DB: Mallows & Milanos

Deze maand slaan koekjes de klok voor ons Daring Bakers. Gastvrouw Nicole (van Sweet Tooth) had bedacht dat we de recepten van ene Gale Gand konden volgen en zij koos er maar liefst twéé uit om te bakken. Nou woonde ik een hele tijd in Gent (B) en in het Frans is Gent Gand, dus Gale Gand kon qua naam mijn goedkeuring al wegdragen. Mevrouw bakte voor het Voedselnetwerk een heel aantal koekjes en zo zouden ook wíj moeten gaan doen.

The July Daring Bakers' Challenge was hosted by Nicole at Sweet Tooth. She chose Chocolate Covered Marshmallow Cookies and Milan Cookies from pastry chef Gale Gand of the Food Network.

I have lived in Gand (Belgium) for well over four years, so by name only I was enthusiastic about this chef. Although I have never heard of her otherwise... Apparantly she makes an awful lot of cookies and so were we supposed to.

Koekje nummer één bleek een simpel zanddeegkoekje (met een vleugje kaneel), waarop zelfgemaakte marshmallow moest worden opgespoten om het geheel vervolgens in gesmolten chocolade te dopen. Mallows dus. Nou hoeft het voor mij allemaal niet zo zoet en dat van die zelf marshmallows maken zag ik ook niet zo zitten, maar omdat het toch barbecue-seizoen is en je eens in de zoveel tijd misschien 's avonds wel zo'n Amerikaans spekje aan een stokje wil roosteren boven nasmeulend vuur, vooruit, kocht ik een zak. Ik had er welgeteld vier nodig (spekjes; niet zakken!) om al mijn koekjes van marshmallow te voorzien (ik sneed elke marshmallow in drieën); dus het is hoog tijd om neefje en nichtje weer eens uit te nodigen..
Deze baksessie was dus niet zo uitdagend in de ware zin van het woord. Een beetje een droog koekje met vrij weinig smaak van zichzelf. Daarop een veel te zoet spekdingetje (even verwarmen en de fabrieksversie smelt wonderwel aan het koekje vast), gedoopt in een mix van pure en melkchocola. Lekker, omdat bijna alles gedoopt in chocola lekker is:

Koekje nummer twee vond ik iets interessanter. Een fijn vanille- koekje dat in de winkel verkocht wordt onder de naam doublies (of soms doublettes) en dan meestal gevuld is met een witte crème. Mw. Gand noemt ze Milan Cookies.

Recept:
Mix 85g zachte roomboter met 100g gezeefde poedersuiker tot een luchtige crème. Voeg 1tl vanille-extract en een ½tl keuken- zout toe. Meng in gedeelten 3 eiwitten door het mengsel (dun dún geschift beslag) en roer hier 100g gezeefde bloem door- heen (alles blijkt goed te komen). Spuit op geruime afstand van elkaar, rondjes deeg op een met bakpapier beklede bakplaat en bak de doublies ca. 10 minuten in het midden van een voorver- warmde oven (170°C). Uit de oven op een rooster laten afkoelen.

Als je ziet hoe de koekjes in de warme oven uitlopen, vraag je je wel af of al dat gedoe van het opspuiten (deeg in spuitzak schep- pen, moeilijk doen met mooie rondjes spuiten, een hoop afwas nadien) wel de moeite waard is, maar anders krijg je de doublies waarschijnlijk niet plat genoeg.

Lekkere luchtige koekjes, die helaas voor deze uitdaging gevuld werden met een simpele (veel te vloeibare) vulling van gesmolten chocolade, wat cacaopoeder en geraspte sinaasappelschil. Door de toevoeging van die laatste twee kreeg het geheel gelukkig een klein bittertje, maar de voorgestelde zest van één hele sinaasappel bleek veel te overheersend. En waarschijnlijk was een ingenieuze witte crèmevulling beter geweest; en in ieder geval authentieker.

The Mallows I didn't really like. Sure, the dough was easy enough and the cookies were fast to make, but all this sweet marshmallow stuff was a bit too much for my (European) taste and only the dip- ping in melted chocolate made them interesting. But then again, almost everything covered in melted chocolate is edible. Maybe if I'd made the marshmallows myself I would have felt more challenged.
The Milan Cookies were better. A very fine, tasty vanilla cookie that looked a lot and tasted exactly the same as the storebought version I know from my childhood (called doublies). A bit of a pity though, that the filling consisted only of melted chocolate with cream and orange zest. I will never again use a whole orange in such a recipe; far too orangy. I was pleased, nevertheless, with the ultimate easygoing aspect of these recipes. If I would have had children, these would be perfect to make together. But hey, now at least I can invite my little nephew and niece to eat away on the leftover marshmallows. Barbecue anyone?

Bergman's Boterspritsjes

Behalve de uit de kluiten gewas- sen Domtorens (groot in formaat én groots van smaak), maken ze bij banketbakkerij Theo Blom (Zadelstraat 23, Utrecht) sinds eind negentiende eeuw (1888) ook de enige échte Bergman's Botersprits. Pieter Bergman was hier (hier! in Utrecht!) degene die sprits in de Nederlanden introduceerde. Hij ontwikkelde het recept tijdens zijn stage in Düsseldorf en zijn collega's daar noemden het Spritzkuchen alias sprits. Het deeg van tarwebloem, roomboter, suiker en zout wordt namelijk met behulp van een spuitzak met grove mond, in brede zigzagstrepen op de plaat opgespoten. Eenmaal gebakken zijn de brosse koeken knapperig, luchtig en boterig: helemaal goed (met mate)!
Bij Theo Blom is de rest van de vitrine overigens gevuld met werkelijk de prachtigste gebakjes en taartpunten. Wanneer ben ik ookal weer jarig?!

Boterspritsjes (duimpjes) €4,50 (270g ca. 36 stuks) €6,75 (450g); botersprits (staven) €4,50 (kleine doos met 3 spritsstaven) €6,75 (grote doos met 5 staven). Losse duimpjes gaan voor €1,50 per ons over de toonbank.

Pastasalade met zalmforel

Deze gerookte zalmforel uit Overlangel bleek gewéldig lekker. Woonden we dichter in de buurt, dan zouden we zéker tot de vaste klantenkring gaan behoren. Ik maakte er een lekkere pastasalade mee (al dente gekookte pasta, geblancheerde verse sperzieboon- tjes, augurkje, pijnboompitten, pecannoten, gefruit uitje met wat dille en stukjes courgette, zalmforel en avocado) waarbij een sim- pele vinaigrette (avocado-olie met appelazijn, flinke schep Zaanse mosterd, honing, fenegriekpoeder en likje mayo) en batata in de oven geroosterd (mét schil).

Route Nederland: rechtop in de wind

In IJsselstein, tegenover Luigi's IJssalon (waar ze oa kaneel-en Bailey'sijs verkopen) en de Action, staat op de oude vestingmuur één van de weinige molens die in NL nog bedrijfsmatig geëxploiteerd worden: de Windotter (Walkade 73). Deze stellingkorenmolen van steen is een markante trekpleister aan de rand van de oude binnen- stad: een lust voor het oog bij volle wind en een waar walhalla voor de thuisbakker. Want er is 'n winkel bij, waar het versgemalen meel te koop ligt:

En behalve bijvoorbeeld Zeeuwse bloem, zwarte mout, roggemeel, geplette tarwe en speltkorrels, kom je hier ook niet tevergeefs voor brood-en bakmixen (eierkoekenmix!), bakingrediënten (bak- poeder, maïsgries, ammonium, dubbelkoolzure soda, griessuiker, sukade, en ouwel) en bier. Yep. Bier. Het windotterbier wordt speciaal gemaakt door de Maasland Brouwerij is er in bock, wit, blond (€1,05), tripel (€1,35).

Na een rondleiding door de molen (op afspraak) kun je in het bij- behorende theehuisje terecht voor een ontbijt of lunch, natúúr- lijk met vers molenbrood.

De winkel is open van dinsdag t/m vrijdag van 10 tot 17u en op zaterdag van 10 tot 16u. Vakantie dit jaar van 27 juli tot en met 10 augustus.

Apenlu...ier

Behalve interessant vers brood, veelal gebakken met meel van de molen, verkopen de bakkers in IJsselstein (alias Apenstad) uite- raard ook gebak en koek. Een rond appelbroodje bijvoorbeeld. Of een apeluier; omschreven als een hartvormige koek gevuld met amandelspijs en stukjes appel (€1,20). Een streekprodukt dat zijn bestaansrecht ontleent aan de legende van de aap en smaakt naar een gevulde koek met door de spijs geraspte appel. Except, it just doesn't look like a heart to me...

Lien; komt dat zien!

Feitelijk werd ik eerst louter gedreven door de verkrijgbaarheid van roti kukus, maar de 13km erheen peddelen (en 8km terug) waren óók een goede reden om naar Tante Lien's (Breedstraat 17, Maarssen) te fietsen. Een heel bijzonder restaurant. In de eerste plaats doordat het een Indische eetsalon betreft. Dus geen babi pangang en andersoortige vetsinrommel, allemaal in dezelfde zoetzure rode saus; maar smaakvolle kruidige gerechten. En dan niet à la Surinamer met een overkill aan pepertjes, nee, gewoon kruidig.
Verder is Tante Lien's een familiebedrijf. De traditionele recepten van Lien worden nu nóg door haar dochters gemaakt en bereid, terwijl kleinkinderen de tent uitbaten. En ergens proef je dat. Er zit liefde in dit eten en die liefde smaakt góed! Ik wil niet eens weten hoeveel tijd er in is gegaan om alle verschillende kruiden en specerijen te vermalen tot boemboes, hoe lang al dat vlees heeft moeten marineren en hoeveel stokjes sateh (spreek uit: [sà-té], met de klemtoon op sà!) er in een week doorgaan. Alles wat ik wil is avond op avond mijn tandjes zetten in deze verrukkelijke Indonesische specialiteiten.

De tent is sowieso élke dag open (van 16 tot 22u, en op zondag tot 21u). En dan bestel je natuurlijk één van de Indische rijsttafels (foto hierboven rechts toont 'rijsttafel Tante Lien' €15,75 pp), of je maakt een keuze uit de veelheid aan complete maaltijden. Tip: tja babi; ayam bali; tahu ketjap; tempé manis; sateh gambing; en niet te vergeten het schizofrene maar tóch lekkere drankje: tjendol (=gula djawa, pandanpuddingbolletjes en kokos in jackfruitsap). De satehs worden vers geroosterd op houtskool en er is een uit- gebreid assortiment Indische koekjes en snacks (link): martabak, bapau, Indische croquet, kue lapis, klepon, wadjieck en - natuurlijk - roti kukus. Deze gestoomde cake is te bestellen in een vanille/chocolade, va- nille/sinaasappel en vanille/ pandan variant. Komt warm op je bord. En uiteraard, ui- teraard, wordt de maaltijd besloten met een kopje thee (creatieve manier van theezakjes presenteren) met een stukje lapis legit. De spekkoek hier blijkt boterzacht en smelt welhaast op de tong weg. Ik wil het bijna niet toegeven maar dit is bijna nog beter dan de roti kukus. Mjam, mjam, MJAM! Gelukkig maar dat we op de fiets zijn, dan heb ik in ieder geval een goed excuus om een dubbele portie nagerecht te verorberen.

Domtorentjes

"Het Domtorentje is een soort reuzenbonbon van pure chocolade met een romige vulling en een afbeelding van Utrechts Domtoren."
Indeed. En op het eerste oog óók een beetje een geforceerd streek- produkt; zo van: we hebben nog een toeristenlokker nodig, dus maak maar even snel wat en, oh ja, met een plaatje van de Dom er bovenop. Maar als je dan voor Banketbakkerij Theo Blom staat (Zadelstraat 23, Utrecht), blijkt de praline al sinds 1922 gemaakt te worden. Kijk, dát schijnt dan al een heel ander licht op het chocolaatje.
Een hele hap is het in ieder geval. De smaak doet míj nog het meest denken aan een bossche bol zonder soes: flink veel chocoladelaag (wat je bijna teveel wordt) en luchtige roomvulling die je er bijna met een lepeltje uit wil scheppen. Overigens vind ik de vulling naar karamel smaken, hoewel ik er niet helemaal mijn vinger op kan leggen wat het nou is dat dit Domtorentje zo lekker maakt. Per stuk €0,95.

Gekonfijte limequats

Één keer in de zoveel tijd vind je iets interessants op culinair gebied. Soms is dat een restau- rant ofzo, maar meestal een in- grediënt wat je nog niet kent. Uiteraard komen dergelijke momenten in de tijd minder en minder voor (naarmate kennis groeit), maar helemáál uniek is het als hetzelfde produkt na twee jaar nog steeds dat gevoel van verwondering oproept, zoals ik heb met limequats! Ze zijn slechts af en toe verkrijgbaar (Delhaize, B) maar ze zien er zó mooi uit.

Inspiratie voor mijn verwerking van deze limequats is een recept van ChezPim, waarin zij verse mandarijnquats (zijn die er ook? waar? waar?!) konfijt. Hiervoor de 'quats' feitelijk goed lek prikken met een naald en een uurtje of twee ondergedompeld in suikerwa- ter laten pruttelen (om ondergedompeld te bereiken gebruik ik een op 'maat' gebroken stuk tegel; wat je op de foto níet ziet is dat dit eigenlijk niet zo heel doeltreffend is, omdat er steeds zo'n kleine ronde groene rakker langs schiet om ongewenst boven te komen drijven).

De quats zouden bijna transparant moeten zijn en felgekleurd. Dat zijn de mijne niet en ik vermoed dat dit komt omdat er wellicht een anderhalve week of twee overheen is gegaan, voordat ik van aan- koop tot inkoken ben overgegaan. Dit als gevolg van 'n eigenschap die de Engelsen zouden omschrijven als "indecisive".
De quats een nachtje af laten koelen, opnieuw kort aan de kook brengen en met siroop en al in schone (glazen) potten overdoen. Goed dichtdraaien en op de kop laten afkoelen (dit is dé truc voor luchtdicht afsluiten). De gekonfijte limequats doen een beetje griezelig aan, omdat je wéét dat het een citrus- vrucht(je) is en dat door de schil heen happen waarschijnlijk bitterzure narig- heid gaat veroorzaken. Echter, dat is niet zo. De taaie buitenkant is stevig en zoetig en het geheel barst als een bommetje in je mond open: zuur zoet citrus limoen suiker. En lang houd- baar!

Dorpsrommelmarkt

Ondanks het extreem wisselvallige weer (zon-regen-warm-stort- bui) was de jaarlijkse zomermarkt in Overlangel voor mij weer een groot succes! Interessante en goedkope tweedehands spullen, plús allerhande interessant voedselspul. Zo hadden we weg kunnen gaan met zakken walnoten, verse tomaten en reuzecourgettes; maar we kochten uiteindelijk een gerookte zalmforel (€10 voor een 'kleine' vis van ongeveer 1kg, €12,50 voor een grote van 1,5kg), peervormige gele courgettes uit iemand's eigen tuin (€0,30 p.st.), een pond dikke ronde zoete spekkersen (€5/kg) en een pot versgeslingerde bloemenhoning (€3,50). Volgend jaar, op de derde zondag van juli, gaan we (ík in ieder geval) zéker weer acte de présence geven in het Noordbrabantse gehucht. Het is net Koninginnedag in juli!

Als de kwezels water drinken...

De uitspraak "in de hemel is geen bier, daarom drinken wij het hier" is volgens mij nog nooit ergens zó van op toepassing geweest als op biercafé Olivier (Achter Clarenburg 6A). Een Bélgisch biercafé wel te verstaan, compleet met Bélgisch internetadres (hier). Maar gevestigd in Utrecht, en wel in de voormalige Mariakerk. Wat je van buitenaf trouwens níet zou zeggen, want deze Maria Minor was een schuilkerk. Een schuilkerk is een van buiten niet als zodanig herkenbaar kerkgebouw, zoals die ten tijden van de (gereformeer- de) Republiek der Verenigde Nederlanden door met name katho- lieken en soms ook lutheranen werden gebruikt (op Wikipedia een lijst met nog bestaande schuil-en schuurkerken).

Van hosties echter geen spoor meer, want een voedend soepje of een knapperige croque monsieur (tosti) behoren nu tot de moge- lijkheden, uiteraard, en wordt meestal gebracht door de ober die vijf borden tegelijk kan dragen. Bij Olivier schenken ze overigens 'Jupke', Leffe blond en dubbel, Palm, Hoegaarden én LaChouffe van het vat; maar je kan er natuurlijk ook terecht voor een kopje thee. Dàt is nog eens een straffe versie van "dit is mijn lichaam..."

Retro Smarties reclame (anno 1982)

Route Nederland: Oortjeshekken

Op een mooie zomerse dag (of een frisse lentemiddag of zelfs een waaierige herfstochtend) is er in Nijmegen nauwelijks beter ver- tier, afgezien misschien van een boek lezen in het Goffertparkgras, dan de fiets pakken en bij Valkhof naar beneden racen. Níet links de Waalkade oprijden, maar met de bocht mee naar rechts onder de brug door, langs de woonboten richting polder. Eerste links en dan immer gerade aus over nauw asfaltpad en dijk!
Uiteraard ben je hier niet de enige. Skaters, wielrenners, andere fietsers, wandelaars (recreatie en/of Vierdaagsetraining) en zelfs motoren genoeg te vinden. Maar de omgeving is er dan ook naar: prachtig waterwonderland vol vogels en planten. De kenners we- ten de weg naar Waalstrandjes en Millinger Theetuin en alle ande- ren kachelen simpelweg rechtdoor tot aan de Bisonbaai (plas), waar tegenover het goed toeven is op het nostalgisch terras van Oortjeshekken (Erlecomsedam 4, Ooij).
Dit hotel-restaurant is gevestigd in een monumentaal boerderij- pand, midden tussen de uiterwaarden van de Ooijpolder; en het is in Nijmegen een begrip onder studenten en linkse intellectuelen. Onder andere. Zelf even drankjes (of sandwiches met brood van de Knollentuin, of met boerenboter besmeerd notenbrood) gaan ha- len binnen en dan genieten van terrashangen sûpreme. Zelfs de jammerlijke nèt-niet factor van welbiomaarbudget, doet geen afbreuk aan de fijne sfeer die gekenmerkt wordt door rondhuppende musjes en mensen met een vrije middag (plus de wil om daar álles uit te halen!). Een hele duidelijke musthavebeenthere!

's Zomers élke dag open van 8.00 tot 24.00u

Griekse tijmhoning-yoghurt cake (Samali)

Wat doe je als je na een zonovergoten fietstocht, op de Amster- damsestraatweg (Utrecht) tegenover concurrent Aldi een Grieks specialiteitenwinkeltje ziet zitten? Dat open blijkt te zijn! Zodat je je fiets op slot zet en enthousiast binnenstapt. Alwaar een ouder echtpaar (65+) op deze zonovergoten zondag hard aan het werk is met dozen en een steekwagen. Maar waar je in één oogopslag ziet dat hier niets van je gading gaat zijn! Wat doe je dan, wanneer het Griekse mevrouwtje vriendelijk naar je toekomt om je te helpen? Snel de winkel weer uit? Nee natuurlijk niet; je steunt deze eerlijke middenstanders. En zo kom ik dus thuis met een pot Griekse tijm- honing à €7,95 (500g).

De honing is overigens wél superlekker kruidig! Maar het is niet echt alsof ik honing nodig had, dus moet ik voor het dessert een honingrijk mirakel creëren. En laat ik dan maar meteen dat restje griesmeel opmaken:

Recept Samalicake
Meng een egaal beslag van 0,5l yoghurt, 420g griesmeel, 125g (witte basterd)suiker en 1tl bakpoeder. Giet dit in een beboterde (glazen) bakvorm en bestrooi de bovenkant met amandelstaafjes. Schuif de vorm midden in een voorverwarmde oven (175°C) en laat de taart ca. 45 minuten bakken.
Neem de goudbruine cake uit de oven, maar níet uit de vorm. Ver- warm 2 tot 4dl honing met een bodempje retsina (of ouzo ofzo) tot handwarm. Snijd diepe inkepingen doorheen de gehele cake en giet de vloeibare honing over de cake uit. Laat de Samalicake op een warme plek staan, tot alle honing is opgenomen.

Ik kan trouwens niet geloven dat je met alleen yoghurt en griesmeel (dus géén boter, géén eieren, zelfs geen bloem) zo'n luchtige en lekkere cake kunt bakken. En dan te bedenken dat ik niet eens genoeg griesmeel in huis had en de ontoereikende 300 gram heb aangevuld met bijna 100 gram couscous: geen enkel probleem. Wat een succesrecept is dit! Je hoeft nauwelijks iets te mengen of te kloppen; alleen maar te bakken. Geen vet! En tóch lekker! Alleen, wél nèt zo plakkerig als de rest van deze mooie dag...