Joepie, het is weer maart. Tijd voor de Grote Jaarlijkse Taartenbak Onewomanshow. Aangezien ik op de bewuste 11e uit principe al niet ga werken maar er natuurlijk nooit de godganse dag gefêteerd kan worden, is de therapeutische taartentraktatiebak (voor mij) dé manier om een verjaar-dag genoeglijk door te brengen. Met de radio hárd. En wat dat betreft heb ik dit jaar bijzonder veel geluk, want op Radio 10 Gold is het de hele week de Top 810 van de jaren '80.
Uit de vele mogelijkheden (een kast met vele véle kookboeken en een heel internet vol ideeën) kies ik als traktatie nummer één deze 'caramel cupcakes' (van How To Cook That), die gemaakt zijn met witte chocolade en basterdsuiker. Daarop moet dan een toef dulce de leche botercrème komen. Ohh, mjam, klinkt nú al goed! I heart dulce de leche. 'Hi, I'm Ann Reardon' maakt haar eigen (zo), maar ik verkies het simpele kook-een-gesloten-blikje-gecondenseerde- melk-drie-uur-in-(nietdroog-)kokend-water (op deze manier).
Recept
Smelt 300g grofgehakte witte chocolade met 200g boter op laag vuur au-bain-marie in een grote (metalen) kom. Meng hier (van het vuur af) 165g bruine basterdsuiker, 250ml melk en 2tl vanille-extract doorheen. Roer één voor één twee eieren door het beslag. En vervolgens 110g zelfrijzend bakmeel en 165g bloem. Vul dan cakevormpjes (in een muffinvorm) voor tweederde met het deeg en bak de cakejes in een voorverwarmde oven van 160°C tot ze gaar zijn, en terugveren bij indrukken.
Volgens de video zou het recept een dun vloeibaar beslag geven, maar in mijn kom met deeg blijft een lepel zonder moeite rechtop staan. Ik heb tijdens bereiding even gewacht tot de witte chocola en boter minder warm waren, misschien wel iets te lang, maar mij is het op zich prima zo. Het deeg laat zich opscheppen als zacht mokkaroomijs van Roberto's. Verder heb ik 120g palmsuiker en 45g donkere basterd gebruikt, in plaats van alleen basterdsuiker. Ik zeg: 'meer palmsuiker in gebak'; hemel, zó lekker.
Sowieso heb ik de lekkerheidsfactor van dit cakedeeg zwaar zwáár onderschat. Grote griebels; dit deeg is héérlijk!! Alleen kleuren de cakejes wel érg donker'goud' in de oven. En zijn ze na 20 minuten nog niet gaar, trouwens, terwijl de bovenkant al superknapperig is. De cakejes blijken erg luchtig van binnen, bijna als sponsjes, en ze storten al afkoelend alleen "een beetje" in. Misschien doet dit deeg het beter als een grote cake dan als cupcakejes.
Eigenwijs als ik dan schijnbaar ben, vermeng ik zo'n blikje (380g) zelfingekookte dulce de leche 2:1 met Holtkamp botercrème. Maar de prachtige rozetten die ik daarvan op de (uiteraard afgekoelde) cupcakes spuit (ik heb veel geoefend en ik ben inmiddels best wel goed in het opspuiten van rozen ;), lopen dun uit. En ondanks de smaak (mjam-mjam, hoe! ongelooflijk! lekker!) en de decoratieve 'sneeuwamandel', vind ik dit er eigenlijk niet uitzien (niet dat de cakejes niet worden getrakteerd, maar toch). Dus gebruik ik ook het restje koffiebotercrème (gluten-en lactosevrij) dat ik nog over had van de koffie petit fourtjes die ik voor een gluten-en lactose-intolerante vriend maakte.
Gemaakt van zabaglione (au-bain-marie opgeklopte eieren met suiker), oploskoffie, crisco en een flinke scheut Tia Maria. Dat oogt beter. En ik vind dat die sneeuwamandel nu ook meer tot zijn recht komt:
De dulce de leche 'crème' wordt ondanks de plakkerige knoeiboel erg lekker gevonden: "bijna nog beter dan de cake". En ik ontvang hartelijke felicitaties en gelukwensen "dat je maar vaak jarig mag zijn dit jaar", wat volgens mij ook een beetje eigenbelang van mijn collega's is. En dus het grootste compliment!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten