Stralende citroentaart

Jááá, het is weer die tijd van het jaar. De Grote Bakdag, ook wel bekend als mijn verjaardag, zet mij dit jaar op eigen initiatief flink aan het werk met een onooglijke hoeveelheid boter (3,5kg), bloem (2kg), suiker (4kg) en eieren (46!). Vijf taarten zullen uiteindelijk uit mijn keuken richting werk worden versjouwd. En er staan een paar héle bijzondere exemplaren op het bakprogramma (gniffel, gniffel). Alleen nog 'even' maken.

De taart waar ik mee begin is een creatie van Rudolph van Veen, gepassioneerd gastheer van de nieuwe bron van vermaak tijdens mijn moe-net-terug-van-werk-avondetenprop-voor-de-televisie: Rudolph's Bakery. Even een account aanmaken, en je kan de keurig gemonteerde filmpjes (deze duurt 15.47min) online bekijken.

In de mix: "stralende citroentaart" van citroenbavarois op een dubbele bodem van groene pistachejaconde waartussen smeuïge chocoladeganache, met bovenop een glimmende oranje spiegel van abrikozengelei. "Het oor wil ook wat." En hoewel het chronolo- gisch niet helemaal uit het recept blijkt, dien je te beginnen met het maken van karamel (suiker al draaiend laten smelten in een pan met dikke bodem) waar dan geroosterde hazelnoten in gaan. Deze laten afkoelen, fijnmalen en zo als nougatine door (pure!) chocoladeganache roeren. Met hazelnootpasta, want die Rudolph wéét wel wat lekker is!

De felgroene pistachebodem blijkt prima knipbaar met bakpapier en al. Alleen oogt de biscuit niet echt stevig. Nou maar hopen (want bidden heeft als atheïst geen zin, natuurlijk) dat het geheel gaat houden. Voor mijn springvorm van 26cm verdubbel ik de hoeveelheden voor de pistachejaconde en neem ik drie keer de hoeveelheid voor citroenbavarois. Door de abrikozentopping gaat extra veel kurkuma (wat überhaupt niet wordt geproefd in het eindresultaat) en ik besluit de stukjes jam eruit te zeven. Voor de mooi. Rode aalbessen hebben ze in de winkel niet, maar kijk hoe mooi blauwe bessen ook zijn:

De taart wordt aangesneden. En dàn pas openbaart zich de verdekt opgestelde chocoladeganache. Jammer dat de abrikozenjam er uit loopt, want dat ziet er minder strak uit. Maar die zoete jam stoort geenszins in smaak. Als iets, dan is het de chocola die overheerst. Het friszure van de bavarois en de verfijnde matcha-notensmaak van de jaconde worden in hun subtiele finesses overstemd door de volle machtigheid van Koning Cacao.

De jacondes zijn lekker knapperig en prachtig, prachtig van kleur. En na een dag in de koelkast blijkt de aanvankelijk te slappe biscuit toch prima in staat de totale vulling te dragen. Een werkelijk oog- en tongstrelende taart; kleurrijk en smakelijk.