DB: Julia Child's "French bread"

Scroll down for the English version of this text.

Goed nieuws en slecht nieuws. Voor mij. Ik heb het aangedurfd ('ik durf' met een 'f', maar volledig werkwoord is 'durven' met een 'v' en dus - kofschip- een 'd' op het eind...), bla, ik heb het dus aangedurfd me aan te melden voor de, laten we zeggen, bijzondere Daring Bakers. November 2006 begon dit selecte groepje enthousiaste thuisbakkers met de vervaardiging van hetzelfde bakrecept en in dik een jaar tijd is de 'bakclan' uitgegroeid tot een ware sekte. Maar dan van het goede soort. Van het soort dat elkaar door de bakprocedure heen sleept met tips en complimenten. Elke maand is er een nieuwe uitdaging (lees: recept), uitgedokterd door een steeds veranderende 'host'; dit keer Mary van The Sour Dough en Sara van I like to Cook.

En een uitdaging is het inderdaad, want zij hebben voor mijn eerste maand lidmaatschap een heus Frans stokbrood op het programma gezet, met een recept van maar liefst zestien (!!) pagina's. Een schijnbare klassieker onder de klassiekers, gebaseerd op de instructies van de in Amerika wereldberoemde Julia Child (wie?). Goed nieuws dus, want dit gaat mijn bakkwaliteiten naar nieuwe, ongekende hoogtes brengen. Slecht nieuws ook, want waar bén ik aan begonnen? Zestien pagina's! En in het Engels!! Betreft het een stoute overschatting van mijzelf? Het zal moeten blijken en ik zie deze eerste keer als een test. Eerst maar eens kijken of ik het überhaupt leuk vind...

Ik download het recept (hier). Ik print het uit, want het lukt me maar niet om de beschreven stappen overzichtelijk in mijn hoofd te krijgen. Ik lees het recept, lees het nog een keer, sleep het een tijdje in mijn tas mee bij wijze van "dit kan toch niet zó moeilijk zijn om te vatten?" en leg het dan een tijdje op de stapel papieren op mijn bureau. Ik twijfel en denk aan opgeven. Maar zie mezelf dan verse gist kopen en nadat ik tijdens een bezoek aan de Franse Republiek heuse, ongebleekte, Franse bloem vind (hoe fantastisch dat ik zó dicht bij Frankrijk woon en dus voor de vervaardiging van een 'authentiek' Frans stokbrood échte Franse ongebleekte bloem kan gebruiken!), ben ik vertrokken. Ik begin.

Poging één mislukt een 'beetje'. Want de volgorde is als volgt: gist oplossen in handwarm water en dit met nog meer water en wat zout door de bloem mengen. Het deegmengsel GOED kneden tot elastisch en soepel; 3-5 uur laten rijzen. Het deeg van gasbellen ontdoen, luchtig opvouwen en een tweede keer laten rijzen: 1,5-2 uur. Broodjes vormen, op Franse wijze, en deze nogmaals laten rijzen: 1,5-2,5 uur. De broden omkeren op een bakplaat, met een scherp (scheer)mesje bewerken, besproeien met water en in 25 minuten in een voorverwarmde oven afbakken (en nog drie keer besproeien). En ja, dáár zíjn zestien pagina's beschrijving voor nodig, om alle mogelijke problemen onderweg op te vangen met een uiterst gedetailleerde beschrijving. Ik sta verbaasd van mezelf: ik ben een Engelse bakker (of Franse bakker; hoe je het maar bekijkt!).
Het recept vraagt voor de derde rijs een warme, tochtvrije, vochtvrije plek, die ik gevonden denk te hebben in de oven. Als ik die nou op de laagste stand zet, dan zou ik toch een dergelijke plek moeten hebben? Nou nee, schijnbaar te warm, want mijn brood begint lichtjes te bakken en komt uit de oven zoals het erin ging, maar dan hard. Oei. Ik sta weer verbaasd van mezelf (op minder positieve wijze).

Ga ik dan nú opgeven? Nee, want ik vind zowaar nóg een vrije dag in mijn normaal drukke rooster om opnieuw enkele uren in en om huis door te brengen, terwijl het geknede deeg, letterlijk, de pan uitrijst. De daadwerkelijke tijdsbesteding aan mengen, kneden, bewerken, vormen en bakken is hooguit een half uurtje, maar in totaal ben ik er toch wel bijna een goede twaalf uur mee bezig. Maar het blijkt het waard. De ingekeepte, bevochtigde deegstaven rijzen de tweede keer in de oven door tot een wonderschouwspel. Compleet gebiologeerd zit ik bijkans met mijn neus tegen het ovenglas aangedrukt te kijken hoe er daadwerkelijk stokbroden in mijn eigen oventje ontstaan. Stókbroden zeg ik je. Wauw!! Met een knapperige korst die in de oven nog verder opgebold is. En ken je dat geluid dat verser dan vérs stokbrood maakt; zo'n krakend scheurend "ik ben een goed stokbrood; eet mij" geluid? Dát geluid maakt míjn brood óók! En bij doorsnijden blijkt het brood ook nog eens de gewenste luchtgaten te hebben. Trots. TROTS. Ongekende trots. Natuurlijk meld ik me daarna definitief aan als lid. Ik ben een Daring Baker! Deze maand in ieder geval....

Klik hier om Julia Child in actie te zien met dit deeg.

In English:
There is good news and there is bad news. At least there is for me. I have amazed myself and dared to sign myself up for the Daring Bakers Challenge(s). This used to be a small group of enthousiastic homebakers that creates the same recipe every month, but in a years time it has evolved to a true cult, if you will. Of the good kind. Of the kind that drag each other through the baking procedure with helpful hints and heartfelt compliments (where due). Every month there is a new challenge, 'cooked' up by different hosts every time; this time by Mary of The Sour Dough and Sara of I like to Cook.
And a challenge it is, as for my first month of membership we are set to be making a real life French bread. Which includes a recipe of no less than sixteen (!!) pages. Apparently a true classic amongst classics, based on the instructions by none other than the world famous Julia Child (who?). So good news, for this could lift my baking skills to a whole new level. But bad news also, because whát have I gotten myself into? I don't know yet. Let's just see if I like it first.

So I'm downloading the recipe (here). And then I decide to print it out anyway, for I just can't get all the described steps orderly in my head. I'm reading the recipe, reading it again, dragging it with me in my bag for a while by means of "it can't be thát difficult to understand" and then it dissapears for some time in the stack of papers on my desk. I'm doubting and contemplating giving up. Until I find myself buying fresh yeast and after a visit to France where I find real French unbleached flour (how brilliant that I'm living só close to France that for preparing an authentic French loaf of bread I am able to use réal French flour), I'm off. And I just start.

My first attempt doesn't go so smoothly. For the third rise I am looking for a draftfree nonhumid place, which is practically non-existent in our house. What if I used the oven? I could put it on the lowest temperature and let the dough rest in there! Good idea, no? NO. Of course the bread starts half baking and exits the oven in the same shape it went in, but harder (meaning: rockhard). Ouch. I just amaze myself (not in a good way).

Was this it? Nope, there is another day off in my otherwise hectic schedule so I can spend several hours in and around the house again, while the kneaded dough, literally, rises to the occasion.
The actual amount of time spent mixing, kneading, processing, shaping and baking takes no more than about half an hour, but in total I am up and about for over twelve hours. But it's obviously worth it. The moistened doughsticks rise in the oven the second time around and it's truly a sight for sore eyes. Completely mesmerized I almost press my nose up against the ovendoor watching bread emerge in my own home. Bréad I say. Wow!! With a crispy crust that has formed itself perfectly. Do you know that sound French bread makes when it tears apart: like a ripping "I am a good loaf of bread; eat me" sound? Thát is exactly the sound mý bread is making! And it also has the aspired gasholes and crumb. I am proud. PROUD. Proud in a new way. No doubt about it; I am confirming my membership. I am a Daring Baker! At least, for this month...