DB: Piece Montée

Geen tijd, geen tijd. En dus geen DB challenge deze maand. Ookal was het een verrukking van een toren met zelfgemaakte soesjes.

Honingdropthee

Die vrijwel lege pot honing, waar ik het laatste restje maar niet uitge- schraapt krijg, blijkt zijn perfecte zwanenzang te hebben als theeglas: theezakje en kokend water erin en tóp! Lekkere honingthee en daarna gelijk een schone pot.

Timballo à la Napoli

Het einde van het (amateuristisch) voetbalseizoen dit jaar, bete- kent bij ons thuis ook het jammerlijke einde van de vaste prik dat op donderdag HH komt mee-eten alvorens hij met het lief naar de training afreist. En aangezien dit toevalligerwijs samenvalt met de start van mijn additionele baan en dus het einde van de vrije don- derdagen; is die laatste donderdag dat ik nog wél uitgebreid kan koken voor de mannen, er meteen één om volledig uit te pakken.

De keus valt op een zogenaamde timballo, een bolvormig Italiaans gerecht van gebakken pasta (met een vulling die logischerwijs van streek tot streek varieert), smakelijk gebonden met eieren en kaas. Deze 'pastataart' zal gevuld worden met kruidige saliekip in toma- tentijmsaus met daarop rozemarijnspinazie in ricotta. Met verder véél Parmezaanse kaas. Klinkt goed, toch?!

Jammer alleen dat ik 'pas' om half vier 's middags met dit diner was begonnen. En hoewel ik na een uurtje of twee relaxed kokkerellen klaar was de timballo de oven in te schuiven, bleek mijn foutieve tijdsberekening toen duidelijk werd dat de schotel nog dik een uur (and then some) gebakken moest worden. Dus die laatste super- donderdag aten we afhaal, maar het lief en ik hadden de dag erna, na werktijd, wel een fantastisch maal klaarstaan.

Tip: wees voldoende scheutig met kruiden en zout.

Route Nederland: Achterhoekse broodtiend

Élk jaar op Hemelvaartsdag, sinds 1559, wordt bij de voormalige molen 'De Muldersfluite" (Zelhemseweg 44) tussen Hengelo (Gld) en Zelhem bij opbod roggebrood verkocht. In vervlogen tijden mochten de bewoners aldaar plaggen steken op de markegronden, op voorwaarde dat zij in ruil een roggebrood bakten van minstens 22 pond, voor de armen. Waarbij een levendige competitie, nee, een heuse strijd, om de eeuwige roem ontstond, te vergeven aan degene die het zwaarste brood bakte.

De armen van weleer zijn niet meer, maar de eeuwenoude traditie blijft met verve bestaan. Rond half twee komt, onder begeleiding van de plaatselijke boerenkapel, de versierde paardenkar aan met daarin de gebakken roggemikken. De grootste broden worden ver- volgens op ludieke wijze bij opbod (aan de aanwezige notabelen) verkocht en voor iedereen die voor een schappelijker prijs óók een broodje wil, zijn er vervolgens hele (€25) en partiële (€10) roggebroden te koop. Dan heb je een zwaar, zéér compact, smeuïg, authentiek roggebrood, dat je daarna in de gereedstaande oude snijmachine in plakken mag snijden (het kleintje levert ca. 40 plakken).

De opbrengst gaat als altijd naar een goed doel en voor verder vertier ende vermaak is er de boerendansgroep, de oldtimer tractorenrit, de tocht met bijzondere (zelfgemaakte) fietsen, de verkoop van overige streekprodukten (honing, jam, ambrosiawijn, naegelholt) en lestbest de demonstratie van oude ambachten.

Maar mij ging het in hoofdzaak om de roggebroodveiling. En die (koolzaad-en lindecrème)honing (à €3) was mooi meegenomen!

Paradijstaart

Er was er één jarig. En dergelijke gelegenheden grijp ik gráág aan om een taart te bakken. Gelukkig wordt de vraag 'wélke taart dan' dit keer door de jarige job himself beantwoord, want die mag kie- zen: paradijstaart!

De taart wordt gemaakt van pâte sucrée met een bodem van (veel te zoete) kersenjam en daarop een laag kokosfrangipane. Jammer dat de (achteraf geheel overbodige) bigarreaux garnering bij het bakken in de kokosvulling weg is gezakt. Wat uit de oven komt is een uiterst plakkerige, en helaas ook lichtelijk uit elkaar vallende, vullende verrukking. Perfect voer voor de voetbalkornuiten die zich na de (verloren) wedstrijd aan het baksel laven.

Nuut!

Van vermaard merk Sonnigdal vind ik zomaar rooibosthee met drópsmaak (€1, Xenos) en enthousiast sla ik meteen vier doosjes in. De thee ruikt inderdaad stérk naar (zoete) drop, maar smaakt vreemd genoeg níet naar drop (en mist ook net die intense pure rooibossmaak). Eigenlijk had ik een beetje rooibos met zoethout verwacht en ik weet ook niet helemaal wat Sonnigdal bedoelt met die bloemtekening op de verpakking, want anders dan "rooibos" worden de 'bestanddele' ook niet verder gespecificeerd...

Antroe-wadia?

Mijn moeder bracht gisteren, hopelijk geïnspireerd door mijn culi- naire avontuurszin, op haar eigen (plausibele) initiatief, een aantal mij onbekende vruchtjes mee. Wacht. Mijn moeder bracht míj on- bekende vruchtjes mee? Inderdaad. Mijn moeder bracht mij onbe- kende vruchten mee!
Ze komen bij de Zutphense Jumbo vandaan (en liggen aldaar in de verkoop onder de naam antroewa maar dát kan in ieder geval niet kloppen, want volgens wikipedia zijn dát een soort aubergines, uit de nachtschadefamilie). Ze zijn ongeveer net zo groot als lychees, met net zo'n pelbaar huidje, vergelijkbaar (ook wit) vruchtvlees en een eendere pit. Bovendien smaken de vruchten bijna als lychees, maar dan véél zoeter. Ze zijn alleen iets minder sappig. Rara, mam, wat ís dit? Want ik weet het niet (maar vind het wél érg lekker)!

(update)
Maar nú weet ik het wel: longan!

Spaghetti carbonara

Soms, heel soms, word ik zomaar verrast door mijn eigen kunsten. En dan geldt voor dit recept trouwens ook nog eens dat er werke- lijk geen kunst aan is (met inachtneming van enkele basisprincipes uiteraard). Dus presenteer ik u: Spaghetti Carbonara. Mét hoofd- letters, omdat het zó ZO lekker is (hoewel op geen enkele manier goed voor je, maar misschien daarom juist fantastisch):

Men neme (voor vier personen) 150g spekjes, 1,25dl room, boter, eieren, geraspte Parmezaanse kaas en wat spaghetti. Groente? Nee, hoor. Geen groente (hoewel een gesnipperd uitje en een courgette er best doorheen zouden kunnen, dan mogelijk zijdelings begeleid door een frisse salade).
En dan gebeuren er een paar belangrijke dingen: 1. borden, meng- kom en serveerschaal worden in de oven opgewarmd (essentieel!); 2. de spekjes worden uitgebakken en met room verwarmd 3. het ei wordt met veel geraspte kaas losgeroerd; 4. de spaghetti wordt al dente gaar gekookt, perféct al dente gaar gekookt... maar dat doe je als laatste! Dat zijn de basisregels. En daarna is het makkelijk: in de warme mengkom de afgegoten spaghetti met boter losroeren - ei en kaas erdoorheen - en vermengen met de spekjes en room. Overdoen in de warme serveerschaal en direct (!) serveren met de warme borden. Met op elk bord een extra dooier (in schaal) die meteen door de spaghetti geroerd dient te worden en voor extra sausbinding zal zorgen. Inderdaad, een enigszins verontrustende gedachte ("oh jee, salmonella") maar daarmee ook buitensporig interessant en bovendien stolt het ei in het warme gerecht.

In mijn ogen een verrúkkelijk romig pastagerecht, waarmee potjes Grand d'Italia absolúút overbodig worden. Een waar feest voor de smaakpapillen (maar een crime voor de zwembandjes).

En met de overgebleven eiwitten maak je snel even Haagse bluf: