Dé verjaardagstaart

Zoals gezegd, dit jaar twéé taarten mee naar het werk, ter meerde- re eer en glorie van.. mijzelf, want ik ben jarig. Trouwens, één taart is ook niet genoeg voor die 'veelvraten' van een collega's van mij en bovendien gun ik ze een gewéldige traktatie (althans, dat moet het worden). Taart nummer één is een witte slagroomverschijning, met abrikozen en Cointreau (deze) en taart nummer twee wordt 'n kunstwerk van appel, specerijen, cider en walnoten. Alcohol op 't werk, schijnbaar geen probleem..

Ik heb me nogal een recept gevonden. Fijn van Martha Stewart's website geplukt. Natuurlijk ben ik daarbij aanvankelijk volledig op het plaatje afgegaan, want zo visueel ingesteld ben ik wel. Maar bij het doorlezen van de Amerikaanse tekst, besef ik pas ten volle wát ik wil gaan maken.
Een heel stel appels (Granny Smith) moet geraspt worden en ik kan je zeggen dat de keukenmachine daarbij gouden diensten bewijst; de geschilde appel enkele secon- den hakken in die electrische rakker gaat beter én sneller dan het met de handrasp bewerken van vier keer zeven appelpart- jes. De rasp wordt in boter met vanille, suiker en cider gekookt "tot het vocht verdampt is". Uit mijn appels komt echter zóveel vocht dat ik alle appel eruit zeef en het vocht inkook. En dat werkt ook.
Door het heerlijke kruidige cakedeeg, verrijkt met zure room en de bovenbeschreven appelrasp, gaan fijngemalen (wal)noten en daarbij strooi ik met gulle hand met gemalen specerijen. Mjam.
MJAM.
Na het bakken en afkoelen worden de 2 cakelagen besmeerd met botercrème. Tussen de beide lagen besluit ik, anders dan Martha, nóg een vulling aan te brengen en ik diep uit mijn geheugen een smakelijke friszure appelvulling op, waaromheen ik ooit DBdeeg vlechtte (hier). Zo'n smeuïge appelvulling lijkt mij wenselijk om al dat zoet en vet een beetje te doorbreken. Bovendien is het dan ook meteen niet alléén maar cake wat de klok slaat. De lagen stapelen. De zijkanten besmeren met botercrème. En dan? Ik krijg natuurlijk nóóit een mooie strakke taart als ik op mijn eigen vaste hand moet vertrouwen bij het afsmeren van de crème. En dus volgt een twee uur durende speurtocht op de fiets. Doel: marsepein.

Maar kijk, dan scheelt het toch dat je in een grote stad woont, want thuis, teleurgesteld en een tikje wanhopig achter internet, kom ik erachter dat Utrecht in het bezit is van een heuse taartenwinkel: De tafel van 18. En daar verkopen ze natúúrlijk marsepein (€5,50/ kg), rolfondant en allerhande -eetbare- taartversieringen. Dus ik mag nog een tochtje maken en terug in de keuken geef ik dan maar mijn versierzin de vrije hand. En zo tover ik dus deze lente-creatie tevoorschijn. Het oogt mij allemaal wat té zoetig (lees: té braaf en meisjesachtig), maar die blaadjes van ouwel moeten nou eenmaal op....

Voor de gelegenheid ga ik met de auto naar Amsterdam (ipv de trein). Het regent. Complimenten. Het regent complimenten en mijn baas zoent me zelfs een keer extra. De taart is ook werkelijk héél bijzonder, met de smaken van: zachte marsepein met een bitterzoet amandelaroma; lichtnotige korrelige maar toch luchtige cake; die zuurfrisse appelvulling en de smeuïge botercrème. Pas helemaal aan het eind komt er een zóete smaak in je mond. Die toegevoegde appelvulling is in mijn ogen een múst en de taart zou zonder deze vulling als taart te saai zijn geweest. De appel en de cider in de cake proef je niet echt terug, maar geven wel nèt dat beetje extra. En toegegeven, de uitbundige decoratie waarmee ik zo ben uitgeschoten, maakt van de cake een Taart. Dat ik maar snel weer jarig mag zijn...

(update 11.03.2011)
Bij hoge uitzondering ben ik op mijn verjaardag aan het werk, en als bijzonder verjaardagscadeau vertelt mijn baas mij wat hij van mijn taart van vorig jaar vond: "Je nam een hap en de smaken bleven maar komen, dan het één, dan het ander; die taart was héérlijk!"