Rudolph's Bakery

Van mijn ouders kreeg ik voor mijn verjaardag het bakboek (2013) van Rudolph van Veen "zoals gezien op tv bij 24Kitchen". Ik heb een tiende druk te pakken. En net zoals in zijn bakprogramma op tv, is Rudolph ook in dit boek een beetje, tja, zweverig. Huppelblij, zeg maar. Want zo opent hij al met "moge het plezier te proeven zijn". En op bijna elke pagina schemert door dat meneer van Veen zijn hele positieve ziel en zaligheid erin stopt. Er zijn er die hem daar om irritant vinden. Maar ik vind het wel bewonderenswaardig om onaflatend Nederland te blijven enthousiasmeren. Zijn (zes pagina's tellende) verhaal van 'hoe het zo gekomen is' is ontwapenend eerlijk. Leuk ook, Rudolph's foto's van vroeger. Ik herken hem niet met zijn eigen haarkleur ;) Op de meer recente foto's staat altijd een breedlachende Rudolph, in witte buis, met het bekende geblondeerde haar. De gedichtjes die hier en daar tussen de recepten staan, hoeven van mij niet zo, maar aan de andere kant is het ook wel weer eens wat anders. Alsof dit Rudolph's persoonlijke kookschrift is. Speciaal voor mij samengesteld.

Nou zijn alle recepten al in het programma gemaakt en dus staan de recepten (met video) op de website van 24Kitchen. Maar dit (mooie) plaatjesboek is een toch een zeer goede aanvulling op mijn repertoire. Dankzij de inhoudsopgave voorin en het register achterin zoekt het toch net iets makkelijker dan door alle video's ploegen. Bijna als vanzelf word je het boek 'in getrokken' en blijf je door de recepten bladeren. De moeilijkheidsgraad varieert (weinig) van * tot ** met een enkele *** en als ik het goed heb staan de baksels die Rudolph met gasten maakte er niet (allemaal) in. Het boek biedt een kijkje achter de schermen en is een zeer geslaagd verzamelwerk geworden met verleidelijke recepten (satétaart!)

De sinaasappel-en groenteroostaart die ik in het boek terugvind, heb ik al eens gemaakt. Op bol.com lees ik dat 'Rudolph's Bakery' het eerste Nederlandse tv-programma is waarin bakken centraal staat. Jee; dat is toch wat! En aangezien dit programma nog steeds gaande is, zal er waarschijnlijk wel een vervolg op dit eerste bakboek verschijnen. Dit is echt het soort van boek om in de keuken te laten slingeren, omdat erin kijken je zal inspireren om aan het bakken te slaan. Zonde om in de kast weg te zetten. En wat ik nou écht heel attent van Rudolph vindt? Het boek bevat twéé bladleggers (een blauwe en een gouden)!

De Smaak van Honing

Wanneer je op zoek bent naar een speciaal soort kookboek, is een kringloopwinkel vaak een goede plaats (met uitzondering van de nieuwste uitgaven; daarvoor moet je echt naar de boekhandel). Ik ken geen enkele kringloop waar ze nog meer kookboeken hebben staan, dan op de Zwaaikom (nr. 21) te Amersfoort. Je zou er zelfs 'kookboekkwartet' kunnen spelen met iemand. En ik geloof dat het hier was, dat ik deze "De smaak van honing" heb gekocht. Een kook- boek, volledig gewijd aan honing. Als je van honing houdt dus.

"Honing is niet zómaar iets zoets in een potje - het is een feest van geur en smaak. En het resultaat van een perfecte samenwerking tussen bij en bloem. Waarvan beide profiteren. Toen ik bedacht dat ik best een boek over honing en de genietingen daarvan wilde maken, had ik al direct deze 'bloemlezing' in het hoofd. Bloemen zijn toch de allereerste bron van alle honingen en ik vond dus ook dat zij een hoofdrol mochten spelen."

In dit boek bespreekt de eloquente auteur diverse bloemsoorten plus de daaruit ontstane (monoflore) honing. Zij geeft een aantal recepten waarin de honing in kwestie goed tot uiting komt. En er zijn heel veel kleurenfoto's die vooral de natuur tot hun recht laten komen; plaatjes van settingen met planten en bloemen waarin een gerecht staat of ligt. Het boek is een uitgave van Terra Lannoo. Ge- maakt door Elisabeth de Lestrieux met foto's van Rudolf Blom.

"Iedereen werd steeds enthousiaster over het verschijnsel honing en de oorsprong van die lekkernij. Maar ook het vaak opvallend verschil in smaak is een bron van veel verheugd genieten. Je hebt er in de kookkunst gewoon een extra kruidenrek bij, als je een rij honingsoorten kiest uit totaal verschillende nectarbron."

Eigenlijk is dit niet zozeer een kookboek als wel een boek over ver- schillende soorten honing, waarin 'toevallig' recepten staan. Stel je zou deze onbekende mevrouw de Lestrieux als honingexpert zien, dan is haar boek een prima leidraad om een bepaald type honing in een gerecht goed tot zijn recht te laten komen. Want zij heeft gelijk; er zijn véle soorten honing! Ook springbalsemienhoning is in het boek vermeld: op pagina 92 wordt er een hazelnootvlecht en roodlof in flensjes mee gekookt. Want in "De smaak van honing" kan honing zéker ook hartig.

Island Recipes

Een vriend van mij heeft een jaloersmakende roadtrip door de USA gedaan. Met niet te verhullen afgunst hoor ik vanavond zijn verhalen aan over tochtjes naar de Walmart (ik! wil! ook! naar! een! Amerikaanse! supermarkt!!!) en avonturen op culinair vlak. Dat eerste moet hij op voorhand geweten hebben, want ik krijg een klein cadeautje op het terras waar we bijpraten. Een 80 pagina's tellend "Don't stop the cook - Island Recipes" kookboekje in klein handzaam (bijna dwarsliggers) formaat. Hoe attent; bedankt, W.

De vele receptjes zijn (quasi) klassiekers van de meer dan 7000 Caraïbische Eilanden tussen Florida en Venezuela, met steeds vermelding van oord van herkomst. Ik moet eerlijk toegeven dat ik van de meeste gerechten nog nooit heb gehoord (ducana; blaff; mahi-mahi; bébélé), maar de meeste ingrediënten lijken mij ook hier goed te vinden. Het gebezigde Engels is geen onoverkomelijk obstakel (als je tenminste 'cups' tot je beschikking hebt - wat ik heb).

Het is geen verrassing dat mijn aandacht vooral door de desserts getrokken wordt. Bovendien is het hier (nu) tropisch genoeg (vind ik) om je te laten verleiden door bijvoorbeeld 'tembleque', een gebonden kokosmelkdrank met kaneel en suiker. Ik ga er eens op mijn gemak doorheen bladeren (waarschijnlijk in de trein op weg naar mijn werk morgen) en me wanen in uitheemse oorden.

Bakken - de 100 beste recepten uit de hele wereld

Stelselmatig rommelmarkten en kringloopwinkels afstruinen, heeft de afgelopen jaren een volle boekenkast met interessante kook-(en bak)boeken opgeleverd. Wat fijn is. Zo zeer zelfs, dat ik dergelijke tweedehands verkooppunten tegenwoordig maar liever mijd. Er zal grondig uitgemest moeten worden, voordat er weer ruimte is voor nieuwe aanwinsten. En bovendien zal ik toch echt eerst eens flink uit de reeds aanwezige boeken moeten koken (en/of bakken); want wat heb je anders aan al die informatie?

Deze 'De 100 beste recepten uit de hele wereld - Bakken' kostte me ooit blijkbaar €2 en dit boek heeft precies de opbouw die ik prettig vind. Een duidelijke inhoudsopgave, ingedeeld naar de diverse landen van waaruit de receptuur afkomstig is (of zou zijn). Dan een aantal basisrecepten voor deeg en decoratie. Met daarna bladzijde voor bladzijde onconventioneel gebak.

Elk recept begint met een korte inleiding ("De originele vorm van de Paris Brest is te danken aan de fantasie van banketbakker Ruffel van Pâtisserie Millet uit Parijs. Hij was zo nauw met de wielersport verbonden dat hij gebak ontwierp in de vorm van een opgepompte fietsband en deze opdroeg aan de wielerwedstrijd Parijs-Brest"). De veelal anekdotische inleiding wordt gevolgd door een uitgebreide ingrediëntenlijst met daarna een stap-voor-stap beschrijving van de bereiding. De pagina's worden opgeleukt door kleurenfoto's van zowel het eindresultaat als soms de tussentijdse stappen. En het zijn vooral deze plaatjes (en de welklinkende namen als 'datschi', 'shebbakia', 'kleckertaart', 'Spaanse vanilletaart', 'malakoffgebak' en 'biskottentaart') die tot bakken aanzetten. Ookal is het boek al bijna twintig jaar oud (anno 1995), het lijkt nauwelijks verouderd. Wat al heel wat wil zeggen.

Het boek is door uitgeverij Deltas vertaald uit het oorspronkelijke Duits.

Koeke en Nageregte

Hahaha. Van deez Afrikaanse kookboekie kan ik nu al nie genoeg krijg nie: "Pretplan. Laat die kleintjies die deeg in bolletjies rol en met 'n vurk platdruk voordat hulle dit met kersies versier". Dit supergrappige presentje van schoonzus (to-be) ga ik inderdaad op de wc hangen als alternatief moppenboek.

Home made - Winter

Na het overweldigend grote succes van Home Made kwam al snel de opvolger. Omdat naar eigen zeggen van de auteur: "Eén boek te klein bleek voor wat ik wilde zeggen". Dat tweede boek werd (slim commercieel) 'vertaald' in een "vrij nat en koud deel, naar het Ier- land waar ik ben opgegroeid" (Home made Winter) en een "warmer Franser deel, naar het land waar ik een groot deel van mijn leven doorbreng" (Home made Zomer). En dan is Nederland zeker het land waar Yvette van Boven haar geld voor dat hele fantastische culinaire leven bij elkaar haalt (zei zij sceptisch)...

In deze winterse editie staan meer stap-voor-stap beschrijvingen dan in deel één. Na de uitvoering ervan heb je zelf boter, yoghurt, kroketten, notenpasta, baileys irish cream, appelcider, ossenworst en brousse kaas gemaakt. Leuk. Dat is precíes wat ik persoonlijk zo fijn vind aan de keuken; dat je er dingen maakt waarvan je op z'n 21eeuws dacht dat die tegenwoordig alleen nog maar in de winkel gevonden konden worden.

Dit boek is verder vooral opgedeeld naar feestdagen, wat een zeer creatieve inslag verraadt maar waarbij wel gezegd moet worden dat 'St. Patrick's Day' en 'Driekoningen' meer recepten krijgen dan 'Sinterklaas' en dat wij in Nederland toch elke keer weer 'Irish Soda Bread' en 'Galette des Rois' door de strot geduwd krijgen. De uitge- kauwde recepten daarvoor zijn nou toch wel in legio opgetekend. En van een culibrein als Yvette van Boven zou ik nou juist het on- conventionele en nog onbekende willen horen.

"Omdat ik ongeduldig ben (zegt de auteur) heb ik de recepten soms simpelweg getekend. Dat gaat voor mij sneller en omdat ik soms, waarschijnlijk onnodig, bang ben dat u niet in dezelfde sfeer denkt als ik, heb ik er herinneringen en foto's tussen gezet, zodat u een beetje een idee krijgt wat ik bedoel. Want net als een deftig gedekte tafel of een mooi opgemaakt bord, moet een kookboek - naar mijn mening - ook die stemming uitstralen, waarin ik wil dat u raakt om zin te krijgen om in de keuken aan de slag te gaan."

Een mooi handzaam doeboek met bijna 250 pagina's zogenaamd comfort food. En die intrigerende 'guinness fruit cake' van blz. 72 ga ik zéker een keer maken!

Home made (Yvette van Boven)

En toen was daar in 2010 opeens het 400+ pagina's dikke boek van Yvette van Boven: "Home made". Iedereen had het erover en het werd prompt Kookboek van dat Jaar. Want de freelande voedsel styliste en receptuurschrijfster, Ierse van geboorte (1968) en nu afwisselend woonachtig te Amsterdam en Parijs, wordt door velen gezien als een zgn. 'überculi'. Met haar neef Joris runt ze ontbijt-en lunchrestaurant (én cateringbedrijf) 'Aan de Amstel' (Weesperzijde 42a, Amsterdam). Daarnaast doet ze werk voor diverse culinaire tijdschriften (als Delicious!, Elle Eten, Allerhande).

Het kookboek doet mij nog het meeste denken aan de knip-en-plakboeken die je vroeger als kind voor de vakantiereis kreeg, zoals het Donald Duck Vakantieboek, maar dan met recepten. Ik mis alleen de stripjes ;).

'Home made' staat tjokvol smaakvol troostvoedsel. Veel prachtige kleurenfoto's, hier en daar een tekeningetje (van de hand van de auteur) en soms zelfs inspirerende stap-voor-stap beschrijvingen van meestal gerechten die een warm huiselijk gevoel oproepen (gemberkoffie, hangop met tijm, potted shrimps) maar ook wel uitdagen (baba à la liqueur de laurier, gerookte zalm, rotolo van rivierkreeft). Het boek beslaat het hele scala aan voor-, hoofd-, na-en bijgerechten, inclusief de marinades, sauzen, jams, broden en dranken. Daarnaast diverse menusuggesties en er zijn zelfs drie recepten met snacks voor de hond...

In dit kook-en-doe-het-zelfboek deelt Mw van Boven de vruchten van haar decennialange culinaire nieuwsgierigheid zodat iedereen thuis aan de slag kan. Het enige is dat het boek eigenlijk te dik en te zwaar is om lekker mee op de bank (of in bed) te kruipen. Maar de mooie plaatjes kijken kan in de keuken ook, natuurlijk.

Ik kreeg het boek vorig jaar voor mijn verjaardag, van paps en mams. Maar om zelf mosterd te maken (hier) had ik het niet nodig.

Dr. Mike (niet te verwarren met Phil of Oz)

En toen was ik het opeens hartstikke zat. Het zout, het zinloze vet, de vele suikers en de geraffineerde hapsnap voeding die ik aan het verorberen was. De chipsverslaving, de avondlijke vreetbuien (ja, ook ik), het toenemende buikvet, de '1 kilo per jaar'. En dan wist ik nog niet eens hoe ik er van binnen uitzag. Aders, hart, maag/darm kanaal; hoe lang zou het nog meegaan? Als ik dan inmiddels auto- didactisch (met dank aan internet en vele vele kookboeken) zoveel van voedsel afwist, waarom at ik dan niet beter? Ik had dus mooi geen antwoord op die vraag, of ja, juist wel: er was geen reden om niet beter te gaan eten. Dus kocht ik "Het 17 dagen dieet" boek van de Amerikaanse huisarts Dr. Mike Moreno (€14,95), want ik wilde vooral af van de maagkrampen en in betere gezondheid verkeren. Ach, en als ik daarbij wat kilo's zou kwijtraken, zou je mij niet ho- ren klagen!

Ik had de tip uit een glossy tijdschrift. Nou niet bepaald 'evidence based' maar in mijn eentje zou het gewoon niet gaan lukken. Want ik hou te veel van lekker en in al mijn levensjaren ben ik nog nooit serieus in gewicht afgenomen (als je die vier maanden pijnstillers in 2010 niet meetelt, waardoor ik toen permanent misselijk was en dus alleen crackers at - stomme hernia). Om heel eerlijk te zijn be- viel de roze kleur van de omslag me wel en ik begon gewoon eerst maar eens met lezen. Maar meneer Mike Moreno schrijft bijzonder enthousiasmerend en tegen de tijd dat ik bij hoofdstuk 3 aankwam (vanaf waar de eigenlijke dieetregels worden uitgelegd) had ik al helemaal de juiste mindset. En dus begon ik te '17 dagen diëten':

Het 'dieet' bestaat uit vier cycli van elk zeventien dagen. Wat míj bevalt is dat bepaalde zaken onbeperkt genuttigd mogen worden. In cyclus 1 zijn dat magere eiwitten en reinigende groenten. En wie zichzelf restricties oplegt, mag zichzelf op ander vlak juist dingen toestaan, vind ik. Dus kocht ik fantastische zalm, verse tonijn, alle groenten die ik wou (óók de hele dure bij delicatessenwinkels) en de lekkerste bosbessen, bramen en aardbeien. Mijn lunchpauzes waren opeens te kort; gevuld met het oneindig kauwen van een karrenvracht groenten. Ik verduurde opmerkingen van collega's over mijn rauwe bloemkool en steevaste zak geraspte bospeen. Ik at eieren en gooide de dooiers weg, niemand wilde meer naast mij zitten omdat ik altijd vis at. Maar na zeventien dagen woog ik toch maar mooi vier kilo minder, had geen last meer van de jarenlange spastische darmenonzin en voelde me daadwerkelijk fitter. Dus ik ging door en eet nu al ruim een half jaar (min of meer) anders. Natuurlijk ben ik me bewust van de beperkingen (zie HIER de voor-en nadelen volgens de Consumentenbond) en dus gebruik ik de regels van Dr.Mike als basis. Verder eet ik nagenoeg weer zoals normaal, maar dan met de nadruk op eiwit, groenten, vezels en (beperkt) fruit. En ik laat de koolhydraten grotendeels weg, vooral de monosacchariden.

Mijn voorraadkast heb ik stevig uitgemest, waarna een enkele reis voedselbank volgde (goede daad, check). Ik koop geen verwerkte fabrieksvoeding meer en hoewel de nare chipsverslaving nog niet helemaal gemeesterd is, ben ik in het algemeen veel gezonder. En voel dat ook zo. Er is in totaal tien kilo af, ik pas weer in een 'M' (soms zelfs een 'S') en ben vooral een stuk blijer wanneer ik mijn silhouet in de spiegel zie. Mensen die me een tijdje niet hebben gezien maken stuk voor stuk een opmerking over mijn verslankte verschijning. Twee keer per week fitnessen lukt natuurlijk nog steeds niet altijd, maar daar voel ik me in ieder geval een stuk minder schuldig over. En dit werkt een stúk beter dan het advies van mijn huisarts destijds over de darmkrampenklacht: "leer er mee leven"...

Het Zeeuwse Knop Bakboek

Ik ben niet eens jarig nu en toch krijg ik een cadeautje. Van iemand die mij ècht heel goed kent. En ookal heb ik geen tijd om te bakken tegenwoordig, plaatjes kijken kan ik nog altijd als de beste. En ver- lekkerd dromen ook. Van later, als ik weer uitgebreid in de keuken zal staan; maar ook van vroeger, toen ik elk jaar door mijn ouders mee naar Oostkapelle werd genomen en ik vaak terugkwam met een ringetje of ketting van een Zeeuws knopje. Dat was in een tijd dat we op de fiets of gewoon, in het dorp, nog wel eens "een mooie dame" zagen, in klederdracht.

Zeeland, 19e eeuw. Hardwerkende burgers van enige komaf (en met enig geld) poseren in hun zondagse best voor een foto. Wisten zij veel dat ze vele decennia later nog eens in een kookboek zouden eindigen. Maar dat is precies wat er is gebeurd anno 2012, met het verschijnen van het Zeeuwse Knop Bakboek. Omdat het bakblik geïnspireerd op de beroemde Zeeuwse Knop de maakster zóveel reacties vanuit de hele wereld opleverde, dat de boekbundeling hiervan voor haar onvermijdelijk was. Alle opgestuurde recepten, allemaal bereid in het bakblik met de fameuze vorm, werden door haar thuis bereid (ze heeft drie Zeeuwse zonen, dus die zullen wel wat aangekomen zijn in die tijd), en vervolgens voorzien van grote oude zwartwitfoto's van Zeeuwse mensen in klederdracht aller eilanden. Want de opgebloeide aandacht voor de Zeeuwse knop heeft wel dit als basis: de kleding als collectieve herinnering.

Het interactieve boek is dus het resultaat van een wisselwerking tussen de bedenkster en de uitvoerders: te weten iedereen die het bakblik gebruikte. En deze thuiskoks en -kokkinnen wonen overal op de aardbol, wat in de recepten weerspiegeld wordt. Door een Indonesische feesttaart met triobolo's, een Zwitserse notentaart, Griekse fetataart, Nepal cake Rambo, sticky rice cake uit China, Georgische kachapuri, een bastilla op Marokkaanse wijze en ook een Hollandse bavarois van babbelaar en Zeeuwse bolus werden wereldwijd allemaal in hetzelfde bakblik gemaakt. Zoet en hartig. Vertrouwd en onbekend, maar allemaal oogstrelend door de vorm.

In Gambia, waar een groep Zeeuwse vrijwilligers samenwerkten aan een dorp voor gehandicapten en chronisch zieken, bakte een metselaar zelfs knoppen van beton in het blik. Om de bouwwerken mee te versieren...

Het Zeeuwse bakblik is er als stevig vertind stalen bakvorm met 'n siliconen coating. Voor cakes, (hartige) taarten en schijnbaar ook puddings. Daarnaast werd een professionele broodvorm gemaakt, van gealumineerd staal en een gitzwarte buitenkant. Voor brood. Beide vormen hebben een ringetje om het pronkstuk in de keuken mee op te hangen. En beide zijn voor €29,90 per stuk, inclusief verzendkosten, te bestellen (hier).

Gevulde appeltaart

Een bezoek aan broer en schoonzus noopte tot het overbodig ma- ken van een toetje. Niet omdat genoemd duo zelf niet voorzienig zou zijn, maar omdat het gewoon zo leuk is (voor mij) om met de oogst uit eigen keuken aan te komen zetten. Dat dit welhaast een belediging voor de gastheer en -vrouw zou kunnen zijn, laat ik gemakshalve buiten beschouwing.

Bij de (destijds) minnaar duikel ik het recept voor Julia's gevulde appeltaart uit "Het Beste Vegetarische Kookboek voor het gezin", geschreven onder redactie van Ria van Eijndhoven. Hoogdravend staat op de achterzijde vermeldt dat "de 240 recepten nakomen wat de prachtige kleurenfoto's beloven: een onvervalste, natuur- lijke smaak; de levensmiddelen worden behoedzaam verwerkt, zodat iedereen enthousiast raakt over volwaardige voeding". Oké. Oftewel: recept voor taart:

 

Een ingevette bakvorm bekleed met fijn deeg (pâte sucrée), wordt bestrooid met wat paneermeel (om het vocht op te vangen) en ge- vuld met appelschijfjes. Terwijl dit kort voorbakt, worden eiwitten en honing stijfgeklopt en vermengd met een gelijke hoeveelheid dooiers, citroenzest en wat bloem. Dit honingschuim wordt gelijk verdeeld over de appelschijfjes en de taart mag terug de oven in om goudbruin en gaar te bakken.

Vele met honing geroosterde zonnebloempitjes (pijnboompitten hadden ook gekund) erover verdelen en dan de afkoelende taart ontvormen (om hopelijk zonder kleerscheuren vervolgens mee te zeulen naar etentje). Het recept zegt nog de appeltaart te serveren met kaneelslagroom, maar ik vind het zo wel vet genoeg. Anders wordt het wel een bijzónder "volwaardige voeding".

De appeltaart laat zich prima, zonder kruimels, in punten snijden en de slagroomsoesjes die schoonzus als dessert had geleverd, vervangen ruimschoots de afwezige kaneelroom uit het recept. Jammer genoeg is de honingsmaak volledig uit het eierschuim verdwenen en die plakkerige pitten bovenop zijn eigenlijk nogal overbodig. Maar de taartkorst is (ook zonder blind voorbakken) lekker knapperig en de gebruikte Braeburn blijkt een geschikte en sappige appel voor dit project.

De wereld aan tafel

Ik ben erg in mijn nopjes met een bijzonder kookboek wat hier in de boekenkast staat. Het is De Keuken van Nederland en België, met traditionele gerechten uit de lage landen.. En nou blijkt in de kringloop (waar anders?) dat er nog meer boeken uit dezelfde serie zijn. Voor een habbekrats (€1 per stuk) koop ik dan ook groot de delen die ik daar vinden kan:

 

 

"De Wereld Aan Tafel brengt de internationale keuken bij u thuis." Dat is mooi! Hoef ik dan ook niet te koken? Ja, dat moet je dus nog wel 'even' zelf doen, maar "de kleurrijke inleiding" zou mij al onmiddellijk in vakantiestemming brengen en "de bijzonder smakelijke internationale recepten" zullen "een zeer welkome uitbreiding aan mijn dagelijks menu geven". Jaar van uitgave is niet te achterhalen (want staat nergens vermeld), maar ik dank Plenary Publications BV Amsterdam hartelijk voor de ooit samengestelde intrigerende boeken.

Inclusief oubollige kleurenfoto's, voor het juiste vleugje nostalgie.

Ik kook - stoofschotels

Bij een kringloopwinkel vind ik een klein (13,5x20cm) boekje anno 2009 (van Rebo Productions BV) waarin alleen maar recepten voor stoofschotels staan; 21 stuks in totaal. Het is een kookboekje uit de serie 'Ik kook' en ze hebben zich bij Rebo helemaal uitgeleefd in die serie waarin ik zo snel 42 delen tel à €1,99. Verwacht geen culinaire kunstwerkjes, maar alle recepten zijn "uitvoerig getest" (naar de uitslag kunnen we enkel gissen..) en voor iemand die graag allerlei, laten we zeggen, stoofschotels, wil uitproberen (ik dus), kan zo'n handzaam naslagwerkje best interessant zijn.

Er gaan in ieder geval genoeg ingrediënten in de meeste gerechten om een diepe volle smaak te mogen verwachten en ook benodigde tijden (voor voorbereiding en bereiding) en calorieën staan keurig aangegeven. Overzichtelijke werkbeschrijving, mooie kleurenfoto; we gaan maar eens stoven: recept 1, 2,

Indiaas koken

"De liefhebbers van oosterse spijzen vinden in Indiaas Koken een ware schat aan nieuwe recepten, van kruidige shish kebabs tot fris tafelzuur, van geurige curryschotels tot sappige kipgerechten, van ongedesemde broodjes tot oliebollen van rijstemeel. Uit meer dan 50 recepten, in de keuken getest en door de fotograaf schitterend in beeld gebracht, kunt u een voortreffelijke keuze maken en inspi- ratie opdoen voor elke maaltijd."

Ik vind dit boek op de schappen van een kringloopwinkel. Hoewel de complete Indiase keuken vast ook veel dikkere kookboeken kan opleveren (deze uitgave uit 1993 telt 52 recepten op 112 pagina's), heb ik sterk het idee met dit boek de essentie van India in handen te hebben. De meeste klassiekers zijn aanwezig, waarbij elk recept steeds twee bladzijden beslaat, met links een korte omschrijving van het gerecht, de ingrediëntenlijst en een stapsgewijze werkbe- schrijving; en rechts een mooie kleurenfoto op A4 formaat.

De plaatjes ontstijgen het soms wat flets gekleurde jaren tachtig spectrum en doen daarmee watertanden. De meeste gerechten zijn samengesteld uit een breed scala aan kruiden en specerijen; wat qua smaak veel goeds belooft.

Bovendien wordt door de overzichtelijke opzet het idee gevoed dat elk gerecht een haalbare kaart is; dat uitgebreid koken naar Indiase traditie voor iedereen is weggelegd en daardoor schrikken de vaak lange lijsten van ingrediënten niet af. Daarbij kan dit boek diensten bewijzen aan de vegetariërs onder ons (alleen jammer dat niet staat aangegeven welke gerechten vleesloos zijn).

Bakken

Roze kaft, geel voorblad; dit lijkt een kookboek voor meisjes. Het boek is simpelweg getiteld 'Bakken' en daarmee is inderdaad alles gezegd. Dikke pil met recepten voor respectievelijk cakes&gebak, desserts&taarten, zoet&hartig, koekjes en brood&kleinbrood; 380 pagina's in totaal. Een boek uit 2004, gedrukt in China (!) en blijk- baar vertaald uit het Brits.

Natuurlijk zijn de eerste paar bladzijden gewijd aan ingrediënten en basistechnieken. Elk nieuw hoofdstuk wordt voorafgegaan door twee pagina's met links een grote voorbeeldige kleurenfoto en rechts een inspirerend bedoeld stukje tekst over het betreffende genre. Helaas staat het boek bol van clichés: "voor elk wat wils - zelfs voor diegenen die moeten letten op hun dagelijkse portie suiker en vet" en "geen excuses meer; de keuken in en aan de slag".

Wel helemaal fijn is de weergave van receptuur: elk recept beslaat niet meer (en niet minder) dan één kantje. In vetletters de naam van het baksel met daaronder twee verklarende zinnetjes (bijvoor- beeld: "een kruimige bodem van biscuitgebak, een romige vulling, bekroond met luchtig schuim"). Met pictogrammen bereidings-en baktijd, gevolgd door de ingrediëntenlijst en het flexibele 'voor (10) personen'. Naast de beschrijving in stappen en de grote foto van het gebakken eindresultaat (in kleur), bij elk recept ook een drietal kleine fotootjes ter verduidelijking van de verschillende bereidingsfases. En soms zelfs een zogeheten 'tip van de kok' ("in speciaalzaken zijn allerlei uitsteekvormpjes te koop").

De foto's ogen inspirerend en er zijn genoeg recepten om een heel eind uit de voeten te kunnen. Van een héél hoog culinair niveau lijken de diverse gerechten niet; meer iets uit het genre 'voor de gemiddelde thuisbakker'. Of althans, de ongetwijfelde pareltjes zijn tussen de veelheid aan hapsnap-baksels niet direct te herkennen (maar zonder twijfel aanwezig; alleen nog even trial&error (haha) vinden).

Uit dit boek werd gebakken: abrikozenfrangipanetaart.