Mihoenmaaltijd: 5 minuten bereidingstijd

We hebben slechts een waterkoker en een tosti-ijzer om onze dagelijkse maaltijden te bereiden. De magnetron werd voorheen als bloem-en meelopslag gebruikt en ook een electrisch oventje ontbreekt in de collectie. Het is dus niets minder dan een sterk staaltje creativiteit waarmee mijn lief (in recordtijd, overigens) het vrijdagavonddiner bereidt:

In een pan, worden mihoen (alias Chinese rijstnoedels) en diepvrieserwten overgoten met kokend water. Ondertussen worden peulen en (rode) paprika aan stukken gesneden. De mihoen wordt afgegoten; het geheel gemengd en vervolgens gelardeerd met reepjes gerookte zalm. Beetje sojasaus als smaakmaker. Id est: diner. Trouwens, die gele sambal? Zéker niet voor mij!

Suri (níet Cruise!)

De eerste avond 'geen keuken' hebben we gevierd met afhaaldiner! Nou zitten hier een Chinees (mét afhaalrestaurant) en een pizzeria om de hoek, maar het is zéker niet de bedoeling om veel geld uit te geven aan weinig groente met een overdaad aan vet (en vetsin). Dat wil echter niet zeggen dat de Surináámse take-away ons niet kan verleiden, dus slaan we (ook voor afgekomen bezoek) moksi meti (€8), mamoesa (€9) en roti (€6) in van afhaalcentrum De Waterval (Vleutenseweg 232, open di tm zo 15-22).

De rotiplaten zijn in ieder geval zélf gebakken en het hele gerecht krijgt van onze visite een dikke acht. Ook de moksi meti bevalt (als altijd) en bestaat uit één bak nasi (mmm) met wat zoutzure komkommer en één bak kouseband/kool met gekruid roodvlees en gebakken kip. De mamoesa valt licht tegen door afwezigheid van groente. Wat dan weer ruimschoots wordt goedgemaakt door drie (!) bakjes héle hete gele sambal.

Koken zonder keuken!

Na bijna twee maanden koken zonder zout of kruiden (in welke doos zat dat ook alweer?), zijn we hier nu klaar voor de volgende uitdaging: koken zonder keuken. Sinds enkele dagen is de ruimte voorheen bekend als 'de keuken' tot op de baksteen gestript door kundige sloopmeneertjes van de aannemer en onszelf. Geen aanrecht, geen vloer, geen water, geen gas. Het enige wat je er nu nog kan doen is koukleumen. En de levering van de níeuwe keuken staat gepland voor week 51! En dàt is het nog niet. Niet gezegd, overigens, dat er dan een wérkende keuken staat, dus het zal nog tot begin 2009 zijn eer daadwerkelijk iets opwarmen mogelijk is. Dat betekent geen koffie meer voor mijn liefste (hij gebruikt uit principe alleen een percolator) en geen Daring Bakers meer voor mij. We kunnen op de keper beschouwd überhaupt niet koken. Maar hebben wél honger....

Speculaas duikt alom op

De Hema weet ons steeds op eetbare lekkernijen te trakteren
Waardoor je het wel afleert om voor de lunch suffe boterhammen te smeren
Eet geen wafels met karamel, maar koeken met speculaas
Lekker bros en kruidig; was het maar altíjd Sinterklaas!

Lokale reünie

Waag je door sneeuwstormen en over ijzige (spoor)wegen naar de Domstad. Loop langs grachten en monumenten en bezichtig de prachtige historische binnenstad. En als je bent uitgewandeld, zak dan neer in een stoel van Lokaal De Reünie ('t Wed 3a, Utrecht) voor de tamelijk goedkope formule van hun 'Soup&Sandwich': een broodje of panini naar keuze met daarbij een soepje (tomaat-basilicum-, wortelkoriander-of uiensoep) voor één euro.

En daarbij graai je dan naar wens zoveel kruid(!)noten als je wilt bij elkaar, uit de gróte bak die bij de ingang staat. De verzameling sappigzoete mandarijntjes op de bar zijn eveneens service van de zaak. En dat doen ze elk jaar in de aanloop naar Sinterklaasavond, omdat hun motto is: "een vleugje grandeur uit vroeger tijden"!! Goed toeven.

Oudhollandsch Sinterklaassnoepgoed

Ergens tussen Utrecht en Gent, vlak voorbij (of vlak vóór; het is maar van welke kant je komt) de grens ligt Brecht. En in Brecht zit een supermarkt(je) op de Lessiusstraat (nr.2; kruising met de Nollekensweg). Deze 'Prima' van Fam. de Bruyn is een échte buurtsuper waar de kassierster nog tijd heeft voor een praatje (in plàt dialect) en waar de verse groente en fruit (beperkte selectie) waarschijnlijk nog door de handelaar zélf bij de lokale teler zijn opgehaald. Of dat is in ieder geval de sfeer die er heerst.

En bij een buurtsuper als deze - smalle gangpaden, kleine displays, volgepropt winkeltje - verwacht je dan ook authentiek snoepgoed. Althans, dát was waarvoor ik stopte onderweg. Ik had niet verwacht zó op mijn wenken bediend te zullen worden:

- speculaaspop, volgens grootmoeder's recept (Narda BV, Zonhoven - Hasselt): beetje taaie maar dan tòch knapperige, minder kruidige speculaas met enkel 'kaneel' als toegevoegde specerij; de smaak houdt een beetje het midden tussen peperkoek en kandij (maar dan zonder de peper) 2st. 450g 25cm hoog €1,65

- suikersigaar, een ouderwetse klassieker maar véél te zoet naar mijn volwassen insteek; mijn moeder zei dat ze deze vroeger altijd (lees: één keer per jaar) in haar schoen kreeg en het smaakt naar versuikerde naturel borstplaat met een klein bittertje van de pure chocolade; groot €0,95 (op foto), klein €0,50

- wit fondantschuim in Sinterklaasvorm, overtrokken met een dunne laag donkere chocolade; hóóg 'Ot&Sien' gehalte €0,40

- roze Sintspek (Etna NV, Anderlecht) die precíes zo smaakt als de bekende schuimpjes €0,23

Sentimentele snoeppret dus. Aanrader!!

Hét Ikea ontbijt

Eigenlijk, éigenlijk wist ik wel van het bestaan af, maar ik had het nog nooit meegemaakt. Hoewel ik wel eens gelezen heb dat hele groepen mensen er (dagelijks!) gebruik van maken en zelfs elkaar hier hebben leren kennen, is het in principe natuurlijk dàt wat het is: lokkage!

Ik had er dan ook niet aan gedacht en stapte nietsvermoedend van mijn fietsje (lees: auto) en dacht nog op de parkeerplaats nog "lekker rustig". Normaal probeer ik langs de kassa's direct bij de stellingafdeling te komen, want ik heb er geen zin in om de hele Ikea door te lopen, maar vandaag zo vroeg zat de tussendeur dicht, dus de trap maar op. KEIdruk was het boven. Allemaal mensen, van divers pluimage, voor het €1 ontbijt (vanaf medio december 9.00-11.00u, nu nog tot 11.30u). Nou ben ik niet iemand om een lege maag te negeren, dus sloot ik braaf aan in de rij achter een hele troep scholieren (VMBO t.o. Ikea) om een croissant, een mini pistoletje, een (hard)gekookt ei, een botertje en een jammetje én een plakje kaas op mijn dienblad te positioneren. De kassamevrouw (die natuurlijk zelf óók met haar neus in de boter valt met zulk leuk kassawerk: "één euro alstublieft", "één euro alstublieft") vroeg inderdaad één euro.

Eindoordeel: handig ochtendritueel voor de laat opgestane mens op een vrije dag, met krakendvers smakelijk croissantje en evenzogoed eetbare kaas. De boter is écht, de jam is het niet. Tip: koop in de foodshop een potje Ikea kruisbessenjam (€1,50) als je dan toch nood hebt aan zoet beleg. Diverse additionele aankopen zijn bij het ontbijt mogelijk (chocoladebroodje, ham, etc) en gaan vanaf €0,15 erbij op het dienblad, maar van fruit heeft de Ikea nog nóóit gehoord... Ware topattractie is de zelftap voor koffie en thee, die trouwens géén belemmering vormt voor het gewenste 'tweede kopje'. En zowaar keuze uit zwarte thee, groene thee en rooibos. Dus vrije dag? Ontbijtje Ikea (meteen goed voor de 10.000 stappen) maar wél zelf mandarijntjes meenemen en daarna snèl de winkel weer uit.

DB: Pizza

Dankzij de heerlijkheid die 'Telenet' heet, hadden wij prematuur geen internet meer in huis en aangezien ik niet in één of ander internetcafé ga zitten updaten (dat heeft dan toch nèt iets té com- pulsiefs... dit in tegenstelling tot compulsief dagelijks updaten in de warmte van je eigen huis...) komt het verhaal van mijn pizza-gooi-actie nu welgeteld zes dagen ná de officiële postdatum van 29 oktober.

Bedenker van de uitdaging van deze maand is Rosa van Rosa's Yummy Yums en zij had het zó voor zich gezien dat iedereen lek- ker met zijn eigen pizzagistdeeg ging gooien. Sterker nog; dat was verplicht.

Voor het pizzadeeg was een nogal uitgebreid recept bedacht, in- clusief gekóelde bloem en laten rijzen in de koelkast. Het hele proces zou een dag of twee, drie moeten duren; maar daar heb ik voor deze ene keer vriendelijk voor gepast. Een nieuw, te verbou- wen huis geeft mij dergelijke priviléges vind ikzelf. Tijdens het inpakken had ik de benodigde ingrediënten voor de pizza apart gehouden, zodat er verder niks meer mis kon gaan. Dus gewoon bloem, gist, zonnebloemolie, water en suiker vermengd met elkaar; enkel om er achter te komen dat ik het cruciale zout niet voorhanden had (ergens - in - een - doos - maar - welke?) Na kneden, rijzen, deegballen vormen en deze laten rijzen; werden de ballen tot rondjes uitgeduwd op het aanrecht en deze moesten vervolgens worden getossd (wat natuurlijk het allerleukste deel van de uitdaging was).

Eenmaal op gewenste grootte, het deeg op een omgekeerde bebloemde bakplaat leggen en be- leggen met pizzatopping naar eigen inzicht (de plaat moest overigens bebloemd worden met griesmeel of maïsmeel). Eerst dus een flinke schep saus over de bodem uit- spreiden (ik doe niet moeilijk, ik neem gewoon SugoCasa uit een potje) en hier beleg over verdelen. In mijn geval een due stagioni met

1. spinazie (deelblokjes)/brie/walnoot

en 2. broccoli, gedroogde tomaatjes en gerookte zalm

Daar dan geraspte kaas overheen en 10 minuten de hete oven in.

.

Na mijn edele pogingen zag mijn lief zijn kans schoon om ook met een bolletje pizzadeeg aan de haal te gaan en dit in de lucht te tossen. En dat terwijl mijn vriend normaal helemáál niets heeft met deeg. Geinig, maar hij was bij lange niet zo goed als deze jongen; wat díe met pizzadeeg doet is bizar! Maar goed, die man kan dan weer niet wat míjn man kan... (pizza's opeten).