Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

11 oktober 2012

Dikke yoghurt van het AH huismerk

Daar waar je vroeger (en dan worden de jaren '80 bedoeld) vla of yoghurt louter als 'toetje' at (of die twee met wat fruitsiroop door elkaar als ultieme verleiding 'vlaflip'), wordt tegenwoordig diverse zuivel steeds vaker en steeds uitgebreider op de culinaire kaart gezet. Onder buitenlandse invloeden smullen we van tzatziki, ayran, lassi, Indiase curry's, panna cotta en wat niet. Yoghurt blijkt namelijk combineer met veel, héél veel. Van zoet tot hartig, het kan bijna allemaal met yoghurt. En dat waren we een beetje vergeten toen onze enige keuze volle of magere yoghurt was. Nu is yoghurt vanille, drink-, stand- of roer-, halfvol, Grieks (of Turks) en dik, dikker, dikst. En dus mag hangop ook weer, zoals we nóg vroegerder (vooroorlogs) aten; in een schone (thee-of kaas)doek uitgelekte yoghurt (of karnemelk) met een daardoor kwarkachtige consistentie. Wat een rijkdom, want yoghurt is heel goed voor je. En rijkdom ook voor de Albert Heijn, want die levert natuurlijk weer handig waar vraag naar is. En dus staan er in hun zuivelschap maar liefst vier dikke yoghurt-varianten op een rij:

À €1,29 staan daar 'Hollandse hangop', 'Turkse stijl yoghurt', 'Griekse stijl yoghurt' en 'Bulgaarse stijl yoghurt' in hersluitbare bekers van 500ml. In hetzelfde gamma is er ook 'Franse fromage blanc' maar die valt mijns inziens eerder onder kaas dan onder yoghurt en zal in deze strijd der titanen dus buiten beschouwing worden gelaten. Want yoghurt is gedefinieerd als een melkproduct dat op gecontroleerde manier gefermenteerd en verzuurd is (zie wikipedia); de naam komt overigens van het Turkse yoğurt..

Hollandse hangop (90kcal; 5g eiwit; 4g suikers; 6g vet)
"Ingedikte yoghurt met 6% vet", zonder verdere vermelding van ingrediënten. Hangop is yoghurt waaruit het vocht is weggezeefd. Deze hangop (linksonder) ziet er uit als lobbig geklopte slagroom en maakt daardoor een zeer romige indruk hoewel er dus geen daadwerkelijke room in zit. Het betreft een op de tong 'smeltende' yoghurt met een wat zurige smaak en een uniforme consistentie. De hangop is zo dik dat het, eenmaal geschept, zijn vorm lange tijd behoudt.
Turkse stijl yoghurt (125kcal; 5g eiwit; 4g suikers; 10g vet)
"volle melk, room, magere melkpoeder, yoghurtcultuur". Een schepbare yoghurt met zichtbare luchtbellen op de bovenkant; naar beneden toe in de beker is deze yoghurt (linksboven) minder vast en wat dunner. Na het uitscheppen komt na enige tijd in de verkregen kuil waterig vocht te staan. De smaak is licht romig met een subtiel zuurtje. Bij eerste hap lijkt de textuur wat 'griebelig' maar al etend is dat toch niet zo. Moeilijk te omschrijven, maar feitelijk heeft deze yoghurt iets 'poederigs'.
Griekse stijl yoghurt (79kcal; 4,5g eiwit; 3,5g suikers; 5g vet)
"gepasteuriseerde volle melk, room, melkeiwit, yoghurtcultuur". Dit is de allerdikste van de vier; je kan er bijna in bijten. En deze yoghurt (rechtsboven) heeft daarbij het meest opvallende uiter- lijk, het ziet er uit als hüttenkäse. Dat is in de mond niet zo, maar de consistentie heeft wel iets raars. De Griekse yoghurt is namelijk zo vast, dat een hap yoghurt zijn bolle vorm behoudt tot ze met de tong tegen het gehemelte wordt geplet en als het ware vervloeit. Daardoor heeft deze yoghurt iets bijna slijmerigs, waardoor de feitelijke smaak eigenlijk niet eens opvalt.
Bulgaarse yoghurt (65kcal; 4,5g eiwit; 4,5g suikers; 3,5g vet)
"volle melk, melkeiwit, yoghurtcultuur". Deze dunnere yoghurt (rechtsonder) is iets minder vloeibaar dan reguliere yoghurt en heeft een homogene textuur. Het is een lekkere yoghurt die een beetje aan tong en gehemelte blijft plakken en niet zo zuur is. Wel is hier (in tegenstelling tot de andere) zout aan toegevoegd, per 100ml 0,2 gram.

Boven verwachting verschillen de dikke yoghurts nogal van elkaar. De Turkse is de romigste, maar dat zie je dan ook weer terug aan het hoge aantal kilocalorieën en het percentage vet (10%). De Griekse is de enige die polysacchariden bevat maar is ook de dikste. Hangop ziet er meest appetijtelijk uit en is heeft de zuurste smaak; Bulgaarse stijl yoghurt is de slankste (hoewel als enige gezouten) maar die is dan weer niet zo dik.

10 oktober 2012

Schuimomelet

Mijn oma was er schijnbaar verzot op, maar omdat mijn oma overleed toen ik zeventien (en zeer, zeer, had ik al gezegd zéér groen) was, heeft ze mij nooit kunnen inwijden in haar culinaire hoogstandjes. En dus moet ik zelf maar uitvogelen hoe ik haar topgerechten moet maken. Enige tijd geleden kreeg ik het (na diverse pogingen) voor elkaar om haar vermaarde potmik te reproduceren en nu lijkt het mij hét moment voor een heuse schuimomelet:

Het lijkt op zich niet zo moeilijk. Een ei splitsen (ik verdubbel de hoeveelheden), dan het eiwit heel erg luchtig opkloppen met een snufje zout en vervolgens de dooier zo dik en schuimig mogelijk kloppen met honing en wat heet water (in deze volgorde hoef je de kloppers niet tussendoor schoon te maken; zou er dooier bij het eiwit komen dan valt het wit niet meer op te kloppen). Door het eiwit wordt (spelt)meel gespateld en dan mogen de beide bestand- delen door elkaar gevouwen worden. Bakken maar, die hap.

Het beslag veroorzaakt in de hete pan geen gespetter, geknisper of andere braadgeluiden; het is alsof je een wolk bakt (niet dat ik weet hoe dat is, uiteraard). En zo makkelijk als het tot nu toe te maken was (indien je in het bezit bent van een electrische mixer, dat is), zo moeilijk blijkt de schuimomelet in de pan te keren. De eerste gaat aan stukken. De tweede (het is maar goed dat ik twee eieren had genomen..) laat ik op heel zacht vuur eerst helemaal droog worden aan de bovenkant, dan maak ik rondom de gehele onderkant eerst los om in één ferme zwiep de omelet om te draaien. Check.

Het eiergerecht smaakt licht zoet (ondanks toch best veel honing) en verder vooral naar, tja, naar volkoren lucht, eigenlijk. Heel, héél in de verte komt de smaak van een typische omelet door, maar eigenlijk is dit veel eerder een soort pannenkoek. Maar er is dan ook slechts een dunne grens tussen bloembeslag met eieren of eierbeslag met bloem. Toch? En zo lekker; er zijn helemaal geen hangop en rozijnen (zoals in het recept) nodig. Ik vat 'm, oma!

Milka Lila Pause: damals wie früher

Wat ziet mijn oog daar? Milka Lila Pause in het snoepschap van de lokale Kruidvat (3-pak €0,99). Dát is leuk jeugdsentiment, want in de tijd dat ik als middelbare scholier door het leven ging, was deze chocoladereep met vulling een populair tussendoortje met in mijn (vertroubelde) herinnering bijna cultstatus..


Op internet valt retrospectief vanaf januari 2011 te lezen dat Milka inderdaad zijn Lila Pause herintroduceert. In de smaken 'aardbei yoghurt', 'nougatcrème' en 'à la caramel'. De reclameslogan is leuk hetzelfde als toen gebleven: "De mooiste pauzes zijn lila, lila pause van Milka".

 
Anders dan vroeger laat ik de chocolade echter in het vak liggen. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en het idee is geinig, maar mijn Hollandse heupen roepen tegenwoordig harder om verse groente en eiwit dan suiker en vet. Laat die maag dan maar even knorren cq. morren.