Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

30 mei 2011

Mergpijp'jes'

En dan opeens laat de vraag me dus niet meer los: hoe maak je zelf mergpijpjes? Niet dat ik ze zelf nou zo lekker vind, mierzoet als ze zijn met zo'n kledderige crèmelaag van binnen, maar misschien daarom juist wel. Want slechter dan die dingen uit de winkel kan ík ze onmogelijk maken. Succes gegarandeerd, ware het niet dat het gewenste recept ontbreekt. Maar denk je nou dat ik een recept kan vinden? Nee, hoor. Ik blader door de vele vele kookboeken die ik in huis tegenkom: nop. Laat ik het hele geval dan maar op Google intoetsen.. Mergpijpjes, echter, komen uit de fabriek en anders niets. Dus google ik op plaatjes en besluit dan zelf maar iets te ver- zinnen.

In de kast ligt nog een blokje groene amandelmarsepein en een tablet chocolade is snel genoeg gekocht bij de supermarkt om de hoek, maar dan? Blokjes cake moet ik hebben, jam, en slagroom ofzo. Maar cake is niet echt stevig genoeg om enigszins vloeibare vulling te dragen, dus bak ik eierbiscuit, op mergpijpblokjesdikte.

Recept biscuit
Klop drie eieren (M) met 120g fijne kristalsuiker tot een witgele luchtige massa; dit duurt zeker 10 minuten. Zeef 95g bloem, 25g custardpoeder en 1tl bakpoeder boven het eierschuim en spatel dit er luchtig doorheen. Stort het beslag in een goed ingevette, met bakpapier beklede hoekige bakvorm en bak het biscuit 30-40 minuten in een voorverwarmde oven van 160°C gaar en (licht) bruin. Laat volledig afkoelen en ontvorm.

Recept mergpijpjes
Oké. Ik heb de basis af: veel te grote rechthoekige blokken biscuit (die naar lange vingers smaakt). Ik zou het best botercrème maken voor de smeuïge vulling, maar daar heb ik nou eens hélèmáál geen zin in (wel had ik in de supermarkt kant-en-klare 'cupcake topping' van Dr.Oetker kunnen scoren, maar als je alles van tevoren weet..) (dan ga je liggen voor je valt!). Ik klop een bekertje slagroom met 1 zakje vanillesuiker en 1 zakje KlopFix stijf. En ik heb lekkere jam in huis gehaald.
En dan kan het (schijnbaar) grote geklieder beginnen: marsepein uitrollen op bepoedersuikerd aanrecht - biscuitblok doormidden snijden en besmeren met jam - alle biscuitblokjes bedekken met slagroom en de marsepein hier omheen vouwen - alle naden netjes dichtmetselen (zon-der-slag-room-te-la-ten-ont-snap-pen) - en de blokjes in de koelkast laten afkoelen alvorens de uiteinden in de au-bain-marie gesmolten chocolade te dopen. Terug in de koelkast op een bord met bakpapier en daarna de hele boel losbikken. Wat een gepruts. Alleen nog netjes presenteren:

Eindoordeel (van een wélmergpijpjesliefhebber):
"Twee dingen die meteen opvallen op basaal belevingsniveau: 1. lekker! 2. mergpijpjes? Nou ben ik me ervan bewust dat mijn refe- rentiekader als het op mergpijpjes aankomt nogal beperkt is. Ik ken alleen voorverpakte exemplaren uit de supermarkt en die lij- ken allemaal op elkaar. En deze dus niet; dat is niet persé slechter. Ik denk eigenlijk beter, want als ik moest kiezen zou ik voor deze gaan (en niet om de maakster te plezieren). Het verschil zit hem in de klefheid, die bij de zelfgemaakte erg hoog was - niet persé een probleem. De marsepein&chocola zijn zo dominant dat de cake& vulling bijna in het niet vallen. Nou hou ik meer van m&c dan van c&v, dus dat kwam goed uit! Heel lekker, maar ik moet er meer proeven voor een gegronder oordeel. Veel meer..."

28 mei 2011

Appelepap

Bij Super de Boer zijn biologische (Wellant) appels van een lokale teler (uit Vleuten) te koop en hoewel ze al naar mijn winkelmandje zijn overgebracht, pieker ik nog over een mogelijke culinaire toe- passing. Maar gezien de lange lijst appeltoetjes uit eigen keuken, ligt het genre voor de hand. En wàt vind ik in De Keuken van NL en België? Appelepap (wat schijnbaar ook 'dwaasheid' betekent, zie woordenboek).

Ach ja. Wie maakt er tegenwoordig nog (zelf) pap, behalve brinta en bambix? Terwijl hier in den lage landen hele volksstammen zijn grootgeworden op pap. Eigenlijk is deze appelepap niet veel meer dan zelfgemaakte appelmoes (van 300g appels met 50ml water), op smaak gebracht met 2tl gemalen anijszaad en een beetje pittig kardemompoeder, wat gepureerd wordt met 450ml karnemelk (3 koppen). Deze moes wordt al roerend vermengd met een klontvrij 'papje' van 60g bloem en nog eens 300ml karnemelk, waarna de pap op middelhoog vuur na enige tijd begint te verdikken en te binden, op een instabiele papconsistentie achtige manier. Flinke lepel keukenstroop (of honing) erdoor en de appelepap is klaar. Genoeg voor acht personen, zelfs.

Schijnbaar wordt ook de pap zelden zo heet gegeten als ze wordt opgediend: au, au. Maar na enig afkoelen begin ik de karnemelkse appelepap voorzichtig weg te lepelen. Want wat de boer(in) niet kent, dat eet ze niet, natuurlijk. Maar, ja, lekker. Het is pap met appelmoessmaak. Ja, eigenlijk wel lekker (hoewel misschien niet twéé eetlepels stroop per bakje...): vanaf de eerste hap smaakt de mondverwarmende smeuïgheid naar zoete stroop - daarna smaakt het zuur - dan naar appelmoes - en dan weer zuur. Zoetzuur. Als in appelzoetzuur. Met een lichte karnemelk ondertoon. Mijn disge- noot prefereert de pap met honing. En oppelepop is de appelepap.

22 mei 2011

Helva met kokosnoot

Ik heb net "Köfte" gezien (leuk! en lekker lui, zo'n zondagochtend in bed; bekijk de hele film 1.17u HIER) en ik heb zowaar alles in huis, inclusief recept, om zelf helva (halva) of helwa te gaan maken (een populair Oriëntaals snoepgoed met suiker, sesamzaad en soms ho- ning, wat zo uit de hand of vermengd met yoghurt wordt gegeten). Zo orgastisch als in de film zal de mijne wel(/)niet worden, maar met suiker, water, noten, kardemompoeder, ghee, kokosrasp (van de toko; niet die ingedroogde van Conimex), sesam en additioneel oranjebloesemwater ga ik een nobele poging wagen.

Ik houd me strikt aan de voorgeschreven 15 minuten inkoken van (poeder)suikersiroop, want voor je het weet is het keihard (lees: oneetbaar) en ik snap niets van hete suikerstropen. Ookal heb ik een suikerthermometer. De kokos moet in de keukenmachine nóg fijner worden gemalen en ondertussen rooster ik de noten (stazak ongezouten gemengde noten 200g Aldi €1,89). Met amper dertig minuten van start tot in de koelkast zetten ben ik klaar met mijn helva. Waarmee dit in mijn ogen een veelbelovend snoeprecept betreft. Al wat resteert behalve de troep op het aanrecht, is een lichte twijfel of ik de metalen vorm wel genoeg heb ingevet en was er stiekem niet tòch een bekleding van plasticfolie nodig?!

Maar gelukkig komen de blokken helva perfect uit de vorm. Hap. Ik proef lichtkorrelige, zoete (zoéte!) zachtsmeltende kokos die doet denken aan de vulling van een Bounty, maar dan droog. Een prettig accent van noten en sesam geeft een fijn knappertje en een verdieping van de smaak. Volgens mij is grasroomboter beter dan ghee en de cashewnoten proef ik niet echt terug. Ja, lekker. En snel te maken. Dus erg goed. Je hebt alleen na een paar happen wel een neutraal drankje (als thee of zwarte koffie) nodig om al dat zoet wat weg te spoelen. Láng houdbaar!

21 mei 2011

Vandaag!

Wanneer je aan komt rijden, vraag je je meer dan eens af of je wel goed zit. Dit nieuwe industrieterrein met de vele autodealers; is dat nou een goede plek om op de kostbare zaterdagavond te gaan dineren? Naast het Shell benzinestation parkeer je de auto (op een overvol parkeerterrein) en vertwijfeld loop je dan richting "Food Spot". Uit de grond gestampte gemaaktheid met een hoog 'moet dat nou' gehalte:

We gaan vandaag naar Vandaag ( (Proostwetering 80L, Utrecht, 030-2387888) en staan voor de ingang van het restaurant in een dikke rij. Bij (eerste) binnenkomst leidt een medewerker je rond door het restaurant en langs de vele buffetten. Overweldigend; ik kan niet anders zeggen. Wat ligt hier véél eten uitgestald. En zoveel keus. Het concept is eenvoudig: 2 uur lang eet je wat je wil zoveel je wil voor €24,95 p.p. en dat inclusief non-alcoholische dranken (à volonté) en luxe desserts. Op vrijdag, zaterdag en zondag geldt per persoon een toeslag van €3 en voor elk extra uur (of een deel daarvan) betaal je €5 extra. Kinderen tot 3jr eten gratis en tot 11jr voor €11. Het rondleidmeneertje (of -mevrouwtje) beantwoordt al je vragen en dan mag je aan je tafel gaan zitten. En kan het feest beginnen. Want een feestje blijkt het zijn!

Een Italiaans buffet met meer dan tien antipasti, diverse salades en een houtoven voor je zelfgemaakte pizza; ik zie kip aan het spit; er is een wokeiland; een groentebuffet en een uitgebreide visafdeling met langzaam gegaarde zalm, gerookte zalm, oesters, mosselen, haring, sushi en, o hemel, de rundercarpaccio met rucola staat al klaar naast de overige charcuterie. Een rôtisseriechef die van wan- ten weet gaart een Provençaals speenvarken; naar wens wordt decadent vlees als varkenshaas of eendenborst gebakken; er is lamsrack en er liggen Marokkaanse merguez klaar (en spiezen ananas). Bijvoorbeeld.

Divers vers fruit (en dito smoothies), gefrituurde hapjes, een (laag) kinderbuffet (waar de volwassen mannen blijkbaar eveneens hun goesting vinden); moet ik nog doorgaan? Je kan het zo gek niet bedenken: het ligt klaar voor de pak. Of zoals mijn tafelgenoot zegt: "Ge moet het niet snijden, ge moet het niet wassen - enkel pakken en opeten." En zelfs op deze drukke zaterdag zitten we heerlijk verstopt in een rustig hoekje te genieten.

Ik vrees met grote vrezen dat ik voortaan niet meer de verdieping hoger opga naar het beste sushirestaurant van Utrecht (Takumi), maar hier steevast zal blijven hangen bij Vandaag. Het is werkelijk imponerend. En het is nog érg lekker ook. Zalig zelfs. "De max". "Super super súper". De meegenomen vriendin begint spontaan te zingen vanachter haar bord sappigverse aardbeien met saus en chocoladetruffels. Ikzelf droom totaal weg bij de ver-ruk-ke-lijke patisserie van chefpatissier Charl Odijk en laaf me aan vis en kaas. Die blauwschimmel is perfect op temperatuur en smelt weg op de tong. Mja-àm!

De wijnen staan per 22 uitgestald. Wijn tap je hier zelf per slokje (ca. €1), per half glas (€2-3) of per glas (€5-7). Zo kun je diverse wijnen proeven. Want volgens Vandaag 'is het leven te kort om wijn te drinken die je niet lekker vindt'. Overdreven? Natuurlijk! Maar ik voel me volledig in de watten gelegd. De meeste frisdrank is postmix, maar naast de flesjes tonic, bitter lemon, Chocomel en Caprisonne staan luxueuze flessen water - plat en licht bruisend. Voor op tafel. Ook inclusief.

Na vier borden kijken we neurotisch op de klok hoe lang nog: een uur. Ik lust wel zo'n maïskolf met roomboter (aanvankelijk schud ik een paar keer extra het vet eraf want ik wil lekker maïs, maar zodra ik de eerste hap neem verander ik volledig van mening: ik wil maïs doortrokken van roomboter, zoals deze; zó goed!) en die kleine Portugese 'pastela de nata' taartjes gaan er ook in als koek. De chocoladefontein, het ijs, de snoepjes en versgebakken keurig opgevouwen flensjes (met zes toppings) laat ik links liggen. Ik blief nog wel wat olijvenjam, geroosterde cashewnoten en asperges. Nog nooit in mijn leven heb ik zo gebaald dat ik vol zit. Zit je in zo'n overdreven vreetschuur met VT Wonen design te genieten. Meer dan dat: te juichen. Snel weer een keer terug.

Een eigen sushichef alstublieft!

Eén keer in de zoveel tijd krijg ik weer de geest en sleep ik in mijn enthousiasme een medestrijder mee. En dan gaan we zelf sushi maken. Wat altijd dezelfde problemen oplevert. In de eerste plaats kan ik geen maat houden en wordt er dus veel te veel ingekocht. Daarna begint de vaak dagdurende zoektocht naar súperverse vis (die ik dan principieel niet bij de duurste viswinkel, Fishes, wil kopen, hoe goed ook; maar 'even op de markt'). Na veel werk is de sushirijst toch altijd nog te plakkerig (maar wél op smaak). En je moet wel héél veel dingetjes in huis halen om volop te kunnen combineren in je makirollen. Waardoor, ten slotte, de zelfgemaakte sushi's allemaal op elkaar lijken en nèt niet de culinaire cadeautjes zijn als uit het restaurant.

Dus ik weet wel wat ik op mijn verlanglijstje zet... En voor iedereen die géén sushichef in huis heeft: óp naar de Oriental (voor de bood schappen) of het betere sushirestaurant!

16 mei 2011

Salade à la ex-schoonmoeder

Hele goede salade uit mijn jeugd: knapperige verse ijsbergsla met friszure (grof)geraspte appel, hardgekookte eieren (desgewenst de dooiers weglaten - aan de hond voeren) en (gerookte) paprikapoe- der. Dit bijgerecht heeft door de appel verder nauwelijks dressing nodig. Perfect voor een zwoele zomeravondmaaltijd (ookal regent het nu eindelijk weer).

Barszcz

Vier uur kopje soep. Of bordje soep, met noodles; dat is ook vaak lekker. Of lekker vullend, in elk geval. In deze winkel met Poolse delicatessen heb ik in dat kader wel iets heel aparts van het schap geplukt: instant borsjt. Met noodles vreemd genoeg, want ik snap even niet wat er nou Pools, of Oosteuropees, is aan noodles. Maar goed, ik giet er kokend water op. En verbaas me ten zeerste over de kleur: fuchsiarozerood. Een beetje té kleurig naar mijn smaak, net zoals groene ketchup en blauwgrijze yoghurt ook niet lekker smaken. En dat is nog afgezien van het zout, want zout is het, deze 'soep'. En verder smaakt het eigenlijk niet echt ergens naar. Of jawel. Zurig. Zurig en zout met veel verder smaakloze (droge) noodles. Maar goed, dan weten we dat ook weer. En kan ik deze rariteit afvinken..

15 mei 2011

Man in de pan

Een honderddertig pagina's tellend kookboek uit 1974, waarin interviews met en lievelingsrecepten van 'beroemde mannen'. Het stond al een tijdje op mijn verlanglijst en toen kwam opeens de briljante ingeving van marktplaats. Want je hoeft niet meer elke rommelmarkt en boekenbeurs af te lopen om een gewenst item in huis te halen; negen op de tien keer vind je het via internet. Ookal is het 'hoera'gevoel bij vondst wat kleiner.

Nou betwijfel ik ten zeerste of alle 'beroemde mannen' daadwerke- lijk voor dit boek geïnterviewd zijn, ik bedoel, het betreft kerels als Burt Bacharach, Robert Redford, Miles Davis en Isaac Hayes. Dat Jeroen Krabbé en Herman van Veen hun recepten (voor Richard Leeuwenhart- taart en gevulde champignons, respectievelijk) aan Bum Verbiesen hebben prijsgegeven , dát is nog wel aannemelijk. Maar Al Pacino (met maffia-lam)? Zou het?!

Niet ieder recept in dit boek is even nauwkeurig neergepend. Paul Huf doet voor zijn 'mellow-yellow' (dip) bijvoorbeeld niet eens aan hoeveelheden, terwijl Ryan O'Neal zelfs het label wijn specificeert voor zijn aardbeienbowl. Maar er zitten hele persoonlijke ('forellen zoals mijn grootmoeder ze klaarmaakte' van Udo Jürgens) en hele interessante ('voor de vuistjes' van Willem Duys en 'frisse koude citroensoep' van Dick Holthaus) recepten tussen. Ookal is het wel opvallend dat de lievelingsrecepten van Toon Hermans (koude Bloemendaalse tuinkerssoep en foe-jong-hai) en Louis de Funèt (krabsalade, fazant de Funès en frambozensoufflé) uit dit boek níet overeenkomen met hun Plat Préferé (resp. toemis broccoli oedang en tripes à la mode de Caen)

Savooiekoolrolletjes in tomatensaus

Sinds ik tegenwoordig weer lange dagen op het werk maak en thuis in mijn eentje de boel draaiende moet houden, bestaat de neiging om uitgebreid koken (en fitnessen) erbij in te laten schieten. Om niet ook gezond eten het onderspit te laten delven (na een werkdag wil ik thuiskomst nog wel eens het eerste eetbare grijpen dat ik op mijn pad richting bank tegenkom en dat hoeft niet altijd groente te zijn..), kook ik graag vooruit. 'In het vore' wel te verstaan.

Voor koolpakketjes in tomatensaus, achttien rolletjes in totaal (goed voor, welbeschouwd, negen personen id est negen dagen) worden 3tl gemalen koriander en 5tl komijnpoeder verhit in een pan met een beetje olie. De helft van 1 rode en 1 gewone ui en 2 sjalotten (gesnipperd) hierin aanfruiten. Op smaak brengen met 1½-2tl gerookte paprikapoeder, zout en peper en een halve kilo rundergehakt in de pan aanrullen. Het vet afgieten en afkruiden met 1el suiker, 2tl tomatenpuree, 1tl citroensap en eventueel nog zout en peper. Dit mengsel laten afkoelen en er dan de overige gesnipperde uien doorheen mengsen.
De savooiekoolbladeren één voor één blancheren in kokendheet water. De harde kern wegsnijden (let op dat het blad niet scheurt). Elk blad vullen met gehaktmengsel en dan opvouwen (de ideale opvouwhoeveelheid gehaktvulling is één eetlepel per blad, maar dan hou ik wel héél veel vulling over). De pakketjes met de naden naar beneden in een ovenschaal leggen.

Eén fles tomatenbasissaus vermengen met lekker veel fijngehakte citroenschil en het sap van 1 citroen en dit over de koolpakketjes verdelen (als de rolletjes zo strak opeengepakt zijn als hierboven, zal de dikke tomatensaus zich niet echt over de ovenschaal verde- len en dan dus beter eerst al wat saus over de bodem uitlepelen alvorens de pakketjes in de schaal te leggen). Besprenkelen met nog wat olie en een half uur in de oven garen. Garneren met verse koriander (en olijven).

Behalve misschien nog wat rauwkost/salade, heeft dit gerecht eigenlijk verder niet zoveel meer nodig. Ik ben enthousiast over de kruidige smaak en de smeuïgheid van de vulling in combinatie met de friszure saus. Én de koolpakketjes laten zich prima (per twee) invriezen voor toekomstige avondmaaltijden. Voldaan!

08 mei 2011

Patatje Oorlog

Nederland was dit weekend het warmste land van Europa, dus bijna iedereen zal wel aan het barbecueën zijn. Ik kom net afgemat uit de hete auto rollen (na vele kilometers file op de A12) en heb nergens meer zin in. Maar wel nog honger na het moederdagsoepje. En aangezien zondag zo'n typische snackbardag kan zijn, vind ik het zakje chips dat ik vandeweek in een supermarkt kocht voor een keertje wel op z'n plek. Een gemakssnack, zeg maar.
Het betreft een noviteit van Croky, die zichzelf inmiddels weer volledig op de chipskaart heeft gezet met Croky saté. Lays sloeg terug met 'patatje joppie' en Croky zet de trend verder voort met dit 'patatje oorlog' (satésaus, mayo, uitjes). Nou is Croky een Belgisch merk, dus deze keuze is opvallend. De chips bevat behalve veel vet (499kcal per 100g) óók nog suiker en zoetstoffen, maar heeft de geinige vorm van handgesneden frieten. De smaak lijkt sterk op die van Croky saté met een sterke nasmaak die aan knoflook doet denken. Die mayonaise en uitjes proef ikzelf niet terug, maar de buik is weer vol.

05 mei 2011

Gruwelijke baksels

Bij de Hema lag (ligt?) een kookpakket van Roald Dahl te koop, ge- naamd "Gruwelijke Baksels". Het setje is een directe vertaling van het Engelse "Ghastly Grub" van TopThat Publishing (£5,39) en be- vat een aantal koekjesstekers, papieren cakevormpjes, een spatel, een spuitzak, een deegpers en een kookboekje. Dit laatste geldt als aanvulling op de geleverde bakwaar en onthult de recepten voor bottekrakerkoekjes, oempa-loempa gebakjes, glimwormkoekjes, snoskommerpudding, slakkensapsla, James' drijvende perziken, muizen met rijst en exploderende frisdrank; die alle met behulp van de overige artikelen uit het pakket gemaakt kunnen worden.

Nieuwe recepten dus, helemaal in de stijl van het originele Grie- zelkookboek! Feitelijk staat niet vermeld van wiens hand deze receptjes zijn, maar de illustraties zijn van Debbie Tarbett en Barry Green (in plaats van Roald's sidekick Quentin Blake).

03 mei 2011

"Plenty"

Een lieve vriend die volgens eigen zeggen "koning van de éénpans- maaltijd" is, maar "graag een receptje mee komt prikken" gaf mij een nieuw kookboek. Getiteld, in overbodig Engels, 'Plenty' (wat, zeg ik je, is er niet goed aan 'genoeg'?). Vegetarische recepten met groenten van bladzijde 10 tot en met pagina 283. Door Yotam Ottolenghi (wat is in een naam?)

De hele reutemeteut is aanwezig in de diverse hoofdstukken: wortelgroenten, veel uien, paddestoelen, courgettes en pompoenen, paprika's en chillipepers, koolfamilie, aubergine (Yotam zegt "de fantastische aubergine" waarbij ik sceptisch denk "ja, als decoratie misschien"), tomaten, bladgroenten al dan niet rauw, verse groene groenten, peulvruchten, granen, pasta polenta en couscous en ten slotte vruchten en kaas. Als ik mijn oog laat dwalen over de tekst en inhoud vallen mij vooral, nou, om héél eerlijk te zijn vallen mij niet zoveel bijzonderheden op. Tenminste niet op culinair gebied. Groentetaarten, -soufflés en veel salades; gevulde groenten en groenten op diverse wijzes met elkaar.

Ik bedoel: geroosterde aubergine met tahin en gekarameliseerde witlof met gruyère kun je toch echt moeilijk 'originele' recepten noemen? Op bladzijde 154 en 155 een salade van waterkers met pistache en oranjebloesem wat op de pràchtige kleurenfoto niet veel meer is dan een berg groen blad met dure en altíjd lekkere pistachenoten, een drizzle olijfolie en -schijnbaar- een scheutje oranjebloesemwater. Dat is toch geen re-cept?!?!

Maar direct op deze constatering komt de vraag 'moet dat dan?' Lekker eten hoeft toch niet ingewikkeld, inventief of innoverend te zijn? Als ik mijn eigen maatstaf dus verlaag naar enkel lekker, zou dit boek een heel aardig eind moeten kunnen komen. Met lokale seizoensgebonden verse groenten als basis. En dan vind je in dit boek altijd wel een passend idee. Met enthousiasmerende foto's. Ja. Ik ben er blij mee. En zal de conclusies bewaren tot ná het wegprikken van de feitelijke gerechten.

02 mei 2011

Crêpestaart met appel

Er bestaat hier inmiddels een bijzondere traditie van appeltoetjes. Appelbollen, appelpudding, appelsorbetijs, appelsoufflé, gepofte appel uit de oven, appelbavarois met kruidkoek; alleen nog net geen appelflappen (te voor de hand liggend, waarschijnlijk). En tja, wat valt er dan nog te appelen? Mijns inziens moet er meer zijn en verrek, ik vind dit in de receptenmap:

Eerst moet ik een hele stapel dunne pannenkoekjes bakken (wat al een behoorlijk hap van mijn vrije tijd opslokt, maar ik blijf gestaag doorbakken). Ondertussen zou er verse appelmoes op het fornuis moeten staan te pruttelen, maar ik draai lekker gewoon een pot appelcompôte (van 720g) open. Há! Door de appelpu gaan slag- room, vanille(suiker) en Calvados en dan kan het grote stapelen beginnen.

Men neme een grote springvorm (in plaats van de voorgestelde ovenschaal), licht ingevet met gesmolten roomboter. Daarin gaat een pannenkoekje met daarop een lepel appelcompôte. Gebruind amandelschaafsel erop, dan weer een pannenkoekje en zo verder tot alles keurig gestapeld is. De laatste pannenkoek wordt nog weer met gesmolten boter besmeerd en dan met suiker en amandelen bestrooid. Het geheel kan de oven in tot het in huis ruikt alsof we openhuizendag hebben (lekker, dus).

Indrukwekkende crêpestaart. Met helaas te veel pannenkoek (die moeten inderdaad écht DUN) en te weinig amandel. Ik zie lagen amandelspijs ook nog wel zitten in dit toetje. De Calvados is goed terug te proeven, de slagroom niet. Eigenlijk is de taart net wat te droog en ik zou de volgende keer toch eerder fijne appelmoes dan appelcompôte nemen, maar dan wel twéé potten. Of misschien één pot appelmoes en een custard of banketbakkersroom maken en dit tussen de pannenkoeken afwisselen met spijs (zei zij schaamteloos likkebaardend). Maar het is een góed toetje, ondanks de verbeter- punten, en die gekarameliseerde krokante suikerlaag bovenop is onmisbaar lekker!

Kaneelwafeltjes

Eigenlijk wordt begonnen met een soort cakedeeg: zachte boter met gelijke hoeveelheid witte basterdsuiker romig roeren en dan één voor één 2 eieren erdoor mengen. Dan bloem erboven zeven en tot een deeg 'kneden' (met dank aan de electrische mixer met gardes, want om nou mijn eigen poezelige handjes in dit plakspul te stoppen...) Anders dan in het recept (uit het blijkbaar nog altijd adequate Koekboek) gaan er 5 (i.p.v. 3) tl kaneelpoeder, 1el geurig oranjebloesemwater (i.p.v. 2el rozenwater) en geen vanillesuiker door het deeg.
Na een tijd in de koelkast is het nog altijd moeilijk bolletjes vormen van het plakkerige deeg, waardoor het zich met moeite laat centreren in het hete wafelijzer (stand 2,5 van 1 t/m 6) en de eerste wafels rafelige randen hebben. Maar altijd weer leuk hoe de nog warme wafels zich netjes laten oprollen (met enige vuurvaste vingers) en dan in geen tijd keurig uitharden tot knapperig koekje. De associatie met de bekende stroopwafel, maar dan zonder stroop, is natuurlijk eminent.

Na een wafeltje of vier word ik ras handiger in het bakken. Ik pers het deeg eerst dun tussen de hete platen en centreer het dan met behulp van een kaasschaaf (een spateltje kan natuurlijk ook). Weer dichtdoen en wachten tot de rook er na zo'n drie minuten vanaf komt. De wafels zijn redelijk knapperig en niet zo mierzoet, maar de smaak van oranjebloesemwater en zelfs kaneel is ver te zoeken (5tl kaneel! hoe is dat mogelijk?) Tussen de honderden soorten koekjes op de wereld is dit wafeltje niet bijster bijzonder, hoewel een lik smeltende hazelnootpasta erop toch wel érg yummie is (aanbrengen op de nog warme wafel)!