Peperkoek

Als gevolg van mijn stelselmatig nageleefde motto "Ik rem voor honing" staan er heel wat potjes versgeslingerde inkerhoning in onze voorraadkast (had ik maar een kelder). En hoewel ik aardig wat honing naar binnen lepel, gaan die potjes niet bepaald rap leeg. Daarom kocht ik bij De Windotter molengemalen rogge- bloem; want ik had het wilde plan opgevat peperkoek te gaan bakken. Met behulp van oude bekende SOS Piet, die mij het recept leverde.

Recept
Verwarm 400g lopende honing met 2dl water tot nèt aan het kookpunt. Giet dit bij 0,5kg roggebloem en meng alles goed door elkaar tot een klontervrije homogene massa. Laat dit voordeeg 24u in de koelkast rusten.
Voeg 200g honing, 30g bicarbonaat en 30g kruidenmengsel toe aan het voordeeg (1kg). Meng met natte handen (om kleven te voorkomen) alles door elkaar. Voeg naar wens noten, rozijnen, zaden, stukjes gember of ... toe aan het beslag. Stort het deeg in een beboterde bakvorm (de vorm mag daarmee maximaal voor 3/4 gevuld zijn met deeg) en bak de peperkoek 45 minuten in een voorverwarmde oven van 180°C. Bak daarna nog 15 minuten op 165°C. Laat de koek uit de oven in de vorm afkoelen.

Nou heb ik de bakkersvader van een goede vriendin op 'n feestje ooit wel eens horen vertellen dat ontbijtkoek bakken zo'n intens karwei is, maar wist ik veel. Ik bereidde me voor op het betere kneedwerk en begon aan het verwarmen van honing in een pannetje water. Echter, het juist afmeten van honing is nog niet zo eenvoudig. Mijn oplossing: pannetje op de weegschaal, die op nul stellen, honing in pannetje gieten, en dan pas water erbij en geheel verwarmen. Niet vergeten weegschaal te resetten! Honing lost trouwens wonderwel op in warm water.
Het hele mengsel in een kuiltje in een berg roggebloem gegoten en vanuit 't midden geprobeerd tot een homogene massa te mengen. Ik kan je zeggen: vergeefse moeite (zie deeg hierboven). Dit plakt zó erg; er is geen kneden aan. Ja, of je moet er tot je ellebogen in duiken, maar dit is nog maar het voordeeg... Geheel klontvrij was mijn voordeeg dan ook niet, maar na een kwartiertje vond ik het wel best!

De volgende dag kruiden in een droge koekenpan verwarmd om die vervolgens tot fijn poeder te vijzelen. Ik gebruikte: 10g kaneel, 5g nootmuskaat, 5g kruidnagel, 2,5g steranijs, 2,5g kardemom, een snufje piment en 5g witte peper. Dit met bicarbonaat en nóg meer honing door het voordeeg gekneed. OMG. Er ontstaan in mijn hoofd geheel nieuwe woorden voor het begrip plakken. Het deeg plakt aan zichzelf en aan álles wat het aanraakt. Ik begin met één hand (slim, denk ik, dan houd ik één hand schoon voor als ik misschien iets moet pakken), sta al snel met beide handen in het deeg te knaaien, heb een mesje nodig om mijn handen schoon te (proberen te) schrapen, verlies meerdere spatels en lepels in pogingen vat te krijgen op dit deeg en geef me tenslotte helemaal over aan deze allesomvattende knoeipartij. Hiervan zijn logischerwijs geen foto's!
Gelukkig had ik de bakvormen (2x1l) vóór het kneden al beboterd, anders was ik zuur geweest. Het deeg storten is makkelijker; het afbakken ook. Ik bak één koek met in rum geweekte rozijnen en krenten; en één koek met stukjes walnoot, hazelnoot, gember en sesamzaad. Toch fijn wanneer je niet afhankelijk bent van wat Peijnenburg bedenkt.

Al heel snel krijgt de bovenkant van de koek in de hete oven een wel héél donkerbruin geblakerde korst. Afdekken met alumini- umfolie (normaliter dé grote truc hiertegen) lijkt niet te helpen: de oppervlakkigste honing karamelliseert en verbrandt.

Overigens ruikt het héérlijk in huis. Kruidig. Zoetig. De nog warme koeken zijn niet te snijden, maar eenmaal afgekoeld is er geen hou- den meer aan: proeven! Mmmmm. Wat lekker! Al die honing proef je alleen nauwelijks terug; het smaakt gewoon precies naar verse ontbijtkoek. Maar dan véél meer smaak. Kaneel en kruidnagel zijn duidelijk te proeven en de peper blijft na doorslikken nog lang in de mond hangen. Pittige nasmaak. Na een dag is de donkerbruine korst getransformeerd naar het typische zachte toplaagje zoals ontbijtkoek dat heeft. En dit plakt aan alles (verpakken in vetvrij papier dus). De peperkoeken blijken ook nog eens lang houdbaar, zonder aan smaak in te boeten. Ondanks de helse kneedpartij één groot succesverhaal en daarmee absolúút voor herhaling vatbaar.

Het smaakt níet echt naar honing, maar wel héél erg naar peper, oftewel: hoe 5 gram peper 3/5 kilo honing overwint.