En hóe heten deze eigenlijk?

Gekke Surinaamse zoetzure vruchtjes die ik gekocht heb in Utrecht (Prins Bernhardplein) maar nog niet in mijn mond heb durven steken. Hoewel de verkoper mij bezwéérde dat ze op tamarinde lijken (en dàt vind ik lekker!)

Agrimarkt

Het boerenleven. Waar is het gebleven? Kun je in de moderne tijd van tegenwoordig, waarin commercie en kapitalisme hoogtij vieren, nog eerlijke inkopen doen? Gelukkig wel, want dwars tegen de trend in zijn er weer meer en meer particuliere initiatieven voor 'verkoop aan huis', wat soms zelfs leidt tot grote pareltjes (BioPlanet, HetBoertje; zie 'inkopen: detailhandel').
Minder biologisch, maar tóch óók fijn zijn de boodschappen- loodsen van Agrimarkt. Ruim opgezet, met streekprodukten in het assortiment (zelfs Achterhoekse kaneelbeschuit) en behalve de alledaagse benodigdheden tevens zaden en tuinartikelen in de schappen. De prijs die je hier betaalt is scherp, maar niet verdacht laag. Bovendien is er royaal gedacht aan winkelplezier: de boodschappenkar is een ware verrukking om mee rond te rijden (soepel draaiend, licht en eenvoudig duwbaar, maar helaas nèt iets te diep om ergonomisch verantwoord te zijn), hoge plafonds, brede gangen en op de klantentoiletten zelfs vochtige doekjes. Het huismerk is 'Markant' en je vind hier nog '50%' stickers op de snelverkoop (daar waar de AH van 50% naar maximaal 35% korting ging voor produkten waarvan de uiterste houdbaar- heidsdatum nadert).
Te vinden in Roosendaal, Middelharnis, Goes, Middelburg en Vlissingen. Níet te verwarren met de tuincentra van Agriland.

Kom hier níet voor een toevalsontmoeting met je nog onbekende, toekomstige minnaar. Een lichtelijk hoog gehalte 'geitenwollen- sokken' en, vooral, 'zwarte kousen'... met alle respect.

Speculoos vs speculaas

In het begin was ik er verbaasd over dat het in België met 'oo' werd geschreven in plaats van met 'aa'; inmiddels echter erken ik speculoos als een éigen koekje. Maar er is dan ook daadwerkelijk een onderscheid: speculaas is kruidenkoek met een specifieke kruidenmelange (witte peper, kaneel, gember, kruidnagel, noot- muskaat, kardemom) terwijl speculoos eerder gekaramelliseerde koek is. Daarmee houdt speculoos qua smaak het midden tussen speculaas en een bastognekoek, maar lékker vind ik ze beiden (wat níet geldt voor de respectievelijke pasta's, want daarvan is alleen de speculoospasta favoriet)!!

DB: Opéra Cake

De uitdaging van deze meimaand was er nogal één! En bleek zowel in het máken als tijdens dit posten, een race tegen de klok. Fran, Lis, Shea en Ivonne (die laatste beschreef tevens het uitgebreide recept) waren de creatieve bedenkers van de uitdaging: een Opéra Cake. Maar anders dan de traditionele amandelcake met koffiesiroop en bittere chocolade mousse; zou het een lichte (zowel in smaak als kleur) variant moeten worden, opgedragen aan A taste of yellow, in het kader van de LiveSTRONG stichting door Lance Armstrong (ben je nog mee?) Helaas dus weer een taart en wéér met botercrème (niet mijn favoriete spul), maar met een enorme keuzevrijheid in smaak en kleur.

This DB May project challenged me in more ways than I anticipated for. The making of the cake, taking its picture(s) and now posting about it áll have had me pressed for time - and no, not eating it; that went down just fine. But I háve loved learning how to make an Opera Cake and am thankful for the hosts who concocted such an outrageous task (recipe).

Ik had het snel al helemaal bedacht met een joconde van gemalen pistachenoten (met misschien een tìkje groene levensmiddelen- kleurstof voor extra dramatisch effect), amandelsiroop, lichtgele botercrème op smaak gebracht met citroensap en -rasp, en ik hàd de bedoeling het geheel fraai af te werken met een glanzende toplaag van lavendelpaarse chocolade. Inderdaad: ik wilde de eetbare kleurstof eens royaal door mijn hand laten glijden, want wat moet je anders met al die kleurenpotjes in de kast?!
En ik had óók nog een prima gelegenheid: de samenkomst van mijn opleidingsgroepje (11p) voor een barbeque. Ik hoefde alleen maar om 18.00u in Lebbeke te zijn (waar?) en na een relaxte uitslaapochtend kon ik, na ontwaken van mijn vriend, lawaai gaan maken in de keuken (we zeggen een uur of half elf).

I my mind, mine was going to be a 'chartreuse' green pistacchio joconde flavoured with almond syrup and complemented with lemony yellow butter cream. Skipping the ganache off course wàsn't an option and for my glaze I pictured a beautiful light lavender purple shiny topping. Maybe a hint of food colouring here and there for some additional dramatic effect... And I had júst the occasion. The gathering of my fellow trainees (11p) for some presummer BBQing where me and my cake were expected at 6pm. So after my love finally arose from the bed I was all set to begin making noise ánd clutter in the kitchen.

Nou doe ik dingen nooit helemaal volgens de regels, zélfs dìt niet blijkbaar, en ik vond het dan ook nodig om víer in plaats van dríe jocondes te bakken. De hoeveelheid (pistachegroen) beslag was er naar en ik wilde méér laagjes! Gelukkig had ik twee evengrote bakvormen geïmproviseerd dus hoefde ik het bakproces maar één keer te herhalen. Resultaat was wel direct een keuken vol afkoelende cakelagen (die, even tussen haakjes, wél erg plakkerig waren en dus in retrospectie níet op het rooster van de uitgeschakelde cv konden afkoelen).
Nou hebben wij (lees: ik) een behoorlijk aantal mengkommen en -schalen in huis, maar ik heb ze allemaal bevuild tijdens dit bakproces. Voor amandelsiroop. Voor slagroomganache met witte chocolade (om letterlijk je vingers bij af te likken). Voor 'lavendel'glazuur. En voor de botercrème.

The dough for the joconde turned out pretty green which would later result in some "is that a... spinach?!... cake?" remarks. And in retrospect I should have known that the baked layers would be somewhat sticky, so trying to cool them on the rack of the kitchen radiator was nót a good idea (am still trying to clean it as it hardened). But I was not going to be bothered with such trivial issues. I was a 'Dáring Báker' and so I made joconde, syrup, buttercream, ganache and finally glaze. For which I needed every bowl in the house.
Although I am really having a difficult time trying to grasp the concept that is butter cream. Making it always gives me a sudden rush of panic for it never seems to come together, until suddenly (much later than you would expect it to) it does... I used a bit of lemon juice for the butter cream syrup, too, and flavoured the finished product with lemon zest ánd more lemon juice. Véry yummy! The white chocolate ganache was finger licking good and my 'lovely' lavender glaze came right out of a bottle that said 'violet' (which such have been 'fuchsia'):

Mag ik trouwens nogmaals herhalen dat ik het concept van botercrème gewoon niet vat! Dit was weliswaar een beter geslaagde versie dan die van maart, maar de paniek was er weer. Want het door elkaar mixen van de genoemde ingrediënten leidt lange tijd enkel tot een geschifte aanblik. Letterlijk. Alleen bij stug doormixen ontstaat op een gegeven moment het gewenste resultaat (maar dat gebeurt natuurlijk altijd láter dan je nog voor mogelijk houdt)! Ik had zelf het punt al bijna bereikt waarop ik opnieuw wilde beginnen met het hele botersmurrieproces... Maar niet nodig dus en dankzij eetbaar geel en de toevoeging van citroensap die ik mijzelf permitteerde, volgens de gelukkige eters het lekkerste deel van de uiteindelijke cake. Het 'lavendel' voor de toplaag haalde ik uit een potje 'violet'.
Resulaat: Hema-tompoes-roze:

Maar nog afgezien van deze gifroze felle kleur, was de narigheid van het telefoontje om 15.00u: waar ik bleef! Hûh? Ik had net lekker een kleine rustpauze ingelast, omdat de ganache nog te vloeibaar bleek en van een stapelcake was verre van sprake. Ik had al in Lebbeke moeten zijn! En dat bleek 45 minuten (auto)rijden van mijn huisdeur. Stress!! (Niet echt een goede basis voor de perfectionistische assemblage van een OpéraCake). Tussen douchen, omkleden en smeren door, is het fotograferen van mijn eindresultaat er een beetje bij ingeschoten, maar laat ik zeggen dat de eerste indruk een nogal roze was. En op de één of andere manier vreesden mijn mede-eters een spinazietaart...

But even more disturbing than this bright pink color was the unexpected telephone call at 15am: if I wasn't coming?! Say again? I had just put the ganache in the fridge for it was a bit runny and had allowed myself a little break. Turned out the BBQ didn't start at six... In between showering, layering cake (who said anything about working neatly when you're an hour and a half late - and counting), dressing myself up and cutting cake there just wasn't time to shoot pictures, but just let me say that the first impression is a pink one.

Maar lékker!! Geslaagde uitdaging! But good! Succesful challenge!!

Reisspijs

Oh jee, ik moet woensdagochtend om 10.00u in Amsterdam zijn. Door de zéér waarschijnlijke files, een bijna onhaalbare opgave, vanuit Gent (B). Of ik zou VROEG! moeten opstaan... (nè) Dus heb ik besloten morgen na het werk vanuit Terneuzen door te reizen, en dus de avond vantevoren al ter plaatse te arriveren (wat nog heel wat voeten in aarde had om te organiseren, want aangezien ik niet in de auto wil overnachten op één of andere verlaten parkeerplaats, moest ik een hotelbed hebben en laat dát nou niet zo eenvoudig blijken).

Er staat dus inmiddels een tas klaar voor mij, met daarin lunch en eten voor tijdens het werk, diner en (gezonde) snacks voor onderweg en lunch voor woensdag (organisch ontbijt is voorzien door mijn b&b). Dat betekent dus: 1. een bak met AardappelIdee (staat af te koelen), twee gekookte eitjes (enkele dagen houdbaar, lekker - vind ik - en voedzaam), koude pannenkoeken, enkele boterhammen, (bio) bananen, taaikorstjes, dadels, een zakje Cup-a-Soup (tomaat-mozzarella, uit Duitsland) en mijn lege thermosflesje. Want die laatste moet ik morgen voor vertrek op het werk nog even met thee vullen. Feitelijk heb ik dus geen excuus om 'en route' naar een supermarkt te gaan, maar wie weet...

Pannenkoeken met notenragôut

Ik ben alleen thuis (alweer). Mijn liefste werkt belachelijke uren van 12 tot 22u en ik heb nachtdienst gehad, dus ik ben pas tegen het middaguur aanspreekbaar (voor niemand, want er is niemand thuis: ààhhhhh). Ik kan me met mijn slaperige ongewassen hoofd echt niet op straat vertonen vooraleer ik onder de douche ben geweest, maar ik heb niet de energie om onder de douche te kruipen en boodschappen te gaan doen, voordat ik iets gegeten heb. Dussss; wat kan ik eens maken met de in huis aanwezige ingrediënten? Melk en bloem: check. Een eitje: check. Pannenkoeken dus mogelijk! Hé kijk nou, een bakje gemengde paddenstoelen. Mooi:

Uitje fruiten in ruim boter (lees: lijnzaadolie met klein klontje boter) met een fijngehakt teentje knoflook (lees: teen) en daar dan voor één persoon 100g in stukken gesneden paddestoelen aan toevoegen: shiitakes, kastanjechampignons en oesterzwammen. Laten garen op zacht vuur en dan een halve eetlepel bloem mee laten bakken. Afblussen met 1 tot 1,5dl water na toevoeging van een half blokje porcini ai funghi. Pistachenoten, wat geraspte kaas en 'een blubje' room erbij en deze notenragôut over een (verse, warme) pannenkoek verdelen. Ik vind onderin de koelkast nog halfverlepte verse koriander en garneer met de laatste kiemgroenten van deze week. Genoeg ragôut voor twee pannenkoeken (en op die derde pannenkoek gaat deze blauwe bessen heerlijkheid, bij wijze van toetje).

Pistachenoten

Misschien nog wel duurder dan cashews, maar (gepelde, onge- zouten) pistachenoten behoren evenzo goed tot mijn favorieten. Heerlijk in salades, in (wok)gerechten en vooral lekker 'uit het vuistje'.
Pistaches (pistacia vera) groeien aan struiken of kleine bomen (tot tien meter hoog) met een licht gedraaide stam en zijn afkomstig uit het nabije Oosten (Iran, Griekenland en ook Italië en Californië). De Romeinen exporteerden de planten naar diverse regio's waaronder Sicilië, waar de voedzame lavabodem van de Etna zorgde voor welige groei van de groene pistache. De Iraanse productie met verschillende variëteiten wordt schijnbaar door kenners de beste smaak toegekend. Een pistachenoot is rijk aan onverzadigde vetten, vezels, ijzer, magnesium en fosfor en bevat geen cholesterol. Per 100 gram: 570kcal - 21,0g eiwit - 28,0g koolhydraten - 46,0g vet waarvan 24,0g mono-onverzadigde en 14,0g meervoudig onverzadigde vetzuren.

(Wilde) asperges

Sommige mensen kijken reikhalzend uit naar de opening van het 'aspergeseizoen', wat loopt van medio april tot ongeveer eind juni, en ik moet toegeven dat hoewel ik niet zo'n fervent fan ben, ik de asperge ook best weet te waarderen. En dan moet gezegd worden dat de groene (die níet geschild hoeft te worden) mijn voorkeur heeft boven de witte, om puur praktische redenen. Overigens zijn de asperges in Nederland dúidelijk goedkoper dan in België (dus echte liefhebbers; waagt u over de grens...)

Bij de Delhaize kun je voor €4,99 deze 'wilde asperges' kopen.

Marinade(s) voor spareribs

...of voor ander vlees.

Diner met een verrassende wending

Ik zag het helemaal voor me dat ik op mijn vrije dag een indrukwekkende maaltijd in elkaar zou draaien voor mijn werkende lief. Uiterst onbaatzuchtig, uiteraard... In één van mijn kookboeken (De mediterrane keuken) las ik een intrigerend recept voor pompoentortellini en dat zou ik wel 'even' maken.

Alleen halverwege de middag zag ik het opeens niet meer zitten om zélf verse pasta te maken. Ik weet het, het is feitelijk niet zo moeilijk: met de juiste bloem en genoeg eieren/eierdooiers moet het lukken, maar het is hét meest vreselijke deeg om te kneden (taai, hard, onkneedbaar) en dan moet je dat naargeestige perpetuum mobile van 'je deeg door de pastamachine halen' nog daarná doen (lees: ik was lekker bezig met andere dingen en kon mezelf er niet toe zetten naar de keuken te strompelen, en ja, dát komt voor)! Dus ging ik de stad in. Want het was mooi weer. En misschien werd er wel vers pastadeeg verkocht in de supermarkt (nee) of bij een Italiaanse specialiteitenwinkel (dicht). Terug thuis was ook mijn liefste al retour van zijn werk en samen hebben we ons (lees: hij) tóch aan het kneden gezet. Waarna ik tortellini zou vouwen met als vulling de al door mij bereide pompoenpuree. Maar na vier stuks heb ik dat opgegeven en mijn vriend gevraagd spaghetti van het deeg te snijden. Met pompoensáus dan maar. Is in principe precies hetzelfde, tóch?!

Maple&Mustard

Bak (500g) worstjes of ander vlees in een koekenpan met een klein scheutje olie rondom aan, tot gaar en goudbruin (8 tot 10 minuten). Schenk eventueel overtollig vet uit de pan en voeg 1el ahornsiroop en 1el grove mosterd toe. Roer tot het vlees gelijkmatig bedekt is met dit glanzende glazuur. Bijvoorbeeld te serveren als cocktailhapje (worsten schuin doorsnijden en met een prikker serveren).

Heb ik nu bananenspacecake gebakken?

Ik had al een bepaalde fascinatie met bananen'brood' (lees: cake), maar onlangs werd er zelfs een speciale 'Banana Bread Bake Off' gehouden door enkele leden van de occulte Daring Bakers. Maar liefst 79 (!) verschillende recepten inclusief foto's van bananen- brood (je kan nog stemmen tot 2 juni). En nee, ik deed daar niet aan mee, want ik vind het wel leuk zat dat ik mijn eigen blog bij probeer te houden naast werk en sociaal leven; maar er waren wél inspirerende ideeën bij (zoals een bananenbrood met ananas en kerrie) en dus was ik, voor ik het wist, tóch aan het bakken geslagen:

Eerst een nachtje yoghurt uit laten lekken in een zeef met kaasdoek. Het is nog verbazingwekkend hoeveel vocht eruit lekt, als je de yoghurt gewoon zo laat staan. De dikke hangop die overblijft wordt door geprakte bananen gemengd en dit hele goedje gaat dan weer bij luchtige lichtgele crème van boter, suiker en eieren. Bloem erbij en hopakee; in dé bakvorm. En omdat ik de vorm vrij vol had gedaan, zag ik mij genoodzaakt een rand van bakpapier om de vorm te knutselen, zodat eventueel boven de vorm uitrijzende cake niet langs de rand zou lopen maar binnen het bakpapier zou opstijgen (achteraf niet nodig).
Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik, in plaats van volkorenbloem, de uit Londen meege- brachte hemp flour heb gebruikt: hennep- bloem, zeg maar. Ik weet het. "Rich in Omega 3 and 6" staat er op de verpakking, en: "flour from the food hemp seed is perfectly suitable for baking and cooking, as it pleasantly enhances foods with its nutty flavour". Tóch heeft het bijna iets verbodens en misschien is het wel daarom dat het eindprodukt mij zo goed bevalt... Bovendien vind ik de smeuïge natte binnenkant, die bijna aan pudding doet denken, met de kruimelige zachte buitenkant érg lekker! Mét stevige banaansmaak!

Linzen in rozenthee

Als een vrouw de hele dag moet werken, mag een vrouw 's avonds best lekker eten voor zichzelf klaarmaken. Sterker nog; ik geloof absolúút dat je het na een lange dag verdiend hebt! En dus sla ik aan het koken, zodra ik binnenkom (dat moet namelijk dírect beginnen, want als ik eenmaal op de bank - of achter de computer - wegzak, komt er niks meer van).

Linzen heb ik in de lunchpauze gekocht (zo'n pak kost ook geen fluit!) en rozenthee van Mr. Jones heb ik nog ergens achterin de kast liggen, want dat betrof zo'n typische 'interessante' aankoop die het in de dagelijkse praktijk niet haalt bij mijn geliefde sterrenmunt. Dus fruit ik een gesnipperd uitje aan met een fijngehakt teentje knoflook in een wok met wat olie, terwijl ik in een steelpannetje de rozenthee, met kruiden volgens recept, maak. Na vinden zíj van het recept dat je de linzen à la risotto langzaam moet gaarsudderen (ik laat creatief een kaneelstokje meetrekken met de linzen), maar ík denk (retrospectief) dat je ook gewoon de linzen beetgaar kan koken in de thee om ze daarná te bakken.

Bij gebrek aan bietjes, blancheer ik witte asperges, broccoli en erwtjes en roer die met amandelschaafsel en verse koriander door de theelinzen. Schapenkaas heb ik ook niet, maar wél verrukkelijke blauwschimmelkaas. En natuurlijk heb ik teveel gemaakt, zodat ik morgen voor de lunch een bakje koude-linzensalade kan meenemen (is niets anders dan de afgekoelde versie van dit diner). Lekker. Groenterijk. Vezelrijk. Voedend. Maar rozentheesmaak? Mwâh. Als ik de volgende keer nou eens sterrenmunt gebruik...?!

Risotto met asperges en rivierkreeften

Witte asperges dun schillen, de houten uiteindes eraf snijden en vervolgens met schil en al in heet water beetgaar blancheren. De asperges verwijderen en in stukken snijden, maar de schillen in het kookvocht bewaren en hier een tablet groentebouillon aan toe- voegen. De schillen eruit zeven.
In een (gewone) pan een gesnipperd uitje fruiten in een scheut olijfolie en daar na enkele minuten een fijngesneden teen knoflook (of 2) aan toevoegen. Als de ui glazig ziet, arboriorijst enkele minuten laten meebakken op middelhoog vuur. Dit afblussen met een volle soeplepel aspergegroentebouillon. Gedurende een twintigtal minuten, steeds door toevoegen van een enkele lepel bouillon, de rijst op zacht vuur garen (lees hier het feitelijke recept). Dille toevoegen. En de stukken asperge, grofgesneden rivierkreeftenvlees, een lenteuitje in ringen, (Parmezaanse) geraspte kaas, amandelschaafsel en nog meer dille. Serveren met blokjes avocado.

Chocoladesnappel

Samen met de pakjes Caprisonne (en later de flesjes Orangina) en deelverpakkingen Manner, gelden deze Verkade chocoladesinaas- appelen als wáár vakantiesentiment. In de Engelse supermarkten liggen ze nog volop, maar kun je ze in Nederland (België) eigenlijk óók nog kopen?! Hier, op de officiële Verkadesite, vind ik de gekke bol in ieder geval niet terug (en ook deze chocoladereep met elitehaver is onvindbaar).

Wilde spinazie

Voor €1,89 koop je bij de Albert Heijn een zak wilde spinazie van 400 gram, gewassen in ijswater. Het is een groente die ik voorheen enkel occasioneel kon vinden in de toko, maar die zich perfect leent voor een salade (grotere stengels en dikke nerven even verwijderen) en heel lekker is. Bovendien is de 'wilde' spinazie een stuk beter te wokken dan de gewone, omdat déze niet zo tot pap wegslinkt.

Snelle salade: (wilde) spinazie; avocado; maïs; tomaatje; plakje zalm, garnaaltjes of rivier- kreeftenvlees; wàt er nog in de koelkast ligt en een dressing van ½el mosterd, scheutje azijn, lik honing (of ahornsiroop), wat gember-of mosterdpoeder, cayennepeper en (olijf)olie.

Marokkaanse dadelkip

Voor speciaal bezoek wordt speciaal eten gemaakt, ookal moet ik eerlijk zeggen dat het voor mij zélf tevens bijzonder relaxerend is om een fijn diner samen te stellen (en te maken). Maar dat betekent niet altijd hetzelfde als 'fancy smancy'; en dus maak ik voor een nog jonge oude studievriendin een geurige kruidige kip:

Als je dadels lekker vindt, dan vind je dadels lékker: of je lust ze wél of je lust ze níet. En die specifieke zoete smaak bevalt veel mensen, dus moet het wel bijna een veilige gok zijn om de holtes van een maïskip op te vullen met dadels. Dus week ik ontpitte Medjoul dadels in het sap van één citroen en vul elke dadel met een geroosterde cashewnoot. Dat gaat bijzonder makkelijk met de plakkerige, minder vlezige Medjoul dadels. Bij gebrek aan foelie neem ik 2tl kaneel, 1tl gemalen fenegriek, ¼tl gemalen nootmuskaat, een snufje piment, ¾tl gemberpoeder, ½tl gemalen witte peper en ½tl zout voor het specerijenmengsel en rol daar de vochtige dadels door. Kip volproppen met gefruite ui en dadels, de overige specerijen met honing en saffraanwater (en wat olie) over de kip uitstrijken en kippetje de voorverwarmde oven in (175°C). Na dik anderhalf uur (en één keer keren) komt een waar feestmaal tevoorschijn. Knapperige gebruinde kip met een verrukkelijke vulling. Bij het aansnijden blijkt dat de dadels als één klont zijn samengesmolten, wat meteen verklaart waarom bij Engelse Christmas Dinners de 'stuffing' soms apart wordt klaargemaakt. Ik geloof ook wél dat de dadels vocht en smaak van de kip hebben opgenomen, maar ik denk níet dat de kip nou zoveel smaak krijgt van de dadels (laat staan van de cashewnoten). Maar de combinatie van kruidig kippenvlees met zoete dadels is een héle goede!

Mister Sandman

Wanneer je op een willekeurige zaterdag op de terugweg van de Lokerse geitenkaasboerderij 't Eikenhof (biologische geitenmelk, geitenkaas, geitenijs - die laatste €5,00 per liter), toevallig richting Hulst rijdt, zou je zomaar onderweg op de nieuw-ingerichte hoevezuivelwinkel van Mili kunnen stuiten (Eksaardebaan 7, Lokeren). Sinds 1995 wordt hier ambachtelijk ijs vervaardigd in maar liefst 25 ijs- en 12 sorbetsmaken. Onder andere: speculoos, hazelnoot, appelsorbet, cassissorbet... Bovendien is er een keur aan artisanale kazen. Wij kochten er de meest zacht, meeste smeuïge, meest romige geitenbrie Merlijn (€28,00 p.kg) en een Zandmanneke (€4,75 per stuk, in naturel en met tomaten). Deze laatste is een rauwmelkse witschimmel- kaas van de Beauvoordse Hoevezuivel te Veurne (van J. Deeren-Dequeecker).
Mili open di tm za 10-12 en 14-18.30, zo 10-12.

Route België: fruit uit Astene

Ooit zag ik in dezelfde straat als waar DeWassendeMaan zit (Beekstraat te Astene, Deinze), een grote loods met daarvoor een bord waarop "elke zaterdagnamiddag van 14.30 tot 17.30u". Karelsfruit. En ik moest meteen denken aan de door mij zo geliefde groente-en fruitloods van Van Landschoot. Zou dit nèt zo'n groentewalhalla zijn? Maar zulke beperkte openingstijden!
Vandaag deed zich de gelegenheid voor om een kijkje te nemen bij deze Karelsfruit. Want het was klokslag half drie toen mijn lief en ik onze aankopen inpakten bij De Wassende Maan. En dus gingen wij in de zon zitten wachten op wat komen ging bij Kareltje. En het kwam. Twee grote vrachtwagens met hetzelfde logo reden achteruit de open deuren van de loods in. Mijn hart maakte een sprongetje: kofferbakverkoop vanuit de groentekar? Veel halen, weinig betalen restjesverkoop? Oh, joy!!

Een vriendelijk meneertje met blonde bob kwam op ons toegelopen en keek ons verbaasd aan. Wij waren de eerste (en enige) aanwezigen. Hij zei: "Tja, we hebben geprobeerd de letters van het bord vooraan weg te werken, want we verkopen hier niet meer. Maar als jullie willen mogen jullie wel even in de koeling kijken; ik zeg nooit nee tegen klanten." En wij durven schijnbaar nooit nee te zeggen tegen vriendelijke verkopers. Met een ananas (€3,50) en een stel avocado's (3 voor €4,00) terug in de auto. Schijnbaar is niet alleen kwalitéit hun troef...

Designwater

O'Cool is het soort van keten dat je in Nederland niet ziet, maar dat wel degelijk bestaat in landen als België en ook in de Mediterranée: de diepvriessupermarkt. Waar je ingevroren produkten koopt. Maar omdat er schijnbaar geen brood valt te verdienen met diepvries alleen, zijn er ook diverse (vreemdsoortige) pasta's te koop, zoals tagliolini met citrusvruchten, en is er een heuse watercorner. Waar je mineraalwater in designfles koopt: zeventig (!) verschillende water'soorten' in de prachtigste flessen. Bijvoorbeeld Ogo. En Icelandic Glacial. Maar de mooiste vind ik die van Tynant, met daarin Welsh bronwater. Tynant is bekend van de kobaltblauwe glazen druppelfles. Deze PET fles uit 2000 is een ontwerp van Ross Lovegrove (gaf tevens vorm aan de Apple Imac) en heeft een heel aantal designprijzen in de wacht gesleept. Het idee achter de bijzonder mooie, asymme- trische fles is dat het licht erdoor gebroken wordt als ware het een wateroppervlak en zou ons moeten herinneren aan smeltend ijs.

1l Ty Nant plat €1,59
0,5l Icelandic Glacial plat €0,99

Brandnetelbrood

Ik vond brood bakken eigenlijk altijd nogal 'mystiek' en nog steeds heb ik niet helemaal door wát nou de logische stappen zijn. Kijk, als je een cake gaat bakken is het duidelijk: boter en suiker tot een crème kloppen, daar één voor één de eieren doorheen mixen en dat met bloem tot een deeg mengen. Maar brood? Moet er nou wel of niet suiker en/of bloem bij het lauw-water-gist-papje? Moet je na de eerste rijsperiode nou wel of niet het deeg opnieuw góed doorkneden? Hoe heet moet de oven? Er zijn teveel vragen dan dat er antwoorden zijn en dus heb ik mezelf tot doel gesteld váker brood te bakken. Zelf, dus.

Maar mooi niet uit de losse pols, natuurlijk en daarom gebruik ik bovenstaand basisbroodrecept van Jamie om met de brandnetel- bloem van het Gents Bakkershuis een brandnetelbrood te bakken.

Wat wonderwel lukt. Het brood komt goudbruin gerezen uit de oven (met dank aan mijn betrouwbare broodvorm). De griesmeel proef je niet eens terug, maar de brandnetel duidelijk wél. En het brood is de dag nadien zelfs ook nog te eten (wat niet gezegd kan worden van de meeste broden uit de BBM).

Het leukste van zelf brood bakken, is toch wel het 'gisteffect': dat levende deeg kneden, de elasticiteit voelen en het zien 'groeien'.

Het Grote Moelleux Onderzoek, deel 3

Nóg een recept gevonden voor moelleux au chocolat, dus ik sla, na poging 1 en 2, weer aan het experimenteren:

Dit is het enige recept van de drie, waarin de eieren (lees: het ei, ik halveer het recept natuurlijk, wat we zijn maar met z'n tweëen en het moet niet te gek worden) gesplitst moeten worden. Uiteraard betekent dat: opkloppen van het eiwit en ik vraag me nadien af waar al dit extra werk goed voor was. Want hoewel deze moelleux een lekker krokant korstje heeft, is het beslag eigenlijk al te luchtig en dik om 'vloeibaar' genoemd te worden en het is dan ook geen wonder dat er geen chocolade uit het gare, doorgesneden cakeje stroomt. De smaak van deze versie is oké, maar niet dat je zegt "daar ga ik de blits mee maken".

Conclusie: je moet het recept van Gordon Ramsay hebben!

Broodvorm

Ik ben compleet fán van mijn relatief nieuwe broodbakvorm. Van hard zwart kunststof, gekocht bij het Gents Bakkershuis. Invetten is níet nodig! Schoonmaken nadien nauwelijks aan de orde. Kan eventueel in de vaat- wasmachine, maar ik heb daar nog geen nood aan gehad, want even simpel na het bakken schoonwrijven met een keukenpapiertje volstaat. En het brood komt elke keer eenvoudig uit de vorm. Te koop in verschillende afmetingen en er bestaat zelfs een rekje om de -stapelbare- vormen in te hangen. Súper! (en ik bedoel níet de rip-off van Jamie)

Middeleeuwse 'gespleten nonnen'

Leuk, een recept uit de Middeleeuwen. En ik weet niet of het 'hinein redenieren' is of niet, maar bij de bereiding van deze 'gespleten nonnen' krijg ik daadwerkelijk een oud-oud-Hollandsch gevoel. Ik waan mij de keukenmeid in een druk bevolkt kasteel, met kippen die om mij heen over de keukenvloer scharrelen en de onmogelijke taak om mijn gevulde eieren boven een knappend open vuur te bakken. Want dát is de bedoeling: gekookte eieren vullen en bakken, een dubbelbereiding dus:

Stap één: eieren hard koken (ongeveer 10 minuten). Dat is niet zo moeilijk en met een gaatje in de luchtkamer lukt het eigenlijk altijd. De gekookte eitjes in de lengte doormidden snijden en voorzichtig het geel eruit lepelen. Stap twee: de dooiers fijnprakken en mengen met genoemde ingrediënten (ruim kaneel-en gemberpoeder, verse peterselie, een zure appel, saffraan en ciderazijn). Iets aan deze kruidencombinatie geurt naar tijden van weleer en hoewel ik aanvankelijk vrees dat het zonder mayo nooit goed gaat komen (hadden ze natuurlijk nog niet in het jaar 1000), doet het fijngeraspte appeltje in combinatie met de appelazijn prima dienst als 'bindmiddel'. En het ruikt héérlijk!

Stap drie: de eiwithelften vullen met het dooiermengsel en in hun geheel door een losgeklopt eiwit halen. Stap vier: de 'nonnen' in bruisende boter in een warme koekenpan aan beide kanten bruin bakken, te beginnen met de vulling naar beneden. Stap vijf: warm of koud opeten. Lekker! Ik ga dit vaker maken; heel apart.