Wanneer ik vroeger jarig was, mocht ík zeggen wat we die dag gingen eten. Een absolute luxe toen, en in emotioneel opzicht onvergelijkbaar met de vrijheid van tegenwoordig, waarin ik elke dàg mag zeggen wat we gaan eten. Een keer of vijf, zes, heb ik toen gevraagd om spaghetti met kerriesaus en gehaktballetjes (dat is toch vijf, zes, jaar lang achter elkaar hetzelfde eten; en als je het zó zegt klinkt dat waanzinnig!!). Maar zoals zo veel gerechten van weleer, is ook deze spaghetti een trucje uit mijn moeder's goochelhoed gebleven, met bijna magische allure.Tot voor kort. Want ík vond het hoog tijd voor een culinaire overdracht en aangezien de rest van de familie zo enthousiast te krijgen was als ikzelf, vond afgelopen weekend de grote informatie-uitwisseling plaats. En at ik sinds lange tijd weer 'verjaardagsspaghetti'. Een gerecht wat mijn moeder naar eigen zeggen in het begin van haar trouwen vaak maakte, naar voorbeeld van haar eigen moeder, maar dan 'gemoderniseerd' (waaruit blijkt dat ook eten uit de mode kan raken of zelfs kan 'verjaren'). En dat was ook meteen het leukste van ons familie-kookweekend. Behalve het samen bezig zijn in de keuken, krijg je ook alle achtergrondverhalen te horen van een gerecht.
Wederom blijkt het diner niet zo moeilijk samen te stellen, als ik in gedachten had. Zo kon ik vreemd genoeg maar niet verzinnen hoe mijn moeder die kerriesaus in elkaar flanste; ik wist alleen zéker dat ze er geen kant-en-klaar pakje voor gebruikte. Maar natuurlijk maakte zij gewoon een bechamelsaus (boter, bloem, vlees- bouillon) en voegde daar royaal kerriepoeder aan toe (uit zo'n nostalgisch blikje van Picado). De spaghetti spreekt voor zichzelf.
Óók erg interessant is het, om iemand anders eens gehakt te zien aanmaken. Zo is een snufje peper voor mijn moeder ABSOLUUT NIET
hetzelfde als een snufje peper voor mij; het is niet eens dezelfde soort peper (moeder: gemalen witte peper uit -weer- een Picadoblikje, ik: vierseizoenenpeper uit de molen). Je kunt dus ook niet gewoon je moeder om een recept vragen, want nèt díe "geheimen van de smid" maken dat het naar vroeger smaakt. Je moet er schijnbaar met je neus bovenop gaan staan en uiterst nauwkeurig opschrijven wat je moeder er allemaal "uit de losse pols" ingooit.
We wisten alleen geen van allen meer of we de gehaktballetjes gekookt of bruingebakken aten. Dus maar allebei gemaakt, waarna ik me dacht te herinneren dat de aangebraden balletjes de gouden standaard waren, terwijl mijn moeder juist helemaal ging voor de gekookte...
Wederom blijkt het diner niet zo moeilijk samen te stellen, als ik in gedachten had. Zo kon ik vreemd genoeg maar niet verzinnen hoe mijn moeder die kerriesaus in elkaar flanste; ik wist alleen zéker dat ze er geen kant-en-klaar pakje voor gebruikte. Maar natuurlijk maakte zij gewoon een bechamelsaus (boter, bloem, vlees- bouillon) en voegde daar royaal kerriepoeder aan toe (uit zo'n nostalgisch blikje van Picado). De spaghetti spreekt voor zichzelf.Óók erg interessant is het, om iemand anders eens gehakt te zien aanmaken. Zo is een snufje peper voor mijn moeder ABSOLUUT NIET
hetzelfde als een snufje peper voor mij; het is niet eens dezelfde soort peper (moeder: gemalen witte peper uit -weer- een Picadoblikje, ik: vierseizoenenpeper uit de molen). Je kunt dus ook niet gewoon je moeder om een recept vragen, want nèt díe "geheimen van de smid" maken dat het naar vroeger smaakt. Je moet er schijnbaar met je neus bovenop gaan staan en uiterst nauwkeurig opschrijven wat je moeder er allemaal "uit de losse pols" ingooit.We wisten alleen geen van allen meer of we de gehaktballetjes gekookt of bruingebakken aten. Dus maar allebei gemaakt, waarna ik me dacht te herinneren dat de aangebraden balletjes de gouden standaard waren, terwijl mijn moeder juist helemaal ging voor de gekookte...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten