Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

29 juni 2007

Kaasschaaf

De kaasschaaf is een schijnbaar oer-Nederlands produkt en is in veel landen niet eens verkrijgbaar... Niet alleen een gemis voor kaasliefhebbers, want ik gebruik mijn kaasschaaf bijna nog vaker om wortels, (zoete) aardappelen, komkommers en andere stengelige groente te schillen. Je schaaft er dunne plakjes mee van bv. een komkommer (plakjes komkommer gemarineerd in azijn met -genoeg- honing en -veel- dille; fijn bijgerecht!!) en het is voor mij een onmisbaar keukengereedschap. Het moet natuurlijk wel een FIJNE kaasschaaf zijn, die zonder tegenstrubbelen zijn werk doet.

Bitterkoekjes 4

Simpel recept gevonden:
Maal 100g gepelde zoete amandelen en 50g gepelde bittere amandelen met 75g suiker fijn in de keukenmachine. Vermeng dit poeder met nog 75g suiker en voeg zoveel eiwit toe tot een vrij slap deeg ontstaat (ca. 1/3 tot 2/3 eiwit). Spuit kleine bolletjes van het deeg op een met bakpapier beklede bakplaat, druk deze met een vochtige vinger iets plat en bak onderin een voorverwarmde oven van 200°C in 30 minuten bruin en gaar.

Hoezee!! Wat kan er mis gaan? Ik sla aan de slag en denk mijn slag te gaan slaan. Maar ik kom er al direct achter dat dit deeg meer op klei lijkt dan op iets anders. Een soort amandelspijs met eiwit vermengt (spijs met eiwit = spijs ≠ bitterkoekjesdeeg). Het 'opspuiten' van bolletjes is onmogelijk, dus ik ról gewoon bolletjes (dat is nog niet eerder gelukt met de meestal dunvloeibare degen).

Een half uur in de oven? Néé mán, na amper 3 minuten zijn de kleibolletjes uitgelopen als waren het snotneuzen; zijn ze beginnen te bubbelen, en na nog een paar minuten verschijnen zwartgeblakerde gekarameliseerde plakken op het bakpapier. Dit zijn in het meest positieve geval verbrande kletskoppen! Met bitterkoekjes heeft het in ieder geval niets (!) te maken. Op de achterkant staat de afdrukken van de bakmat geïmpregneerd; this is nót good!

Poging twee dan maar, want er is nog amandelkleideeg over. Nieuwe bolletjes op een nieuwe bakplaat en onderin de oven, met een temperatuur van 150°C. De inschatting is dit keer dat 15 minuten voldoende moet zijn en daarna (fout!fout!fout!) laat ik de koekjes in de uitgeschakelde oven, met de deur op een kier, afkoelen. KEIhard zijn ze, mijn "bitterkoekjes".

Ik begin te geloven dat er geen recept bestaat dat bitterkoekjes maakt zoals ze horen te zijn, beter dan het fabrieksprodukt. (Ik heb trouwens eens een blik geworden op de verpakking van de goedkoopste koop-bitterkoekjes: suiker, abrikozenpitten, peulvruchten, en andere troep. Geen amandelen in te ontdekken en dus zelfs geschikt voor mensen met een notenallergie. Belachelijk!! Maar hoe maak je ze?)

AH Cranberrypaté

Maar dan wel de grove variant. ..

Filet américain

Ik ben dol op de Albert Heijn, meer nog nu ik in België woon, waar de supermarkten (met uitzondering van de Delhaize) een zekere professionaliteit laken. De Allerhande (bron van vele ideëen, hoewel de laatste tijd minder inventief), het Excellent gamma, de diversiteit aan produkten; gewoon goed! (Ik heb er zelf ook nog schappen gevuld, maar toen was ik niet zo onverdeeld enthousiast, hoor.)
En nu we het toch over België hebben, met zijn ondermaatse filet preparé (ooit, in 1997, al eens echt ziek van geworden...), groeit mijn bewondering voor de filet américain van de Appie. Helaas is de variant met 'yoghurt-knoflook' niet meer verkrijgbaar, maar daar staat tegenover dat ze de laatste maanden aan een 'filet américain van de maand' doen. Topper daarin tot nu toe, was de 'filet américain hollandaise'. En verder heel goed: "filet américain parmezaanse kaas". Ik heb iemand wel eens horen beweren dat filet américain een relatief magere vorm van broodbeleg is. Ik hoop het maar.

Zongedroogde tomaatjes

Zoals met het meeste voedsel, is de heerlijkheid die 'gedroogde tomaten' heet, voor mij een 'acquired taste'. Dat komt omdat ik aanvankelijk de ook verkrijgbare dróge tomaten zag als zongedroogde tomaten. Hoewel deze nu ook best te pruimen zijn, eens geweekt, hebben gedroogde tomaatjes op olie mijn voorkeur (of zelfgedroogde tomaten uit de oven: stukjes tomaat met wat olie 2 uur op zeer lage temperatuur laten drogen).
Lekker in salades, lekker in saus, lekker 'uit het vuistje'. LEKKER!!

27 juni 2007

Bapao

Ooit kreeg ik mijn moeder zover een stoompaninzet te kopen (heet dat wel zo?) omdat ik bapao ging maken. Dit keukengereedschap, dat mijn moeder nooit gebruikte, heb ik sindsdien altijd met mij meegesleept en dankbaar gebruikt om van alles en nog wat in te stomen (tip: een zeef boven een pan kokend water kan ook). Het recept van toen heb ik nog steeds en omdat ik bij Sun Wah een hele grote zak bamboescheuten had gekocht (voor weinig), leek de tijd me rijp om de houdbaarheid van dit recept eens uit te proberen.

Altijd vervelend wanneer een recept niet aangeeft of het verse of droge gist betreft, maar aangezien verse gist niet in huis was (en ik geen zin had ervoor naar de supermarkt te gaan - want ja, in België kun je dat nog wel gewoon in de supermarkt kopen - anders dan in Nederland waar daarvoor strengere regels gelden - hoewel je in België dan weer nergens anders dan bij een speciaalzaak verf kan kopen - dus nee, ook niet bij de Hema), gebruikte ik een zakje instant gist. Bijna een heel zakje dus. Leek me een beetje veel (maar bleek van niet).
Vulling: 150g (runder)gehakt rul bakken; gesnipperd uitje en 2 tenen knoflook meebakken; een scheut ketjap manis en een schepje suiker erdoor; en bij gebrek aan groente, grofgehakte bamboescheuten en groene papaya blokjes erbij:

Deeg gekneed en laten rijzen. In (12) stukken verdeeld en elk stuk op mijn siliconen bakmat met wat bloem op de deegroller, uitgerold tot een dun lapje. Ik vond dat het vullen het makkelijkst ging door het lapje deeg in een klein rond bakje te doen, daarin bijna 2el vulling te scheppen, de randen van het deeg naar elkaar toe te vouwen, de bapao zo goed mogelijk te sluiten, uit het bakje te keren en nog met wat bloem te bestuiven om aan elkaar plakken te voorkomen.

Nog even laten narijzen en dan een kwartiertje boven kokend water stomen. De vraag is natuurlijk, of je de bapao's gewoon in het stoommandje kan leggen, of dat ze, net zoals bij de Vietnameeskraam op de markt, in een plastic zakje moeten. Ik heb drie manieren uitgeprobeerd: 1.gewoon in het stoommandje: kwestie van timing denk ik: als je de bapao's er te vroeg uithaalt zijn ze erg plakkerig, en als je ze de lang laat zitten zijn ze papperig. In ieder geval moeten de gare bapao's uit de pan. Doordat het water tegen het deksel condenseert en op de bapao's terugdruipt, is het geen goed plan de bapao's in de pan op te dienen. 2. in een dichtgeknoopt plastic boterhamzakje stomen: geeft een beetje droge buitenkant en eventueel bloem op het deeg stoomt niet weg. 3. op een vetvrij stukje papier gewoon in het stoommandje: hetzelfde geldt als bij 1., alleen plakt de bapao niet als een gek aan het stoommandje vast.

Zelf bapao maken, is redelijk indrukwekkend. En leuk om te doen ook (als je van bakken en kokkerellen houdt natuurlijk). De vulling is superlekker, maar dat zal wel voornamelijk door de zoete ondertoon komen. Het deeg zelf vond ik aan de saaie kant en was ook niet zo luchtig als je doorgaans bij bapao ziet. Goed, wel. Helemaal met zoete chilisaus.

In Dio (wijlen Diogenes, vanSchaeckmathonsingel 10, Nijmegen) werd een klassieker geboren toen Remy een avond in de garderobe werkte: "bapaokatosti met remynaise". Voor de bapaokatosti een bapao gaarstomen, in de breedte doormidden snijden, een plak kaas ertussen proppen, het geheel platdrukken en (in een tosti-ijzer) toasten. De remynaise is een waarschijnlijke mix van mayonaise, zoete chilisaus, oregano en ketchup; maar de daadwerkelijke bestanddelen en verhoudingen zijn mij altijd onbekend gebleven.

Ikea broodmix voor roggebrood

Bij de Ikea; dat wil zeggen: de Zweedse voedsel-afdeling voorbij de kassa's, kocht ik deze vera- merikaniseerde 'water-toevoegen-schudden-en-klaar'-mix voor Zweeds roggebrood. Dus water toevoegen, schudden (idd; even krachtig schudden was al wat er nodig was), met heel veel gedoe al het deeg uit het pak zien te krij- gen, in een ingevet cakeblik mikken, 45 minuten laten rijzen (onder een vochtige theedoek om uitdrogen te voorkomen) en dan een uurtje in een voorverwarmde oven van 200°C. Dat leek me wel een wat hoge oventemperatuur voor een brood dat schijn- baar langzaam moet garen (gezien de bakduur), maar àla. Voor de zekerheid heb ik de vorm afgedekt.

Zeer, zeer makkelijk uit de vorm te verwijderen en hoewel het deeg aan de zoute kant was, is daar bij het uiteindelijke roggebrood niets van te merken. En nog redelijk vezelrijk ook, dat moet je ze nageven ('ze' =de broodmixmakers). Alleen een wel erg harde korst en idd een tikkeltje droog. Maar goed roggebrood verder.

Groene papaya

Een groene papaya van de toko om de hoek (toko ín de hoek bijkans, als je 'm niet weet te vinden, vindt je 'm nooit). Ik vond deze groene papaya interessant. Voor iets te veel geld mocht ik de papaya meenemen, om er vervolgens twee hele weken over te doen iets te bedenken waar ik de groene papaya (=groente) voor kon gebruiken. Uiteindelijk door de woksaus gesneden en de rest als geblancheerde mirepoix ingevroren (waarschijnlijk voor de volgende woksaus). En het kan ook de lichtelijk onverse paprika zijn geweest, maar volgens mij vertoonde deze groene papaya een klein bittertje. Onprettig.
Eindconclusie: ik prefereer de zoete rijpe variant.

Ravioli

Ricotta met grijze garnaaltjes, beetje peper en zout, fijngehakte rucola, stukjes knoflookstengel en pijnboompitten. Dat moet de vulling worden van de éérste ravioli die we zelf gaan maken. Spontaan aan onze fantasie ontsproten na doorzoeking van de koelkast.
De pasta is snel genoeg gemaakt. Met pastameel van DeCecco (Delhaize). Gemaakt van griesmeel, zoals dat blijkbaar hoort. Mijn lief gebruikt 3 eieren en 1 eierdooier op 300gram meel, voegt dille toe en met behulp van de geliefde pastamachine verschijnen al snel keurige lappen elastische pasta.

Niet dat de ravioli's makkelijk uit de mat komen, hoor, hoewel deze toch echt rijkelijk met olijfolie is ingevet. Een beetje prutsen is geboden (een béétje prutsen? lees: flink op het aanrecht kloppen en met een mes peuteren).
Maar de gekookte ravioli smaakt erg goed.

Canstelingen

In de Gentse bieb (B: bib) vond ik dit kinderkookboek met middeleeuwse recepten. Hoewel foto's naast de recepten normaal gezien een 'must' zijn voor mij en deze in dit boekje ontbreken, vond ik het idee erachter toch bijzonder goed. Zo staat er een stamppot in beschreven van enkel ui, winterwortel en klapstuk. Reden: in de Middeleeuwen kende men nog geen aardappels. Verder een interessant recept voor roggebrood en voor peperkoek, maar omdat ik in de koelkast nog een eierdooier heb die nodig op moet (overblijfsel van de limoenmacarons), waag ik me op bladzijde 48 aan 'canstelingen'; de koekjes die ridders en jonkvrouwen bakten om elkaar het hof te maken (ridders die bakten? in de middeleeuwen?): hoofse liefde.

Dus verwarm ik 2 eierdooiers au-bain-marie (nou heb ik weer een eiwit over en vrees ik dat hiervan weer macarons zullen moeten worden gemaakt...) met 2el boter en 1 el (schenk)stroop. Door dit afgekoelde mengsel wordt een snufje zout en 150g bloem 'gekneed', maar deze hoeveelheid bloem lijkt veel te veel. Er onstaat een zéér elastisch 'deeg' dat veel te droog is en nauwelijk uitrolbaar blijkt:
Ik waag me niet eens aan de vervaardiging van hartvormige koekjes, maar steek eenvoudig rondjes uit het deeg die tien minuten gebakken worden. Uit de oven komen knapperige, erg droge koekjes tevoorschijn, die nauwelijks naar iets anders smaken dan naar bloem. Van de stroop is bijna niets te proeven en ik zie mij genoodzaakt de koeken ('canstelingen' moet ik eens in een ethymiologisch woordenboek opzoeken) met poedersuiker te bestrooien om nog iets van een lekker smaakje te verkrijgen.


Ik heb net een restje amandelspijs ontdekt. En deze canstelingen blijken heel wat appetijtelijker te worden als ze één op één gestapeld worden met spijs ertussen!! Hadden ze in de Middeleeuwen dan nog nooit gehoord van 'zoetigheid'? Suiker zal wel duur zijn geweest!

26 juni 2007

Limoenmacarons - vervolg

De vulling van de limoenmacarons heeft het niet gehouden. Het aanvankelijke succesprodukt is na een nachtje buiten de koelkast verworden tot doordrenkte plakmuk. Helaas.

25 juni 2007

Limoenmacarons

Na het succes van de koffiemacarons (die vooral naar pure chocolade smaken, maar toch) en het vinden van relatief goedkope amandelpoeder (100g €1,25 bij Van Landschoot), begin ik op mijn vrije avond aan de creatie van limoenmacarons:
Ik deel het recept door drie en meng 40g amandelpoeder met 100g poedersuiker, 5g limoensuiker (Hema) en de geraspte schil van 1 limoen. Ik klop 1 eiwit op met 1el vers limoensap en 2 druppels groene levensmiddelenkleurstof (tja, het oog wil ook wat). Het eiwitschuim wordt door het amandelmengsel geschept en in kleine rondjes op de bakmat in een voorverwarmde oven van 150°C 10 minuten gebakken. Na enig nadenken, gebruik ik een vulling van losgeroerde crème fraîche (100ml) en nog 1el limoensap (losgeroerde mascarpone zou beter zijn geweest, maar na 19.00u is de Spar om de hoek gesloten en het regende, dus dan waag ik me niet richting toko - zei ik regen? ik bedoelde hagel!).
Resultaat: zéér geslaagde macarons, waarvan de zuurfrisse tinteling bij de eerste hap bijna té doordringend is, maar dan neemt een poederzoete nasmaak het over. En ze lijken ook steeds beter op het onnavolgbare (?) origineel. Who needs LaDurée? (I do!)

Yomild drink (limoen)

Tijdens het studeren (in lang vervlogen tijden...) dronk ik heel wat van deze 'Yomild' weg. Er was toen ook een ananas-variant, maar deze limoen was favoriet.
Afgewisseld met 'Milk & Fruit' (sinaasappel) kwam er toch voldoende calcium mijn lichaam binnen, aangezien ik geen fan ben van melk. En kijk nou: het spul bestaat na een decennium nog steeds. Fijn!
En ook fijn: yomild met blauwe bessen:

Siliconen bakmat

€8,00 betaal je voor deze siliconen bakmat. Wel van het A-merk 'Dr.Oetker' dan, de B-versie kost minder dan de helft (wat is er trouwens gebeurt met 'good-old' Baukje?). Te gebruiken in de oven in plaats van bakpapier en dan heb je ook nog eens een keer géén boter meer nodig. Maar waar ik écht voor viel, is de mogelijkheid de bakmat te gebruiken om deeg op uit te rollen. Geen aanrecht meer bestuiven?! Dat zou mij veel schoonmaakellende (B: kuis-ellende) besparen!!
Op de ene kant van de bakmat zijn bovendien cirkels in diverse grootte aangegeven en niet te vergeten, langs de zijkant een aanduiding in centimeters. Goede koop! (en te gebruiken bij temperaturen tot -40°C; da's handig!?!)

Kikkererwtenmeel

En terwijl ik door de Sun Wah dwaal, vind ik zomaar deze kikkererwtenmeel. Kijk, dat zijn de betere vondsten. Een hele kilo voor €2,30. Goede vervanger voor tarwebloem in een glutenvrij dieet, maar volgens mij geeft het ook een heel fijn nootachtig smaakje aan mijn toekomstige baksels. Ík ben er blij mee!!
Het zeer eiwitrijke kikkererwtenmeel (te gebruiken als bindmiddel) wordt ook wel besanmeel genoemd.

Nu ik er over nadenkt trouwens, is de meel naar België geïmporteerd vanuit China, waar het naartoe gevlogen is (verscheept kan ook, maar lijkt me sterk...) nadat het in Groot Brittanië werd gemalen. Waarschijnlijk zijn de oorspronkelijke kikkererwten dan weer ingevoerd vanuit Libanon, om met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid uiteindelijk in Nederland opgegeten te worden. Hoe kosten-efficiënt (en milieu-vriendelijk).

Maltose

Veel bakrecepten vragen om glucose (vloeibare glucose, glucosesiroop, glucosestroop) en in mijn zoektocht daarnaar, nam ik eens een kijkje in de Aziatische supermarkt op de Vrijdagmarkt (Sun Wah). Helaas geen glucose te vinden; maar wel deze maltose. Ingrediënten: rijst, maltose. De verpakking is ook al een feestje op zich. Zo staat er in weggemoffelde groene lettertjes "Healthy foodstuff" op. Oh?!
Interessant is dan dat er schijnbaar 8g vet in deze maltose zit, 10mg natrium, 11g proteïne en 4g koolhydraat, waarvan 1g suikers. Hoe kan dát nou? Aangezien maltose een monosaccharide is, had ik toch verwacht dat er géén vet en ook géén eiwit in zou zitten maar wel 'a hell of a lot more' suiker. En waar moet dat vet in deze pot dan vandaan komen? Uit de rijst? Of klopt die lijst ingrediënten niet?! Volgens de makers in China is maltose "a golden yellow, pure sweet and fragrant". Nou idd; goudgeel is het wel. €0,90 voor een pot van 500 gram.

Aziatische vreugde

Vandaag was ik in de Aziatische supermarkt op de Vrijdagmarkt in Gent. Feitelijk een uit de hand gelopen toko, vol interessante produkten. Hier slaag je niet alleen als je Chinees bier zoekt; maar ook rijst, noedels, kruiden, sauzen, serviesgoed, groente en snoepgoed zijn alom vertegenwoordigd. Dit keer kwam ik thuis met lotuswortel, bamboe-scheuten, gemalen anijsster, maltose en Thaise rijstnoedels. Jammer alleen dat je het allochtone personeel niet kunt volgen.

24 juni 2007

Een kippetje van de markt

Het gebraden kippetje dat mijn lief en ik op zondagochtend van de Sint Michiels markt halen (een gemiddelde kip van het spit kost rond de €5,00 plus een tiental minuten in de rij staan), is in korte tijd bij ons populair -en bijkans onmisbaar- geworden. Aanvankelijk vroegen we ons af wat het toch was met die kip dat mensen er op zondagochtend voor in de rij willen staan (en een rij staat er steevast). We hebben het bijna anderhalf jaar volgehouden om het hele fenomeen zo'n beetje te negeren, tot die eerste keer dat we ook een kip kochten. Sindsdien is het een goede manier om bezoek te trakteren of voor onszelf om het weekend te vieren. Handig dat het in een zak wordt gestopt die a. niet lekt b. de kip vers houdt c. geschikt is om de kip in te verwarmen.

Deze zondagochtendkip, onvergelijkbaar met welke andere gebraden kip tot nu toe door mij gegeten, wordt geserveerd door 'Klein-en groothandel in wild en gevogelte' "Coppieters" (Eddy & Aynur Coppieters, Karnemelkstraat 7, Zelzate). Bij deze bedankt!

Macarons à la "Le Cordon Bleu"

Dé inspiratie: de macarons van La Durée

Toen we tijdens mijn verjaardagsweekend vorig jaar in Parijs verbleven, zijn we beiden hélèmáál verknocht geraakt aan de specialiteit van dit beroemde gebakshuis. Het is een soort kruising tussen meringue en een bitterkoekje; met een knapperige buitenkant en een luchtige binnenkant, die als taaitaai samenknaait tijdens het kauwen. En elke macaron is gevuld met zijn eigen specifiek passende smeuïge vulling. Bovendien verkrijgbaar in de meest uiteenlopende smaken. Mijn absolute favoriet: réglisse!!

Maar hoe maak je die zelf? Bij de recente jaarlijkse uitverkoop van biebboeken, scoorde ik voor €1,50 het kookboek "De klassieke Franse keuken" met "de beste recepten van 's werelds beroemdste kookschool: Le Cordon Bleu" (Kosmos, 1995) En op de allerlaatste pagina, bij de petit fours, prijkt het recept voor 'macarons cafés'. Dus nog voor ik de rest van mijn aankopen heb bewonderd, sta ik al amandelpoeder met poedersuiker te mengen:

Ik snap alleen niet goed waarom de hoeveelheid eiwit wordt aangeduid in 'gram', maar voor 150g had ik 4,5 ei (M) nodig. Het koffie-extract mengde ik niet door de droge ingrediënten, maar door het onopgeklopte eiwit en ik gebruikte 250g poedersuiker in plaats van 300g, met het achterliggende idee dat ik de macarons niet té zoet wilde. Bovendien vijzelde ik 2tl oploskoffie, om aan het amandelpoeder toe te voegen (samen met 1½el gezeefde bloem) , maar het uiteindelijke eindresultaat smaakte überhaupt alleen nog maar naar chocolade, omdat de bittere chocolade (72% cacao met stukjes cacao) die ik gebruikte veel te overheersend was. Het koekje zónder ganache had wel een uitgesproken koffiesmaak.
De koekjes lopen in de oven erg uit en waren na het bakken veel te groot, vond ik. En ik had het beslag moeten opspuiten op de bakplaat, in plaats van opscheppen (halve theelepel beslag per stuk), want echt mooi rond en klein waren ze niet. De hoeveelheid ganache moest bovendien verdubbeld worden en het recept was daarmee genoeg voor 25 stuks gevulde macarons (plus enkele reeds opgesnoepte).


Hoewel de macarons aanvankelijk hard en uitgedroogd uit de oven kwamen, zijn ze na vullen met de ganache, heerlijk taai en -bijna- zoals zou moeten. Ben niet ontevreden. Op zich zijn de koekjes ook zonder ganache wel te eten, maar dan missen ze een beetje die "je ne sais quoi" smeuïgheid.

Gents zondagochtend-ritueel met brunchyoghurt

Ons zondagochtend ritueel omvat met name de uitzending van Die Sendung mit der Maus op ARD (meestal om 11.30u) met daarbij het genot van een vers gebraden kippetje van de markt op versgebakken brood (ofwel ook van de markt of uit de broodbakmachine). Hier in Gent zijn we gezegend met de aanwezigheid van een zondagochtendmarkt(je) letterlijk om de hoek, die slechts uit enkele kramen bestaat, maar wel alle 'essentials' omvat: een kraam met brood en koffiekoeken; een vleeskraam; dé kippenboer (hier staan de langste rijen); een kaasmeneertje die ook eventueel melk en eieren te koop heeft; soms een espressobarretje; soms (en dan kunnen we helaas maar zelden de verleiding weerstaan...) een gebakkraam mét Geraardsbergse Mattetaarten (deze luchtigzoete amandel- heerlijkheid terecht met hoofdletters geschreven) en de te dure Vietnamees (die wel altijd grif uitdeelt). En ten slotte de groente-en fruitstand, waar ik liever niets koop (de kwaliteit laat te wensen over) tenzij de nood te hoog is.

Mijn lief en ik verzamelen wat er in koelkast en voorraadkast aan eetbaar lekkers te vinden is, vullen dit aan met artikelen van het marktje en vleien ons voor de tv met ons copuleus ontbijt om nostalgische ontspanning te beleven. Voor vandaag waren er blauwe bessen en kwark ingeslagen en omdat er nog gepelde amandelen waren en honingrestjes, kon ik aan de slag voor een heerlijk glas zondagochtendbrunchyoghurt:

Met amandelen en pijnboompitten in plaats van pecannoten en amandelschaafsel, ahornsiroop bij gebrek aan duindoornelixer en een halve appel in plaats van een peer. Maar desondanks niet te versmaden en vol anti-oxidanten, onverzadigde vetzuren, calcium en mineralen. En met zoveel goeds in je buikje, kun je met een "gerust" hart je tanden zetten in het sappige kruidige knapperige kippenkorstje (waarvan je weet dat het alleen zo lekker door de overvloed aan foute vetten)...

Uienkonfijt

Yak!! Wat is dit nou weer? Uienkonfijt. Staat in de Belgische supermarkt 'gewoon' bij de zoete broodsmeersels en zal wel het equivalent zijn van onionchutney, maar ik ben tot nog toe geen enthousiaste afnemer van het spul.

Knoflookstengels

Redelijk briljant, en ook weer gevonden bij de C1000: knoflookstengels. Te gebruiken als waren het lente-uitjes, maar dan met de pittige smaak van verse knoflook. En door het handige groene-stengel-formaat ook nog eens weinig afval, zoals bij prei, waarvan je het laatste slappe groen eigenlijk nooit wilt gebruiken.
Op de achterkant: "Knoflookstengels zijn fijn te verwerken en geheel te gebruiken" (told ya!). In elk gerecht toepasbaar, van traditioneel tot roerbakken. Geurt niet in de koelkast."

Ik ben er enthousiast over, maar ik hoop dat ik niet de enige ben, anders zou het best kunnen dat de C1000 het produkt uit het assortiment neemt wegens gebrek aan belangstelling. Nog niet bij een andere supermarkt iets soortgelijks gezien en ik ben benieuwd wie de geniale teler is... (Gourmet, red.)

(update 12.01.2010)
Sinds lange tijd nergens meer kunnen vinden, deze knoflook- stengels, ookal denk ik er met lichte weemoed aan terug.

Broodmarinade

Zou het daadwerkelijk lekker kruiden-knoflookbrood geven? Anders zouden 'ze' het toch niet op de markt brengen, zou je zeggen?! In ieder geval punten voor de C1000 voor inventiviteit en knap inspelen op de thuisbaktrend.

22 juni 2007

Bitterkoekjes 3

Vervolg op het vinden van een goed recept voor bitterkoekjes. En dan bedoel ik die knaaierige, tikkeltje taaie bitterkoekjes zoals je die ook in de winkel koopt, maar dan 'from scratch' zonder toevoegingen van enge fabrieksingrediënten. Dit keer pas ik het recept voor "amaretti" toe en ik ga aan de slag met amandelpoeder en eiwit. Limoenrasp en kaneelpoeder, dat zat nog niet eerder in mijn bitterkoekjesdeeg en hoewel je de kaneel nauwelijks terugproeft, is mijn lief helemaal lyrisch over de citruszest.

Net uit de oven zijn de koekjes al snel hard en uitgedroogd, maar na een nachtje in de open lucht (op een bord zonder afdekking) lijken ze al meer op taaie bitterkoekjes. Maar nog altijd niet wat ik vind dat het zou moeten zijn. Ik krijg ook sterk de indruk dat het bakken op een lagere temperatuur zou moeten en voor een langere duur, meer zoals voor meringue wordt gedaan. Alle recepten vragen tot nu toe om de toevoeging van eiwitschuim en dat te snel te hard bakken geeft schijnbaar niet het resultaat dat ik wens. Bovendien vind ik deze 'bitterkoekjes' te suikerig en bij het afhappen, kruimelen ze uit elkaar.