Romeinse honingcake

We gaan op visite. Officieel. En zelfs als het dan zo is dat ik weinig tot geen tijd (over) heb, dan nog vind ik niet dat je bij zoiets met lege handen aan kunt komen. Ik word toch altijd voor de wekker wakker, ookal gaat die wekker op zaterdagochtend helemaal niet. Dus sta ik om half zeven 's ochtends een taart(je) in elkaar te bak- ken om 's avonds mee te nemen 'voor bij de koffie'. Laten we zo'n ochtendlijke baksessie dan maar 'een stukje ontspanning' noemen. Want een goede vriendin van mij is zwanger en aangezien ze niet meer in de overgevende fase zit, zou dit er best wel als, eh, koek in kunnen gaan.

Met slechts drie ingrediënten (eieren, honing en bloem) maak ik het beslag. Hoppa. Laat de elektrische mixer maar zijn werk doen! Goddank dat ik in de 21e eeuw leef en dit niet met de hand hoef te kloppen. Het beslag wordt 40 minuten in de oven gebakken. Een Romein kan de was doen.

Alleen ziet mijn taart er in níks zo uit als in de video. Hoe kan dat nou toch; het leek zó makkelijk. Maar nadat ik de honing aan de opgeklopte eieren had toegevoegd was mijn mengsel veel dunner en nee, de oven heeft dat niet goedgemaakt. Bovendien blijft mijn honing'cake' vréselijk aan de vorm plakken. En aan het bakpapier. En aan zichzelf. En aan mij. Al afkoelend zakt 'ie ook nog wat in, dus het is nou niet bepaald een oogstrelende creatie waar ik mee aan kom zetten.

Maar erg lekker is dit historisch 'gebak' gelukkig dan weer wel. Als je tenminste van honing houdt, want daar smaakt 'ie volop naar. Dus ík vind 'm héérlijk! Maar mijn vriendin niet, of althans, dat weet ze niet. Want schijnbaar mag je geen honing als je zwanger bent. Of dat denkt ze tenminste en ze neemt (logischerwijs) liever het zekere voor het onzekere. Volgende keer maar weer gewoon Utrechtse sprits halen. Tenzij ze dan al bevallen is, want dan zal ze waarschijnlijk willen afvallen en dat lukt natuurlijk niet zo goed als je boterspits propt...