Route Nimwegen: Duits-Lentse komkommersalade

Zomaar, terwijl het eigenlijk niet kon, heb ik mezelf onlangs een reisje naar Duitsland gepermitteerd. Of nou ja, ik was met pijn en moeite bij een vriendin geraakt die nogal redelijk dicht aan de Duitse grens woont en toen had ik bedacht dat de (pijn)grens nu toch al overschreden was en dat we dus ook best wel naar de Kaufland konden. Wat dírect een uiterst positief effect op mijn gemoed had, dus in dat opzicht zeker geen verkeerde beslissing. En de Kaufland in Kleve is mooi tot 22.00u open. Whoeptidoe!!

Het avontuur naar het buitenland leverde mij dit keer vooral een fles interessante perenazijn op (€ 1,99). De wittewijnazijn met pe- ren en kweeperen is volgens fabrikant Hengstenberg "unser Essig des Jahres", dus dat belooft wat!
Bovendien scoorde ik op de terugweg bij de Historische tuin in Lent (Griftdijk Noord 11, ma-vr 9-12, 14-17) een heuse wítte komkommer. Geen albino-geval, maar een terug op de grond gebracht 'eeuwen'oud Lentse specialiteit. Deze Lentse witte ligt voor een euro in de DIY-kraam aan de weg (naast de doosjes rode kriel(!)kersjes) en dergelijke bijzonderheden kan ik natuurlijk nauwelijks weerstaan, zéker niet wanneer ze liggen uitgestald in een wegkraam (of hoe heet zo'n ding)!

Ik besluit voor het FoodBlogEvent van deze maand (Edith vraagt om onze verhalen achter de vakantie-aankopen) een good-old-fashioned zoetzure komkommersalade te maken. Van 'Lentse witte' en Duitse perenazijn (met verder honing, dille, zilveruitjes en fijn sesamzaad; feitelijk zo simpel als een lepel of wat honing met een flinke scheut azijn en ruim dille te mengen tot zoetzure dressing om er vervolgens met de kaasschaaf dunne plakjes geschilde kom- kommer in te droppen; élke herniapatiënt kan het..).

Omdat het zulk 'zomers' weer is. En omdat ik dan kan zeggen dat ik weer 'gekookt' heb. Soort van.

Ke-lekker

Wat is dát nou weer?! Ik ben in ieder geval geïntrigeerd, wanneer ik voor een paar uien bij de toko om de hoek binnenstrompel. De eigenaars hiervan zijn sinds heel kort terug uit Verweggistan en hebben aldaar ongetwijfeld ingeslagen voor de winkel thuis. Even vragen dus:

Het ding heet kelek (Turks voor 'kale') en is een onrijp meloentje. Op het tweede oog zou het inderdaad best een 'piel de sapo' (of paddehuidmeloen) kunnen zijn. Ik koop er twee en snijd er aan de lunchtafel onmiddellijk één aan. Voor de zekerheid worden pitten en schil verwijderd en dan zet ik mijn tanden in het stevige frisse vruchtvlees. Eigenlijk smaakt het nogal naar komkommer. Alleen dan nèt ietsje zoeter, nèt ietsje minder waterig. Ja. Lekker (€3,45 p.kg). Maar heb ik nou eigenlijk wel uien meegenomen?!

Sultana Volop

Sultana komt met iets nieuws. Blijkbaar is hun driehapscracker- concept uitgeput met het bestaan van diverse zoete (6) en enkele hartige (4) smaken en dus wagen zij zich op de markt met een mini meeneemontbijtkoekje. Volop heet het. Want "volop verantwoord" en "volop ingrediënten uit de natuur" (kan iemand mij 'ns vertellen waar ingrediënten anders vandaan komen?!) De marketingafdeling heeft in ieder geval weer goed zijn best gedaan, maar de feiten zijn als volgt: 100g bevat 307kcal - 3,3g eiwit - 22g suikers - 7,5g vet.
Eén individueel verpakt koekje weegt 40g.

Sultana Volop ontbijtkoek met honing is bij nader inzien niet zo 'volop' met honing als échte (zelfgebakken) peperkoek die voor bijna 55% uit honing bestaat; want deze bevat slechts 2% honing (en vooral veel rozijnen, 15%, en opvallend genoeg 4% karamel- stukjes). De koek is wél lekker zacht en inderdaad smeuïg, met een bijna boterige zoete smaak. Het zou best kunnen dat ik honing proef, maar als ik deze waarneming vergelijk met het uitlepelen van een honingpot dan steekt de smaak van het Sultana koekje er maar schril bij af.
De Sultana Volop ontbijtkoek met appelstroop dan. Met volgens de verpakking 1,2% appelstroop en 6% appelstukjes (gemaakt uit geconcentreerde appelpuree met fructose-glucosestroop en wat glycerine). Een zelfde soort zacht-smeuïg stukje ontbijtkoek met een smaak die nog het meest overeenkomt met de zompige bodem van een te klein stukje appeltaart. Ík vind dat lekker, maar ik denk niet dat dit voor iedereen geldt.

Mijns inziens de illusie van verantwoord in snackformaat. In een quasi gezond ogende verpakking met olijke silhouetten van een hek en boerderijdieren. Het kritische oog dwaalt hierbij af naar de ingrediëntenlijst, alwaar de komt-uit-de-fabriek-deceptie volledig compleet wordt (inuline, oligofructose, citroenzuur, pectine, ont- vet sojameel, kaliumsorbaat; er is een réden, denk ik dan, dat deze dingen niet voor de reguliere particulier in de supermarkt te koop liggen). 'Volop verantwoord' vindt Sultana, maar zoals wel vaker in de hedendaagse consumptiemaatschappij wordt daarbij de 'suffe' eerlijke zelfbakvariant (met alleen honing, roggebloem, rijsmiddel en specerijen), die niet tot het einde der tijden houdbaar hoeft te zijn, uit het oog verloren.