In lang vervlogen tijden, toen ik nog maar pas op kamers woonde in Nijmegen en van koken nauwelijks kaas gegeten had, was ik verknocht aan dit recept voor 'Marokkaanse pittige boontjes'. Vol trots kookte ik het voor lang vervlogen vrienden en dan zaten we het aan mijn gedekte mini-tafeltje slash bureau op te eten.Bij de recente opruiming in onze huidige keuken, toen oude kookboeken weer boven kwamen drijven, viel mijn oog op dit recept van weleer en aangezien er in de koelkast zowel tomaten als sperzieboontjes aanwezig waren, begon ik na een lange werkdag vol enthousiasme aan mijn nostalgisch bonendiner. Uitje fruiten, knoflook erbij, tomaten erin smoren, gedopte boontjes sudderen in de tomatenmuk... en dat was het al. Geen amandelen? Ik kan me toch echt levendig amandelen op deze bonenschotel herinneren, maar het recept (je kunt nauwelijks van een recept spreken...) geeft geen opsmuk:
Vond ik dit koken? In een bijna-zelfmedelijdende vlaag van "wat-was-ik-toen-nog-groen" kwam ik tot het verruimende besef dat uitdagingen sinds die tijd mijn wereld kleuren en ik in een decennium tijd ver ver verwijderd ben geraakt van gesmoorde sperziebonen serveren aan nog niet vervlogen vrienden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten