In de diverse supermarkten en toko's is een uitgebreid scala aan fruit en (gedroogde) vruchten te verkrijgen, met uiteenlopende smaaksensaties. Natuurlijk smaakt een pas geplukte ananas uit Costa Rica niet hetzelfde als de nog groene variant die hier bij de GB te krijgen is, maar ik voel mij gezegend met alle mogelijkheden. Dat neemt niet weg dat je eens in de zoveel tijd écht iets bijzonders onder ogen krijgt en voor ons waren dat "verse dadels". Heel, heel anders dan de bekende ingedroogde versie (die vaak ook nog met glucosesiroop overgoten is!) en vóór die markt in Parijs, vorig jaar maart, nog nóóit eerder door mij gezien (nee, ook niet in Istanbul).Het is écht iets héél aparts:
De dadels zijn hard en redelijk moeilijk van de pit te happen. Die eerste draderige hap heeft iets bitters en de meesten (ik, mijn lief, mijn moeder, mijn tante uit Aruba, schijnbaar zelfs de marktkoopvrouw van gister) moeten de neiging onderdrukken om het ding niet weer uit te spugen. De textuur lijkt op die verse kokos: tikkeltje vochtig en knapperig. Langzaam dringt daarna een lichte noterigheid de smaakpapillen binnen (doet sterk denken aan tamme kastanjes), waarna een zoetige dadelnasmaak blijft hangen, waar volgens mijn lief nog iets frissigs van geconfijte citroen in zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten