Chocochili willen ze. Of eigenlijk wil ze, want 'he' houdt niet zo van chocoladecake. 'Ze' wel. En omdat zij het nu nog steeds warm krijgt bij de herinnering aan een nogal heftige chocoladetaart met rode peper die ik ergens in 2012 maakte (én vooral omdat zij het voor het zeggen heeft), oefen ik op een 'hete chocoladetaart'. Nou zou ik natuurlijk het exemplaar van twee jaar geleden kunnen herhalen. Maar aangezien ik laatst op een interessant recept voor smeuïge chocoladecake (met ook cacao, oploskoffie en karnemelk) stuitte, maak ik díe. De maker, Nicko, noemt het "the definition of food porn".
(wat moet ik me eigenlijk precies voorstellen bij 'food porn'?!)
Het is een gek recept dat begint met het smelten van (pure) choco- lade, boter en oploskoffie. Daar moet dan wat water doorheen, wat vreemd genoeg (met de hydrofiele chocola) geen klonterig papje geeft zoals ik had verwacht. Het lukt op de video en het lukt mij ook.
Vervolgens worden eieren met karnemelk losgeklopt. Daar gaat dan het chocolademengsel doorheen. En tenslotte bloem, cacao, basterd-en kristalsuiker. Ik ga mijn Wilton 'heart cake set' weer uittesten; kijken of zo'n harttaart (nog) beter lukt als de vorm ordentelijk gevuld is. Dus ik maak drie keer de hoeveelheid deeg (en uiteraard vul ik de vormen nu té vol - dus dat levert me een uurtje ovenschoonmaken op...) Chips. Ik heb alleen niet 3x85g cacaopoeder. Sterker nog, ik heb in totaal maar 83g cacao, nou ja, jammer dan. Voor de suiker neem ik 1/3 bruine basterd, 1/3 kris- talsuiker en 1/3 geraspte palmsuiker. Want die laatst ligt maar in mijn kast te liggen en ik vind dat palmsuiker een extra dimensie aan smaak toevoegt. Door het deeg gaat daarbij vanille-extract, fleur de sel, drie (!) fijngehakte rode pepertjes (zonder zaadjes) en 1tl (Piramide) cayennepeper. Zo. Als dat niet chocochili wordt, weet ik het ook niet meer.
Afgezien van de onfijne deeglekkage in de oven, lukken de taarten wonderwel. Het zijn stevige cakes die op elkaar een taart maken van 11cm hoog. Voor de hartvorm in het midden gebruik ik (2x) Rudolph's witte chocolade botercrème, want die is zeer goed van smaak en behoudt goed zijn vorm. Het maanzaadhart was immers enigszins ingestort halverwege en daarmee ging het essentiële hart verloren. Over de 'crumb coating' komt bruine rolfondant (twee pakjes à 200g €1,49, Jumbo) die ik eerst even in zijn verpakking op de verwarming leg, zodat het makkelijk uit te rollen is.
Op naar het werk. Waar mijn fortuinlijke vrijdagcollega's zich aan de taart mogen laven, in ruil voor hun recensies. De taart blijkt dit keer beter te snijden, in die zin dat het witte hart in elke punt beter tot zijn recht komt. De cake zelf oogt wat droog, maar is dat niet. De cake is wel erg kruimelig, maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik boven andere dingen aan het doen was op het moment dat de cakes eigenlijk uit de oven hadden gemoeten (en het me meer dan een wenselijk aantal minuten na het verstrijken van de baktijd pas te binnen schoot dat ik richting keuken moet). Mijn collega's vinden de chocoladecake helemaal goed en ook absoluut niet te droog. Alleen misschien iets te massief, maar verder goed van textuur en héérlijk. Het probleem met deze Wilton hartvorm blíjft de verdeling van botercrème, maar gelukkig smaakt deze vulling zachtsmeltend, fluwelig naar niet te zoete witte chocola. Alleen.... waar is alle rode peper heen? Drie (drie!) rode pepers zijn volledig verdwenen tijdens het bakken. Al wat resteert is een (hele hele) lichte tinteling op de lippen. Potdikkie. Nou moet ik nóg een keer een chocoladetaart bakken. Dát is balen ;))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten