Matcha (T) crème brûlée

Mogelijk heb ik in een eerder stadium wel eens uitgeroepen dat "het ruikt naar gras en smaakt naar struik", maar wist ik in mijn koppig kinderlijke onschuld toen veel. Ik heb wel even aan de smaak moeten wennen.. Maar groene thee is één van mijn favoriete dorstlessers; als niet dé favoriete. En sinds ik in Japan ook matcha heb ontdekt, vind ik ijs, koekjes, cakes met groene thee ook niet te versmaden. Dus vandaag als toetje een Frans-Japanse fusion: romige pudding van groene thee met een knapperig suikerlaagje.

Recept 

Vermeng 100ml slagroom en 80ml melk in een steelpan. Zeef hier ½el matcha boven en roer zo goed mogelijk door elkaar. Breng dit op een middelhoog vuur tegen de kook aan. Roer ondertussen 2 eierdooiers los met 2el suiker. Giet al roerend eerst een beetje en dan alle hete room bij de dooiers. Giet het mengsel terug in de pan en verwarm al roerend tot het dikker begint te worden. Verdeel de pudding over vier porseleinen schaaltjes (ramequins) en plaats deze 20-25 minuten in een heetwaterbad in een voorverwarmde oven van 150°C. Laat uit de oven afkoelen tot kamertemperatuur en koel de puddings een uur in de koelkast.

Verdeel (riet)suiker over de puddings en karameliseer dit met een crème brûlée brander (of desnoods een warmeluchtpistool). Serveer.

De matcha pudding wordt gemaakt door een paar erg simpele stappen te volgen. Het moeilijkste is eigenlijk nog om goede matcha te vinden.

Bij het puddingmengsel lik ik mijn vingers al verrukt af. En voor het uiteindelijke resultaat geldt hetzelfde: oooooh, mjam mjam! Zo romig en smaakvol. Héérlijk!! Saillant detail dat ik geen suiker in huis heb voor de knapperige karamellaag. En ik bedoel; ik ben een bakster, dus ik heb werkelijk álles aan bakonzin in huis. Maar dus geen suiker. Wel drie soorten basterdsuiker, (zelfgemaakte) vanillesuiker, ahornsuiker, fijne kristalsuiker en oerzoet. Maar geen normale suiker. Dus in de dagen voorafgaand aan dit toetje, neem ik bij diverse gelegenheden de onaangebroken suikerzakjes mee die ik bij mijn kopje thee geserveerd krijg. En misschien dat ik bij de Kiosk op het perron ook een zakje of twee heb meegebietst (tip: bij starbucks hebben ze rietsuikerzakjes).

Mokka Dessert (de luxe!)

Via Ingress ben ik in contact gekomen met een viertal wijkbewoners die dit (verslavende!) spel ook spelen. Hartstikke leuk, want samen linken en fielden we de hele buurt en stad aan elkaar. Hoewel Ingress ook heel goed solitair te spelen is. Maar we vragen elkaar wel eens om hulp of houden elkaar op de hoogte van de blauwe tegenstanders. En wat wij ook doen is elkaar feliciteren als iemand een hoger level heeft weten te bereiken. Hoewel het tussen mij en clearestview nek aan nek was wie het eerst L12 zou halen. Ik verloor (met een halve dag) en dus maakte ik vanavond het dessert voor zijn overwinningsdiner. En omdat ik hem dan op z'n minst met mijn toetje moest weten af te troeven, haalde ik alles uit de kast met het 'mocha dream dessert' van HowToCookThat:

Dit (d)roomdessert van An Reardon bestaat uit drie lagen heerlijkheid (die afzonderlijk inderdaad ook stuk voor stuk verrukkelijk smaken en dus eveneens los van elkaar kunnen worden gemaakt): een knisperige melkchocoladebodem; een luchtige amandelbiscuit ('daquoise'); en een romige koffiecremè,tja,pudding (die ik vanaf nu 'cremeux' zal noemen zoals zij ook doet) met daarop toefjes gezoete mascarpone en stijlvolle zelfgemaakte chocoladedecoratie. In de video van mevrouw Reardon tel ik zo'n vijftien desserts. En omdat ik er maar vijf nodig heb, halveer ik de hoeveelheden die zij voorschrijft (gelukkig maar, want ik blijk méér dan genoeg te hebben). De video maakt heel duidelijk hoe het dessert moet worden bereid.

Voor de onderste laag roer ik 50g verkruimelde crêpes dentelles (die ik voor deze gelegenheid 'even' snel zelf bak, in plaats van er eindeloos in de winkel naar te zoeken) door 130g gesmolten (Milka) melkchocolade. Dit wordt uitgestreken op een siliconen bakmat (silpat®) om fijn in de koelkast op te stijven.

De amandelbiscuit is een eitje :) met de nieuwe Kitchenaid die mijn M. me voor mijn verjaardag gaf. Over de gebakken en afgekoelde biscuit giet ik vervolgens de koffiecremeux en dát blijkt zo'n ontzettend lekker goedje dat ik het recept ervan even voor mezelf moet onthouden (voor later):

Recept koffiecremeux

Hak 150g pure chocolade en 100g melkchocolade in grove stukken en doe dit in een grote kom. Hang een zeef boven de kom. 

Verwarm 300ml slagroom in een steelpan tot het net aan de kook is geweest. Haal de steelpan van het vuur, roer 2tl oploskoffie door de slagroom en laat op kamertemperatuur afkoelen. Roer circa 35 fijne kristalsuiker door 4 eierdooiers en roer dit met een garde los tot de suiker en dooiers goed vermengd zijn. Giet al kloppend de slagroom bij het dooiermengsel en giet dit dan terug in de pan. Verwarm de eierroom tot 186°F (86°C; of tot het mengsel dikker wordt en de bodem van de pan net bedekt als deze schuin wordt gehouden). Giet de hete room door de zeef over de chocolade en roer beide door elkaar tot een glanzend homogeen mengsel. Giet de koffiecremeux dan in de gewenste vorm(en) en laat in de koelkast opstijven.

En omdat het doel 'aftroeven' is, maak ik ook de overdetop decoratie. Ik temper chocolade, strijk dit uit over repen acetaat (bij Kookpunt), steek rondjes en kleinere rondjes en plak mokkaboontjes (gechocolateerde 'koffiebonen') vast die ik eerst met lusterdust goud heb geborsteld. En ja, je leest het goed. Ik heb chocolade getemperd. En mijn Australische mentrix legt in een andere video uit wat dat is en hoe dat precies moet:

Alleen. De knapperige chocoladebodem is dus niet getemperd. En nu ga ik me serieus afvragen of die dan niet onwenselijk vroegtijdig zal gaan smelten. Na enig wikken en wegen besluit ik mijn dessert op een koekbodem te bevestigen. Dus in dezelfde vorm bak ik een boterkoek. Het was achteraf niet echt nodig, maar de extra laag was wel extra sjiek. En clearestview blijkt een koekfanaat te zijn, dus dat was een gelukkig toeval.

Ik gooi hoge ogen. Wat ook bijna niet anders kan. Want dit dessert is één grote verrukking. Het begint er al mee dat het er prachtig uitziet. "Als je had gezegd dat je het bij de banketbakker had gekocht, had ik het ook geloofd. Om eerlijk te zijn, geloof ik dat eerder dan dat je het zelf hebt gemaakt," zegt profijt. Hij heeft gelijk. Ik heb het zelf ook als ik naar de 'gebakjes' kijk. WAUW! Bovendien zijn ze erg érg lekker. De koekbodem is op zich wat droog en hard, maar in combinatie met de zeer knapperige chocoladelaag (hoe blijven die crêpes dentelles toch dagenlang zo krokant?!) en de luchtige amandelbiscuit klopt het weer. De verfijnde koffiecremeux is vingerlikkendlicious met de kleine toefjes mascarpone romigheid om het helemaal af te maken. Dat mascarpone een kaas is gemaakt van slagroom, verklaart het extraatje. Qua toetjes heb ik gewonnen. En we besluiten dan en daar om snel het volgende level te halen. Zodat we een reprise kunnen doen met z'n allen!

Chocoladepannenkoeken!

Toetje! Zoals chocoladepannenkoeken. Die maakte ik eerder al wel eens, maar toen was het meer 'uit de losse hand' pannenkoekbeslag met cacao erdoorheen. Misschien dat het met dit recept van Cupcake Jemma nóg beter lukt:

Recept

Spatel in een maatbeker 125g bloem, 25g cacao, 1el suiker, 1tl kaneel en ¼tl zout met een garde door elkaar (om alles luchtig te vermengen en klontjes te verwijderen). Klop er 1 ei (L), 250ml melk, ½tl vanille-extract en 2½tl gesmolten boter (enigszins afgekoeld) doorheen. Laat dit deeg een half uur in de koelkast rusten en bak er op middelhoog vuur pannenkoeken van.

Voor mijn gevoel is het beslag te dik. En op de één of andere manier branden de pannenkoeken snel aan (dat zal komen omdat ze te dik zijn en het vuur aanvankelijk te hoog, maar dan nog). Het beslag wordt verdund (met water), maar ik ben niet laaiend enthousiast dus, nee. En eigenlijk smaken de pannenkoeken ook niet full-on naar chocola. Best wel lekker met dulce de leche of nutella. Maar als je echt chocola wil moet je iets doen met chocola (en niet cacao).

Leche (melk)flan

Ti-ta-toetje! Melkpudding met karamel. Ik zou crème caramel kunnen maken, of crème catalana, of crème brûlée. Maar ik maak leche flan:

De benodigdheden volgens 'Nicko' zijn: 200g gecondenseerde melk (van Friesche Vlag; verrukkelijk spul!), vanille, 300ml evaporated milk (je kunt moeilijk doen bij een winkel met import uit Amerika; of je kunt gewoon koffiemelk bij Aldi kopen €0,55) en 3 eieren. Maar hé, dat is gek. In zijn video gebruikt hij opeens 4 eieren en 2 dooiers. En je ziet niet hoeveel vloeibaar hij erbij doet. En de website doet het niet, dus ik kan de hoeveelheden niet echt opzoeken. Ach soit, ik gok het erop met 1 blik gecondenseerde melk (397g), 1 pak koffiemelk (500ml), 4 eieren en 2 dooiers.

De karamel maken is verrassend onmoeilijk. Gewoon op (héél) laag vuur laten smelten en niet (niet!) in roeren. De karamel gaat in de bodem van de vorm en daarop komt de pudding. Ik gebruik geen "kitchen blow torch to get rid of any air bubbles", zoals Nicko tipt. Ik laat de luchtbellen gewoon lekker zitten. En heb er desondanks geen last van.

De melkpudding wordt au-bain-marie (in een heet water bad) in de oven gebakken. Een springvorm is daarom niet handig, anders zou er water in de pudding lekken. Nou heb ik nog pudding over. En omdat het pudding is, heeft mijn hoofd op de één of andere manier verzonnen dat ik mijn (plastic!) puddingvormpjes daarvoor kan gebruiken. Want die zijn afsluitbaar en dat is handig. Ja, lekker handig. Vooral omdat plastic vormpjes natuurlijk hartstikke smelten in de hete oven. Dûh.

Mijn 'leche flan' heeft de textuur van dikke omelet. De karamel is alom aanwezig wat een lekker zoete smaak geeft samen met de romige fijne vanille. Los van de textuur (toch te veel eieren dus...), smaakt het naar pannenkoeken met stroop. Waar niks mis mee is!

Yoghurt Taj-Mahal

Ik heb kaasdoek, ik heb yoghurt en ik heb een interessant recept voor zogenaamde 'Yoghurt Taj-Mahal'. Wat ongetwijfeld weinig met de klassieker uit India te maken heeft, maar het klinkt alvast fijn mysterieus. De yoghurt wordt met behulp van de kaasdoek omgetoverd in hangop (zo). Dat kost wat tijd, maar dat is slechts een kwestie van planning.

Een kleine ons (pecan)nootjes wordt fijngehakt en door hangop geschept met komijn, kaneel, gember en suiker. Wat vervolgens minstens een uur moet intrekken. De bolletje gekruide hangop kunnen geserveerd worden met bolletjes frisse meloen en nog meer noten. Bijvoorbeeld.

Onverwacht blijkt komijn het héél goed te doen in een lekker zoet nagerecht. Zéker in combinatie met geurige kaneel en knapperige stukjes noot. De meloenbolletjes leiden eigenlijk alleen maar af en de gember had nog wat meer gember gemogen. Maar verder: dik romig verrassend en fijn.

Gevulde hazelnootnestjes

Já; diner met lieve (nieuwe) vrienden en ik mag het toetje maken. Joepie, joepie, leuk. Er blijken echter diëtaire restricties, want uit medische overwegingen eet één iemand glutenvrij en het liefst ook met zeer weinig zuivel. Daar gaat dan mijn oorspronkelijk idee. En het is terug naar de receptenmappen. Grenzen verleggend besluit ik me maar weer eens aan eiwitschuim (meringue) en karamel te wagen; twee technieken die ik niet beheers en daar heb ik feitelijk nooit last van behalve nu, wanneer ik heel goed zou willen zijn in het maken van schuim en karamel.

Want dat ik dat niet ben, blijkt wel weer. Mijn eiwitschuim'ringen' komen niet in hun geheel van de (silpat) bakmat. En zijn toch nog niet zo droog doorbakken als ze er van buiten uitzagen. De puree van bananen met een lepeltje kwark wordt te dun door een teveel aan ahornsiroop (het is ook zúlk lekker spul..) en karamel, tja. Ik heb wel een suikerthermometer maar dat ding is een crime om schoon te maken en dus haal ik 'm nooit uit de kast. En omdat de aanwijzingen in het recept redelijk goed lijken, gok ik het erop. Uit luiheid inderdaad. Wat mooi uitziende karamel oplevert met een aangebrande smaak.

Het idee om gemalen (wal)noten door het eiwitschuim te spatelen is wél een hele goede (hoewel niet het mijne), want de smaak van de meringues zelf is prima. Hoewel een beetje te zoet, maar een kniesoor die daar op let. Missie eiwitschuim met karamel: alleen op het gebied van 'glutenvrij' geslaagd. Maar ik ben dan ook wel een beetje heel erg kritisch.

Sfakianés Pítes

Een relaxte zondagochtend vraagt om wat zelfverwennerij en omdat er zowaar tijd is, maak ik voor mezelf deze Griekse zoete pannenkoeken met feta. En honing. Hoewel de krokante lekkernij het als toetje waarschijnlijk ook goed zou doen.

Van bloem, olijfolie en wat zout wordt met lauwwarm water een deeg gekneed. Daarvan worden dan bolletjes gevormd, die met de hand platgedrukt gevuld worden met een schepje losgeroerde feta. Deeg daar omheen vouwen en uitrollen tot pannenkoeken. Het blijkt nogal een elastisch plakdeeg, maar met flink 'bloemen' lukt het. De 'pannenkoeken' worden vervolgens gebakken in een hete koekenpan met nog wat olijfolie.

De 'sfakianés pítes' zijn zo klaar en leuk om te maken. In de pan bobbelt het deeg lekker knapperig op. De feta is smaaktechnisch een beetje verdwenen, maar de zoete honing wordt natuurlijk wel geproefd. Warm het lekkerst.

Chocolademousse op spekkoekbodem

Wat ik nodig heb is een dessert met cachet; een Toetje dat er over de top indrukwekkend uitziet, maar stiekem geen tijd of moeite kost om in elkaar te flansen. Zoiets bijvoorbeeld als een gekruide chocolademousse. Makkelijk gemaakt van Milka (melk)chocolade met basterdsuiker, een tikje zeezout en slagroom. En melk waar (5) kardemompeulen, (1) steranijs en (3) pimentkorrels hun smaak aan af hebben gegeven (en voor de goede orde: géén rozemarijn dus, zoals in het originele recept).

En ik vind eigenlijk dat zo'n romige chocomousse met specerijen prima geserveerd kan worden op een bodem van spekkoek. Dus knal ik na mijn werk langs een Indische toko om daar (voor €14; daar kun je zelf niet tegenop bakken) een hele 'lapis legit' te kopen. De spekkoek wordt overdwars afgesneden en in een ronde bak- vorm gelegd. Daarop de mousse die in de koelkast verder mag opstijven. Wat deco van cacaonibs, macademia-en pecannoten en ik vind het eigenlijk wel goed.

Het blijkt niet de beste chocolademousse ooit, omdat de gelatine een iets te veel rubber textuur geeft en veel te laat bedenk ik me dat wítte chocolademousse misschien tóch beter was geweest. Maar het is wél een absoluut topidee waar evengoed punten mee gescoord worden. Spekkoek takes the cake, eh... mousse!

Chocoladepudding (van avocado!!)

Wat de (vla)flip?

Werkelijk?! Wér-ke-lijk?!?! Een chocolade'mousse' zonder eieren; die niet ongezond vet is en geen geraffineerde suiker of chocolade bevat? Dát moet ik natuurlijk maken. Er is even een ritje naar een natuurvoedingswinkel voor nodig, voor amandelmelk (van merk Provamel, omdat die van relatief veel (7%) amandelen is gemaakt en geen maïssiroop of suiker bevat maar 3,8% agave), ahornsiroop (C) en goede cacaopoeder. Dan onderweg nog eetrijpe avocado's oppikken en het cacao-avontuur kan beginnen:

Laat ik eerst maar eens de hoeveelheden halveren voordat ik mijn kostbare ahornsiroop verspil aan iets met onbekende uitkomst. Dat betekent dat ik 1 avocado, 125ml amandelmelk, 90ml ahorn- siroop, 45g cacaopoeder, ½tl vanille-extract, een flinke snuf ka- neel (meer dan ¼tl) en wat fleur de sel met de staafmixer bewerk tot een homogene massa. Hélemaal glad pureren lukt met de staaf- mixer niet (in het filmpje wordt een blender gebruikt).

Aanvankelijk heeft de puree de consistentie van vla, maar het dikt nog wat in. En voor een nog dikkere mousse zou ik natuurlijk de hoeveelheid amandelmelk kunnen terugschroeven naar 100ml. Het totaal is meer dan genoeg voor 6 tot 8 dessertglaasjes, want een béétje blijkt genoeg. De pudding is mooi egaal van kleur. De avocado proef je écht niet; wel de heerlijkheid van ahornsiroop en kaneel. Mmmmmm (en zó grappig als je weet wat de ingrediënten zijn)!! De volle bitterheid van cacao ijlt lekker in de mond na en een paar rauwe cacaonibs geven net iets meer beet. Ik serveer de 'mousse' aan mijn beide ouders. En wetende dat mijn vader nóóit een avocado zou eten (en mijn moeder er "niet dol" op is), kan ik mijn lachen nauwelijks inhouden. Wat natuurlijk verdacht is. Ze merken wel dat dit niet zomaar chocoladepudding is, maar het wordt met smaak opgegeten. En heftig gevonden. Wat ík er vooral 'heftig' aan vind, is dat het verantwoord toeten is op deze manier. Het moge duidelijk zijn: een Toppertje!

Banoffee Pie

Ik had aangeboden bij iemand anders te koken en hoewel dat deels ook zo was, moest ik het mezelf uiteraard niet onnodig moeilijk maken door daar uren in de keuken te staan. Dus het diner was goed voorbereid. Voor het hoofdgerecht hoefden alleen nog de gevulde pasteitjes de oven in (om op te warmen). En als dessert had ik een korstbodem gebakken die enkel nog bestreken hoefde te worden met melkkaramel (dulce de leche, niet meer als zodanig in de supermarkt verkrijgbaar) en consorten. Oftewel: de banoffee pie uit Homemade Winter:

Eerst een deegje kneden van twee delen bloem, één deel boter, een zakje vanillesuiker en wat zout. Het is onpraktisch rot 'scheurdeeg' maar we doen het er maar mee. Vorm bekleden en blind bakken. (Droog) korstdeeg als dit behoort niet tot mijn favorieten (meestal neem ik de onvolprezen pâte sucrée van Gordon Ramsay), maar het lukt. Soort van.

En terwijl de oven zijn ding doet met mijn taartbodem, maak ik zélf dulce de leche. Nou is gecondenseerde melk op zich al héél lekker (meestal vind je in de winkel, zoals de wat grotere supermarkten en iig de Jumbo, deze blikjes van Friesche Vlag)! Trek zo'n blikje open en je vindt een ingedikte gezoete melk die qua uiterlijk sterk doet denken aan gesmolten witte chocola en qua smaak je vinger steeds doet terugdopen voor meer. Twee van die (gesloten) blikjes zet ik onder water in een pan op laag vuur om zo drie uur lang in te koken. Blikje nummer twee zal op voorraad komen want is toch láng houdbaar; blikje nummer één gaat open op het kookadres. En gelukkig, de transformatie is geslaagd. Het resultaat is een bruine, ingedikte melkkaramel met een onmiskenbare en zeer verleidelijke zoete zuivelsmaak. En daarmee besmeer ik de gebakken bodem.

Op de dulce de leche komen plakjes banaan waarna ik mascarpone losroer met de zest van een limoen en een zakje vanillesuiker, en met (kant-en-klare) slagroom vermeng. Melkchocolade'krullen' (een reep milka op kamertemperatuur, bewerken met kaasschaaf of als die er niet is, dunschiller) maken het decoratief af. Mentale notitie voor een (waarschijnlijke) volgende keer: blindgebakken bodem eerst ontvormen en dán vullen.

Het snijden gaat nog niet zo gemakkelijk maar wordt door mijn tafelgenoot met beleid uitgevoerd. De banaantoffeetaart is romig, lekker knapperig en zoet; alles wat je wil van een góed nagerecht. En de resterende melkkaramel gaat de dagen daarna als toet op plakjes gebakken (diepvries)bladerdeeg, want meer heeft het niet nodig. Héérlijk!

Gruwelijk lekker.

Krentjebrij, pareltjesbrij, rozijnensoep of watergruwel. Een fris ouderwets nagerecht. Laat je niet afschrikken door dat ‘gruwel’; in 1916 schreef J.C. Wannée het nog als gruel, wat nog steeds in het Engels bestaat als ‘dunne pap’. Ik kom op het illustere idee als ik in een gestolen moment Desserts van ver&dichtbij doorblader:

Voor echte gort moet je naar de natuurvoedingswinkel (deze dan wel eerst een nacht weken), vluggort ligt bij de goed gesorteerde supermarkt in het vak. Krenten, rozijnen, zuidvruchten (eigen in- breng) zijn makkelijk genoeg gevonden. Maar wat mij de meeste hoofdbrekens oplevert is het gebruik van 'bessensap'. Wat voor bessensap dan? Ik zou denken aan roodblauw-kleurig, maar op het plaatje is de watergruwel blank. De krentjebrij (van Bressola) die in de winkel verkocht wordt, is dan weer wel spetterend van kleur. Ik besluit dat het niet uitmaakt.

Je zou de watergruwel ook koud kunnen eten, maar dat heeft niet bepaald mijn voorkeur. Warm is beter tijdens koude lentedagen. Het toetje is, zoals de meeste Oudhollandse desserts, (in correct Angelsaksisch) een 'no-nonsense, to-the-point' nagerecht met een niet al te hoge zoetfactor. Makkelijk te maken van ingrediënten die een tijdje in de voorraadkast kunnen overleven en vooral geinig door zijn nostalgische inborst.

Crêpes Suzette

Diner Chez Rich, als in grote cookoff. Jeuj! Mijn wilde voorstel om de middag te spenderen aan gezamenlijk koken en de avond aan 't opeten van deze brouwsels is zonder slag of stoot aangenomen en dus maken we elk een voorgerecht, hij het hoofdgerecht en ik het nagerecht. Want 'dips' van mijn kant. Maar nou moet ik natuurlijk wel groots uitpakken en aangezien ik prachtige bloedsinaasappels heb gescoord bij Persepolis (Kanaalstraat) lijkt een klassieker uit  Desserts van een Meesterchef (door Gordon Ramsay) me op zijn plaats. Crêpes Suzette zullen het zijn.

En Gordon maakt het me (schijnbaar) makkelijk. In zijn kookboek uit 2001 geeft hij op pagina 107 het basisrecept voor flensjes. De twee bladzijdes daarna omschrijven de manier om de flensjes te bakken, inclusief stap-voor-stap foto's voor dummy's. Maar uit al deze aanwijzingen komt toch een hiaatje naar voren, want het recept voor flensjes schrijft "1 of 2 middelgrote scharreleieren" voor. Huh? Eén? Of twee? Dat maakt nogal verschil op slechts 125g bloem. Het beslag is mooi dun en zonder moeite klontervrij, maar ik knal er toch ook maar dat tweede ei bij. Dat is beslag met twee middelkleine eieren en ik voorvoel dat dat niet helemaal hetzelfde zal zijn als één middelgroot ei..

Het feitelijke recept vraagt om 1 (één) hoeveelheid flensjesbeslag, waarna ik sinaasappelschil en julienne dien te blancheren. Ik maak suikersiroop en voeg daar de drooggedepte schilletjes, Cointreau (bij gebrek aan Grand Marnier, maar sinaasappellikeur is zo goed als sinaasappellikeur) en uitgesneden partjes bloedsinaasappel aan toe. Ik bak flensjes, vouw die naar behoren in vieren op en serveer het dessert op door mijn gastheer verwarmde borden, gegarneerd met verse munt (verse dragon had nog beter gekund, maar dat be- denk ik me pas later).

Er zit iets zurigs en iets zoetigs in dit toetje, wat als fruitig zoetzuur prima in balans is en erg lekker smaakt. Gek genoeg is het dessert als geheel niet té zoet; en dat is toch wel een beetje raar wanneer je suikersiroop heb staan maken. De sinaasappelschil geeft net het beetje benodigde bitter, mét uitstekende smaakkick. Maar er zit duidelijk één ei teveel in het beslag. En daarom zijn de crêpes wat droger "met een verdachte omeletgeur". Van het bloed(sinaasap- pel)aspect zie je (door de bruine basterdsuiker?) weinig terug. Erg lekker verder, dát wel! En een eitje..

STP (Sticky Toffee Pudding)

Al wat nodig bleek, was één weekje Schotland en een ware obsessie met de gelauwerde, geroemde en bèroemde STP was geboren. Er werd ter plaatse een vergelijkend warenonderzoek ingesteld, enkel dienend als ultiem excuus om zoveel mogelijk van de plakkerige, zoete en warme 'pudd' te eten. En eenmaal thuis werd natuurlijk al snel het zelfmaakplan opgevat. In Gordon Ramsay's boek "Desserts van een meesterchef" vind ik het recept voor een fijne gestoomde toffeepudding met banaan en pecannoten (die ik al eerder maakte) en ik besluit deze toffeesaus te creëren. Maar voor de dadelcake zelf opteer ik voor een recept van Jamie Oliver. Eens kijken of deze 'clash of the titans' in een 1+1=3 dessert kan resulteren:

Recept voor Jamie Oliver's Sticky Toffee Pudding

Ontpit 250 g dadels van goede kwaliteit (Medjoul) en doe deze over in een kom. Voeg 1tl dubbelkoolzure soda ('bicarbonate of soda') en 200ml kokend water toe. Laat de dadels een kwartier staan, giet ze dan af en pureer.

Klop 85g roomboter op kamertemperatuur met 170g rietsuiker lichtgeel, romig en luchtig. Voeg één voor één 2 eieren (L) toe; het volgende pas toevoegend als het vorige geheel is opgenomen. Voeg de dadelpuree toe. Zeef 170g zelfrijzend bakmeel, ½tl five- spice, ½tl kaneel en 2el Ovaltine* (of 1el cacaopoeder) boven het mengsel en schep luchtig door elkaar tot een homogene massa. Vermeng 2el yoghurt door het beslag en doe dit over in een goed ingevette, afsluitbare vorm. Stoom de pudding in ca. 45 minuten au-bain-marie gaar.

* Ovaltine: 'milk flavoring product with malt sugar whey'

En hoe lekker Jamie's dadelcake ook is (luchtig en plakkerig); dit Dessert draait feitelijk om de saus! De boterkarameltoffeesaus is werkelijk verrukkelijk!! met een rijke volle butterscotchsmaak. Heerlijk, heerlijk, heerlijk (superlatieven schieten tekort). Hoewel het pas na de laatste hap is, dat je die enorme baksteen in je maag bemerkt..

Ik: "Het maakt eigenlijk niet uit wat voor cake je hier bij eet."
G: "Eigenlijk niet. Al eet je er oud beschimmeld brood bij."

Hap

Snel toetje (taartje) met Jos van der Poel gebakbodems (8stuks €0,99, AH) met banketbakkersroom (ik geef schoorvoetend toe: uit een alleen-water-toevoegen pakje in plaats van de toch veel betere gele room van Holtkamp - die nu te veel tijd vergt), kort afgebakken met GR's kruimellaag (met sesamzaadjes, voor extra crunch).

GR's appelcrumble

Appelcrumble (applecrumble) is een nagerecht in de categorie: 'kleine moeite, veel plezier'. Kwestie van ovenbestendig schaaltje vullen met stukken geschilde appel (van die appels die liggen te verpieteren op de fruitschaal) plus suiker naar smaak en eventueel specerijen of rozijnen en dit afdekken met een laag niet-goed-doorgeknede zoete deegkruimels (lees: brokken). Afbakken en fijn opproppen.

Maar zoals dat dan geldt voor pâtisserie in het algemeen en deeg in het bijzonder; de hoeveelheden dienen wel afgewogen te worden en zo'n kruimellaag moet natuurlijk precies goed zijn. Daar biedt Gordon Ramsay's "Desserts van een meesterchef" op pagina 136 gelukkig uitkomst:
75g bloem vermengen met 1/2tl kaneel/specerijen en daar 40g boter, 40g basterdsuiker en 2el fijngehakte (wal)noten doorheen kruimen; 20-30 minuten afbakken

Goeddddd!

Dikke yoghurt van het AH huismerk

Daar waar je vroeger (en dan worden de jaren '80 bedoeld) vla of yoghurt louter als 'toetje' at (of die twee met wat fruitsiroop door elkaar als ultieme verleiding 'vlaflip'), wordt tegenwoordig diverse zuivel steeds vaker en steeds uitgebreider op de culinaire kaart gezet. Onder buitenlandse invloeden smullen we van tzatziki, ayran, lassi, Indiase curry's, panna cotta en wat niet. Yoghurt blijkt namelijk combineer met veel, héél veel. Van zoet tot hartig, het kan bijna allemaal met yoghurt. En dat waren we een beetje vergeten toen onze enige keuze volle of magere yoghurt was. Nu is yoghurt vanille, drink-, stand- of roer-, halfvol, Grieks (of Turks) en dik, dikker, dikst. En dus mag hangop ook weer, zoals we nóg vroegerder (vooroorlogs) aten; in een schone (thee-of kaas)doek uitgelekte yoghurt (of karnemelk) met een daardoor kwarkachtige consistentie. Wat een rijkdom, want yoghurt is heel goed voor je. En rijkdom ook voor de Albert Heijn, want die levert natuurlijk weer handig waar vraag naar is. En dus staan er in hun zuivelschap maar liefst vier dikke yoghurt-varianten op een rij:

À €1,29 staan daar 'Hollandse hangop', 'Turkse stijl yoghurt', 'Griekse stijl yoghurt' en 'Bulgaarse stijl yoghurt' in hersluitbare bekers van 500ml. In hetzelfde gamma is er ook 'Franse fromage blanc' maar die valt mijns inziens eerder onder kaas dan onder yoghurt en zal in deze strijd der titanen dus buiten beschouwing worden gelaten. Want yoghurt is gedefinieerd als een melkproduct dat op gecontroleerde manier gefermenteerd en verzuurd is (zie wikipedia); de naam komt overigens van het Turkse yoğurt..

Hollandse hangop (90kcal; 5g eiwit; 4g suikers; 6g vet)

"Ingedikte yoghurt met 6% vet", zonder verdere vermelding van ingrediënten. Hangop is yoghurt waaruit het vocht is weggezeefd. Deze hangop (linksonder) ziet er uit als lobbig geklopte slagroom en maakt daardoor een zeer romige indruk hoewel er dus geen daadwerkelijke room in zit. Het betreft een op de tong 'smeltende' yoghurt met een wat zurige smaak en een uniforme consistentie. De hangop is zo dik dat het, eenmaal geschept, zijn vorm lange tijd behoudt.

Turkse stijl yoghurt (125kcal; 5g eiwit; 4g suikers; 10g vet)

"volle melk, room, magere melkpoeder, yoghurtcultuur". Een schepbare yoghurt met zichtbare luchtbellen op de bovenkant; naar beneden toe in de beker is deze yoghurt (linksboven) minder vast en wat dunner. Na het uitscheppen komt na enige tijd in de verkregen kuil waterig vocht te staan. De smaak is licht romig met een subtiel zuurtje. Bij eerste hap lijkt de textuur wat 'griebelig' maar al etend is dat toch niet zo. Moeilijk te omschrijven, maar feitelijk heeft deze yoghurt iets 'poederigs'.

Griekse stijl yoghurt (79kcal; 4,5g eiwit; 3,5g suikers; 5g vet)

"gepasteuriseerde volle melk, room, melkeiwit, yoghurtcultuur". Dit is de allerdikste van de vier; je kan er bijna in bijten. En deze yoghurt (rechtsboven) heeft daarbij het meest opvallende uiter- lijk, het ziet er uit als hüttenkäse. Dat is in de mond niet zo, maar de consistentie heeft wel iets raars. De Griekse yoghurt is namelijk zo vast, dat een hap yoghurt zijn bolle vorm behoudt tot ze met de tong tegen het gehemelte wordt geplet en als het ware vervloeit. Daardoor heeft deze yoghurt iets bijna slijmerigs, waardoor de feitelijke smaak eigenlijk niet eens opvalt.

Bulgaarse yoghurt (65kcal; 4,5g eiwit; 4,5g suikers; 3,5g vet)

"volle melk, melkeiwit, yoghurtcultuur". Deze dunnere yoghurt (rechtsonder) is iets minder vloeibaar dan reguliere yoghurt en heeft een homogene textuur. Het is een lekkere yoghurt die een beetje aan tong en gehemelte blijft plakken en niet zo zuur is. Wel is hier (in tegenstelling tot de andere) zout aan toegevoegd, per 100ml 0,2 gram.

Boven verwachting verschillen de dikke yoghurts nogal van elkaar. De Turkse is de romigste, maar dat zie je dan ook weer terug aan het hoge aantal kilocalorieën en het percentage vet (10%). De Griekse is de enige die polysacchariden bevat maar is ook de dikste. Hangop ziet er meest appetijtelijk uit en is heeft de zuurste smaak; Bulgaarse stijl yoghurt is de slankste (hoewel als enige gezouten) maar die is dan weer niet zo dik.