Pindasoep (à la mama Seedorf)

Jaren geleden zag ik op tv (NL3) een kookprogramma. Ik weet niet meer van wie of wat, maar ik weet nog wél dat de pindasoep werd gemaakt zoals die door de moeder van Clarence Seedorf voor een belangrijke voetbalwedstrijd werd geserveerd. Zeer intrigerend, natuurlijk, zo'n authentiek Surinaamse soep. Nadien maakte ik de soep bij diverse gelegenheden en om eerlijk te zijn beviel ze me opperbest. De laatste keer zal zo'n vier jaar geleden zijn geweest, dus hoog tijd om het stof van het recept te blazen en de soep naar beste eer en bloggeweten te recenseren.

Om te beginnen blijkt 1 stuk kip op 2 à 3 liter water, zelfs al zijn het twee flinke stukken kip, niet genoeg om voldoende smaak te geven aan deze bouillon; ookal voeg ik wortel, prei, bleekselderij, tijm, zout, laurier en foelie toe. Maar daar kom je dan natuurlijk nadien pas achter en dan heeft het weinig zin om nog meer kippen toe te voegen. En nóg een keer bouillon trekken, dat trek ik niet ;)

Veel uien, (2) bananen, (2) bakbananen, sereh en rode pepers later (vergeet bij die laatste de plastic handschoen niet!), is er een pan vol geurige pindasoep. Daarvoor heb ik smeuïge pindakaas uit de winkel én de pindakaas uit de kast opgemaakt (met stukjes noot; dat blijkt later niet zo'n topidee, maar de kast is wel mooi leeg, nou ja, leger).

Zelfs de vlijtige staafmixer weet geen korte metten met deze rijke brokkenpap te maken. En eigenlijk had er ook nog wel wat meer bouillon bij gemogen, want nu krijg ik opmerkingen van etende tafelgenoten als: "Een frietje erbij en het is compleet." Inderdaad lijkt het gerecht een legitieme, groenterijke manier om een pot pindakaas leeg te lepelen en is het eigenlijk eerder pindasaus dan pindasoep. Maar schijnbaar is er slecht een dun lijntje tussen die twee. Deze 'soep' is in ieder geval goed vullend; je zou er, zeg maar, een voetbalwedstrijd op kunnen spelen, op één zo'n bord. Mama Seedorf zie ik inmiddels voor me als een behoorlijke 'big mama' en dat Clarence zo'n mager scharminkel is heeft hij ongetwijfeld aan het vele sporten te danken. Met een soep als dit.

Ik heb het even opgezocht (wát een uitvinding, dat internet); het programma was "Liefde gaat door de maag", aflevering "De pan van Oranje" (hier), waarin Johan Klein Gebbink vertelt wat 'de moeder van Clarence' hem als kok van het Nederlands voetbalelftal geleerd heeft. Het recept voor de pindasoep staat ook hier.

Lekker poolen

Daar waar sommige anderen als een berg tegenop zien, zie ik vaak mogelijkheden om mijn grenzen te verleggen en om, als het ware, over de top te gaan. En wanneer ik dat in het dagelijks leven niet altijd heb, heb ik het in ieder geval in de keuken. Dus op die zondag bakdag nu alweer twee weken geleden (ik fabriceerde drievoudige chocoladetaart, witte chocoladecake met kardemom en batatataart), liet de klok zelfs nog tijd over om (31) cakejes te bakken. Dat wil zeggen: vrijdagavond na het werk cakejes bakken van dit recept en zondagochtend decoreren naar bovenstaand voorbeeld.

Ik had bedacht dat cakejes als poolballen zo rond zijn en aangezien de cukcake trend als een insectenplaag over Nederland trekt, is het niet moeilijk om aan (gekleurd) marsepein en/of rolfondant te komen. Voor 200 tot 250g betaal je tussen de €1,99 en €2,79 bij Xenos, V&D en Jamin. Hier en daar wat levensmiddelenkleurstof bijkneden (denk aan de rubberen handschoenen) en je hebt alle benodigde kleuren. Behalve dan paars, maar daarvoor volstond een bezoekje aan De Tafel van 18.

Acht cakejes werden bekleed met wit rolfondant om daarvan de 'halve ballen' te maken (zie foto). De 'hele ballen' waren helemaal makkelijk. Wit rondje fondant op alle ballen (behalve de witte) en met de donkerste chocoladestift (uit een pakje van drie, Dr.Oetker, supermarkt o.a. Jumbo) de juiste cijfers op de juiste ballen. Het was nog leuk werk ook.

Met, al zeg ik het zelf, zéér indrukwekkend resultaat.

Een ware verrassing voor de verrukte jarige. Velletje groen karton eronder (de dag ervoor door de toen nog niets vermoedende job gekocht, aangezien mijn over-de-top bakactiviteiten mijn gang naar buiten verhinderden) en met de (eigen) keu erbij niet meer van echt te onderscheiden. We hadden schertsend afgesproken dat we een foto zouden maken van elke verjaardagsgast die de keu ter hand zou nemen om de ballen quasi af te stoten, wat heel wat foto's heeft opgeleverd!

En de krijtblokjes? Je zou het niet zeggen, maar óók fijn eetbaar! Daarvoor simpele kubusjes blauw suikergoed met dun uitgerold rode marsepein bekleden. Holletje in maken, klaar.

Batatataart

Op de website van Martha Stewart vond ik al eens eerder echt een werkelijk fantástisch (!!) recept voor feestelijke kijk-je-ogen-en-vooral-smaakpapillen-uit taart, aka dé verjaardagstaart, maar het zou zomaar kunnen dat deze door G. voor zijn verjaardag gekozen creatie in datzelfde toptaartgenre terecht gaat komen. In de maak: een zoete aardappel lagentaart met noten en ganache van witte chocolade:

Zeg wat? Zoete aardappel (= batata)? Ik raak geïntrigeerd. Dus ik rooster braaf gehalveerde, ongeschilde zoete aardappelen met wat olie in de oven tot ze zacht (en heerlijk!) zijn. Schil verwijderen en de rest simpel fijnprakken.
Het deeg begint met het luchtig opkloppen van eieren (5 eieren M i.p.v. 4 eieren L) en rietsuiker, waar daarna geen boter maar zonnebloemolie; de batatapu, cakemeel, specerijen en marsala doorheen gaan. Een heel bijzonder (bijzonder vreemd) beslag, maar wel al erg lekker. Ik bak twee ronde cakes met behulp van twee springvormen (die helaas niet tegelijk in de oven passen à 28cm) en verkrijg zo een soort elastische cakepannenkoeken die tijdens afkoelen opvallend ineen krimpen.

Zoals beschreven in het recept "slagroom aan de kook brengen en dan over stukjes chocolade gieten", dát ga ik niet meer doen. De chocola smelt vrij onregelmatig en daar waar sommige stukjes nog niet gesmolten zijn zijn andere stukjes al te heet. Gewoon dus 450g fijngehakte witte chocolade au-bain-marie smelten en vermengen met 200ml vloeibare slagroom. Daar dan 250ml (kant-en-klare!) slagroom doorheen vouwen en deze moussige ganache gebruiken om de inmiddels doormidden gesneden cakehelften te bestrijken. Er is wat gekunstel met glaasjes en snijplanken voor nodig, maar ik laat de vier bestreken batatataarten in de koelkast opstijven alvorens ze te stapelen.

De taart wordt vervolgens ook langs de buitenkant voorzien van een laagje ganache (ik heb nèt genoeg) en ondertussen rooster ik op laag vuur macademianoten en cashewnoten (die ik natuurlijk licht aan laat branden, dus gaat er een flinke eetlepel honing bij - wat later een gouden zet blijkt).

De gekarameliseerde notenmix decoreert in volle glorie de top van de taart. De in mijn voorraadkast verstopte gehakte pistachenoten vormen met hun geinig groen een mooi kleurcontrast en ze vullen meteen de hiaten op. De taart is daarmee een ware showstopper!

De mysterieuze wat bizarre batatacake met de textuur van dikke pannenkoeken heeft een duidelijke kaneelsmaak en is daarnaast bijzonder kruidig en zoetig. De smeuïge chocoladeganache past er perféct bij en de combinatie zorgt ervoor dat het geheel niet te machtig wordt. De gekarameliseerde notenmix óp de taart (en niet erin) is helemaal lekker; plakkerig, knapperig, notig. Mmm. Een werkelijk pronkstuk voor oog en mond. Wanneer ben je weer jarig, G.?

De aller-aller-allergekste (maar toch fijne) zalf

Ik zag het bij de drogist (DA) liggen voor drie euro nog wat, toen ik wat droge huiduitslag in mijn gezicht had. En ik dacht dat deze levertraanzalf in het onooglijke doosje met jaren '70 kleuren wel heilzaam móest zijn, anders zou het ogenschijnlijk wanstaltige product allang niet meer te koop zijn geweest maar weggeconcur- reerd door meer appetijtelijke smeersels.

En nee, er is geen walvistraan gebruikt voor deze Jecovitol zalf, maar medicinale levertraan. Nog steeds rijk aan jodium, fosfor, omega-3-vetzuren, vitamine A en D. En gelukkig maar dat er geen walvistraan gebruikt is (om meerdere redenen uiteraard), want anders zou deze levertraanzalf niet zo lekker ruiken. Waarnaar ruikt het? Nou, naar lekker. Naar een soort apothecaire zoetheid. En terugvettend is de zalf ook. Mijn droge huid vaart er tot nu toe wel bij.

Alternatief voor FNA.

Wittechocoladetaart met kardemom en rozewater

Vorige week was er een jarige, een nogal belangrijke jarige en deze geliefde 'birthday boy' mocht naar goede (relatief nieuwe) traditie zijn verjaardagstaart kiezen. Niet geheel zonder verrassing werd er decadent gebak met veel witte chocolade uitgekozen, in tweevoud (zie hier taart nummer twee). Wat voor mij een heerlijke zaterdag bakdag betekende.

Deze Oriëntaalse wittechocoladetaart met kardemom bestond uit twee lagen cake met daartussen wittechocoladeganache. Nieuw voor mij als toch redelijk ervaren bakker, was de fijngemalen witte chocolade die aan het botersuikermengsel voor het cakebeslag werd toegevoegd. Dat malen ging prima:

maar echt volledig smelten deed de chocola na toevoeging van 2el gekookt water niet, hoewel dat wel in het recept beschreven stond. Natuurlijk bleek dit geen probleem.

Na vermenging van het mengsel met eieren, vanille en zelfrijzend bakmeel met tot poeder gevijzelde kardemomzaadjes (dát ruikt erg goed!) werd het deeg tot cake gebakken. Misschien had ik de hoeveelheden moeten verdubbelen; het deeg was slechts genoeg voor een vorm van 22cm.

Afgekoelde cake doormidden snijden en elke laag besmeren met opgeklopte ganache van gesmolten witte chocolade, slagroom en 3tl rozenwater. Daar rolfondant overheen (€1,99 Xenos) en naar eigen inzicht decoreren (bijvoorbeeld met roosjes). Mag ik zeggen dat zilverparels niet, ik herhaal níet, uit zichzelf aan rolfondant blijven plakken? Dat betekende dus een priegelig gevalletje gaatjes voorprikken..

Zelfs bedekt met suikergoed ruikt de taart nog overheerlijk naar kardemom. En dat is ook de eerste smaak na het nemen van een hap kruimige cake. De smeuïge ganache zorgt voor een prettige consistentie in de mond, waarna vooral witte chocolade geproefd wordt om te eindigen in een hint van rozen. Zoals ik aanvankelijk al had bedacht zou oranjebloesemwater nóg beter zijn geweest dan rozenwater. De fondant is natuurlijk erg zoet, maar om eerlijk te zijn stoort dat niet. Schoonzus zegt later dat ze na elke hap taart even pauze nam om de verschillende smaken te laten komen en inderdaad is deze prachtige taart een genot om te eten. Ookal doopt de visite hem unaniem om tot 'bruidstaart'.

Driedubbele (voudige?) chocoladetaart

In de winkel liggen chocoladerepen te kust en te keur. Puur, melk, wit, met nootjes, met gepofte rijst, met praliné, ja, zelfs met exoten als gember of rode peper. Mmm. Chocolade met rode peper. Dat klinkt eigenlijk wel goed. Dus ik kan dan ook volmondig (mond vol met chocola) toestemmen in de wens van de jarige om een driedubbele chocoladetaart te willen mét (fijngehakte) rode peper! Of noem je dat drievoudig?!

Wat je nodig hebt is ruim genoeg om met recht tot 'driedubbel' te komen: bijna 400g pure chocolade, 200g melkchocolade en 100g witte chocolade. Plus veel boter, suiker, eieren én twee pepertjes. Vergeet daarbij niet één wegwerphandschoen, om bij het ontdoen van zaadlijsten en fijnhakken van de pepertjes geen capsaïcine op je vingers wil krijgen! De pure chocolade wordt eerst gesmolten en vermengd met het pittige spul, dan suiker en dan één voor één vijf eieren. Na dat laatste ei transformeert de massa opeens naar een elastisch beslag. Bloem en chocoladedruppels (Jumbo) maken het deeg af, waarna de taart bijna een uur wordt gebakken. Niet te lang; we willen een smeuïge taart.

Dat is een lekker snelklaar beslag en het is alvast een grote vreugde om de bak uit te likken. Mjam.

Het resultaa(r)t is een nogal (te) heftige, waanzinnig machtige pure chocoladetraktatie met een prettige smeuïge textuur, afgepoederd met cacao en poedersuiker. Gasten merken op dat ze misselijk van de driedubbele chocoladetaart worden, maar toch niet kunnen ophouden met eten...

Helaas valt het scherpe van de rode peper weg en is er niet meer te bespeuren van de heetheid dan een tinteling op de lippen. Ook de melk-en witte chocoladestukjes vallen niet meer zo op (vreemd; we hebben het toch over 300 gram chocola die verdwenen is!); misschien dat stukjes koek een goede aanvulling zijn? Nu ik er zo over na denk, is dit feitelijk niet meer dan gebakken arretjescake. Voor ware chocoholics!