Taart nummer twee is meer een bák. Voor mijn werk in Rotterdam' waar meer dan een paar lieve collega's rondlopen en 'gewoon een cakeje' echt ècht niet genoeg zal zijn. En omdat bijna iedereen hier parttime werkt, moet ik eigenlijk zoveel taart maken dat het niet schoon op gaat. Zodat mijn collega's van de dag(en) erna ook nog getrakteerd kunnen worden. En aangezien altijd álles schoon op gaat op een dag hard werken, mag het best wat machtiger... Toch?
In een Foodies vond ik dit recept van Jill Schirnhofer (uit haar boek "Dinerdiva in de city"). Het plaatje zag er góed uit: smeuïge karamelfudge met noten op knapperige koekkruimels. En hoewel de tekst zegt dat de gerechten makkelijk te bereiden zijn met pure ingrediënten, blijkt al snel dat 'makkelijk en puur' niet persé altijd 'makkelijk en puur' betekenen. Tenzij met 'pure bastognekoeken' en gesmolten boter een koekbodem bereiden, hetzelfde als 'puur' is. Anders dan in bovenstaand recept staat, bak ik de aangedrukte kruimelbodem tien minuutjes in een voorverwarmde oven. Voor meer samenhang.
En terwijl dat van die bastognekoeken nog eigenlijk wel makkelijk was (hoewel mijns inziens de te grote hoeveelheid boter de bodem vettig maakt), is het maken van de 'fudge' dat allesbehalve. Op de één of andere manier is suiker koken niet mijn sterkste kant. Er staat toch echt heel simpel "verwarm al roerend 15 minuten tot het suikergoed glanzend, dik en karamelkleurig is". Nou blijkt alleen mijn wok groot genoeg voor de dubbele hoeveelheden gecondenseerde melk (oh, mjam, wát een heerlijk spul is dat toch), honing, suiker en roomboter die ik voor ogen heb. Want zoals gezegd wil ik genóeg taart. En zelfs op laag vuur krijg ik al roerend meer en meer bruine (aanbrandende) stukjes karamel die in de slurrie komen bovendrijven. Om erger te voorkomen haal ik het goedje voortijdig van het vuur, waardoor dan natuurlijk weer niet de juiste temperatuur bereikt is en de fudge uiteindelijk (te) zacht blijft. Maar soit. Walnoten erdoor en geen haan die er naar kraait.
Over dat alles heen gaat dan ook nog (melk)chocoladeganache van (200g) gesmolten Milka en een bekertje (125ml) crème fraîche. OMG! Knappe club werkpaarden die dit sterke staaltje vet-suiker-creatie in één dag opkrijgt (en dat lukt dan dus ook niet - er zijn welgeteld vier dagen voor nodig ;) De bak is van Oriental.
Wat mij het meest bevalt aan dit super-choco-fudge-monster is de fijne kandijsmaak van de bastognebodem. Oreo koekjes hadden echter ook prima gekund. De 'fudge' is plakkerig en zacht met een volle honingbotersmaak. Wat mij betreft is de toplaag van ganache erover: 1+1+1 = zoet³, maar dat weerhoudt mijn collega's er niet van om nog lang opmerkingen over de "belachelijk lekkere" taart te maken. Men vroeg zelfs het recept... Bij deze!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten