Já; diner met lieve (nieuwe) vrienden en ik mag het toetje maken. Joepie, joepie, leuk. Er blijken echter diëtaire restricties, want uit medische overwegingen eet één iemand glutenvrij en het liefst ook met zeer weinig zuivel. Daar gaat dan mijn oorspronkelijk idee. En het is terug naar de receptenmappen. Grenzen verleggend besluit ik me maar weer eens aan eiwitschuim (meringue) en karamel te wagen; twee technieken die ik niet beheers en daar heb ik feitelijk nooit last van behalve nu, wanneer ik heel goed zou willen zijn in het maken van schuim en karamel.
Want dat ik dat niet ben, blijkt wel weer. Mijn eiwitschuim'ringen' komen niet in hun geheel van de (silpat) bakmat. En zijn toch nog niet zo droog doorbakken als ze er van buiten uitzagen. De puree van bananen met een lepeltje kwark wordt te dun door een teveel aan ahornsiroop (het is ook zúlk lekker spul..) en karamel, tja. Ik heb wel een suikerthermometer maar dat ding is een crime om schoon te maken en dus haal ik 'm nooit uit de kast. En omdat de aanwijzingen in het recept redelijk goed lijken, gok ik het erop. Uit luiheid inderdaad. Wat mooi uitziende karamel oplevert met een aangebrande smaak.
Het idee om gemalen (wal)noten door het eiwitschuim te spatelen is wél een hele goede (hoewel niet het mijne), want de smaak van de meringues zelf is prima. Hoewel een beetje te zoet, maar een kniesoor die daar op let. Missie eiwitschuim met karamel: alleen op het gebied van 'glutenvrij' geslaagd. Maar ik ben dan ook wel een beetje heel erg kritisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten