet van plan was een héél weekend op te offeren en dus zaterdagnacht in eigen bed wilde slapen (want ook de belastingpapieren 'lonken'), maar de ouders wonen sinds de GroteEmigratie ook op drie uur afstand. Dat is nóg verder en daar gaan we ook wel eens voor een dagje heen. Bovendien vond ik al snel enkele gastronomische missies: 1. de macarons van LaDurée 2. de taarten van TarteJulie, 3. een markt en 4. de sushiband bij LôSushi.

Ad 1.Wie wel eens bij La Durée is geweest (o.a. Parijs, Londen, Berlijn, Zwitserland en Monaco) wéét dat we te maken hebben met een heus FENOMEEN. Géén understatement, ookal heb ik een broertje dood aan het prestigieuze yuppengedoe er omheen. Want bij theesalon La Durée vind je 'madammen met een bontjas'. Verder toeristen, upperclass Parijzenaren en andere zoetekauwen (zoals ik).
Nou is La Durée feitelijk niet zomaar een theesalon. Het zijn patissiers, chocolatiers, confiseurs. In de wáre zin van het woord. Zelfs ik heb wel eens geprobeerd de fameuze macarons na te maken (klik hier), maar een echt hemelse ervaring krijg je alleen wanneer je de échte gaat kopen (€6,90 per 100g = 6 macarons). Mijn ABSOLUTE favoriet: réglisse!! Ongeëvenaard!!
La Durée: 75 Avenue des Champs Elysées, 16 Rue Royale, au Grand Magasin du Printemps, 21 Rue Bonaparte (Paris)

Tja, waarom de macarons zo gedeukt zijn? Omdat mijn voeten het blijkbaar nodig vonden over een Franse stoeptegel te struikelen en ik op mijn 'blote snufferd' belandde. Ik kon tas en camera nog net omhoog houden, maar was niet in staat handen en knieën van een val op de stenen te behoeden, daarbij een dermate grote bloeduitstorting creëerend dat ik de rest van de dag geen trap meer op of af kwam (heel onhandig in de metro). Lopen: pijnlijk. Humeur: danig naar de haaien.

Gelukkig kan een bezoekje aan de supermarkt me bijna altijd opvrolijken, dus mocht ik de produkten in een 'Champion' gaan aanschouwen: o.a. ijstheesiroop. Verder kocht ik pindakaas in een werkelijk práchtig blik (van Dakatine).

Ad 2.
Ik moest altijd nog eens naar Tarte Julie in Forum des Halles in Parijs (308 Porte Berger). En we wáren in Parijs; en het winkelcentrum was niet moeilijk te vinden (metrostation 'Les Halles'). Dat laatste gold echter niet voor de quicherie zelf: wat een onmogelijk labyrinth is Forum des Halles!! Zelfs bij navraag aan de infodesk bleek Tarte Julie nog bijkans onvindbaar. Maar daar in een hoekje verstopt (op -3; de hemel zij geprezen vandaag voor roltrappen!!) : Tarte Julie. Met erachter een eetgelegenheid waar de verse quiches en zoete taarten ter plekke te nuttigen zijn.

Om eerlijk te zijn, valt de aanblik van de taarten me tegen. Fruit- vullingen allemaal in dezelfde vale kleur en allemaal in nagenoeg dezelfde bodems. Ik krijg bijna het idee dat ik dit thuis zelf zou kunnen en ook de quiches verleiden mij niet. Ten lange leste koop ik toch maar een punt walnoten-chocoladetaart (à la brownie), maar enkel omdat de eerste keus honingkaastaart met noten alleen in het restaurant te bekomen is (?). Deceptief.
- Inmiddels thuis, moet ik zeggen dat de chocoladebrownie mij uitmuntend smaakte en ik moet bekennen dat de mythe van Tarte Julie zich enigszins hersteld heeft -

Ad 3.
We waren ooit voor mijn verjaardag in Parijs en aten toen voor het eerst vérse dadels, gevonden op een Afrikaanse groente-en fruitmarkt. Nou moet ik zeggen dat mijn voorbereiding voor de hit-Paris-and-run actie van afgelopen weekend uitermate summier was (ik heb gezorgd voor een volle tank benzine en ik heb de wekker gezet). Ik reken meestal op het geheugen van mijn lief, maar helaas kon ook híj zich de naam van de markt niet herinneren ("Marché DeJean", Rue DeJean, red.).

Uiteindelijk belanden we na diverse omzwervingen bij de vele traitteurs in de Rue des Martyrs: óók heel aangenaam. Zoveel keus in Franse kazen en kaasjes, worsten, vlees (o.a. konijnenlever) en artisanale produkten (paté's, brood, ciders, confituren, kruiden, etc). Er zit hier zelfs een heuse Griekse traitteur (Pelops Keramica, 15 Rue des Martyrs) en de sjieke patisseriezaken doen de - dan nog - gemêleerde herinnering aan Tarte Julie vervagen (lange rijen, zelfs om 17.15u nog!).
Bij de Griek kopen we gekonfijte mandarijntjes, Armeense worst en zoete hapjes (baklava, lobum) die we oppeuzelen bij een kopje warme drank in een naburig café (thé à la menthe €3,70! cappucchino €3,20!!).

Ad 4.
LôSushi weet ik te vinden (8 Rue de Berri) in een zijweg van de Champs Elysées. Dankbaar schuiven we na een lange dag aan de lopende band aan. En hoewel de bordjes hier duur worden betaald (€3 tot €9 p.st.), er nagenoeg geen goedkope groene bordjes op de band rondgaan (met uitzondering van de immer aanwezige edoch prettige, ongepelde sojabonen) en er soms zelfs belachelijke dingen opliggen (twee vanillegaufrettes voor €6); is de complementaire zoetzure gember precies juist gebalanceerd (lees: meer zoet dan zuur), de bediening uitermate correct en vriendelijk en de vis Vers. We beëindigen de maaltijd met King Crab (mjam mjam) en strompelen tevreden naar de film ("Juno"). Interessante dag was het!

P.S. Bij een eerder bezoek aan Parijs (in langvervlogen tijden toen ik nog blogloos was...) werd ik eveneens blij van: restaurant annex kunstcentrum Palais de Tokyo (13 Avenue du Président Wilson); Joodse traitteur Florence Finkelsztajn (24 Rue des Ecouffes); poepiesjieke theewinkel Mariage Frères (30-32 Rue du Bourg-Tilbourg); de traitteurs van Rue le Petit Carreaux en zéker niet te vergeten: de Aziatische supermarkten van "TangFrères" en "ParisStore" aan de Rue d'Ivry (zij zijn zó onvergetelijk dat ze geen eigen website hoefden in te stellen, maar zelfs een eigen Wikipedia-pagina hebben...)

Simpel maar héél fris bijgerechtje

Wanneer we gaan picknicken of een buffet organiseren, maak ik steevast deze "Turkse rijst met perziken". Feitelijk is het geen rijst, maar orzo, een pasta; en het is ook vast niet 'Turks' (maar Grieks ofzo); maar ik koop het bijna altijd in Turkse toko's en dus noem ík het "Turkse rijst".
De truc heb ik afgekeken van een voormalig vriendje eind jaren '90. Je kookt genoeg rijstpasta voor 2p. gaar in ruim kokend water (ik voeg nooit zout toe) en snijdt ondertussen een zestal perziken uit blik (op halfzware siroop) in stukjes. De rijstpasta afspoelen onder koud water en voordat ze als één blok aan elkaar plakt, de perzikstukjes erdoor mengen (eventueel met een weinig van de siroop). Je kan het gerecht gerust koud laten worden; liever zelfs! Héél fris dus, beetje zoet maar niet overheersend en langer houdbaar zonder koeling. Ongelooflijk snel klaar, voedzaam voor een heel leger mensen (afhankelijk natuurlijk van de gebruikte hoeveelheden) en gewoon, wel lekker.

Muskaatwijn

Gevonden bij de Auchan in Roncq, een superzachte lichtzoete smakelijke muskaatwijn. In een prachtige, bijna feestelijke hoekige fles van 750ml, deze "Muscat de Beaumes de Venise", appellation controlée. Na één van de vele proeverijen in de supermarkt meteen een fles gekocht (ca. €8,00) en sindsdien een favoriet bij ons thuis.

Of zoals ze zelf zeggen: "Or Pur. Et tout l'esprit apéritif se révèle. La tradition et la modernité s'entrêmelent pour dévoiler des arômes de fruits frais. Cette alchimie vous emmènera vers un voyage très sensoriel aux couleurs épicées."

Les tartes de Françoise

Sinds enige tijd is Gent een speciale taartenzaak rijker. Aan het Laurentplein (nr.35) prijkt Les tartes de Françoise, geopend elke dag behalve dinsdag van 11.00 tot 18.00u en op zondag van 9.00 tot 14.00u. Ik heb al gehoord van iemand die voor élk (!) weekend twee taarten meeneemt naar huis, omdat de moeder er zo verzot op is...
Er worden taarten verkocht in twee varianten: gezouten of gesuikerd. Van de quiches heb ik nog niet mogen proeven (hoewel spinazie, brie en tomatencoulis érg goed klinkt), maar de zoete versies staan in mijn geheugen gegrift. Ten eerste is daar de huisspecialiteit "witte kwarktaart op speculoosbodem" die ook bij Exki en Hotspot (voorheen Eva) te verkrijgen is. Een romige kaastaart met kruidige koekbasis, waarvan menigeen (klik hier) naar het recept op zoek is. Verder een interessante pruimen-peperkoektaart en griesmeeltaart met sinaas en amandelen. De zwarte-bessen-crème-brùlée viel míj enigszins tegen, maar voor de bananentaart met huisgemaakte brésilienne mag je me dan wel weer altijd komen wakker maken!

Deze laatste (foto rechts) is enkel op bestelling te verkrijgen (dus twee dagen van tevoren even bellen), maar is zó vers dat de brésilienne er ter plekke met handenvol op wordt gestrooid. De taart bestaat uit een krokante bodem, waarop banaan en verse slagroomvulling, afgemaakt met een tegelijk knapperig en taai noten-kokosstrooisel. Verrukkelijk!