En toen was ik het opeens hartstikke zat. Het zout, het zinloze vet, de vele suikers en de geraffineerde hapsnap voeding die ik aan het verorberen was. De chipsverslaving, de avondlijke vreetbuien (ja, ook ik), het toenemende buikvet, de '1 kilo per jaar'. En dan wist ik nog niet eens hoe ik er van binnen uitzag. Aders, hart, maag/darm kanaal; hoe lang zou het nog meegaan? Als ik dan inmiddels auto- didactisch (met dank aan internet en vele vele kookboeken) zoveel van voedsel afwist, waarom at ik dan niet beter? Ik had dus mooi geen antwoord op die vraag, of ja, juist wel: er was geen reden om niet beter te gaan eten. Dus kocht ik "Het 17 dagen dieet" boek van de Amerikaanse huisarts Dr. Mike Moreno (€14,95), want ik wilde vooral af van de maagkrampen en in betere gezondheid verkeren. Ach, en als ik daarbij wat kilo's zou kwijtraken, zou je mij niet ho- ren klagen!
Ik had de tip uit een glossy tijdschrift. Nou niet bepaald 'evidence based' maar in mijn eentje zou het gewoon niet gaan lukken. Want ik hou te veel van lekker en in al mijn levensjaren ben ik nog nooit serieus in gewicht afgenomen (als je die vier maanden pijnstillers in 2010 niet meetelt, waardoor ik toen permanent misselijk was en dus alleen crackers at - stomme hernia). Om heel eerlijk te zijn be- viel de roze kleur van de omslag me wel en ik begon gewoon eerst maar eens met lezen. Maar meneer Mike Moreno schrijft bijzonder enthousiasmerend en tegen de tijd dat ik bij hoofdstuk 3 aankwam (vanaf waar de eigenlijke dieetregels worden uitgelegd) had ik al helemaal de juiste mindset. En dus begon ik te '17 dagen diëten':
Het 'dieet' bestaat uit vier cycli van elk zeventien dagen. Wat míj bevalt is dat bepaalde zaken onbeperkt genuttigd mogen worden. In cyclus 1 zijn dat magere eiwitten en reinigende groenten. En wie zichzelf restricties oplegt, mag zichzelf op ander vlak juist dingen toestaan, vind ik. Dus kocht ik fantastische zalm, verse tonijn, alle groenten die ik wou (óók de hele dure bij delicatessenwinkels) en de lekkerste bosbessen, bramen en aardbeien. Mijn lunchpauzes waren opeens te kort; gevuld met het oneindig kauwen van een karrenvracht groenten. Ik verduurde opmerkingen van collega's over mijn rauwe bloemkool en steevaste zak geraspte bospeen. Ik at eieren en gooide de dooiers weg, niemand wilde meer naast mij zitten omdat ik altijd vis at. Maar na zeventien dagen woog ik toch maar mooi vier kilo minder, had geen last meer van de jarenlange spastische darmenonzin en voelde me daadwerkelijk fitter. Dus ik ging door en eet nu al ruim een half jaar (min of meer) anders. Natuurlijk ben ik me bewust van de beperkingen (zie HIER de voor-en nadelen volgens de Consumentenbond) en dus gebruik ik de regels van Dr.Mike als basis. Verder eet ik nagenoeg weer zoals normaal, maar dan met de nadruk op eiwit, groenten, vezels en (beperkt) fruit. En ik laat de koolhydraten grotendeels weg, vooral de monosacchariden.
Mijn voorraadkast heb ik stevig uitgemest, waarna een enkele reis voedselbank volgde (goede daad, check). Ik koop geen verwerkte fabrieksvoeding meer en hoewel de nare chipsverslaving nog niet helemaal gemeesterd is, ben ik in het algemeen veel gezonder. En voel dat ook zo. Er is in totaal tien kilo af, ik pas weer in een 'M' (soms zelfs een 'S') en ben vooral een stuk blijer wanneer ik mijn silhouet in de spiegel zie. Mensen die me een tijdje niet hebben gezien maken stuk voor stuk een opmerking over mijn verslankte verschijning. Twee keer per week fitnessen lukt natuurlijk nog steeds niet altijd, maar daar voel ik me in ieder geval een stuk minder schuldig over. En dit werkt een stúk beter dan het advies van mijn huisarts destijds over de darmkrampenklacht: "leer er mee leven"...
Die 'leer ermee te leven' ken ik en is heel deprimerend. Fijne tekst ik ga er ook maar eens naar kijken, vooral naar de voordelen.
BeantwoordenVerwijderen