Gouden blokjes

Maggi blijkt, ondanks mijn aanvankelijke en schijnbaar onwrikbare scepsis, in de keuken steeds onmisbaarder. En dat geldt óók voor de bekende Maggiblokjes (die ikzelf liever per stuk dan per twee verpakt zie), maar deze blokjes met kruiden uit de Provence (uit de Franse supermarkt Auchan) kende ik nog niet. Het aroma komt je echter bij openen van het doosje al rijkelijk tegemoet..

Mandarijn cheesecake

Ik heb weer wat te vieren. Want er valt, met een beetje goede wil, gelukkig genoeg te vieren! En dus ook te bakken: joepie!! En omdat er op de plek waar het te vieren valt, waarschijnlijk noch mes noch bordjes/vorkjes aanwezig zullen zijn, pas ik een recept voor taart met mandarijn aan naar (blijkt:) 3 taartjes van 22cm én 21 cakejes.

Eerst maar eens een stuk of acht zoete en geschilde mandarijntjes in (elk vier) halfdikke plakken snijden terwijl Coolbest mangosap (in plaats van mandarijnensap) met geleisuiker en een vanillestok- je inkookt. De overgebleven mandarijnkontjes en -partjes mogen ook hun sap in de pan lozen. Alle mooie plakken gaan in een glazen ovenschaal, sap erover gieten en af laten koelen. Check.
Dan een koekkruimelbodem bereiden van in totaal (voor dus drie taartjes en 21 cakejes) 150g Verkade knappertjes (fijngemalen), 150g bitterkoekjes (ook), 125g gesmolten roomboter plús (mijn nieuwe truc) een eitje en dooier. Hé, als het werkt voor gehakt aanmaken, dan werkt het, vind ik, óók voor koekbodems want dat droge gedoe met kruimels die maar niet aan elkaar willen kleien en na aansnijden van de taart elke vorm van cohesie missen; dàt heb ik nou wel gezien. En hou ik met het additionele eitje ook voor gezien, want de truc werkt.

Op de koekbodem een vulling van in totaal 250g romige mascar- pone, 600g MonChou, 200g witte basterdsuiker, zest van 1 limoen 1 citroen en 2 mandarijnen, het sap van 1 citroen, 3 zakjes vanille- suiker, zeven hele eieren en 1 eierdooier. Het mag schijnbaar wat kosten.... En dan de oven in; dik een half uur op 180 graden. De taarten zijn dan nog wat drillerig, máár...

De grote creatie zit 'm bij deze cheesecakevariatie in de volgende stap: 2,5dl crème fraîche met 75g suiker en 3 eierdooiers mengen en dit vervolgens over de bovenkant van de afgekoelde ingezakte taarten/taartjes verdeeld. En dan mag het gebak nog een kleine tien minuten terug de oven in, waarna de gezoete mandarijnplak- ken in de nog warme eigele pudding toplaag worden geduwd. De overgebleven mangosapgelei is inmiddels ingekookt (met een scheut mandarijnlikeur, want die had ik blijkbaar nog staan - ja, je weet ook niet hoe dat kan..) en wordt over de taarten verdeeld.
Na een dag wachten is het resultaat een vooral zoet maar ook licht zure citrustaart met smeuïge kaasvulling op een lekkere, stevige koekbodem met licht notenaccent. De taart is goed snijbaar, niet te zoet en heeft hét voordeel van een geleitóplaagje. Geslaagd! Wat ik eigenlijk weer zou moeten vieren...

Noorse vispudding met gambasaus

"I need something dazzling," zei zij in overbodig Engels. Maar zo is het en ik neem mijn toevlucht tot een indrukwekkende creatie van Roald Dahl, gelauwerd auteur én kok. Een creatie althans, die er in zijn kookboek (voor volwassenen) indrukwekkend uitziet en die ik 'even' na ga maken met verse vis van de markt:

Nou maakt Roald het zich gemakkelijk met gerookte vis die enkel nog gepureerd hoeft te worden (schelvis en kabeljauw), maar god mag weten waar hij díe vandaan heeft getoverd en feitelijk ben ik al heel erg blij dat ik schelvis op de markt heb gevonden. Geen nood, denk ik, in een grote pan met 1l water, een grofgesneden ui, wortel, prei en knoflooktenen moet mijn vis toch ook goed garen en dan heb ik meteen visbouillon. Dat is ook precies zo, overigens (de vis- bouillon blijkt later nog heel handig), maar jammer dat ik hulp in moet schakelen om alle vis te ontvellen, te ontgraten en te pellen. Vis pellen? Ja, want ik heb rauwe gamba's meegenomen (in tegen- stelling tot de door Roald voorgestelde geprepareerde garnalen).

De vis wordt met room, melk, zout, peper en maïzena tot vispap gepureerd en in netjes ingevette vormpjes au-bain- marie in de oven gegaard. Dit duurt wel wat langer dan de gesuggereerde 20 minuten en nee, ik krijg de 'puddinkjes' níet uit de vorm. Dus vispap op het bord. Met geblancheerde wilde spinazie en veel verse dille. Dat is één.

Goed. Saus. Ik zit met een hele berg gamba-afval en dus doe ik het helemaal anders. Geen roux dus zoals in het recept, maar een uitje fruiten in dezelfde pan waarin de gamba's zijn gebakken. Knoflookteentje of drie erbij met de zielige gambaresten. De smakelijke aanbaksels (het is niet voor niks een pan zonder antiaanbaklaag, dank u Piet) worden heet afgeblust met visbouillon en met de additie van een flinke snuf gerookte paprikapoeder en zout, mag de hele boel op hoog vuur inkoken tot de perfecte dikte. Scheutje room erbij. De saus zeven (uiteraard) en met de gepelde gamba's bij de Noorse vispudding=vispap serveren. En dat is twee. Diner!

Met de saus stevig afgekruid (zoals je dat mag verwachten) en de lekkere gamba's en spinazie erbij, is dit een fijne maaltijd. Ik ben tegenwoordig helemaal van mening dat de toevoeging van meer koolhydraten (rijst of een gebakken aardappeltje) niet zo nodig is en dat mis ik dan ook niet. Wat ik wél mis is de kick in de pudding. Ik vind de smaak wat flets. Wat me gezien de hoeveelheid werk wat tegenvalt.

Picado

Sinds ik een heel klein meisje was, stond dit busje kerriepoeder bij mijn moeder in het kruidenrek (ookal bestond de inhoud daarvan verder zo ongeveer alleen uit pe- per en zout en mogelijk geraspte nootmuskaat) en het zien ervan maakt heel wat bij mij los. Vooral herinneringen aan VOC spaghet- ti (met gehaktballetjes en kerrie- saus), wat ik steevast met mijn verjaardag wilde eten!
Dit busje uit mijn eigen kast is nu leeg en tot mijn grote afschuw vond ik geen nieuw exemplaar in de supermarkt. Afscheid dus van Picado met een nu al nostalgi- sche foto. Waarbij ik schertsend melding maak van het feit dat sommigen niet weten dat kerrie een specerijenméngsel is...