Kiwi carpaccio

Op eerder genoemd dinerfestijn 'Chez Rich' waar ik als sjiek des- sert Crêpes Suzette uit mijn hoge hoed toverde, was op culinair gebied nog veel meer te halen. Zo waren er niet 1 maar 2 voorge- rechten: zijn naamloze wortelcreatie met olijvensalsa en pasham.

En mijn kiwi carpaccio.

Ja, heus, kiwi carpaccio. Want als je niet de beschikking hebt over je eigen keukeninventaris, moet je je flexibel opstellen. Ik had wel andere ideëen, maar daarvoor waren bijvoorbeeld soufflépotjes nodig en die heeft natuurlijk niet iedereen in de kast staan. En het is dan ook weer zoiets om met je halve keuken in de achterbak op sleeptouw te gaan. Wist ik veel dat ik zou mogen kokkerellen in zo'n goed geoutilleerd etablissement?! Maar deze carpaccio leek mij dus relatief veilig (benodigdheden: een mes - desnoods van het aardappelschilsoort en die heeft iedereen wel liggen - borden - heeft ook iedereen, die ìk ken tenminste - en een steelpan) en toch bijzonder:

Recht-toe-recht-aan recept waarin (dun) gesneden plakjes kiwi (groen en geel) worden besprenkeld met siroop. Deze is gemaakt van water en suiker, waar een zakje groene thee (èchte, uit Japan) een kwartiertje in heeft getrokken en dan lichtgeroosterde roze peperkorrels aan toegevoegd zijn. De suikersiroop was hard ge- worden, maar dat was natuurlijk snel opgelost (door weer even te verwarmen). Sprenkel, sprenkel, garneren met fijngehakte verse munt en serveren:

Een fris hapje waarin de authentieke groene thee helaas niet terug te proeven was en de peperkorrels een beetje bitter bleken, maar verder goed. Sowieso een waar kleurenspektakel, en zeker niet te zoet. Prima.

De voorafjes werden gevolgd door zelfgemaakte (!) volkorenpasta met héérlijk mals kruidig stoofvlees 'spezzatino di manzo' (uit "De Zilveren Lepel"). Beide niet van mijn hand. Maar alles zeker voor herhaling vatbaar!